29. Przesłuchanie

Komenda policji mieściła się w zasadzie już poza ścisłym centrum Elizabethtown, na Hanover Street, w bardzo spokojnej okolicy. Jej sąsiedztwo stanowiły nieduże, jednorodzinne domki z elewacjami z sidingu, przy których gdzieniegdzie stały zaparkowane na poboczu samochody. W radiowozie, którym jechaliśmy, od rozpoczęcia podróży panowała cisza, której ani ja, ani Aiden nie ośmieliliśmy się przerwać, chociaż wiedziałam, że wybuchłby wymówkami od razu, gdybyśmy tylko zostali sami.

Było coś w jego spojrzeniu i sposobie, w jaki siedział i odrzucał włosy z czoła, co powiedziało mi wyraźnie, że był zły. Nie musiałam go nawet znać na tyle, by wiedzieć, że tak właśnie by się zachował; to było po prostu widoczne. Nie miałam nawet do niego pretensji o to, że się obraził czy że był na mnie wściekły, w końcu ja na jego miejscu też bym była. Zachowałam się jak konkursowa idiotka.

Jak jednak mogłabym zachować się inaczej?

– Zapraszamy – usłyszałam, kiedy samochód zatrzymał się na podjeździe, a któryś z policjantów otworzył tylne drzwi, raczej nie z kurtuazji, żeby pomóc mi wysiąść. Było w tym coś fascynującego: nigdy wcześniej nie miałam problemów z wymiarem sprawiedliwości i radiowozem jechałam po raz pierwszy. Szkoda tylko, że w takich okolicznościach.

W środku komenda wyglądała dokładnie tak, jak ją sobie wyobrażałam, tylko było tam mniej tłoczno. Nie było biegających dookoła ludzi ani dzwoniących dziko telefonów, była za to jedna wyraźnie znudzona pani na wejściu, przed czymś w rodzaju recepcji, która uśmiechnęła się do policjantów zmęczonym uśmiechem, zapytała ich o dzień i całkowicie zignorowała mnie i Aidena. Po chwili poszliśmy dalej, wąskim korytarzykiem w stronę dużego pomieszczenia w stylu open space, gdzie na pokrytym linoleum podłodze ustawiono kilka biurek. Dalej drzwi prowadziły jeszcze do dwóch gabinetów, a także – jak przypuszczałam – na zaplecze. Cele i cała reszta musiały znajdować się z drugiej strony, gdzieś w korytarzu za recepcją, na lewo od wejścia.

Przy biurkach siedziało paru policjantów, którzy zaszczycili naszą eskortę zdawkowymi powitaniami, poza tym jednak w ogóle się nami nie zainteresowano. Mnie posadzono na miejscu dla petenta przy jednym z biurek, stojącym trochę na uboczu, pod ścianą, w kącie; ku mojemu zaniepokojeniu jednak Aiden został przez mundurowego poprowadzony gdzieś dalej, do jednego z gabinetów. Gdy wstałam z krzesła, próbując coś na to poradzić, drugi z policjantów obdarzył mnie protekcjonalnym spojrzeniem.

– Wybacz, ale musimy przecież przesłuchać was osobno – wyjaśnił, siadając za biurkiem naprzeciwko mnie. Wobec tego po chwili wahania też wróciłam na miejsce. – Takie są procedury. Spokojnie, to na pewno nie potrwa długo.

Niepokój, który czułam w sercu, nie pozwalał mi tak myśleć. Kazał raczej przygotować się na najgorsze, chociaż brakowało mi wyobraźni, by wyobrazić sobie, czym to „najgorsze” miałoby być. Albo może raczej po prostu nie chciałam tego wiedzieć.

– Czy Aiden jest o coś oskarżony? – Chyba zacięła mi się płyta. Nawet ja to zauważyłam. – Bo jeśli tak…

– Tak, wiemy, byłaś z nim przez całą noc. – Policjant oparł się o oparcie krzesła i lekceważąco machnął ręką. – Przecież nie zarzuciłem ci kłamstwa. Jeszcze.

Wywróciłam oczami. I co, to może miało na mnie zrobić wrażenie? Że niby tak łatwo mnie nastraszą?

– Chciałbym za to wiedzieć, co dokładnie wydarzyło się tamtego wieczora, na szkolnej zabawie – dodał po chwili. – Zapewniam, że wszyscy, którzy byli tego świadkami, będą przechodzić te same procedury, co my teraz. Ty tylko się tak… rzuciłaś na pierwszy ogień.

