28. Wsparcie moralne

Kiedy następnego dnia poszłam do szkoły, na korytarzach aż huczało od plotek. Jeśli miałam nadzieję, że zdarzy się coś, co odciągnie uwagę całej szkoły od bójki Lucasa z Aidenem w sobotę na szkolnej zabawie i mojego w tym udziału, to Los poszedł mi na rękę zdecydowanie za bardzo. W poniedziałek w szkole równie dobrze mogłabym być niewidzialna; przypuszczałam, że nawet gdybym pojawiła się na korytarzu w stroju tancerki z karnawału w Rio, nikt nawet nie zwróciłby na mnie uwagi. Czułam się z tym świetnie, tak, jak chciałam od samego początku, gdy przybyłam do Elizabethtown; szkoda tylko, że towarzyszyły temu takie właśnie okoliczności.

Z książkami przyciśniętymi do piersi niczym tarcza ochronna, próbowałam przedostać się przez korytarz w kierunku sali biologicznej; wiedziałam, że to tam Aiden miał mieć pierwszą lekcję. Nie udało mi się go złapać przed szkołą, a poprzedniego dnia miałam zbyt wielki mętlik w głowie, by w ogóle z nim rozmawiać, i w zasadzie nadal nie wiedziałam, od czego powinnam tę rozmowę zacząć. Szkoda, że nasz pierwszy raz wypadł w ten sam dzień, w którym zginął Lucas, bo miałabym ochotę rozmawiać tylko o tym pierwszym.

Z jednej strony nie mogłam. A z drugiej… Co właściwie miałam powiedzieć Aidenowi?

Powiedz mi, tak tylko, żebym wiedziała, na czym stoję, czy to ty zabiłeś Lucasa?

Tak naprawdę nie wiedziałam nawet, czy to było morderstwo. Nasuwało się jednak samo, zarówno mnie, jak i Carrie. Ona zresztą też nie wiedziała nic więcej ponad to, że śmierć Lucasa nie była naturalna. Do diabła, nie mogła być, w końcu ten chłopak miał osiemnaście lat!

Nadal nie mieściło mi się to w głowie. Gdyby nie fakt, że wszyscy w szkole o tym mówili, uznałabym zapewne, że to jakiś idiotyczny kawał Carrie, która chciała się zemścić za tę aferę na szkolnej zabawie (nawet jeśli nie miała z nią nic wspólnego, znałam ją wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że i tak miałaby do mnie pretensje). Nie życzyłam Lucasowi dobrze, wręcz przeciwnie, zwłaszcza po jego ostatnim wyskoku miałam nadzieję, że szlag go w końcu trafi, ale przecież nie dosłownie…! Nie życzyłam mu śmierci, nikomu nie mogłabym jej życzyć. A jednak Lucas nie żył, i zginął właśnie tam, gdzie miał się spotkać z Aidenem.

Gdyby nie fakt, że Aiden tę noc spędził ze mną, na pewno zakiełkowałoby mi w duszy jakieś ziarenko podejrzenia. Czułam się wprawdzie silniejsza o tę pewność, którą wobec niego miałam, nadal jednak nie uważałam, żeby to miało tak całkiem pozbawić nas kłopotów. Ostatecznie połowa szkoły widziała, jak Lucas zapraszał Aidena na ustawkę nad Lewis Lake. Połowa szkoły zdawała sobie sprawę, co Thorne próbował mi zrobić i co przerwał mu Aiden. Wreszcie połowa szkoły wiedziała, że podobałam się Lucasowi, a także przypuszczała, że się z nim spotykałam. Nie stawiało mnie to w dobrym świetle. Nie stawiało to w dobrym świetle również Aidena, który przecież i tak nie był ulubieńcem Elizabethtown. Bałam się po prostu, że w tej sytuacji wystarczy byle iskra, by na nowo rozpalić stary konflikt. A do tego nie zamierzałam dopuścić.

To właśnie dlatego natychmiast po przybyciu do szkoły zaczęłam go szukać. Musiałam porozmawiać z Aidenem, zanim zdąży to zrobić ktoś trzeci. Nie miałam pojęcia, czy Aiden zdawał sobie sprawę z sytuacji – chociaż biorąc pod uwagę krążące po korytarzach plotki, musiałby być ślepy i głuchy, by ich nie zauważyć – i czy potrzebował mojej pomocy, ale i tak zamierzałam ją zaproponować. I jej udzielić, nawet mimo protestów.

