4. Tablica pamiątkowa

Na samą myśl o czwartku i konieczności samodzielnej podróży samochodem do szkoły robiło mi się niedobrze. Pewnie dlatego już w środę rano czułam się z tym źle, wysiadając z SUV–a taty i obiecując, że poradzę sobie z powrotem do domu autobusem. Miałam siedemnaście lat, na litość boską! Na pewno mogłam wrócić sama autobusem i nie zgubić się po drodze ani nie wpaść pod żadne auto!

W wejściu do szkoły dogoniła mnie Carrie. Obydwie z Harper ubierały się bardzo modnie, Carrie tym razem miała na sobie dopasowaną, krótką spódniczkę i satynową bluzeczkę, na którą narzuciła szary żakiet. W swoich byle jakich dżinsach, trampkach i T–shircie zupełnie do niej nie pasowałam, ale najwyraźniej nie przejmowała się tym aż tak bardzo.

– Cześć, Maddie! – zawołała, dobijając do mnie, biegnąc na tych swoich obcasach, jakby były moimi trampkami. – Mamy dzisiaj razem WF, wiesz? Będzie fajnie!

Miałam wątpliwości, ale nie podzieliłam się nimi.

– Tak, wiem, już w poniedziałek dostałam strój, żebym zdążyła go wyprać – odparłam, posłusznie oddając torbę do kontroli, gdy przechodziłam przez bramki przy wejściu. – Miałam już dawno zapytać. O co chodzi z tą kontrolą na wejściu?

– To ty nic nie wiesz? – Carrie zrobiła wielkie oczy, przez co już w ogóle wydawały się ogromne. Wyglądała w tamtej chwili jak Bambi.

Rozłożyłam bezradnie ręce, po czym z uśmiechem przyjęłam z powrotem moją torbę od jednego z ochroniarzy.

– O czym mam wiedzieć? – drążyłam, spoglądając na zegarek. Do pierwszej lekcji pozostawał jeszcze kwadrans, więc miałyśmy chwilę na wyjaśnienie tej kwestii. – Że wasz dyrektor ma fioła na punkcie bezpieczeństwa? Boi się rozboju w biały dzień, czy jak?

Carrie bez słowa chwyciła mnie za rękę i lawirując pomiędzy uczniami, pociągnęła gdzieś przed siebie, w lewy korytarz, ten sam, którym szło się do gabinetu dyrektora. Przeszliśmy jednak obok tych drzwi, za którymi ostatnio poznałam panią Cole i Lucasa, po czym doszliśmy do przeszklonych drzwi, oddzielających korytarz od przewiązki, prowadzącej do kolejnego skrzydła i sali gimnastycznej. Carrie pociągnęła mnie dalej, za drzwi, aż do przeszklonej gablotki, która znajdowała się gdzieś w połowie drogi. Dopiero tam zatrzymałyśmy się i puściła moją rękę.

– Oto dlaczego – powiedziała, wskazując gablotkę. Wobec tego spojrzałam w tamtą stronę, po czym wstrzymałam oddech.

W gablocie umieszczono zdjęcia ośmiu osób: siedmiu uczniów i jednego nauczyciela. Wszystkie w górnym lewym rogu przepasane były kawałkiem czarnej wstążki. Przyjrzałam się im bardzo uważnie: cztery dziewczyny i trzech chłopaków, najprawdopodobniej w moim wieku, wszyscy na zdjęciach byli uśmiechnięci i wydawali się szczęśliwi. Problem w tym, że najwyraźniej nie żyli.

Nazwiska nic mi nie mówiły, dowiedziałam się jedynie, że nieżyjący nauczyciel uczył angielskiego. Na dole znajdowało się tylko jedno, krótkie zdanie.

PAMIĘCI OFIAR MASAKRY W ELIZABETHTOWN  Z 20 MAJA 2005 ROKU.

Osiem lat temu. Cokolwiek się stało, miało to miejsce osiem lat temu. Nic dziwnego, że o tym nie słyszałam, w końcu byłam wtedy dzieckiem.

– Co właściwie się wtedy stało? – zapytałam więc Carrie, nie odrywając wzroku od tablicy. Westchnęła.

