1. Dom na Sun Valley Drive

To nie mogło się udać.

– O czym myślisz? – zapytał tata, odwracając wzrok od jezdni, by spojrzeć na mnie znad kierownicy. Zamyśliłam się, bo potrzebowałam chwili na wybranie właściwej odpowiedzi, tyle jej wariantów natychmiast wpadło mi do głowy.

Może „O tym, gdzie znajdę tu autobus do Teksasu”? Albo „Czyją śmierć mam zobaczyć tym razem, żeby stąd wyjechać”? A może powinnam coś wspomnieć o alkoholu, który rzekomo piję galonami?

Tyle możliwości i naprawdę nie wiedziałam, którą wybrać.

– Próbuję sobie przypomnieć, czy wzięłam z domu moją suszarkę do włosów – strzeliłam w końcu. Tata wzruszył ramionami.

– Nie przejmuj się, w razie czego kupimy ci nową.

– Nie rozumiesz – zaprotestowałam bardziej po to, żeby zrobić mu na złość, niż ponieważ rzeczywiście tak uważałam. – To był prezent od mamy na moje ostatnie urodziny. Jestem do niej przywiązana.

Nie pytajcie, która normalna siedemnastolatka dostaje na urodziny suszarkę do włosów. Nie chcecie wiedzieć.

– Dobrze, więc w razie czego poprosimy panią Connelly, by ją odesłała – odparł tata, już nieco zniecierpliwiony. Sprawiało mi dziwną satysfakcję oglądanie jego skrzywionego nieco wyrazu twarzy. Zupełnie tak, jakbym mogła tym sobie powetować zabranie mnie z rodzinnego domu, wywiezienie na drugi koniec Stanów i jeszcze zasłanianie się przy tym moim dobrem i nazywanie tego „terapią”.

Pieprzyć taką terapię.

– I tak na pewno będziesz się do niej odzywała – dodał, kiedy w samochodzie znowu zapadła cisza. – No wiesz, zapytać o koty.

Och, tego też nie mogłam mu darować. A on jeszcze specjalnie wyciągał ten temat, jakby nie dość miał moich narzekań i łez, które polały się, gdy wyjeżdżaliśmy z Austin. Myślałam wtedy, że coś mu zrobię.

W zasadzie nadal byłam tego bliska, ale ostatecznie powinnam jakoś nad sobą panować, prawda?

– To może od razu tam pojadę, wezmę moją suszarkę i przy okazji też koty? – zapytałam z nadzieją, której jednak nie czułam w sobie. I tak dobrze znałam odpowiedź.

– Chyba oszalałaś – prychnął tata. – Już ci mówiłem, że nie możemy zatrzymać tych kotów.

– Nie, to ty nie mogłeś ich zatrzymać – zaprotestowałam cierpko. – Ja zajmowałam się nimi przez kilka lat i było dobrze.

Palce taty mocniej zacisnęły się na kierownicy, aż zbielały mu kłykcie. Dobrze znałam ten objaw, nauczyłam się go niemalże na pamięć w ciągu ostatnich miesięcy. Nie ma co, ideałem córki nie byłam, skoro tak często wyprowadzałam go z równowagi. Chociaż to na pewno była też jego wina.

– Czy możemy wreszcie skończyć temat kotów?!

Zamilkłam i odwróciłam głowę, wpatrując się w okno, za którym przesuwał się sielankowy krajobraz: niewysokie, przysadziste domki rosnące wzdłuż drogi, zadbane, przystrzyżone trawniczki, weseli ludzie pielący ogródki lub korzystający z ostatnich dni ciepłej jesieni, by robić w ogrodzie grilla. Normalnie cholerny raj na ziemi.

Cholerne Elizabethtown.

Od początku wiedziałam, że mi się tam nie spodoba. I pomijam już ironię wynikłą z faktu, że moja mama miała na imię Elizabeth. W końcu skoro całe życie spędziłam w dużym mieście, jak mogło spodobać mi się na takiej prowincji? Nazwijcie mnie uprzedzoną, proszę bardzo. Wcale jednak nie chciałam się wynosić z Austin tylko z powodu tego, co się tam stało. Tym bardziej, że tata zasłaniał się moim dobrem, chociaż ja wiedziałam, że prędzej przeprowadzał się dla siebie, nie dla mnie.