To wcale nie było zabawne, chociaż on najwyraźniej tak myślał. Wzięłam głęboki oddech, żeby się uspokoić.

– Nic się nie stało – odparłam, chociaż wiedziałam, że uparte powtarzanie tego akurat na policji mogło ciągnąć za sobą konsekwencje. – Aiden trochę posprzeczał się z Lucasem, to wszystko. Lucas był pijany i to dlatego wymyślił potem, że spotkają się z Aidenem nad jeziorem, pewnie żeby się bić. Na szczęście Aiden nie był głupi i zamiast tego przyszedł do mnie.

– Ale powód tej sprzeczki był chyba całkiem poważny. – No proszę, pan policjant był dobrze poinformowany. Ciekawe, skąd? Z kim zdążył już rozmawiać? – W końcu chodziło o ciebie, prawda? Lucas Thorne chciał cię skrzywdzić.

Poprawiłam się niecierpliwie na krześle i założyłam ramiona na piersi, wpatrując się w policjanta wściekle.

– Lucas wcale nie chciał mnie skrzywdzić. – Zreflektowałam się, dopiero złapawszy sceptyczne spojrzenie policjanta. – No dobrze, może i trochę chciał. W tamtej chwili. Bo był pijany. Aiden o tym wiedział i nigdy nic by mu nie zrobił. Przez Lucasa przemawiał alkohol i to dlatego powiedział kilka głupich rzeczy, ale na pewno wcale by ich nie zrobił.

– I myślisz, że Aiden Montgomery też tak uważał? – Sceptyczne spojrzenie nie znikało. Gwałtownie pokiwałam głową.

– Oczywiście, że tak, w końcu zna go lepiej i dłużej ode mnie. Lucas nigdy naprawdę by mnie nie skrzywdził.

Ciekawe, czy policjant uważał, że mówiłam prawdę, bo ja sama nie byłam pewna. Raczej nie. Jeśli to jednak miało świadczyć na korzyść Aidena, byłam gotowa powiedzieć wszystko. W zasadzie… już powiedziałam wszystko.

– Ale nie wróciłaś do domu z Aidenem Montgomery, tylko z kimś innym – odparł policjant, chwilowo zmieniając temat. Skinęłam głową, bo nie miałam przecież innego wyjścia. Mnie i Wyatta widziało pół szkoły.

– Tak, z przyjacielem, Wyattem Smithem – przyznałam. – Ale Aiden zaraz potem się u mnie pojawił.

– O której dokładnie?

– Nie pamiętam dokładnie, nie patrzyłam na zegarek. – Wzruszyłam ramionami. – Na tyle wcześnie, że nie zdążyłam położyć się spać. I na pewno wcześniej, niż Lucas pojawił się nad Lewis Lake.

Sporo ryzykowałam, mówiąc tak, ale nie chciałam, żeby wyszło na to, że Aiden pojawił się u mnie tuż przed dwunastą. Ostatecznie nie znałam dokładnej daty śmierci Lucasa. Miałam tylko nadzieję, że Aiden też trochę przesadzi z porą, o jakiej się u mnie zjawił.

Policjant tymczasem pochylił się do przodu i oparł łokcie na kolanach, a następnie odpowiedział:

– To ciekawe, bo rozmawiałem już z koronerem. Czas śmierci szacuje on mniej więcej pomiędzy godziną jedenastą a dwunastą w nocy.

Miałam wrażenie, że cała krew odpłynęła mi z twarzy. Postarałam się bardzo, żeby nic z moich myśli nie ukazało się potem na mojej twarzy, ale miałam wrażenie, że przegrałam z kretesem. Ta bitwa była zresztą z góry skazana na niepowodzenie.

Jedenasta. Aiden pojawił się przecież u mnie tuż przed dwunastą! Myśląc jak policjant, musiałabym przyznać, że miał mnóstwo czasu, by zabić Lucasa i wrócić do mnie. Oczywiście była to kompletna głupota – Aiden nie zachowywałby się przy mnie tak, jak się zachowywał, gdyby wcześniej zrobił coś takiego – ale rozumiałam, że policję mogłoby to zainteresować. O ile więc mogłam dać mu alibi, gdyby Lucas zginął o dwunastej, o tyle nie miałam tak na dobrą sprawę pojęcia, co robił Aiden godzinę wcześniej.