– Okropna historia. – Kiedy wreszcie na nią zerknęłam, stwierdziłam, że kręciła głową. Cały czas. – Ten chłopak… Miał na imię David… Po prostu wszedł do szkoły i zaczął strzelać. Wszyscy się pochowali, wezwano policję, ale zanim przyjechała, zdążył dostać się do biblioteki i jednej z przylegających do niej sal klasowych. W bibliotece zabił pięć osób i postrzelił kolejne cztery, w tym bibliotekarkę. Potem przeszedł do sali klasowej i zabił kolejne trzy, w tym nauczyciela. Postrzelił jeszcze dwie, zanim usłyszał syreny policji.

– O mój Boże. – Tylko tyle byłam w stanie powiedzieć. Raz jeszcze spojrzałam na tablicę, próbując wyobrazić sobie coś takiego. Coś tak strasznego. Jakoś jednak… po prostu nie byłam w stanie. – Co się z nim stało? Policja go złapała?

– Nie. Zdążył im uciec. – Wiedziałam, że było w tej historii coś jeszcze, nawet zanim Carrie to powiedziała. Nie zamierzała mi jednak oszczędzać detali. – Miał rower, dotarł nim do swojego domu szybciej, niż zdążyła to zrobić policja. W domu zastrzelił obydwoje rodziców, a potem odebrał sobie życie.

O rany. Naprawdę się tego nie spodziewałam. Prawdę mówiąc, byłam tym kompletnie przerażona. Mimo że zdarzyło się to tyle lat temu, mimo że nie miało to nic wspólnego ze mną, czułam się z tym okropnie. To było coś niewyobrażalnego. Nawet nie wiedziałam, jak miałabym to skomentować.

– Ale… dlaczego? – zadałam więc pierwsze pytanie, które przyszło mi do głowy. – Dlaczego on to zrobił?

– Podobno zostawił list pożegnalny, ale kto miał go przeczytać? – Wzruszyła ramionami. – Zabił przecież swoich rodziców. List pewnie trafił w ręce policji, ale nigdy nie ujawnili, co było motywem. Z tego, co wiem, ten chłopak nigdy wcześniej nie zdradzał objawów jakichś problemów psychicznych. Do tamtego feralnego dnia wydawało się, że wszystko z nim w porządku. A potem tak po prostu wziął broń ojca, poszedł do szkoły i zabił osiem osób…

– Broń ojca? – podchwyciłam. Carrie skinęła głową.

– Tak, był policjantem. To właśnie po tym wydarzeniu Whiterby zainstalował bramki na wszystkich wejściach. Nieźle oberwało mu się po tamtym wydarzeniu i obiecał sobie, że nigdy więcej żaden uczeń nie wniesie do szkoły broni.

Ponad nami zabrzmiał dzwonek oznajmiający początek pierwszej lekcji. I dobrze, bo atmosfera wyraźnie się zważyła, kiedy Carrie opowiedziała mi o tym wszystkim.

– Salę historyczną znajdziesz na pierwszym piętrze, drugie drzwi po lewej – wyjaśniła mi, zerkając na zegarek. – Muszę już iść. Ale wiesz… Właśnie to miała na myśli Harper, kiedy mówiła, że wszyscy są zainteresowani, gdy ktoś wynajmuje dom na Sun Valley Drive. Bo David tam właśnie mieszkał.

Pobiegła na swoje lekcje, zostawiając mnie z pustką w głowie i kłębkiem bliżej niezidentyfikowanych uczuć. Byłam zdezorientowana, nieco niespokojna, oszołomiona tym, co usłyszałam, jednak przede wszystkim zaniepokojona.

Chyba powinnam zapytać tatę, od kogo właściwie wynajął dom i kto wcześniej w nim mieszkał.

Chociaż to oczywiście było mało prawdopodobne, żebyśmy mieszkali w domu, w którym dokonano podwójnego morderstwa i samobójstwa, ta myśl nie mogła mi wyjść z głowy przez kolejne kilka lekcji. Nie wierzyłam w duchy ani karmę, ale mimo wszystko dziwnie byłoby mieszkać w takim domu. Wiedząc, że zastrzelono w nim dwoje ludzi, a jakiś chłopak zastrzelił się sam. Czułabym się co najmniej… nieswojo.