Tata nie znosił Austin.

Ale ja? Miałam tam przyjaciół. Zostawiłam za sobą Grace, przyjaciółkę jeszcze z podstawówki, Toma i Matta, zostawiłam też Adama, z którym spotykałam się od paru miesięcy. Zależało mi na nim, ale nie byłam głupia, wiedziałam doskonale, że taki układ na dłuższą metę kompletnie nie miał sensu. Z ciężkim sercem więc postanowiłam to po prostu urwać.

No i zostawiałam za sobą moje koty. Cztery koty, które znosiłam do domu w ciągu ostatnich paru lat, by z bezdomnych zwierzaków uczynić z nich największe kanapowce, jakie w życiu widziałam. Mama była ze mnie dumna i jeszcze mnie namawiała, żebym się nimi zajmowała. Mówiła, że to dobrze o mnie świadczy, że mam takie serce dla zwierząt.

A potem tata tak po prostu powiedział, że nie możemy wziąć ich ze sobą na drugi koniec kraju i zostawił je naszej sąsiadce, twierdząc, że „wszystko na pewno się jakoś ułoży”.

Ten cholerny optymizm ojca. Nienawidziłam go.

– Elizabethtown to bardzo miłe miasto, sama zobaczysz – opowiadał z tym swoim idiotycznym entuzjazmem, gdy wyjeżdżaliśmy z Austin. – No i ma dobrą szkołę. Dzięki niej na pewno dostaniesz się na dobre studia.

Do tej pory pozostawał we mnie niesmak, który poczułam po tamtych słowach. Naprawdę, tylko o tym potrafił myśleć? Na jakie studia się dostanę i żeby nie było to na Uniwersytecie w Zasiedmiogórogrodzie? A co mnie to właściwie obchodziło?

W zasadzie z przyjazdu do Elizabethtown cieszyłam się tylko pod jednym względem. W końcu dzięki temu ta koszmarnie długa, męcząca podróż samochodem z ojcem wreszcie miała się skończyć. W bliskiej perspektywie miałam znalezienie sobie pokoju, którego drzwiami mogłabym mu trzasnąć przed nosem, i wyobrażenie sobie tej sceny dawało mi wystarczająco dużo satysfakcji, by przebrnąć jakoś przez pobieżne, bo zza okien auta oglądanie Elizabethtown i dotrwać do przyjazdu do naszego nowego domu, który oczywiście musiał znajdować się na jakimś odludziu.

Tata powtarzał, że rozdrażnieniem reagowałam na brak mamy i może nawet miał odrobinę racji. Tęskniłam za nią tak bardzo. Nigdy nie była najlepszą matką pod słońcem, ale też nigdy tego od niej nie wymagałam. Wystarczało, że była.

A teraz jej nie było.

– Chciałbym, żebyś tym razem nie przyprowadzała do domu żadnych bezdomnych zwierząt – dodał tata, kiedy cisza w samochodzie się przedłużała. Zabawne, nie przeszkadzała mu przez ostatnie dwa lata naszej jazdy, a teraz zaczęła? Czy może chciał jeszcze bardziej zagęścić atmosferę? – Mówię poważnie, Mads. Rozumiemy się?

Przez „rozumiemy się” tata zawsze miał na myśli, że to ja miałam rozumieć jego. Słowami sprawiał takie wrażenie, jakbyśmy byli partnerami i rozmawiali, będąc na tym samym poziomie, podczas gdy w rzeczywistości wcale tak nie było. Proszę bardzo, Nicholas Monroe, mistrz dyplomacji. Problem w tym, że ja nie byłam taka naiwna.

Skrzywiłam się, nawijając na palec pasmo blond włosów. Tata zawsze powtarzał, że miałam tendencje do znajdowania ludzi, z którymi było coś nie tak, i naprawiania ich. A przynajmniej próbowania. W zasadzie miał rację, co więcej, nie ograniczałam się tylko do ludzi. Zdecydowanie lepiej szło mi ze zwierzętami, dlatego właśnie w naszym mieszkaniu w Austin miałyśmy z mamą cztery koty, absolutne maksimum na taki metraż. Ludzie byli, jak dla mnie, zbyt skomplikowani. Co nie znaczyło, że przestałam z nimi próbować.