Byłam już bardzo blisko, gdy za sobą usłyszałam znajomy, kobiecy głos. Odwróciłam się niechętnie, bo nie przewidywałam opóźnień w swojej wędrówce; ostatecznie zaraz miał zadzwonić dzwonek na pierwszą lekcję. Carrie przeciskała się w moją stronę między ludźmi, podskakując niecierpliwie przy każdym kroku. Myślałby kto, że śmierć nastolatka w naszym wieku była dla niej taką atrakcją. Czy ona w ogóle się nie przejmowała?

– Maddie! Nareszcie cię złapałam – wysapała, patrząc na mnie z taką pretensją, jakbym to ja kazała jej przebiec maratoński dystans, by do mnie dotrzeć. Zmarszczyłam brwi. Makijaż Carrie zawsze był bez zarzutu, jednak tego dnia prześwitywały spod niego sińce pod oczami. Na pewno się martwiła, pytanie tylko, czy tak bardzo, że nie spała w nocy i miała przez to bardziej niż zwykle podkrążone oczy, czy raczej nie mogła się rano skupić i zrobić porządny makijaż. – Słuchaj, musimy pogadać. Chodź…

– Carrie, przepraszam cię, ale trochę się spieszę – przerwałam jej pospiesznie, posyłając szybkie spojrzenie w kierunku sali biologicznej. Nie widziałam pod nią jednak znajomej, ciemnej czupryny. – Muszę porozmawiać z Aidenem…

– Nie! Właśnie tego musimy uniknąć! – Carrie podskoczyła, gdy podniosła trochę głos, po czym rozejrzała się dookoła, jakby sprawdzając, czy nikt nas nie usłyszał. Jednak przechodzący obok uczniowie za bardzo byli zajęci sobą i rozmową (zapewne o śmierci Lucasa) by zwracać jeszcze na coś uwagę. – Proszę, chodź ze mną…

– Nie, Carrie – zaprotestowałam, wyrywając rękę, za którą próbowała mnie ciągnąć. Nagle w mojej głowie zakiełkowało paskudne podejrzenie. – Słuchaj, jeśli myślisz, że zmusisz mnie, żebym odcięła się od znajomości z Aidenem…

– Nie rozumiesz, że to jedyne wyjście? – weszła mi w słowo, na co wywróciłam oczami; nie z powodu braku wychowania, a raczej dlatego, że potwierdziła tym moje obawy. Ta dziewczyna jednak była nienormalna! – Słuchaj, Wyatt został dzisiaj rano wezwany na przesłuchanie. Dlatego nie będzie go rano na pierwszych lekcjach. Jak myślisz, co to znaczy, Maddie? Nie wzywa się nikogo na przesłuchanie, jeśli śmierć jest wypadkiem! Czyli w tym przypadku… ktoś musiał Lucasowi w tej śmierci pomóc. I wiesz, na kogo zwrócą się podejrzenia?!

– Nie mogą wiedzieć, że Lucas został zamordowany. – Potrząsnęłam głową, a potem ostatecznie jej się wyrwałam i ruszyłam w stronę sali biologicznej, nie przejmując się, że Carrie poszła za mną. To nawet lepiej, że poszła, może mogłam jej coś jeszcze wytłumaczyć. – Na pewno jeszcze nie. Wczoraj znaleźli ciało, muszą najpierw zrobić sekcję i ustalić przyczynę zgonu. Przesłuchują na wszelki wypadek i na pewno wszystkich, którzy mieli z nim coś wspólnego. Wyatt był jego przyjacielem, nic dziwnego, że poszedł na pierwszy ogień, ale ty i Harper też możecie. I ja. Ostatecznie to ja miałam z nim na pieńku.