Nawet Brianna na trygonometrii zauważyła, że coś było ze mną nie tak. Nie odezwała się, jak to ona, ale jej spojrzenia rzucane w moim kierunku były jednoznaczne. Byłam tak rozkojarzona, że zauważyła to nawet nasza nauczycielka. Zazwyczaj nie zamieniała się w buldoga, ale właśnie w tamtej chwili zapytała całkiem poważnie:

– Panno Monroe, czy mogłabyś powtórzyć, co przed chwilą mówiłam?

Podniosłam wzrok na nauczycielkę, dopiero wtedy orientując się, co właściwie robiłam. Szkicowałam. W zeszycie do trygonometrii…!

Poczułam uderzenie w kostkę, więc odruchowo zerknęłam w lewo. Delikatnie przesunięty w moją stronę zeszyt Brianny zawierał jedno, szybko nabazgrane zdanie. Ponownie pospiesznie uniosłam wzrok na nauczycielkę, która na szczęście niczego nie zauważyła.

– Będziemy dzisiaj przerabiać… wzory na dwukrotność kąta – wydukałam, nie bardzo wiedząc, o czym właściwie mówiłam. Panna White nagrodziła mnie łagodnym uśmiechem i kiwnięciem głowy.

– Dobrze, Maddie. Byłam pewna, że nie słuchałaś.

Z powrotem spuściłam wzrok na zeszyt, po czym delikatnie wyrwałam kartkę. Widniał na niej wykonany ołówkiem szkic domu – mojego nowego domu, włącznie z SUV–em taty na podjeździe i drzewami na trawniku. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że to szkicowałam, ale to było dla mnie normalne. Zazwyczaj robiłam to bezmyślnie, gdy myślałam, i zazwyczaj wychodziło mi coś w jakiś sposób związanego z moimi myślami.

Chciałam zgnieść kartkę, ale w tej samej chwili Brianna wyciągnęła rękę i mnie powstrzymała. Rzuciłam jej zaskoczone spojrzenie.

– Zostaw – powiedziała przyciszonym głosem. – To jest dobre.

Uśmiechnęłam się lekko.

– Dzięki – odparłam, nie uściślając, czy chodziło mi o komplement, czy o pomoc z odpowiedzią na pytanie panny White. Brianna tylko kiwnęła głową, po czym wróciła do funkcji trygonometrycznych i na tym zakończyła się nasza konwersacja.

Miałam jednak wrażenie, że robię z nią postępy.

Gdy szłam na lunch, cała ta sprawa ze strzelcem w szkole nadal nie mogła mi wyjść z głowy. Właściwie to żałowałam, że Carrie mi o tym powiedziała, tak bardzo zaprzątnęło to moje myśli. Zastanawiałam się, co musiało kierować człowiekiem, który zdecydował się ukraść broń ojcu, pójść z nią do szkoły, zastrzelić w niej osiem osób, a ranić kilka kolejnych, po czym wrócić do domu, zabić rodziców i w końcu popełnić samobójstwo. Ten chłopak musiał być niestabilny psychicznie, nie było innego wyjścia. Jakim cudem jednak nikt tego wcześniej nie dostrzegł? Czym zajmowali się jego rodzice, jak bardzo musieli być zajęci innymi sprawami i nie mieć czasu dla swojego syna, by nie zauważyli tego wcześniej?

Po prostu nie mieściło mi się to w głowie. Nie mieściło mi się w głowie, że kilka lat wcześniej tymi samymi korytarzami, którymi szłam w stronę stołówki, mógł iść uzbrojony chłopak z zamiarem zabicia innych ludzi. I siebie.

Obojętnie wymijałam ludzi na korytarzach; dotarłam w końcu do swojej szafki, z której wyciągnęłam strój na WF, po czym udałam się do stołówki, tym razem samotnie. Ostatecznie nie potrzebowałam Carrie, która ciągle prowadzałaby mnie po szkole.

Ze szkolnego radiowęzła leciała jakaś rzewna pieśń, która strasznie mnie wkurzała, sądząc jednak po fakcie, jak często ją tu puszczano i że w ogóle jej nie znałam, musiała być jakiegoś lokalnego wykonawcy. Doszłam wreszcie do stołówki, zamówiłam sobie jedzenie, po czym z tacą poszukałam wolnego stolika.