To dlatego tata postawił ten wymóg odnośnie do zwierząt. Bo wiedział, że znowu będę próbowała, i wcale tego nie chciał. Tata nigdy nie lubił zwierząt, żadnych.

Ponownie wyjrzałam za okno, za którym właśnie przewijał się niezbyt ciekawy widok centrum Elizabethtown. Wiedziałam, że nie odpuści, bo byłam uparta zupełnie tak samo, jak on, ale nie mogłam nic poradzić na to, że chciałam się z nim trochę podroczyć. Chciałam go wkurzyć. W zasadzie nie robiłam nic innego od ponad dwóch miesięcy.

Miasteczko było takie… zwyczajne. Niewyróżniające się. Ot, szeroka ulica z niewysokimi kamieniczkami, w których znajdowały się różne sklepiki. Po prawej stacja benzynowa, po lewej większy sklep ze sporym parkingiem, w połowie wypełnionym autami. Kawałek dalej, po obydwu stronach ulicy, dwie restauracje – jedna, ta po lewej, wyglądała zdecydowanie podlej od drugiej. Chodnikami chodziło trochę osób, które też wyglądały całkiem normalnie, zupełnie nie tak, jakby mieszkały na krańcu cywilizacji. Zresztą, o rany, w końcu Elizabethtown leżało w odległości niecałych stu mil od Filadelfii!

Pewnie lepiej bym się czuła, gdybym wyprowadziła się z ojcem na kompletne odludzie. Byłabym wtedy w tym swoim uporze i poczuciu skrzywdzenia bardziej usprawiedliwiona. Po namyśle uznałam jednak, że wcale nie potrzebowałam usprawiedliwienia. Jeszcze nie, nie po dwóch miesiącach. W końcu w starej szkole, na przykład, i tak wszyscy obchodzili się ze mną jak ze śmierdzącym jajkiem, co, jak to ja, już jakiś czas temu nauczyłam się wykorzystywać.

– Rozumiemy się? – powtórzył tata uparcie, gdy nie otrzymał odpowiedzi, równocześnie skręcając z głównej drogi w boczną, gdzieś na północny zachód. Oczywiście, i jeszcze musiał znaleźć nam dom gdzieś poza centrum. Z tego, co już słyszałam, mocno poza centrum.

– Tak, tato, rozumiemy się – mruknęłam dla świętego spokoju.

Przestał wreszcie rzucać mi zdenerwowane spojrzenia i odwrócił głowę z powrotem do drogi, lewą ręką przeczesując i tak już zwichrzone, ciemne włosy. Znowu utkwiłam wzrok za oknem, przyglądając się, jak centrum miasta i wszelka cywilizacja zostawały za nami.

Tata miał obecnie trzydzieści siedem lat. Niewiele jak na ojca niemalże dorosłej córki, prawda? Ale tak właśnie jest. Rzecz w tym, że oni z mamą wcześnie zaczęli. Z pewnością dlatego wszystko później tak łatwo się rozpadło, ale nieważne. Tata miał trzydzieści siedem lat i jak na tak podeszły wiek wyglądał naprawdę dobrze. Z wyglądu był do mnie kompletnie niepodobny – ciemnowłosy, wysoki, szczupły, o czarującym uśmiechu, od którego topniało niejedno kobiece serce i przejrzyście błękitnych oczach. Nosił okulary albo soczewki, zależnie od okazji, o ile jednak w okularach wyglądał w miarę dorośle, o tyle przy ich braku miał wygląd niemalże chłopięcy. To jednak były pozory, bo tata był bardzo odpowiedzialnym lekarzem–ortopedą i niedługo miał podjąć Bardzo Ważną Pracę w szpitalu w Lancaster. Co oznaczało, jak miałam nadzieję, że będę go widywać możliwie rzadko, gdy już zacznę chodzić do szkoły.

Na myśl o szkole żołądek sam zwinął mi się w supeł. Może i nie byłam bardzo strachliwa, ale to… Nigdy wcześniej nie zmieniałam szkoły. Całe życie spędziłam z tymi samymi znajomymi w Austin. Nie bardzo wiedziałam, jak to się robi. Zapomniałam już nawet, jak się zawiera nowe znajomości! To chyba nie może być takie trudne, nie?