– Daj spokój, przecież wszyscy wiemy, że nic nie zrobiłaś! – Cieszyła mnie wiara Carrie we mnie; niestety, jej następne słowa wyjaśniły, że była to wiara oparta na eliminacji. – To musiał być Aiden Montgomery. Błagam, Maddie, przecież wiesz to równie dobrze, co ja. On pobił się z Lucasem w sobotę i sama widziałaś, jak umawiali się nad Lewis Lake, żeby to dokończyć! Słuchaj. Zawsze uważałam Aidena za świra, ale jeśli twierdzisz, że nim nie jest, to ci wierzę – dokończyła pospiesznie, widząc moją minę. – Ale ja go nie zamierzam potępiać. W tym przypadku akurat nawet go rozumiem. Wkurzył się, że Lucas się do ciebie dobierał, chciał mu przyłożyć, i pewnie przyłożył trochę za mocno. Ale nie zmienia to faktu, że wszyscy w Elizabethtown uznają go za mordercę, jak jego brata. Nie możesz być w to wplątana, Maddie, to ci nie przyniesie nic dobrego. Musisz się od niego odciąć, póki nie jest za późno!

Chciałam ją zignorować i iść dalej, ale nie mogłam. Po prostu nie mogłam. To, co mówiła Carrie, było tak niedorzeczne, że musiałam się zatrzymać i na nią spojrzeć. Niepokój w jej oczach powiedział mi tylko, że ona naprawdę tak myślała. Naprawdę sądziła, że robiła dobrze, że to było w porządku, namawiać mnie do opuszczenia przyjaciela w takiej chwili. Ba, kogoś więcej niż przyjaciela. Aiden już dawno przestał być dla mnie wyłącznie przyjacielem.

Ale to było zupełnie w ich stylu. W stylu ludzi z Elizabethtown, dla których liczyły się wyłącznie pozory. Nie potrafiłam być taka jak oni.

I wcale nie chciałam.

– Aiden nie jest mordercą – powiedziałam powoli, spokojnie, kontrolując ton, żeby się na nią nie wydrzeć. – Nigdy nim nie był i nigdy nie będzie. W ogóle nie pojechał w sobotę nad Lewis Lake i nie widział się tam z Lucasem. A co do Lucasa… To był paskudny człowiek, na pewno było mnóstwo ludzi, którzy chcieliby mu dołożyć. A przynajmniej połowa szkoły wiedziała, gdzie znajdą go samego o północy i na kogo będzie można zwalić całą winę. Aiden nie zrobił nic złego i nie zamierzam się od niego odcinać, a jeśli ktoś faktycznie pomógł w śmierci Lucasa, to zrobię wszystko, żeby tego kogoś znaleźć i oczyścić Aidena z zarzutów. Czy to jest jasne?

Byłam z siebie dumna. Po raz pierwszy zdobyłam się na tak stanowczy ton wobec Carrie i po raz pierwszy w obecności innych osób broniłam Aidena. To było naprawdę dobre uczucie.

Szkoda, że tak krótkotrwałe.

– Skąd to niby wiesz? Że go tam nie było? – prychnęła bowiem Carrie z niedowierzaniem. – Tak ci powiedział? A ty mu uwierzyłaś?!

– Nie było go nad Lewis Lake, bo był wtedy ze mną. – Równie dobrze mogłam jej powiedzieć, i tak musiałabym to wcześniej czy później wyznać. Nie zamierzałam się tego wstydzić. – Był ze mną całą noc, rozumiesz?

Oczy Carrie w jednej chwili zamieniły się w dwa spodki. To chwili z jej ust wydostało się przekleństwo, które słyszałam u niej po raz pierwszy. Poniewczasie zasłoniła sobie usta dłońmi. Złośliwe pomyślałam, że jeśli zaraz nie przejdzie jej ten wytrzeszcz, oczy jej w końcu wypadną i będę je musiała na siłę jej wpychać z powrotem.

– Ty… naprawdę oszalałaś – zawyrokowała w końcu, gdy była już w stanie coś powiedzieć. – Maddie, jesteś całkowicie nieodpowiedzialna. Czy ty zdajesz sobie sprawę, jakiej reputacji narobisz sobie w tym mieście? Nie możesz nikomu o tym powiedzieć! Jak ludzie dowiedzą się o tym wszystkim, nigdy nie dadzą ci spokoju!