W stołówce było pełno, jak zwykle o tej porze dnia, i niezwykle gwarno. Przy każdym stoliku uczniowie rozmawiali między sobą głośno, śmiali się i dyskutowali zawzięcie. Czułam się w jakiś sposób wyłączona z tego grona, ale nie widziałam w tym nic złego. Znalazłam w końcu wolny stolik gdzieś w kącie, między jakąś wygłupiającą się grupką młodszych ode mnie dzieciaków a zakochaną parką, zaglądającą sobie cały czas w oczy, położyłam tacę i zajęłam miejsce, nie rozglądając się nawet za Carrie i jej przyjaciółmi. Uznałam, że odrobina samotności dobrze mi zrobi.

– Austin! Co tam słychać?!

Zakrztusiłam się z zaskoczenia, słysząc nad uchem ten głos. To by było na tyle, jeśli chodzi o moją samotność, pomyślałam z rezygnacją. Odwróciłam się, przybierając na twarz życzliwy uśmiech.

Lucas wyglądał bardzo dobrze, ubrany w polo w paski i ciemne dżinsy, z blond włosami ponownie zawadiacko opadającymi na jego lewe oko i szerokim, olśniewającym uśmiechem. Był opalony, ale nie jakoś bardzo, akurat w sam raz, by stanowiło to kontrast dla jego białych zębów. Cały był wyluzowany, ruchy miał pewne siebie i wcale mu się nie dziwiłam: wysoki, dobrze zbudowany, przystojny, a w dodatku z bogatymi rodzicami. Chyba każdy na jego miejscu byłby pewny siebie.

– Przestraszyłeś mnie – odpowiedziałam z lekkim niesmakiem, starając się zachować dystans. Lucas wywrócił oczami zupełnie w moim stylu, po czym usiadł na stoliku naprzeciwko mnie, zmuszając mnie do odsunięcia się trochę z moim krzesłem. O mało nie usiadł na mojej tacy z jedzeniem, odsunął ją w ostatniej chwili. – Co ty właściwie robisz?

– Intrygujesz mnie, Austin – oświadczył, wskazując mnie palcem. Tym razem to ja wywróciłam oczami.

– Gwarantuję, nie ma we mnie nic intrygującego. Jestem przeraźliwie normalna.

– Och, nie sprzedawaj mi tego kitu. – O rany, jak on mnie denerwował. Nie miałam pojęcia, dlaczego, ale było w jego zachowaniu coś takiego, przez co miałam ochotę go walnąć. Albo przynajmniej wylać mu na głowę dietetyczną Colę, którą wzięłam sobie do lunchu. – Jak ty to robisz, że nie robisz absolutnie nic, a mówi się o tobie w całej szkole już w twój pierwszy dzień tutaj?

– To zapewne wina mojego adresu – wyjaśniłam konfidencjonalnie. – Wszyscy już chyba wiedzą, że mieszkam na ulicy, gdzie kiedyś mieszkał morderca.

– O rany, ludzi to cieszy byle sensacja. – Machnął ręką, pochylając się w moją stronę. Zmusiłam się, by zostać w miejscu, chociaż miałam wielką ochotę się odsunąć, tak blisko się znajdował. – I jak? Jest tam coś strasznego?

– Na każdej ulicy można znaleźć coś strasznego – odparłam, wzruszając ramionami. – W większości domów są jakieś tajemnice, które nie wychodzą poza jego cztery ściany.

Lucas odsunął się, przyglądając mi się z namysłem. W końcu powoli pokiwał głową, wolną ręką odgarniając z oka włosy.

– Masz rację, Austin – przyznał. – A jakie tajemnice są u ciebie?

– Przyszedłeś tu w jakimś konkretnym celu, czy tak po prostu, żeby przeszkodzić mi w posiłku? – zapytałam uprzejmie, ignorując jego ostatnią wypowiedź. – I mówisz tak do mnie, bo z jakiegoś powodu zapamiętałeś miasto, z jakiego pochodzę, a zapomniałeś imienia, czy po prostu chcesz mnie wkurzyć?