Biorąc jednak pod uwagę, jak bardzo wkurzałam mojego tatę, chyba nie byłam najmilszą dziewczyną pod słońcem. A to mogło mi dostarczyć pewnych problemów z utrzymaniem przy sobie innych ludzi.

W milczeniu wyjechaliśmy ze ścisłego centrum, kierując się w stronę przedmieść, gdzie krajobraz nieco się zmienił. Kamieniczki zamieniły się w jednorodzinne, niewielkie domki, łudząco do siebie podobne, każdy ze swoim kawałkiem trawnika, podjazdu i garażem. Byłam porażona tą jednakowością zarówno domów, jak i samochodów stojących na podjazdach. Nawet mój tata miał takiego SUV–a. Chyba wpasowywaliśmy się w krajobraz bardziej, niż sądziłam.

Kolejne zakręty zostały już przeze mnie niemalże zignorowane. Minęliśmy jeszcze kilka większych budynków – bibliotekę, jakąś szkołę i kolejne sklepy – po czym wjechaliśmy w całkiem spokojną, zieloną od drzew okolicę. Tata wrzucił kierunkowskaz i skręcił w prawo.

– Tu mieszamy, na Sun Valley Drive – odezwał się w końcu tata, rozglądając się uważnie dookoła. Zapewne szukał właściwego numeru. – To trochę daleko do szkoły, ale nie przejmuj się, kiedy już wszystko ogarniemy, kupimy ci coś używanego.

I znowu używał tej idiotycznej liczby mnogiej. Czy zakładał, że ja też będę się dokładać do tego zakupu? Z czego, może oszczędności, które powinnam była sobie na tę okazję zaplanować z ostatniego pilnowania dzieci jakieś pół roku wcześniej?!

Jednak niepokój w sercu, który nagle poczułam, i mdlące uczucie strachu, które chwyciło mnie za gardło, nie miało nic wspólnego z irytacją na ojca. Miało raczej sporo wspólnego z prowadzeniem samochodu. Nie miałam pojęcia, czemu sama jazda tak nie działała, natomiast myśl o zajęciu miejsca za kółkiem wywoływała we mnie zimne poty, ale tak właśnie było. Pilnowałam się bardzo, żeby się z tym nie zdradzić – jeszcze, o zgrozo, tata wysłałby mnie do psychologa – ale jak miałam niby to robić, skoro tata chciał, żebym jeździła do szkoły samochodem?!

Musiałam jednak szybko odsunąć od siebie te myśli – co zrobiłam z ulgą, wzorem Scarlett O’Hary dochodząc do wniosku, że pomartwię się tym jutro – bo tata właśnie wrzucał prawy kierunkowskaz i parkował na podjeździe jednego z tych schludnych, niczym niewyróżniających się domków z dobudowanym garażem. Westchnęłam, przez przednią szybę przyglądając się naszemu nowemu domowi.

Działka była nieogrodzona i widziałam, że za domem rozpościerało się coś w rodzaju zagajnika – wąskiego, ale długiego, ciągnącego się wzdłuż całej ulicy, pasa drzew. Drzew było sporo również między domami i na trawnikach, co dawało odrobinę prywatności mimo braku ogrodzeń czy żywopłotów. Sam domek wyglądał przyjaźnie i przytulnie – pomalowany na jasny kolor, z dachem krytym błyszczącą dachówką, wyglądało na to, że miał parter i, sądząc po wyglądzie okien, niewysokie piętro. Umieszczone na środku frontowej ściany drzwi z kolorowym witrażem zamiast szkła, do których od podjazdu prowadził chodnik, zapraszały do wejścia do środka.

Zabrałam z podłogi moją torbę i wysiadłam z auta, z westchnieniem trzaskając za sobą drzwiami. Cóż, może miało nie być tak źle.

Narzuciłam na siebie kurtkę, dzień był jednak wyjątkowo ciepły: słońce świeciło mocno, a lekki wietrzyk, który wzburzył moje długie, blond włosy, był raczej przyjemną ochłodą niż czymkolwiek innym. Z rękami w kieszeniach ramoneski poczekałam, aż ojciec wysiądzie, przy okazji rozglądając się dookoła.