– Myślisz, że mnie to obchodzi? – prychnęłam. – Mam stać bezczynnie i patrzeć, jak niesłusznie oskarżają o morderstwo chłopaka, na którym mi zależy, bo moja reputacja na tym ucierpi? Czy ty sama siebie słyszysz? To ostatnia rzecz, o której teraz myślę, Carrie!

– To niesłusznie – zaprzeczyła, a twardy ton jej głosu sugerował, że wzięła się w międzyczasie w garść. I dobrze, nie miałam ochoty jeszcze zajmować się jej histerią. – Pomyślałaś w ogóle, jak to się odbije na mnie? Przygarnęłam cię, Maddie, gdy byłaś tu nowa i nie znałaś nikogo. Poznałam cię z moimi przyjaciółmi, wciągnęłam w mój świat. Uznałam, że mogę powierzyć ci moją reputację. Ale jeśli to zrobisz… Jeśli powiesz wszystkim o Aidenie… Nie pomyślałaś, jaki to będzie miało wpływ na mnie? Wszyscy uznają, że na pewno miałam z tym coś wspólnego, skoro się z tobą przyjaźnię! Nie możesz mi tego zrobić, słyszysz?!

Przyglądałam się jej z martwym zaciekawieniem, a w myślach zanotowałam, że na koniec wreszcie podniosła głos. Widocznie nic tak na nią nie działało jak świadomość możliwej skazy na reputacji. Zupełnie nie chciało mi się wierzyć, że usłyszałam coś takiego i to właśnie od Carrie. bardziej zdziwiłoby mnie to chyba tylko wtedy, gdyby takie słowa padły z ust Wyatta. A Carrie? Dawno powinnam domyślić się, że w razie jakichś kłopotów tak naprawdę nie mogłabym na nią liczyć. Co innego jednak domyślać się, a co innego usłyszeć coś takiego wprost.

– Wiesz co, Carrie – odpowiedziałam w końcu powoli, bo nadal nie bardzo wiedziałam, co właściwie powiedzieć – przykro mi, że tak się na mnie zawiodłaś. Może nie trzeba mnie było wtedy wciągać do twojej paczki, byłoby to z korzyścią dla nas obu. Trudno jednak, każdy z nas podejmuje jakieś wybory i potem musi ponosić ich konsekwencje. Ty postanowiłaś mi zaufać i okazało się, że nie powinnaś była. Ja natomiast postanowiłam zachować się jak człowiek i powiedzieć prawdę, nawet jeśli będzie to dla mnie miało przykre konsekwencje. Obydwie musimy żyć z naszymi wyborami, takie jest życie.

Odwróciłam się i zostawiłam ją za sobą, kierując się ponownie w stronę sali biologicznej; wiedziałam, że za mną nie pójdzie, ale i tak zrobiło mi się trochę przykro. Prawdę mówiąc, miałam nadzieję – nawet jeśli byłam naiwna – że Carrie stanie w tym wszystkim po mojej stronie i pokaże, że ma lepszy charakter niż ją o to podejrzewałam. Ona jednak zaleciła mi tchórzostwo i to nie tylko – a raczej nie przede wszystkim – z troski o mnie, a o siebie. Chociaż zawsze trzymałam wobec niej dystans, to i tak trochę bolało, bo mimo wszystko wydawało mi się, że bardziej mogłam na niej polegać. Zawsze była naiwniaczką.

Zatrzymałam się w końcu pod odpowiednią salą i oparłam plecami o ścianę, czekając na pojawienie się Aidena. Wiedziałam, że będę musiała się spóźnić na lekcje, bo przecież Aiden zawsze przychodził po dzwonku, spóźniony; nie miało to dla mnie jednak większego znaczenia. Ważne było, żeby z nim porozmawiać. Musiałam mu powiedzieć, że będę z nim, niezależnie od wszystkiego. Że mu ufam i wierzę, i że może na mnie liczyć. Że będę go wspierać, nawet jeśli całe miasto ostatecznie go wyklnie.

Ale żeby mu to powiedzieć, najpierw musiał się zjawić. A jego nie było.