Wiedziałam tylko, że nie był u mnie.

W tym momencie zaczęłam się wahać. Powiedzieć prawdę czy nie? Nie miałabym wątpliwości, gdyby nie prawdomówność Aidena, którą znałam doskonale, a co kazało mi przypuszczać, że mógłby nie potwierdzić mojej wersji wydarzeń. Cholera.

– A wiadomo już, co było przyczyną? – zapytałam ostrożnie, ignorując uszczypliwą uwagę policjanta. Miałam nadzieję, że trochę puści farbę i nie myliłam się.

– Śmiertelne okazało się uderzenie w głowę – poinformował mnie bez wahania. – Miało to miejsce na plaży nad Lewis Lake i najprawdopodobniej ofiara uderzyła głową o kamień, sądząc po śladach. Z pewnością ktoś tam z nim był i do tej śmierci doprowadził, bo wyraźne są również ślady szamotaniny. Dlatego postanowiliśmy przesłuchać Aidena Montgomery.

– Aiden jest niewinny – powtórzyłam uparcie. – Był wtedy ze mną. I jak mówiłam, nie miał nic przeciwko Lucasowi. Ta akcja na imprezie… To był jednorazowy wybryk, w dodatku nic takiego się nie stało.

– Aha. Czyli Aiden Montgomery nie miał żadnego innego powodu, by nienawidzić Lucasa Thorne’a?

Pomyślałam o tamtym dniu, gdy wraz ze swoimi koleżkami Lucas wrzucił Aidena do kontenera; wiedziałam jednak, że o tym mogliby poświadczyć tylko znajomi Lucasa, którzy na pewno tego nie zrobią z obawy o własne tyłki. Po czym stanowczo potrząsnęłam głową.

– Nie, skąd.

– Aha – powtórzył policjant powoli, uważnie mi się przyglądając – czyli skoro Aiden Montgomery jest tobą, powiedzmy… romantycznie zainteresowany, nie przejmował się faktem, że widywano cię z Lucasem?

Prychnęłam.

– Ja nigdy nie spotykałam się z Lucasem…

– Czyli nie byliście nigdy na randce? Nie spotkaliście się na imprezie u niego w domu?

Cholera, cholera, cholera. Wiedziałam, że nie powinnam była nigdy dać Lucasowi choć cienia nadziei, ale gdybym wiedziała, do czego to doprowadzi, zrobiłabym to bardziej stanowczo!

– Nawet jeśli gdzieś z nim byłam, to nigdy nie były randki – powtórzyłam stanowczo. – I Aiden o tym wiedział. Nie przeszkadzało mu to, bo on w ogóle nie chciał się ze mną spotykać, bał się, co ludzie w Elizabethtown sobie o mnie pomyślą.

– Trochę się nie dziwię. – Policjant skrzywił się odruchowo. – W końcu to brat mordercy…

– Proszę nie osądzać go po czynach brata. To nie znaczy, że Aiden jest taki sam jak David.

– No dobrze. To może opowiesz mi, co stało się na tamtej imprezie u Lucasa Thorne’a? – Już myślałam, że zyskałam jakąś przewagę, gdy policjant nagle wyskoczył z czymś takim. Zamrugałam oczami.

– Nic się przecież nie stało…

– Czyli chcesz mi powiedzieć, że Lucas nie zachował się wtedy wobec ciebie niestosownie? Nie próbował cię skrzywdzić? I może powiesz mi też, że Aiden o tym nie wiedział?

Pytanie nie brzmiało, co miałam na to odpowiedzieć. Brzmiało: skąd policja o tym wiedziała, do diabła?! Kto im o tym wszystkim powiedział?! Nie miałam pojęcia, z kim zdążyli już rozmawiać i kto mógł podsunąć im takie niedorzeczności, ale to po prostu nie mieściło się w głowie. Naprawdę zamierzali zwalić winę na Aidena z powodu zazdrości o mnie?! Przecież to była kompletna bzdura, nikt by w to nie uwierzył!

Gdyby to nie był Aiden Montgomery, oczywiście, nikt by w to nie uwierzył. Ale skoro po nim i tak wszyscy spodziewali się najgorszego…

– Aiden wiedział o wszystkim – odpowiedziałam po chwili, starając się zachować spokój. – Wiedział także, że nic takiego się wtedy nie wydarzyło. Lucas próbował mnie pocałować, nie chciałam tego, więc wyrwałam się i wyszłam. To wszystko. Nic, czym należałoby się przejmować.