Po mojej prawej stronie domy ciągnęły się wzdłuż ulicy, którą przyjechaliśmy, po naszej lewej natomiast znajdował się tylko jeden, za którym ulica zakręcała ostro, prowadząc z powrotem w kierunku, z którego przybyliśmy. Wokół tego ostatniego domu rosły drzewa, odcinając go z tyłu podobnie jak nasz, nie zmieniało to jednak faktu, że tamten wyglądał na nieco bardziej… wyobcowany. Zwłaszcza że z pewnością nie był odmalowany tak niedawno jak nasz, a trawnik zarósł nieco za bardzo jak na tutejsze standardy. Podczas gdy na podjeździe po naszej prawej stał jeden z tych niezliczonych SUV–ów, po naszej lewej, ku mojemu zdumieniu, dostrzegłam stary Chevrolet Camaro. Niebieski. Musiał mieć ze czterdzieści lat!

Szybko odwróciłam wzrok, bo wydało mi się, że kątem oka dostrzegłam jakieś poruszenie w jednym z okien na piętrze; zmarszczyłam brwi, bo chociaż nie było nic dziwnego w fakcie, że ktoś mieszkał w tym domu, to już ukrywanie się przed nowymi sąsiadami było co najmniej zaskakujące. Wydało mi się, że w oknie ktoś stał, ale cofnął się szybko, gdy tylko tam spojrzałam.

– Mads, wyciągnij, proszę, klucze ze schowka przy siedzeniu pasażera. – W następnej chwili głos ojca odwrócił moją uwagę od sąsiedniego domu. – Musimy przecież czymś otworzyć drzwi, prawda?

– Jasne. – Rzuciłam ostatnie, roztargnione spojrzenie chevroletowi na sąsiednim podjeździe, po czym schyliłam się, by znaleźć klucze. Tata w tym czasie wyjął pierwsze dwie walizki z bagażnika naszego auta.

Nasz nowy dom wewnątrz wyglądał bardzo porządnie. Prosto przez zewnętrzne drzwi weszliśmy do dużego, przestronnego salonu, który sprawiał wrażenie jeszcze większego dzięki otwartej kuchni, oddzielonej od części salonowej i jadalnianej tylko wysokim, szerokim blatem, przy którym stały dwa krzesła barowe. Wiedziałam, że tata zajmował się już wcześniej urządzeniem domu, dlatego nie zdziwiłam się, że na nasz przyjazd był kompletnie umeblowany: na ścianie wisiała duża plazma – tata, jak chyba każdy facet, miał fioła na punkcie sprzętu elektronicznego – na środku salonu wokół niskiego, przeszklonego stolika stała brązowa, skórzana sofa i dwa fotele w tym samym stylu; większość przeciwległej ściany zajmowały wysokie od podłogi do sufitu okna, wychodzące na zagajnik za domem, oraz drzwi prowadzące na taras, resztę natomiast dwa przeszklone regały, gdzie ojciec zapewne zamierzał umieścić książki. Po lewej stronie, we wnęce, stał wykonany z ciemnego drewna stół z sześcioma krzesłami – jakbyśmy mieli przyjmować tutaj jakąś liczną rodzinę! – a dalej podłogowe deski zmieniały się w płytki w miejscu, gdzie zaczynała się część kuchenna. Przyjrzałam się jej tylko przelotnie, stwierdzając, że fronty szafek kolorem idealnie pasowały do stołu i kanapy w salonie.

Po prawej stronie, blisko wejścia, zaczynały się schody, które potem zakręcały przy ścianie w lewo, prowadząc na piętro; pod nimi ściana odgradzała od salonu jeszcze jakieś pomieszczenia, sądząc po dwóch parach drewnianych drzwi.

– Tam urządzę gabinet – wyjaśnił tata, podążając wzrokiem za moim spojrzeniem. – Drugie drzwi prowadzą do łazienki. Druga jest na górze, przy twojej sypialni. Na piętrze są trzy pokoje, więc jeden z nich możemy zmienić w sypialnię gościnną.

– Tak jakby ktoś miał nas odwiedzać – mruknęłam, po czym zostawiłam go, biegnąc po schodach na górę. Na szczęście tata nie poszedł za mną.

