Epilog

I’m looking for a place to start

and everything feels so different now.

Just grab a hold of my hand,

I will lead you through this wonderland.

Water up to my knees

but sharks are swimming in the sea.

Just follow my yellow light

and ignore all those big warning signs

[Of Monsters And Men – Yellow Light]

pół roku później

To musiało się udać.

– O czym myślisz? – zapytał tata, odwracając wzrok od jezdni, by spojrzeć na mnie znad kierownicy. Zamyśliłam się, bo potrzebowałam chwili na wybranie właściwej odpowiedzi, tyle jej wariantów natychmiast wpadło mi do głowy.

– O tym, czy kiedyś będę jeszcze w stanie prowadzić samochód – odpowiedziałam w końcu szczerze; nie zamierzałam dłużej ukrywać przed nim swoich uczuć. – I jak przyzwyczaję się z powrotem do życia w mieszaniu zamiast w domu. I…

– …jak będzie ci się żyło bez Aidena w domu obok, co? – dokończył za mnie. Zaśmiałam się, ale pokręciłam głową.

– Nie, raczej o tym, jak będzie mi się żyło z nim w jednym mieście. Trzeba patrzeć na pozytywy, tato.

– Słusznie – przyznał, zerkając na mnie z uśmiechem. – Tym razem pamiętałem o twojej suszarce do włosów.

Nie dałam rady się powstrzymać, też się zaśmiałam. Tata przecież doskonale wiedział, że nie zależało mi na suszarce. Cieszyłam się po prostu, że zwracał uwagę na to, co mówiłam.

– Prawdę mówiąc, w ogóle nie wiem, jak przyzwyczaję się znowu do życia w mieście – dodałam, nadal z rozbawieniem. Wzruszyłam ramionami i wyjrzałam za okno. – Niby to tylko kilka miesięcy, ale jakoś… przyzwyczaiłam się do Elizabethtown.

– Trzeba było mówić, mogliśmy się w ogóle stamtąd nie wynosić.

Prychnęłam, ale nie odpowiedziałam, bo i po co. Obydwoje wiedzieliśmy, że pozostanie w Elizabethtown nie wchodziło w grę.

Byłam naiwna. Myślałam, że skoro znalazł się prawdziwy morderca Lucasa, mieszkańcy Elizabethtown przynajmniej trochę odpuszczą Aidenowi. Nie przyszło mi do głowy, że nikt nie będzie chciał o nic obwiniać Harper – generalnie lubianej, pochodzącej z dobrej rodziny, niesprawiającej wcześniej kłopotów. Jasne, wszyscy pogodzili się z tym, że czekał ją proces za to, co stało się nad jeziorem tamtej nocy. Ale to nie znaczyło, że niesłuszne oskarżenie Aidena i jego późniejszy pobyt w areszcie zmiękczyło czyjekolwiek serce.

Co więcej, kiedy wyszłam ze szpitala, wszyscy patrzyli na mnie dziwnie. Pewnie przyzwyczaiłabym się do tego i z czasem cała wrzawa towarzysząca mojemu wypadkowi trochę ucichła, ale mimo wsparcia Aidena, Wyatta, Carrie i Bree czułam się z tym okropnie. Jakbym tak naprawdę to ja była winna śmierci Lucasowi i naszemu wypadkowi, a nie Harper.

Sama pewnie nie zaproponowałabym przeprowadzki, ale od kiedy nauczyłam się nie chować uczuć przed tatą, ten natychmiast domyślił się, co było grane. Mimo wszystko zorganizował wszystko tak, żebym myślała, że przeprowadzaliśmy się z jego powodu. Bo ciężko było mu tak daleko dojeżdżać do pracy i tak dalej. Nawet gdybym nie domyśliła się prawdy, na pewno pomogłoby mi w tym jego pytanie, gdzie Aiden wybierał się na studia.

Rany, uwielbiałam tatę. Kiedy tylko zaczął próbować się ze mną dogadać, zamiast kontrolować, stał się naprawdę super facetem.

Na szczęście Carrie obiecała, że nie zerwiemy kontaktu tylko dlatego, że nie będziemy już mieszkać w jednym mieście. Bardzo poważnie potraktowałam jej obietnicę. Wiedziałam też, że Aiden zamierzał jakoś utrzymać przyjaźń z Bree. Wyatt z kolei wyjeżdżał na studia całkiem blisko i zamierzałam spotykać się z nim możliwie często. Dobrze. Cieszyłam się na myśl, że nie wszystko z mojego pobytu w Elizabethtown poszło na marne.