– Może Aiden odniósł inne wrażenie? – Policjant uniósł brew. – A może to jednak nie było nic takiego? W końcu, jak sama mówisz, nie chciałaś potem spotykać się z Lucasem. Czy to dlatego, że po tamtej imprezie postanowiłaś go unikać?

– Nie! – Nie dałam rady, podniosłam w końcu głos. Ale jak mogłam być spokojna, skoro on gadał takie głupoty? – Nie unikałam Lucasa, tylko po prostu go nie chciałam! To tak trudno zrozumieć, że wolałam od niego Aidena?!

– Nie, oczywiście, że nie. – Po tonie jego głosu rozpoznałam, że wcale tak nie myślał. Wyraźnie jednak próbował mnie uspokoić. – Może napijesz się wody?

– Nie, dziękuję. – Zamilkłam na chwilę, po czym dodałam: – Czy to naprawdę nie wystarczy, że powiedziałam, że Aiden był wtedy ze mną? Nie mógł zabić Lucasa, nie mówiąc już o tym, że nie miał powodu, by to zrobić. Cała ta teoria o nienawiści do Lucasa… to bzdura. Aiden nigdy by czegoś takiego nie zrobił.

– Wiesz, ilu ludzi widziałem już za kratkami, o których członkowie rodziny mówili, że „nie mogli tego zrobić”? – prychnął w odpowiedzi policjant. – Myślisz, że po Davidzie ktokolwiek spodziewał się, że „mógłby to zrobić”? Oczywiście, że nie. Na tym właśnie polega problem, Maddison. Nie chcesz uwierzyć w to, że Aiden Montgomery mógłby pomóc w śmierci Lucasa Thorne’a i dlatego go bronisz, może niekoniecznie mówiąc całą prawdę. Nie twierdzę, że zrobił to z premedytacją, właściwie to na pewno był wypadek. Ale jednak nikt wtedy nie wezwał pogotowia, chociaż mógł. Gdyby to zrobił, cała sprawa na pewno byłaby inaczej traktowana.

– Aiden był wtedy ze mną – powtórzyłam uparcie. – Nie rozumiem, jak możecie myśleć, że złapaliście już mordercę.

– Bo ci na nim zależy, Maddison, więc to oczywiste, że będziesz go chronić. Twoje alibi na niewiele się zda – odpowiedział bezlitośnie. – Tak naprawdę…

– Nie, wy po prostu już wydaliście wyrok – przerwałam mu ze złością. – A moje słowa są wam bardzo nie na rękę, więc chcecie mnie odsunąć. Jestem pewna, że gdyby nawet znalazło się pięciu innych świadków, którzy powiedzą, że Aiden nie mógł być wtedy nad Lewis Lake, bo był gdzieś indziej, to też znaleźlibyście powód, żeby ich zignorować!

– Dobrze, więc zapytam cię o coś jeszcze, Maddison. – Policjant zamilkł na chwilę, a potem powiedział ostatnią rzecz, której spodziewałabym się od niego usłyszeć. – Jakim cudem wyciągnęłaś Lucasa z wody sama, wtedy, podczas waszej imprezy nad Lewis Lake?

Zamarłam. W jednej chwili zrozumiałam, że on przecież nie pytał, jak to zrobiłam. Doskonale to wiedział i chciał tylko zobaczyć, czy skłamię, udam, że Aidena tam wtedy nie było. To nie było trudne do odgadnięcia.

Skąd wiedział?!

I wtedy wreszcie to do mnie dotarło. Skąd policja wiedziała to wszystko, skąd wiedziała o Lucasie i jego próbach zbliżenia się do mnie, skąd wiedziała wszystko o Aidenie.

Tylko jednej osobie powiedziałam przecież, że Aiden był wtedy ze mną nad Lewis Lake.

Wyatt.

Chociaż nie mieściło mi się w głowie, że mógłby im to powiedzieć, to było jedyne logiczne rozwiązanie. Nie doszliby do tego inaczej, a wiedziałam przecież, że Wyatt składał zeznania tego ranka, dlatego nie było go w szkole. Nie zamierzałam roztrząsać, dlaczego to zrobił; zrozumiałam za to, że zabiję go, kiedy tylko wyjdę z komendy. Czy on naprawdę nie rozumiał, w jakiej sytuacji postawił Aidena tymi zeznaniami?!