Ręce założył na piersi, stopy oplatając wokół nóg mojego krzesła i w ten sposób przyciągając mnie bliżej. Nie mogłam się powstrzymać, uśmiechnęłam się lekko, widząc to. Boże, co za idiota. Co on właściwie wyprawiał?

– Co ty robisz? – zapytałam więc, ale chociaż starałam się brzmieć surowo, w moim głosie wyraźnie słychać było rozbawienie. Lucas musiał to zauważyć, bo jego uśmiech, jeśli to w ogóle było możliwe, stał się jeszcze szerszy.

– Spokojnie, Austin – odparł, mrugając do mnie. – Pamiętam, jak masz na imię. Absolutnie nie chcę cię wkurzyć ani przeszkadzać. W zasadzie chciałem tylko zapytać, czy przyjdziesz na imprezę w piątek. Ostatnio jakoś nie byłem pewien odpowiedzi. Maddie.

Brawo, miał niezłą pamięć. I oczywiście było to ironiczne stwierdzenie, biorąc pod uwagę, jak niewiele wysiłku było potrzeba, żeby zapamiętać coś tak trywialnego jak imię nowej laski, którą się właśnie poznało. Przyciągnął mnie z krzesłem jeszcze bliżej, czekając na moją odpowiedź, a ja zwlekałam z nią, choćby po to, żeby się z nim podroczyć.

– Przyjdę – odpowiedziałam w końcu, mając nadzieję, że dzięki temu przestanie. Przestał. – Zadowolony?

– Nawet nie wiesz, jak bardzo.

– Boże, zachowujesz się jak dziesięciolatek – prychnęłam. – Albo nadal masz coś z głową po tej bójce w poniedziałek. I wydaje mi się, że nie znamy się na tyle dobrze, żebyś siadał przede mną na stole.

– Nie wiedziałem, że potrzeba na to jakiegoś konkretnego stopnia znajomości, ale okej. A bójkę wygrałem. – I, o dziwo, po tych słowach naprawdę zeskoczył ze stołu. Byłam zadziwiona. Stanął nade mną, po czym dodał: – Spokojnie, jeszcze to naprawię. Będziesz mnie znała tak dobrze, jak tylko będziesz chciała, Austin.

I znowu to samo. Rany, jaki on był wkurzający.

– A jeśli nie chcę? – Podniosłam do góry brwi. Zaśmiał się krótko.

– W to akurat nie uwierzę. Nie można mi się oprzeć.

– Takiemu zadufanemu w sobie dupkowi? Myślę, że spróbuję – prychnęłam. Może nie powinnam była tego mówić.

– Kolejny powód, żebym udowodnił ci, że mam rację.

Odszedł, zanim zdążyłam coś odpowiedzieć, tak, że mogłam sobie tylko popatrzeć na jego wyprostowane plecy. Cholera. A tak lubiłam mieć ostatnie zdanie.

Zaśmiałam się sama do siebie, wracając do przerwanego obiadu i starając się skończyć go jak najszybciej, bo wiedziałam, że przez konfrontację z Lucasem nie zostało mi zbyt dużo czasu do rozpoczęcia lekcji. Nic dziwnego, że Carrie mnie przed nim ostrzegała. On naprawdę był czarujący i wiedział, jak owinąć sobie dziewczynę wokół palca.

Kiedy zabrzmiał dzwonek, zebrałam wszystko i pobiegłam z tacą przed siebie, wymijając innych uczniów w obawie, że spóźnię się na WF. To był mój pierwszy WF i absolutnie nie chciałam do siebie zrażać nauczycielki. W następnej chwili ktoś uderzył mnie, wytrącając mi z ręki tacę, a resztka mojego dzisiejszego lunchu wylądowała prosto na mojej bluzce.

– Cholera jasna! – Obejrzałam się, dostrzegając jeszcze oddalającą się szybko blond czuprynę, która wydawała mi się znajoma. W następnej chwili dobiła do mnie Carrie, przyglądając mi się z troską.

– O rany… Strasznie mi przykro, Maddie…

– To przecież nie twoja wina – mruknęłam, próbując zetrzeć resztki lunchu z mojej koszulki. Carrie przygryzła wargę.

– Tak właściwie to… To była Harper, Maddie.

Wywróciłam oczami. Świetnie, jeszcze tylko tego mi brakowało. Nastolatki zazdrosnej o nie wiadomo co…!