Przypomniałam sobie, co powiedziała Carrie. Wyatt był przesłuchiwany przez policję. Chociaż powiedziałam Carrie, że to na pewno tylko na wszelki wypadek, mimo woli wzdrygnęłam się na samą myśl, że to jednak mogło być morderstwo. Ale kto mógłby zrobić coś takiego? Czy Lucas miał na tyle poważnych wrogów, by któryś życzył mu śmierci? Przecież nawet ja mu nie życzyłam, chociaż próbował mnie zgwałcić!

Nad głową zabrzmiał dzwonek na lekcję; miałam angielski i wiedziałam, że usłyszę reprymendę za spóźnienie, ale nie zwracałam na to uwagi. Inna sprawa, że może powinnam, istniało bowiem podejrzenie, że panna Clayton potraktuje moje spóźnienie poważniej, niż zrobiłby to jakikolwiek inny nauczyciel.

Korytarz opróżniał się bardzo powoli, stanowczo zbyt wolno, jak dla mnie. W końcu jednak go zobaczyłam. Serce podskoczyło mi na widok idącego korytarzem chłopaka w poprzecieranych dżinsach i rozpiętej koszuli w kratę, spod której wystawał podkoszulek; głowę miał spuszczoną, ciemne włosy opadały mu na oczy. Jedną ręką ściskał kurczowo ramiączko przewieszonego przez jedno ramię plecaka, drugą trzymał schowaną w kieszeni dżinsów.

Wszystko to, co poczułam na jego widok, nie brało się wyłącznie z uczuć, jakie względem niego żywiłam; brało się również z tego, że było mi go zwyczajnie żal. Po tym wszystkim, co przeszedł, co musiał wysłuchać z powodu swojego brata, teraz działo się jeszcze to. I w dodatku to była częściowo moja wina. Aiden był odważny, że przyszedł tego dnia do szkoły; ktoś inny na jego miejscu odpuściłby ją sobie, bojąc się konfrontacji z ludźmi i kolejnych oskarżeń. Byłam pewna, że dla nich wszystkich to Aiden zabił Lucasa, koniec, kropka. Ostatecznie był miejscowym czarnym charakterem i miał z nim porachunki. Pasował doskonale.

Ja na miejscu Aidena chyba zostałabym w domu. On jednak przyszedł do szkoły. Albo był tak twardy, albo lata prześladowań nauczyły go, żeby się tym wszystkim nie przejmować. Tak czy inaczej podziwiałam go za to.

– Aiden! – Oderwałam się od ściany i rzuciłam mu na szyję, kichając na wszystkich, którzy mogli nas widzieć. W międzyczasie jednak korytarz zdążył opustoszeć i prawdopodobnie nie widział nas nikt, co przyjęłam wręcz z rozczarowaniem. – Cześć.

Aiden objął mnie odruchowo i do siebie przyciągnął, ale na krótko, zaraz potem odsunął się stanowczo. Skrzywiłam się w duchu. „Cześć” było chyba najgłupszą rzeczą, jaką mogłam w tamtym momencie powiedzieć.

– Cześć – odpowiedział, uśmiechając się ciepło. Uwielbiałam ten jego uśmiech, który obejmując oczy, zmieniał je nie do poznania. Przestawały być chłodne i obojętne, przestawały patrzeć na świat z dystansem; robiły się wesołe i wyraźnie mówiły „Cieszę się, że cię widzę”, a mnie rozpływało się serce, bo wiedziałam, że ten uśmiech był przeznaczony wyłącznie dla mnie. Nigdy nie widziałam, by Aiden obdarował nim kogokolwiek innego. – Co ty tutaj robisz? Już po dzwonku.

– Chciałam się z tobą zobaczyć. – Zawahałam się, ale nie było dobrego sposobu, żeby to powiedzieć, dlatego po chwili dokończyłam: – Słyszałeś o Lucasie?

– Tak, słyszałem. – Aiden zacisnął szczęki, a uśmiech w jednej chwili zniknął z jego oczu. – Od rana nie dają mi przez to żyć. Wiesz, że oskarżają mnie…

– …że go zabiłeś? – dokończyłam za niego drżącym głosem. Skinął głową. – Wiem. Usłyszałam już od Carrie, że powinnam się od ciebie odciąć i udawać, że nie miałam z tobą nic wspólnego. No wiesz… żeby sobie nie psuć reputacji.