Przez moment tylko wpatrywałam się w policjanta bezmyślnie, nie wiedząc, co powiedzieć. Wyznać prawdę? Zaprzeczyć? I tak źle, i tak niedobrze. Czułam się kompletnie pogubiona.

– Nie rozumiem, co to za pytanie – powiedziałam w końcu ostrożnie, nie doczekawszy się rozszerzenia wypowiedzi ze strony policjanta. Ten uśmiechnął się pobłażliwie.

– Maddison, wiemy, że Aiden Montgomery był wtedy z tobą nad jeziorem. Może po prostu ułatwisz nam wszystkim pracę i się do tego przyznasz?

– Ale do czego? – zapytałam ze złością. – Tak, Aiden był wtedy ze mną nad jeziorem. Spotkałam go w lesie, kiedy uciekałam przed Lucasem, i spędziłam z nim potem trochę czasu, zanim nie znaleźliśmy Lucasa w wodzie. Pomógł mi go wyciągnąć, a potem ukrył się w lesie. Owszem, ukrywał, że tam był, bo nie chciał zostać zaszczuty przez innych i próbował mnie uchronić od kłopotów. Ale na pewno nie dlatego, że wrzucił wtedy Lucasa do wody, czy coś!

– Jesteś pewna? – dopytywał policjant bezlitośnie. – Może jednak zdążył się z nim spotkać, zanim znalazł ciebie? Możesz być absolutnie pewna, że tak nie było, że Aiden nie rozmawiał wtedy z Lucasem?

Wpatrzyłam się w niego z przestrachem, a moje serce gwałtownie przyspieszyło bieg. Nie spędziliśmy wtedy przecież dużo czasu, zanim doszliśmy do jeziora. Jasne, gdyby Lucas był cały zanurzony w wodzie, nie przeżyłby, zanim go znaleźliśmy; on jednak leżał na płyciźnie i z początku mógł być nawet trochę przytomny i bronić się przed utonięciem, czym kupił sobie trochę czasu. Nie mogłam być w stu procentach pewna, że Aiden nie zdążyłby wrzucić go do wody i wrócić do mnie jakby nigdy nic.

Ale przecież Aiden nie mógłby tego zrobić. Nie mógłby wrócić do mnie i udawać, że nic się nie stało! Nie mógłby zabić Lucasa, a potem beztrosko przyjść do mnie do domu i zachowywać się tak normalnie!

Nie, absolutnie nie zamierzałam w to wierzyć. To było po prostu niedorzeczne.

– Aiden nie rozmawiał wtedy z Lucasem – powtórzyłam więc stanowczo, starając się brzmieć pewnie. – Pomijając już wszystko inne, on nawet wtedy jeszcze nie wiedział, że… nie wiedział o mnie i Lucasie. Nie miałby nawet powodu, żeby zrobić mu krzywdę. Poza tym był wtedy ze mną. Razem znaleźliśmy Lucasa, więc musiałby wrzucić go do wody wcześniej, a przez ten czas Lucas na pewno by się utopił.

Nie chciałam kłamać, naprawdę. Jakie jednak miałam inne wyjście? Policja najwyraźniej już znalazła kozła ofiarnego, a ja nie zamierzałam im pozwolić zamknąć Aidena za coś, czego nie zrobił. Nie zamierzałam wierzyć, że mógłby mieć coś wspólnego ze śmiercią Lucasa. Nigdy nie mogłabym w to uwierzyć.

Szkoda, że najwyraźniej byłam w mniejszości.

– Wiesz co, Maddison? Myślę, że tobie naprawdę na nim zależy. – Policjant odsunął się znowu do tyłu, zaplatając dłonie na brzuchu. W porównaniu do mnie wyglądał na bardzo wyluzowanego. – Dlatego myślę, że powiedziałabyś wszystko, żeby tylko go ocalić.

– Tak? I co, w sądzie pewnie też nie przyjmą moich zeznań? – prychnęłam. Wzruszył ramionami.

– Na razie jeszcze nie jesteśmy w sądzie.

– I nigdy do tego nie dojdzie – zapowiedziałam. – Nic na niego nie macie. Mówię prawdę, byłam wtedy z Aidenem i zeznam to w sądzie, jeśli zajdzie taka potrzeba.