– I tak jestem pewna, że co jakiś czas będziesz tam wracał – powiedziałam po chwili lekko. Tata posłał mi zaskoczone spojrzenie.

– Niby po co?

– Błagam, tato, nie jestem idiotką – prychnęłam znowu z rozbawieniem. Tata był dużo gorszy w utrzymywaniu tajemnic ode mnie. – Doskonale wiem, że spotykasz się z panną Clayton. Teraz, kiedy skończyłam z tamtą szkołą, możesz mi spokojnie powiedzieć.

Tata oderwał dłoń od kierownicy i podrapał się po głowie. Wyglądał na zafrasowanego.

– Czekałem na właściwy moment, żeby ci powiedzieć. – Przynajmniej nie próbował się wypierać. – Nie wiedziałem, jak zareagujesz, w końcu mama…

– Tato, wyluzuj – przerwałam mu. – Wszystko w porządku. Naprawdę.

Bez przekonania pokiwał głową. Chyba jednak nie chodziło mu tylko o pannę Clayton.

Zatrzymaliśmy się w końcu pod kamienicą, w której ojciec kupił nam mieszkanie. Wyskoczyłam z samochodu pierwsza, głęboko wciągając w płuca niezbyt świeże, miejskie powietrze. Wszystko było lepsze od siedzenia w samochodzie, nawet na miejscu pasażera.

Nie miałam problemów z samym przebywaniem w samochodzie, nawet jeśli robiłam się wtedy trochę nerwowa. Miałam jednak poważne wątpliwości, czy kiedyś uda mi się ponownie usiąść za kierownicą i tym razem wprost powiedziałam o tym ojcu. Nie był nawet zdziwiony.

Ale nie wiedziałam przecież, co przyniesie przyszłość. Wszystko mogło się jeszcze zdarzyć.

– Cześć! – krzyknęłam, ruszając w stronę chodnika. Tata obejrzał się na mnie ze zdziwieniem.

– A ty dokąd?

– Jak to dokąd? Do Aidena – odparłam, idąc tyłem, żeby na niego spojrzeć. – Przecież widziałam już nasze mieszkanie. Z kartonami pomogę ci później. Pa!

Nie czekałam na pozwolenie, po prostu sobie poszłam. Tata nie próbował mnie zatrzymywać, co pokazywało, jak bardzo w ostatnich miesiącach zmieniły się nasze stosunki.

Trasy, którą obecnie zamierzałam przejść pieszo, nauczyłam się już praktycznie na pamięć. Głównie na Google Maps, chociaż w praktyce też zdarzyło mi się przejść ją kilka razy. Był ładny, ciepły, słoneczny dzień i chodnikami przechadzało się wielu przechodniów, nie przeszkadzało mi to jednak. Mijałam kolejne domy, kamienice, jedno i drugie skrzyżowanie, a potem przeszłam przez ulicę i weszłam na teren parku, postanawiając przekroczyć go dla skrócenia drogi. Mocno trzymałam ramię przewieszonej przez głowę torby, dochodząc po drodze do wniosku, że za ciepło się ubrałam. Na taki ładny, letni dzień długie dżinsy nie były dobrym wyborem, ale włożyłam je dlatego, że tata lubił mocno podkręcać klimatyzację w aucie. Może powinnam jednak była się przebrać przed spacerem. Na przykład w jakąś krótką spódniczkę albo coś innego, co spodobałoby się Aidenowi.

Uśmiechnęłam się na samą myśl o Aidenie i wyjęłam telefon, by napisać do niego SMS–a.

Idę.

Bardzo szybko przyzwyczaiłam się do sposobu poruszania się, jaki wymuszało ode mnie duże miasto. Tak jakby w jednej chwili wróciły do mnie wszystkie umiejętności pielęgnowane przez lata w Austin. Wymijałam kolejnych przechodniów bez problemu, już po kilku minutach przestałam też zwracać uwagę na hałas ulicy, po prostu szłam przed siebie, szukając przejść dla pieszych, mijając kolejne przecznice, kolejne sklepy, kolejne kamienice i magazyny. Czułam się tak cudownie anonimowa, jak ani razu w ciągu ostatnich miesięcy, gdy wytykano mnie palcami, szeptano o mnie na korytarzach lub dziwnie patrzono, gdy szłam którymś z nich z Aidenem. W Philadelphii, w przeciwieństwie do Elizabethtown, nikogo nie obchodziło, kim był chłopak obok mnie i co robiliśmy w mieście.