Swój pokój znalazłam bez problemu. Prowadziły do niego pierwsze drzwi po lewej, a poznałam to od razu, bo obok znajdowały się drugie, za którymi znajdowała się ta druga łazienka. Były do niej dwa wejścia, bo dotrzeć do niej można było również przez moją sypialnię.

Tata bardzo się starał, zrozumiałam to od razu, gdy tylko weszłam do pokoju. W końcu widziałam, że próbował to zrobić tak, by ten pokój przypominał ten, który musiałam za sobą zostawić w Austin. Ściany były fioletowo–szare, kolor na dwóch przeciwległych zmieniał się ukośnie. Szare meble bardzo przypominały te, które jakiś rok wcześniej wybrałam sobie w Austin. Łóżko pod lewą ścianą miało szare, kute ramy, a po obydwu jego stronach znajdowało się kilka półek na książki, mebli i toaletka – zawsze chciałam taką mieć; po drugiej stronie natomiast znajdowała się wbudowana w ścianę przesuwna szafa z przeszklonymi drzwiami. Na podłogę rzucono fioletowo–żółty dywanik, naprzeciwko wejścia zaś, pod oknem, ujrzałam coś w rodzaju szerokiej ławy przykrytej poduszkami, na której można było wygodnie usiąść i wyglądać przez okno. Zwłaszcza ten ostatni element bardzo mi się podobał.

Westchnęłam, po czym w butach rzuciłam się na łóżko, żeby stwierdzić, że miało nieco za miękki materac. Nie czułam się na siłach brać się od razu za rozpakowywanie rzeczy; za dużo tego było, bo wiedziałam, że musiałam przecież pomóc ze wszystkim ojcu. Nie czułam się na siłach. Nie chciałam.

Nie chciałam w ogóle być w Elizabethtown.

Szkoda, że ojcu nie przyszło do głowy, żeby przeprowadzić się na przykład na Florydę, skoro już planował przeprowadzkę na drugi koniec Stanów. Z Florydy też miałabym cholernie daleko do Austin, prawda? A przynajmniej mogłabym nauczyć się surfować.

Usłyszałam sygnał komórki, sięgnęłam więc do kieszeni dżinsów i ją wyjęłam. Na monitorze wyświetliła się wiadomość od Grace.

Dojechałaś już?

Westchnęłam sobie raz jeszcze. Grace też nie była zadowolona z mojej przeprowadzki i wcale się jej nie dziwiłam. Ostatecznie byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami praktycznie od zawsze. Nawet gdy wyprowadzałyśmy się z mamą od ojca, wszystko działo się w obrębie Austin i nawet nie zdecydowałam się wtedy na zmianę szkoły, chociaż musiałam dojeżdżać kawałek dalej. To było takie cholernie niesprawiedliwe, że właśnie teraz musiałam stracić nie tylko ją, ale także wszystkich moich znajomych i przyjaciół. Jakby Los chciał mi jeszcze bardziej dokopać.

Właśnie przyjechaliśmy, wystukałam na klawiaturze. Nie jest najgorzej, ale tęsknię za Wami.

Przestaniesz, jak pójdziesz do szkoły i znajdziesz sobie nowych przyjaciół, brzmiała jej odpowiedź.

Wywróciłam oczami. Przecież nawet gdybym chciała, nie wiedziałabym, jak to zrobić.

Jasne. A potem założę różową spódniczkę, wezmę do ręki pompony i zacznę dopingować szkolną drużynę lacrosse’a, stojąc na szczycie ludzkiej piramidy.

Podniosłam się z łóżka, bo ławka przy oknie kusiła mnie, odkąd zobaczyłam ją po raz pierwszy. Rozsiadłam się na niej, stwierdzając z zadowoleniem, że nie tylko była szeroka i wygodna, ale jeszcze w dodatku okno znajdowało się nisko, tak, że miałam z niego doskonały widok. Jedynym minusem był fakt, że moje okno nie wychodziło na tę samą stronę, co taras przy salonie, bo znajdowało się na zachodniej ścianie, co oznaczało, że miałam z niego widok na trawnik oddzielający nasz dom od sąsiedniego.