– Może i byłaś wtedy z Aidenem – zawyrokował w końcu policjant, nadal wpatrując się we mnie uważnie – ale nie jest powiedziane, że w twoim domu. Może byliście razem nad Lewis Lake, co? Może razem zabiliście Lucasa Thorne’a?

Otworzyłam usta, zupełnie nie wiedząc, co odpowiedzieć. To było po prostu niedorzeczne. Tak bardzo niedorzeczne, że na moment straciłam umiejętność artykulacji, zastanawiając się tylko, jak można było wymyślić coś tak bardzo bzdurnego.

Że co, że teraz niby ja miałam być podejrzana? Doszli do wniosku, że może to jednak ja zabiłam Lucasa? Teoretycznie to nawet nie byłoby takie głupie. W końcu groził mi wtedy na imprezie! Z drugiej strony, byłabym przecież idiotką, gdybym po czymś takim w ogóle chciała się do niego zbliżać. Nie zrobił mi wystarczająco wiele złego, żebym miała go aż tak nienawidzić, ale wystarczająco, żeby się go trochę bać! Przecież nie zdecydowałabym się w takim stanie na tak idiotyczny ruch! Pomijając już oczywiście fakt, że nigdy taka myśl nawet nie przeszłaby mi przez głowę, a gdyby coś stało mu się w mojej obecności, mimo wszystko pierwszą rzeczą, jaką bym zrobiła, byłby telefon na pogotowie! Nie, oni nie mogli mówić poważnie.

– Chyba pan sobie żartuje – żachnęłam się w końcu. Policjant raz jeszcze wzruszył ramionami.

– Nie wiem, Maddison. Jesteś tak bardzo pewna tego, że Aiden nie zrobił nic złego… Tak bardzo go bronisz. Więc co, może wiesz, że tego nie zrobił, bo sama pomogłaś Lucasowi zginąć? Może to ty byłaś wtedy nad Lewis Lake, sama albo z Aidenem Montgomery?

No nie.

On chyba mówił poważnie! Istniała oczywiście możliwość, że chciał mnie też nastraszyć, żebym wsypała Aidena, ale to pierwsze wydawało mi się dużo bardziej prawdopodobne.

I było kompletnie niedorzeczne. Miałam wrażenie, że niczym Alicja wpadłam do króliczej nory i nagle wszystko przestało mieć sens.

Może oprócz jednego.

– Nie odpowiadaj na to pytanie, Maddie – usłyszałam za sobą znajomy, pełen wzburzenia głos. Odwróciłam się, żeby zobaczyć idącego w moją stronę tatę: pod płaszczem miał na sobie szpitalny kitel, najwyraźniej wybiegł z pracy tak, jak był, nawet się nie przebierając. Jego twarz wykrzywiała wściekłość i przez moment miałam wrażenie, że był wściekły na mnie; potem jednak złapał moje spojrzenie i uśmiechnął się lekko, a gdy powrócił wzrokiem do policjanta, na jego twarzy pojawił się znowu gniew. Wtedy zrozumiałam, że on nie był zły na mnie, tylko na policję. Wkrótce wyjaśniło się też, dlaczego. – Nie musisz odpowiadać na żadne ich pytania. A pan policjant z pewnością o tym wie, tylko chwilowo mu się zapomniało.

– Tato? – wyrwało mi się w końcu. – Co ty tutaj…

– Co tutaj robię? – przerwał, stając za mną i kładąc dłoń na moim ramieniu, jakby w ten sposób chciał mnie bronić. – Dostałem telefon ze szkoły, że cię tutaj zabrano. Odkąd to policja przesłuchuje nieletnich bez obecności opiekuna lub choćby adwokata? Naprawdę bardzo chcecie, żebym złożył na was skargę u waszego przełożonego?!

Zerknęłam szybko na policjanta, któremu wyraźnie zrzedła mina. Wyprostował się jednak na krześle i spojrzał na ojca surowo, jakby chcąc podtrzymać swój autorytet.

– A pan, przepraszam bardzo, kim jest?

– Nicholas Monroe, ojciec Maddie. – Tata wysunął się do przodu i wyciągnął dłoń, którą policjant ujął. Po chwili tata stał już z powrotem za moim krzesłem. – Czyli jestem tą osobą, którą należało zawiadomić, zanim jakiekolwiek pytanie zostało zadane mojej córce.