Prawie o tym zapomniałam, mieszkając w Elizabethtown. Jak przyjemnie jest mieszkać w mieście, nie słuchając plotek na swój temat i nie musząc uważać na każdy swój krok. W moim przypadku eksperyment z niedużym miasteczkiem okazał się całkowicie nietrafiony.

Chociaż może nie tak do końca. Przecież gdyby nie on, nigdy nie poznałabym Aidena.

W końcu dotarłam na miejsce, chociaż ulica wyglądała tak samo, jak dużo innych, przez które szłam i musiałam zatrzymać się na moment i rozejrzeć, by upewnić się, że faktycznie tej okolicy szukałam. Gdybym jednak nie domyśliła się sama, powiedziałby mi to natychmiast widok chłopaka, który właśnie podnosił się ze schodów prowadzących do kamienicy naprzeciwko miejsca, w którym się zatrzymałam.

Uśmiechnęłam się i uniosłam dłoń w geście powitania. Ulica, na której się znalazłam, była nieco bardziej kameralna od poprzedniej arterii, którą szłam, było w niej nieco ciszej i ciaśniej, a także bardziej pusto; jakaś kobiecina minęła mnie chodnikiem, poza nami było jednak pusto. Aiden zszedł ze schodów na chodnik, włożył ręce do kieszeni dżinsów i też uśmiechnął się do mnie przez ulicę.

Nie widziała go od miesiąca. On załatwiał przyjęcie na uczelnię, ja natomiast pakowałam się w Elizabethtown i nie miałam kiedy i jak przyjechać do Philly. Pewnie dlatego zatrzymałam się na moment, by chłonąć jego widok. Na szczęście nic się przez ten czas nie zmienił – ciemne włosy nadal miał za długie, opadające na kark, założone za uszy, ubrany był nadal niedbale, w dżinsy i byle jaki T–shirt, a w jego ciemnych oczach błyszczała radość. Uśmiech Aidena sprawiał, że robiło mi się cieplej na sercu.

Miałam przed sobą jeszcze rok liceum, a on dopiero zaczynał studia. Ale nie przeszkadzało mi to. Przeszliśmy przez sporo w Elizabethtown i nie poddaliśmy się. Wiedziałam, że teraz nie będzie inaczej. W końcu byliśmy dobrymi ludźmi i mieliśmy czyste sumienie.

Musiało być dobrze.

A potem zrobiłam głęboki wdech i przeszłam do niego przez ulicę.

KONIEC

Będzin, styczeń 2014 – marzec 2016

____________________________

Na koniec kilka słów… posłowia.

Czyste sumienie nigdy nie było ani moim ulubionym tekstem, ani najbardziej oryginalnym, ani najbardziej dopieszczonym. Wiem, że zakończyłam je trochę znienacka i może nie do końca tak, jak planowałam. Mimo wszystko – jestem z tego zadowolona.

Z tego, że skończyłam ten tekst mimo wielu przestojów, artblocków i innych wiedźm, które starają się zatruć mi życie. Mimo że zawsze mam problem z kończeniem zaczętych tekstów. Po prostu cieszę się tym takim, jakie jest.

I cieszę się, że byliście tu ze mną do końca! Chcę Wam wszystkim z całego serca bardzo za to podziękować. Gdyby nie Wy, Czyste sumienie na pewno nie doczekałoby nigdy epilogu!

Jest mi trochę przykro, że to już koniec historii Maddie i Aidena, to fakt :) jak to jednak mówią – coś się kończy, coś się zaczyna, więc żeby tych, którzy jeszcze nie mają mnie dość, nie zostawiać tak całkiem bez niczego (jak idzie mi SEC, a raczej jak nie idzie, wszyscy zainteresowani zapewne dobrze wiedzą), zapraszam na coś nowego, łatwego, przyjemnego i czysto romansowego, gdzie ukazał się już pierwszy rozdział.

Mam nadzieję, że się tam zobaczymy i że ten epilog nie będzie równocześnie moim z Wami pożegnaniem :) zapraszam i jeszcze raz bardzo Wam dziękuję!

P.S. Gdyby ktoś faktycznie był zainteresowany Sumieniem w wersji pdf, piszcie na maila lskrzydlewska@o2.pl. W odpowiedzi jak najbardziej chętnie się podzielę :)