Zerknęłam na niego; z tej odległości wcale nie wyglądał lepiej, bo chociaż wydawał się zadbany, bez problemu dostrzegałam mnóstwo miejsc, które po prostu wymagały remontu. Jak choćby dach. Albo elewacja, która prosiła się o malowanie. Ten dom nie był jakoś bardzo zapuszczony, ale w porównaniu do innych stojących przy Sun Valley, zadbanych i dopieszczonych, sprawiał wręcz wrażenie niezamieszkałego i przez to zaniedbanego. Czemu, oczywiście, przeczył niebieski chevrolet stojący na podjeździe. Dlaczego właściwie taki samochód nie był bezpiecznie zamknięty w garażu? Ja na pewno nie zdecydowałabym się na trzymanie go tak na widoku.

Wstałam, bo rosnące wciąż wyrzuty sumienia kazały mi jednak zejść na dół i pomóc tacie, kiedy ponownie zobaczyłam coś w niezasłoniętym oknie sąsiedniego domu, wychodzącym idealnie wprost na moje okno. Tym razem jednak, z uwagi na mniejszą odległość, mogłam sobie dokładniej obejrzeć osobę, która pojawiła się w zasięgu mojego wzroku.

Był to chłopak mniej więcej w moim wieku, może nieco starszy. Krzątał się po pokoju, oglądając jakieś papiery, a ja z jakiegoś powodu nie mogłam oderwać od niego wzroku. Niby nie było w nim niczego specjalnego: wyglądał trochę jak młody Johnny Depp, z ciemnymi, prostymi, długimi do karku włosami i lekkim zarostem. Z tego, co widziałam, ubrany był luźno, w ciemne dżinsy i T–shirt, dzięki czemu mogłam też stwierdzić, że był szczupły. Pewnie trochę wyższy ode mnie, wyglądał jak typowy chłopak w podobnym mi wieku i w pierwszej chwili nie wiedziałam, dlaczego zwróciłam na niego uwagę.

Obejrzał się i jego wzrok padł prosto na mnie, a ja najpierw spłoszyłam się lekko, że uzna mnie za gapiącą się wariatkę. Wobec tego zrobiłam pierwsze, co przyszło mi do głowy: uśmiechnęłam się i pomachałam mu na powitanie ręką. Ostatecznie nie było w tym nic dziwnego, skoro to najwyraźniej był mój nowy sąsiad, prawda?

Obrzucił mnie krótkim spojrzeniem, po czym bez absolutnie żadnego gestu w moim kierunku odwrócił się z powrotem i wyszedł z zasięgu mojego wzroku. Zamarłam, dopiero po chwili orientując się, że wciąż trzymałam uniesioną dłoń.

Co za gbur. Nie mógł po prostu odmachać? Zabiłoby go to?

A może po prostu nie lubił, jak obcy ludzie zaglądali mu przez okno do domu?

Odeszłam od okna, nie chcąc wyjść na jeszcze większą idiotkę, niż już z siebie zrobiłam. Równocześnie jednak myślałam nad tym, co zobaczyłam, gdy na moment nasze spojrzenia się skrzyżowały. Było coś takiego w jego wzroku… coś, co musiałam wyczuć w całej jego postawie od pierwszej chwili, kiedy go ujrzałam… co obudziło mój niepokój. Nawet jeśli nie potrafiłam stwierdzić, co to dokładnie było, czułam to bardzo wyraźnie. Jakby coś z nim było nie tak, jakby jego oczy pokazywały więcej, niż chciał to przyznać przed światem.

Zaklęłam pod nosem, kierując się w stronę drzwi. Cholera jasna. Znowu to robiłam.

Tata miał rację, byłam niereformowalna. Naprawdę chciałam wszystkich naprawiać. A nikt przecież nawet nie powiedział, że ten chłopak potrzebował mojej pomocy!

Daj sobie na wstrzymanie, Mads, pomyślałam z irytacją. Po prostu daj sobie spokój. To tylko chłopak z sąsiedztwa, po prostu ci się wydawało, bo straciłaś swoje koty i nie masz komu pomagać. Wyśmiałby cię, gdyby się dowiedział, o czym myślałaś.

– Mads! – Usłyszałam dochodzący z dołu głos taty. – Mogłabyś przyjść pomóc mi przy tych pudłach? Zabrałaś z domu za dużo książek!

Wywróciłam oczami, w jednej chwili zapominając o chłopaku z domu obok. Jasne.

Jakby w ogóle można było mieć za dużo książek!