– Czy ona oszalała? – zapytałam więc z niesmakiem. – Jak ja mam teraz dotrwać w tym do końca dnia?!

– Pożyczę ci marynarkę – zaofiarowała się Carrie, na co o mało nie wybuchłam śmiechem. Świetnie bym wyglądała, w moich dżinsach i luźnym T–shircie, a na to narzuconej marynarce. Po prostu bosko! – Mówiłam ci przecież, że Harper wydaje się, że ciągle coś czuje do Lucasa. Zobaczyła, zresztą każdy w stołówce to zobaczył, jak rozmawialiście, i się wściekła. Przejdzie jej i na pewno nie będzie miała do ciebie pretensji, ale na chwilę obecną po prostu musiała odreagować.

Nie wiedziałam, do której części tej wypowiedzi przyczepić się najpierw. Czy do tego „musiała odreagować”, które na moje nieszczęście oznaczało mnie, łażącą przez resztę dnia z tłustą plamą na koszulce, czy do tego, że na pewno jej przejdzie, w co mocno wątpiłam. Wobec rozdarcia między tymi dwoma komentarzami nie wyrzuciłam z siebie żadnego, zamiast tego znajdując przynajmniej tymczasowe rozwiązanie sytuacji.

– Przebiorę się na WF, a potem spróbuję to zaprać – mruknęłam. – Może jak położę na kaloryferze, to zdąży wyschnąć.

Carrie z entuzjazmem pokiwała głową.

– Tak! Zrób tak. A ja porozmawiam z Harper, obiecuję. Tak nie może być, żeby ona napastowała cię wyłącznie dlatego, że wpadłaś w oko Lucasowi.

Oddałam tacę, po czym wraz z Carrie ruszyłam w stronę sali gimnastycznej, po drodze rzucając jej protekcjonalne spojrzenie. Boże, co ta dziewczyna wygadywała…

– Błagam, wcale nie wpadłam w oko Lucasowi – prychnęłam. Carrie stanowczo pokręciła głową.

– Ależ oczywiście, że tak. Nie przejmuj się, jemu wpada w oko każda ładna nowa buzia w szkole. Nie jesteś jedynym takim przypadkiem. Właśnie dlatego radziłam, żebyś trzymała się od niego z daleka. Lucas wie, jak oczarować dziewczynę, ale wie też, jak potem bez skrupułów ją zostawić.

A czego innego mogłam spodziewać się od dziewczyny, która najwyraźniej przedawkowała dobroć w płynie? Tylko porad w stylu mojej mamy. „Uważaj na tego chłopaka, bo cię skrzywdzi”. Usłyszałam to przy moim ostatnim chłopaku i w rezultacie to ja skrzywdziłam jego, wyjeżdżając do Pensylwanii. W takich radach nikt nigdy nie był ekspertem.

A już na pewno nie Carrie Sutton.

– A ja wiem, jak sobie radzić z takimi chłopakami, więc dziękuję ci bardzo za rady, Carrie – odparłam, co zabrzmiało nieco zbyt ostro. Postarałam się to jakoś zatuszować, ale chyba nie wyszło najlepiej. – Idź już, bo przeze mnie spóźnisz się na WF. Przekaż, proszę, ode mnie, że miałam mały wypadek na stołówce i pojawię się z pewnym opóźnieniem, dobrze?

– Niedobrze. – Pokręciła głową. – Panna Ryder nie znosi, jak ktoś spóźnia się na jej zajęcia. Dostaniesz karne okrążenia.

– Trudno. – Wzruszyłam ramionami, chociaż nie znosiłam biegać. – Jakoś to przeżyję. Idź już!

Jakoś trafiłam sama do damskiej szatni, która była już prawie pusta, gdy weszłam. Ostatnie maruderki właśnie nakładały buty i uciekały, nie zaszczycając mnie nawet spojrzeniem. Znalazłam swoją szafkę i wyciągnęłam z torby strój na WF, składający się z krótkich spodenek i koszulki z krótkim rękawem w niebiesko–białych barwach szkoły. Widziałam już te kolory na kusych strojach kilku cheerleaderek, dlatego nie było to dla mnie zaskoczenie. Zmieniłam dżinsy na spodenki, które okazały się dość obcisłe – chyba powinnam schudnąć – i właśnie ściągnęłam moją brudną koszulkę, gdy trzasnęły drzwi, a do szatni wparadował… chłopak.

