5. Cztery kroki

Karne okrążenia na WF–ie dały mi w kość nie tylko na samej lekcji, ale także dużo później, gdy tego dnia poszłam spać, a rano obudziłam się z potwornymi zakwasami. WF w mojej starej szkole w Austin był praktycznie olewany i chociaż znałam podstawy większości sportów, dobra tak naprawdę nigdy w żadnym nie byłam. Tymczasem panna Ryder wyglądała na zdeterminowaną, by uczynić z nas przykład dla reszty amerykańskich nastolatków z nadwagą. Ile lat już zawodziła ta jej misja, nie pytałam, ale miała tyle samo entuzjazmu, co każdy normalny pedagog miałby jedynie w pierwszym dniu pracy.

Wniosek: nasza nauczycielka WF–u nie mogła być normalna.

To z pewnością z tego powodu rano ledwie zwlekłam się z łóżka, przeklinając Harper i Aidena, przez których spóźniłam się na WF. Gdyby nie oni, czułabym się przecież tego ranka dużo lepiej, a bardzo zależało mi, żeby tego dnia czuć się dobrze. W końcu po raz pierwszy miałam prowadzić mojego nowego Nissana.

Taty już nie było, kiedy zeszłam na dół. No prawda, wspominał przecież, że musiał wcześnie rano jechać do szpitala. Może to i dobrze, pomyślałam, przynajmniej nie będzie świadkiem mojej totalnej kompromitacji, gdy będę próbowała wsiąść do samochodu.

Naprawdę byłam wdzięczna tacie. Musiałam przyznać, że pokładał we mnie spore zaufanie, skoro kupił mi samochód i pozwolił nim jeździć, chociaż nie miał z tym związanych dobrych wspomnień. Wierzył, że sobie poradzę, zresztą nie miał powodu sądzić, że będzie inaczej. Wczoraj specjalnie pojechał do centrum autobusem, żeby odebrać Nissana, żebym dzisiaj mogła nim pojechać do szkoły. Powinnam wziąć się w garść i po prostu pojechać.

Powtarzałam to sobie przez cały czas, gdy przygotowywałam sobie w kuchni śniadanie, i sama w końcu prawie w to uwierzyłam. Zwłaszcza że moją głowę przy okazji zaprzątała również masa innych rzeczy, na czele z wczorajszą rozmową z ojcem na temat naszego domu.

Ponieważ temat strzelca–Davida nadal nie mógł wyjść mi z głowy, poprzedniego dnia podczas kolacji postanowiłam delikatnie zapytać tatę o tę kwestię. Jak się okazało, delikatnie zdecydowanie mi nie wychodziło.

– Tato… Wiesz, kto mieszkał w tym domu przed nami? – Grzebnęłam widelcem w talerzu, majtając nogami pod stołem. Tata, który siedział naprzeciwko mnie przy jadalnianym stole, odłożył serwetkę i spojrzał na mnie uważnie.

– Dlaczego o to pytasz, Mads?

Rany, jak ja nie znosiłam, gdy ktoś odpowiadał mi pytaniem na pytanie! Jakby nie mógł najpierw udzielić odpowiedzi, a dopiero potem pytać dalej. Zabiłoby go to?

– O rany, tato! Po prostu chcę wiedzieć. – Wywróciłam oczami. – Nie boisz się, że poprzedni lokatorzy… umarli, albo coś?

– Oczywiście, że umarli. – Tym razem to tata wzruszył ramionami. Upuściłam widelec, który z brzękiem wylądował na talerzu.

– Tato? Serio…?! Mieszkamy w domu, w którym ktoś umarł?!

– Oszalałaś? – zapytał tata z niesmakiem. – Powiedziałem, że umarli, ale nie powiedziałem, że tutaj. Mieszkało tu przed nami starsze małżeństwo, obydwoje zmarli w szpitalu, prawdopodobnie ze starości, w przeciągu kilku tygodni od siebie. A nawet gdyby zmarli w tym domu, co by to była za różnica? Chyba mi nie powiesz, że boisz się duchów, co, Mads? Nie masz już dziesięciu lat!

No nie gadaj, tato.