Ostatnie zdanie wypowiedziałam z wyraźnym sarkazmem, dlatego tym bardziej zdziwiłam się, gdy Aiden ponownie pokiwał głową.

– Carrie ma rację, Mads – powiedział tonem, który bardzo mi się nie podobał. Był taki… beznamiętny. – Tak będzie dla ciebie lepiej. Nie wtrącaj się w to i trzymaj się na dystans, przynajmniej póki sprawa nie przycichnie.

Rzuciłam mu zaskoczone spojrzenie.

– Nie.

– Maddie, proszę…

– Powiedziałam „nie” – powtórzyłam, już dużo bardziej stanowczo. – Nie ma takiej opcji. Jak w ogóle możesz coś takiego mówić po tym wszystkim? Myślałam, że już to przerabialiśmy.

Aiden z westchnieniem odsunął mnie na odległość ramion.

– Tak, ale wtedy sytuacja była inna – zaprotestował z rezygnacją. – A teraz… Morderstwo to poważna sprawa, Mads. To już nie są wspomnienia sprzed lat, z którymi można walczyć. Może się zrobić naprawdę nieprzyjemnie i nie chcę, żebyś miała z tym coś wspólnego. Poradzę sobie sam. A potem, kiedy już wszystko się uspokoi…

– Nie – powtórzyłam z uporem osła. Tym razem nie zamierzałam dać się przegadać. Nie po to walczyłam o niego tyle czasu, by odpuścić w takiej chwili! – Nie, Aiden. Nie przekonasz mnie, nieważne, co powiesz. Wplątałeś się w to wszystko przeze mnie. Gdyby nie ja, nie miałbyś żadnego zatargu z Lucasem i nikt nie przypuściłby, że możesz mieć coś wspólnego z jego śmiercią. Nie obchodzi mnie, co będą mówić wszyscy dookoła. Jesteśmy w tym razem, czy tego chcesz, czy nie. Już za późno, żeby się wycofać.

Spodziewałam się, że będzie próbował mnie przekonać albo że zacznie mi to po raz kolejny tłumaczyć, ale absolutnie nie przewidziałam tego, co następnie zrobił. Aiden mianowicie wolną ręką objął mój policzek, pochylił się i mnie pocałował; a chociaż byłam przygotowana na dalszą walkę i na języku miałam kolejne argumenty, których zamierzałam użyć w kłótni z nim, szybko o tym zapomniałam i odpowiedziałam na ten pocałunek, zaplatając mu dłonie na karku i przyciągając do siebie jeszcze bliżej. Poczułam dłoń Aidena nisko na moich plecach i dopiero wtedy pomyślałam, że to było bardzo nierozsądne z naszej strony, całowanie się na środku szkolnego korytarza. Ale to była jego wina.

W końcu się ode mnie odsunął, ale nie za daleko; nadal obejmował mnie w pasie i nadal dłonią gładził mój policzek, wpatrując się we mnie z bliska uważnie, z czułością, od której zakręciło mi się w głowie. Dobrze, że mnie trzymał, bo kolana nagle mi zmiękły.

– Nie wiem, czym sobie zasłużyłem na taką dziewczynę jak ty – powiedział w końcu cicho, spokojnie – ale codziennie dziękuję Losowi, że się tu pojawiłaś. I tobie dziękuję, że raczyłaś na mnie w ogóle spojrzeć.

Roześmiałam się. To było co najmniej idiotyczne.

– Chyba zwariowałeś – prychnęłam. – Za co tu dziękować? Za dziewczynę, która sprowadziła na ciebie takie kłopoty? Gdyby nie ja, nikt nie oskarżałby cię o śmierć Lucasa.

Znowu lekko się uśmiechnął, przez co na chwilę straciłam oddech.

– Ach, więc to dlatego ze mną trzymasz. Przez wyrzuty sumienia. – Domyślnie pokiwał głową. Pobłażliwie pokiwałam głową.

– No oczywiście, a myślałeś, że dlaczego?

Pocałował mnie jeszcze raz, ale tym razem był to krótki, przelotny całus; zaraz potem puścił mnie, chociaż widziałam, że niechętnie. Coś w jego oczach sprawiło, że miałam ochotę chwycić go i nie puszczać już nigdy; z trudem opanowałam tę chęć.