Wydarłam się piskliwie i zasłoniłam szkolną górą od stroju, chociaż tak naprawdę nic złego się nie stało. Chłopak zatrzymał się jak wmurowany i dopiero wtedy, gdy uważniej na niego spojrzałam, poznałam go.

– Ja… Przepraszam – wydukał z siebie, jakby na moment zapomniał języka w gębie. – To chyba nie jest… Eee…

– Męska szatnia? Nie. – Nerwowym gestem założył za ucho długie pasmo ciemnych włosów, poza tym jednak się nie poruszył. – Mógłbyś się odwrócić?

– Co? A, tak… Jasne…

Posłusznie odwrócił się do mnie tyłem, mogłam więc szybko wciągnąć na siebie koszulkę i nie wyglądać dłużej jak idiotka. Zanim pozwoliłam mu z powrotem na siebie spojrzeć, przyjrzałam mu się raz jeszcze. Był wyższy, niż mi się to wydawało, gdy widziałam go z okna mojego pokoju. Niecałą głowę wyższy ode mnie, był szczupły, dużo szczuplejszy choćby od Lucasa, chociaż nie chudy, i ubrany jeszcze luźniej ode mnie – w sprane, ciemne dżinsy i szarą koszulkę z długim rękawem. Przez ramię miał przewieszoną torbę, a ciemne włosy łagodnie opadały mu na kark. Tym razem jednak się ogolił, najwyraźniej do szkoły.

A więc chodziliśmy do tej samej szkoły.

– Już – powiedziałam w końcu; odwrócił się na pięcie i spojrzał na mnie, zmieszany.

– Jeszcze raz przepraszam – dodał niepotrzebnie. – Już po dzwonku i nie spodziewałem się… nikogo. Pójdę już…

Odwrócił się, uznałam więc, że to moja ostatnia szansa, bo zaraz faktycznie sobie pójdzie. Zrobiłam krok w jego kierunku, po czym wyrzuciłam z siebie:

– Jestem Maddison.

Spojrzał na mnie przez ramię, kiwając głową.

– Tak, wiem. Od poniedziałku mówi się tu o tobie. Mało miewamy tutaj nowych uczniów.

Położył dłoń na klamce, zrobiłam więc jeszcze jeden krok w przód. Spróbowałam drążyć temat, choć wyraźnie sobie tego nie życzył.

– W takim razie masz nade mną przewagę, bo wiesz, kim jestem, a ja nie wiem nawet, jak masz na imię.

Widziałam, że się zniecierpliwił; przez chwilę stał w miejscu, jakby niezdecydowany, po czym ostatecznie otworzył drzwi. Myślałam już, że wyjdzie bez słowa, ale on w progu zatrzymał się jeszcze i ostatni raz do mnie odwrócił.

– Aiden. Jestem Aiden. – Uśmiechnęłam się na te słowa; niestety, kolejne sprawiły, że uśmiech zamarł mi na ustach. – Nie odzywaj się do mnie nigdy więcej, dobrze?

Jeszcze przez chwilę po tym, jak wyszedł, stałam bez ruchu w miejscu, na środku szatni, próbując dojść do siebie. Nawet Brianna, chociaż nie była w stosunku do mnie specjalnie miła, nie obdarzyła mnie takimi słowami. A nawet jeśli, to na pewno nie zrobiły na mnie tak dużego wrażenia jak wypowiedź młodego Johnny’ego Deppa.

Nie odzywaj się do mnie nigdy więcej?

A co ja byłam, gorsza jakaś? Paskudna? Bezdennie głupia? Co było ze mną nie tak, że ktokolwiek w tej szkole – kto nie był Harper, oczywiście – miałby powiedzieć mi coś podobnego?

W tamtej właśnie chwili straciłam resztki sympatii, jakie wcześniej żywiłam dla mojego nieco tajemniczego znajomego. Nie przejęłam się tym zbytnio. W końcu miałam ważniejsze problemy na głowie.

Na przykład karne okrążenia na WF–ie.