– A wcześniej? – drążyłam. Tata spojrzał na mnie jak na wariatkę.

– Jakie „wcześniej”, Mads? Państwo Harmon mieszkali tutaj od dwunastu lat! O co ci właściwie chodzi?

Wyłamałam palce, po czym sięgnęłam po szklankę soku, żeby zyskać na czasie. A tam, nieważne. I tak musiałam powiedzieć prawdę.

– Słyszałam, że na tej ulicy ktoś kiedyś kogoś zamordował – mruknęłam w końcu. Tata uspokoił się nieco i kiwnął głową.

– Tak, wiem – przyznał. – Agentka musiała mnie o tym poinformować, kiedy decydowałem się na wynajem. To rzeczywiście było gdzieś tutaj, ale nie w tym domu, Mads, przysięgam. Czy teraz ci lepiej?

Nie wracałam już potem do tego tematu, uznając, że chyba musiałam uwierzyć tacie na słowo. W końcu nie miał powodu, by mnie okłamywać. Być może na Sun Valley Drive stał jeszcze jakiś ponury, opuszczony dom, w którym po tamtej strzelaninie osiem lat temu nikt nie chciał więcej zamieszkać. Nie miałam pojęcia, w końcu mieszkałam na tej ulicy niecały tydzień.

Zamyślona, nawet nie zauważyłam, kiedy zrobiło się wpół do ósmej. Zerwałam się od stołu, brudne naczynia wrzuciłam do zlewu, nie fatygując się nawet wkładaniem ich do zmywarki, po czym chwyciłam wszystkie swoje rzeczy i wybiegłam z domu. Po drodze wyciągnęłam z torby kluczyki, zdecydowanym krokiem idąc w kierunku Micry. Było już na tyle późno, że podróż do szkoły autobusem w ogóle nie wchodziła w grę. Spóźniłabym się na algebrę.

Nissan, który kupił mi tata, był naprawdę bardzo ładny. Wprawdzie miał już ładnych parę latek i parę zer w przebiegu, ale podobno był w bardzo dobrym stanie i prezentował się również nieźle. I miał soczysty, fioletowy kolor, który z miejsca pokochałam. Gorzej, że oprócz koloru powinnam też pokochać jazdę nim, a jakoś się na to nie zanosiło. Zacisnęłam mocniej kluczyki w dłoni, a moje serce przyspieszyło bieg, gdy przed oczami pojawiły mi się pojedyncze sceny, z niewiadomych przyczyn nawiedzające mnie tylko wtedy, gdy miałam prowadzić samochód, chociaż wcale wtedy nie prowadziłam.

Pisk opon. Zgrzyt hamulców. Oślepiający blask reflektorów i ten potworny, ogłuszający dźwięk rozrywanej karoserii.

Cholera. Chyba właśnie dostawałam ataku paniki.

Uspokój się, poleciłam sobie stanowczo, zatrzymując się w miejscu, ledwie parę kroków od samochodu. Uspokój się, Mads. Możesz to zrobić. Możesz wsiąść do samochodu i przejechać te parę spokojnych uliczek, żeby w końcu dotrzeć do szkoły. Musisz, bo inaczej spóźnisz się na lekcje.

Szkoda, że nogi jakoś nie chciały mnie słuchać. Powtarzałam sobie, że muszę podejść do auta, otworzyć drzwi i wsiąść do środka, analizując każdą czynność po kolei, jakby było to coś bardzo skomplikowanego, ale nogi po prostu jakby wrosły mi w trawnik, a wszystkie członki zamieniły się w ołów. Czułam tylko kluczyki do samochodu, coraz mocniej wrzynające mi się w wewnętrzną część dłoni, gdy coraz bardziej ją zaciskałam.

Poradzisz sobie, Mads. Możesz to zrobić. To tylko głupi samochód, przecież jeździsz nim codziennie!

Problem w tym, że o ile miałam jakąś tam wiarę w umiejętności innych, o tyle całkiem straciłam wiarę w swoje, nawet jeśli nie miałam po temu racjonalnych podstaw. A wiedziałam już, co dzieje się, gdy ktoś traci kontrolę nad autem. Widziałam to aż zbyt wyraźnie pod powiekami, gdy tylko zamykałam oczy.