– Muszę iść na lekcje, już jestem spóźniony… Ty zresztą też. – Skrzywił się, na co znowu się roześmiałam. – Ale skoro załatwiliśmy już najważniejsze, możemy potem chyba spokojnie porozmawiać? Na przerwie po pierwszej lekcji?

– Podejdę pod salę biologiczną, jak skończę angielski – obiecałam. – Poczekaj tu na mnie. Porozmawiamy gdzieś… na spokojnie.

– Nie tylko o Lucasie – zapowiedział. – W zasadzie to nie głównie o nim chciałem z tobą porozmawiać.

Nie mogłam powstrzymać uśmiechu; aż za dobrze wiedziałam, co miał na myśli. Kiedy w końcu się od niego odsunęłam i pozwoliłam mu pójść na lekcję, czułam się dziwnie… pusto. Jakby ktoś pozbawił mnie całego ciepła.

Panna Clayton posłała mi ostrzegawcze spojrzenie i zapowiedziała, że musi ze mną poważnie porozmawiać, gdy w końcu spóźniona wślizgnęłam się do klasy, nie przejęłam się tym jednak. Najważniejsze, że udało mi się dogadać z Aidenem. Byłam pewna, że resztę jakoś przeżyję.

Wysłuchałam krótkiego komunikatu dotyczącego śmierci Lucasa i stanowiska szkoły względem niej; następnego dnia miał się odbyć jakiś apel i obowiązywała trzydniowa żałoba, poza tym jednak harmonogram zajęć miał się nie zmienić. Kilka osób, najwyraźniej szczerze przejętych śmiercią Lucasa, nie zwróciło na to uwagi, natomiast kilkanaście innych, które najwyraźniej liczyły jedynie z tego powodu na jakieś zwolnienie z zajęć, było wyraźnie zawiedzione. Patrzyłam na to ze smutkiem. Miałam nadzieję, że gdybym to ja umarła, reakcje byłyby nieco inne, wątpiłam w to jednak. Różnica pewnie była taka, że nazwisko Lucasa znali tutaj wszyscy, natomiast gdyby ktoś ogłosił moją śmierć, połowa uczniów zaczęłaby się zastanawiać, która to była, ta Maddison Monroe.

Z trudem przetrwałam tę lekcję. Nie potrafiłam skupić się na niczym, a na dodatek panna Clayton co chwila zadawała nam jakieś pytania do tematu. Zegar zdawał się stać w miejscu, a wskazówki zachowywały się tak, jakby były przyklejone do tarczy. Mogłam myśleć tylko o Aidenie. Bałam się, że znowu się wycofa i zamknie w sobie, chociaż po tej scenie na korytarzu chyba już nie powinien mnie odpychać. Cholera. Sama sobie utrudniałam życie, walcząc o kogoś takiego. Inna dziewczyna już dawno rzuciłaby to wszystko w diabły, ale nie ja. I to nie tylko dlatego, że lubiłam ratować zbłąkane duszyczki.

To przede wszystkim dlatego, że Aiden był pierwszym chłopakiem, którego naprawdę pokochałam. To dla tego uczucia byłam gotowa na wszystko.

Kiedy po skończonym angielskim przepychałam się korytarzem w stronę sali gimnastycznej, też nikt mnie nie zaczepiał. Dookoła znowu było tłoczno i gwarno, ale tym razem tego nie przeklinałam, bo tylko dzięki tłokowi udało mi się uciec przez pytaniami panny Clayton, która próbowała zatrzymać mnie po lekcji. Zręcznie lawirowałam między kolejnymi grupkami uczniów, aż przestałam słyszeć za sobą jej głos, wołający mnie, żebym poświęciła jej dwie minutki. Nie miałam dwóch minutek. Nie miałam nawet dziesięciu sekund.

Nieważne, ile miałabym czasu, to i tak było za mało, żeby nacieszyć się Aidenem.

Dotarłam pod salę w odpowiednim momencie; Aiden akurat z niej wychodził i rozglądał się dookoła. Pomachałam mu z daleka i uśmiechnęłam się do niego; odpowiedział mi tym samym i wtedy właśnie ich zauważyłam. Serce zaczęło mi bić niespokojnie, gdy spróbowałam przepchnąć się w stronę Aidena szybciej, zanim oni do niego dotrą.