– Ja… My nie zdawaliśmy sobie sprawy…

– To już nie moja sprawa – uciął ojciec te nieskładne wyjaśnienia, po czym chwycił mnie za ramię i pociągnął, żebym wstała. – W tej chwili zabieram Maddie do domu. A jeśli ma pan coś przeciwko temu, chętnie skontaktuję się z pana przełożonym. Jeśli będziecie mieć jeszcze do niej jakieś pytania, proszę o oficjalne wezwanie na przesłuchanie, stawię się wtedy z nią i razem z naszym prawnikiem.

Rany, tata w takich momentach potrafił być naprawdę straszny. Ja w każdym razie bym się go bała, gdyby to wobec mnie użył tego stanowczego, ostrego tonu. W gruncie rzeczy jednak nie dziwiłam mu się, że był wściekły.

Z drugiej strony byłam też pewna, że dobrego tatusia zgrywał tylko na potrzeby policji, a kiedy zostaniemy sami, i wobec mnie nie będzie miły. Na pewno zażąda wszelkich wyjaśnień, a to naprawdę był najgorszy moment z możliwych, by powiedzieć mu o Aidenie.

Niestety, wyglądało na to, że teraz nie miałam już wyboru.

Wcale nie chciałam wychodzić i zostawiać Aidena samego; po przebiegu tego przesłuchania wiedziałam już jednak, że sama nie mogłam nic wskórać. Sprawa chyba była poważniejsza, niż początkowo sądziłam. Należało więc wrócić do domu i przegrupować siły, żeby potem przystąpić do kontrataku.

A w międzyczasie przekonać tatę, żeby nie zamykał mnie w lochu na kolejne dwadzieścia pięć lat.

– Oczywiście… na pewno damy znać, jeśli będziemy mieć kolejne pytania – zgodził się policjant, próbując zachować twarz. Wyraźnie jednak było widać, że dał się nastraszyć.

Tata nie dał mi się nawet pożegnać, od razu pociągnął mnie w stronę wyjścia. Milczał przez całą drogę do samochodu, wpatrzony uparcie gdzieś przed siebie, i chyba zmuszał się, żeby nie spojrzeć na mnie i nie wybuchnąć pretensjami. Miałam nadzieję, że ta droga będzie trwała jak najdłużej, chociaż cały czas trzymał mnie za ramię i ciągnął tak mocno, że to aż bolało; nie miałam jednak ochoty ani siły mierzyć się z jego wymówkami i pytaniami.

Z drugiej strony wiedziałam jednak, że sobie na to zasłużyłam. Gdybym niczego przed nim nie ukrywała, tata wiedziałby, czego się spodziewać. A tak – moja niespodziewana wizyta na policji musiała być dla niego sporym szokiem.

Doprowadził mnie w końcu do stojącego na policyjnym parkingu samochodu, po czym otworzył przede mną drzwiczki i poczekał, aż wsiądę, żeby je za mną zatrzasnąć. Zupełnie jakby spodziewał się, że ucieknę. Musiał chyba oszaleć. Z westchnieniem zapięłam pasy i poczekałam, aż ojciec obejdzie samochód i usiądzie za kierownicą, spodziewając się, że natychmiast potem posypią się pytania. Nic takiego jednak nie nastąpiło.

Tata milczał przez całą drogę do domu; nie odezwał się ani jednym słowem, co ciążyło mi bardziej niż wymówki. Ja również jednak nie przerwałam tej ciszy, chociaż miałam na to wielką ochotę. Z drugiej strony wcale nie chciałam się tłumaczyć. Chciałam tylko, żeby nie był na mnie taki wściekły, jakbym rzeczywiście zabiła Lucasa.

To, na co czekałam, nastąpiło dopiero po powrocie do domu. Tata był cierpliwy; wyczekał, aż wejdziemy do środka, zapewne po to, żeby nie rozpraszała go konieczność jazdy, a nie chciał na pewno załatwiać całej sprawy jeszcze na policyjnym parkingu. Zatrzymał się więc natychmiast, gdy tylko zatrzasnęłam za nami drzwi wejściowe, po czym odwrócił do mnie i powiedział złowieszczo spokojnym tonem głosu:

– No, teraz czekam na wyjaśnienia, Maddison.

Uuups. Maddison.

Tata chyba naprawdę był na mnie wściekły.