Właściwie nie wiedziałam, dlaczego przypuszczałam, że przyszli właśnie do niego. Ostatecznie Lucas nie żył, toczyło się w tej sprawie postępowanie; to było całkiem naturalne, że do szkoły przychodzili policjanci. Kiedy jednak ich zobaczyłam, dwóch, idących korytarzem – jeden, wyższy, był ubrany w mundur, drugiego, niższego i trochę grubszego, poznałam tylko po dyndającej na szyi odznace, bo był w cywilnych ciuchach – byłam pewna, że przyszli do Aidena. Rozglądali się po korytarzu, a uczniowie mijali ich obojętnie, w ogóle się tym widokiem nie przejmując; było to, jak dla mnie, co najmniej dziwne, bo ja na ich widok o mało nie dostałam zawału.

Byłam już bardzo blisko, gdy wreszcie do niego podeszli. Mimo gwaru panującego na korytarzu wyraźnie usłyszałam donośny głos tego w mundurze, mówiący:

– Pan Aiden Montgomery? Zapraszam z nami. Musi pan złożyć wyjaśnienia w sprawie śmierci Lucasa Thorne’a.

Wreszcie się do nich dopchałam i chwyciłam Aidena za rękę, zanim ten zdążył coś powiedzieć. Był nieco zdezorientowany, ale musiałam przyznać, że poza tym cała sytuacja nie zrobiła na nim żadnego wrażenia. Albo przynajmniej tego po sobie nie pokazał, w przeciwieństwie do mnie.

– Zaraz, moment! Czy Aiden jest o coś oskarżony?! – wydusiłam z siebie, a chociaż nie spodziewałam się odpowiedzi, dwóch policjantów porozumiało się wzrokiem i po chwili ten w cywilu odparł:

– Na razie nie. Zaszły jednak pewne okoliczności, na które musimy pana przesłuchać, zostanie pan więc zatrzymany do wyjaśnienia. Pan przodem, zapraszam.

– Nie martw się, Maddie. – Aiden pocieszająco ścisnął moją dłoń. – Wszystko będzie dobrze.

Czułam się tak, jakby nogi przyrosły mi do podłogi, gdy patrzyłam, jak policjanci z nim odchodzili. W głowie kołatało mi się tylko jedno. Zatrzymany do wyjaśnienia. Zatrzymany do wyjaśnienia. Wiedziałam, że powinnam coś zrobić, ale… po prostu nie wiedziałam, co. W głowie miałam kompletną pustkę i poza tym jednym zdaniem nie było w niej nic. Otworzyłam usta, żeby zaprotestować, coś powiedzieć, ale nie wiedziałam, co.

A potem nagle słowa przyszły same i wydostały ze mnie, zanim zdążyłam je przemyśleć.

– Aiden nie mógł zrobić krzywdy Lucasowi, bo całą sobotnią noc spędził ze mną! – wykrzyknęłam na cały korytarz za odchodzącymi policjantami. – Czy panowie mnie słyszą?! Aiden był ze mną, w moim domu, przez całą sobotnią noc…!

Po tych słowach na korytarzu zapadła cisza, która po chwili zaczęła dzwonić mi w uszach. Widząc odwracające się w moją stronę głowy, zrozumiałam, że może powiedziałam za dużo; a może po prostu nie powinnam była krzyczeć. I ogłaszać wszem i wobec, przy całej szkole, że spędziłam noc z Aidenem.

A policjant ubrany po cywilnemu odwrócił się i powiedział:

– Ach tak? W takim razie panią również zapraszam z nami celem złożenia wyjaśnień. Wstąpię tylko po drodze do gabinetu dyrektora, by poinformować go o tym fakcie, i możemy jechać na komendę.

Zerknęłam na Aidena, który patrzył na mnie z wyrzutem i pretensją; rozumiałam go doskonale. On wcale nie chciał, żebym się wychylała. Westchnęłam.

Jeśli chciałam, żeby nasza relacja stała się faktem ogólnie znanym, to powinnam być zadowolona. Właśnie wszystko się wydało.

I to z hukiem.