Krzyk. Mój własny, co poznawałam dopiero po chwili. A potem ta cisza.

Okropna cisza, której nie potrafiłam pozbyć się z głowy.

Wzrokiem zmierzyłam odległość od samochodu. Brakowało mi raptem jakichś czterech kroków. Naprawdę niewiele. Wystarczyłoby uruchomić mięśnie, doskoczyć do samochodu i usiąść w fotelu kierowcy. Byłam pewna, że potem poszłoby już z górki. Najtrudniejsze były te cztery kroki.

I wyglądało na to, że właśnie te cztery kroki były tym, na co w tamtej chwili nie mogłam się zdobyć.

Byłam tak zajęta własnym myślami, że prawie nie usłyszałam warkotu silnika gdzieś za sobą, na drodze. Nadstawiłam ucho dopiero wtedy, gdy warkot ucichł, nie odwróciłam się jednak. A potem usłyszałam znajomy, męski głos:

– Wszystko w porządku?

Dopiero wtedy odwróciłam się powoli, a z mojej twarzy musiało dać się odczytać zaskoczenie, które w tamtej chwili czułam. Jeszcze mocniej zacisnęłam kluczyki w dłoni.

Aiden siedział w swoim samochodzie, ramieniem opierając się o zsuniętą szybę. Przyglądał mi się z wyrazem twarzy, którego nie potrafiłam rozgryźć – była tam raczej drwina, zaciekawienie czy troska? – wolną dłonią zakładając za ucho przydługie włosy. W jednej chwili zalała mnie fala niechęci, więc odwróciłam się z powrotem przodem do mojego auta.

Może odjedzie, jeśli będę go ignorować. Może uzna, że wcale go nie słyszałam.

– Nie zamierzasz nic powiedzieć? – Usłyszałam ponownie. Spojrzałam na niego przez ramię z irytacją, bo przerwał mi moją mantrę pod tytułem „Tylko cztery kroki”, która, byłam tego absolutnie pewna, miała zadziałać już za chwilę.

– Nie – warknęłam niezbyt grzecznie. – Ostatnio oświadczyłeś mi, że mam się nigdy więcej do ciebie nie odzywać, i wyjątkowo zamierzam posłuchać.

– Ja też bym posłuchał. – Zza pleców dobiegło mnie trzaśnięcie drzwiczek, bo oczywiście po mojej wypowiedzi z powrotem odwróciłam głowę. A niech by go jasny szlag, i jeszcze wysiadł z chevroleta…! Naprawdę, tylko tego mi brakowało, żeby rozpowiedział po całej szkole, że nowa z Austin ma nierówno pod sufitem, bo boi się prowadzić samochód. Serce zabiło mi mocniej, nie spojrzałam jednak na niego, nadal naiwnie licząc, że może jednak pójdzie sobie w cholerę. – Ale mam za dobry charakter, nie potrafię przejechać obok obojętnie, gdy widzę, że ktoś ma kłopoty. A ty wyglądasz na kogoś, kto ma kłopoty, Maddie.

Moje imię w jego ustach brzmiało tak… dziwnie. Inaczej. Tak miękko i delikatnie. W ogóle musiałam przyznać, że jego głos był bardzo przyjemny; w odróżnieniu od choćby głosu Lucasa, nie miał ani odrobiny chrypki, był głęboki i łagodny.

– Nie mam żadnych kłopotów – odparłam uparcie, nadal hipnotycznie wpatrując się w fioletowego Nissana na moim podjeździe. – Idź już sobie.

– Coś nie tak z samochodem? – Wzdrygnęłam się, stwierdzając równocześnie, że wcale nie miałam już nóg przyrośniętych do trawnika. Właściwie to z całych sił musiałam się powstrzymywać, by nie zrobić paru kroków w bok i się od niego nie odsunąć. Wystarczyłyby ze cztery kroki, te same, które dzieliły mnie od samochodu, żebym przestała czuć jego obecność tak blisko za plecami i słyszeć jego głos tak blisko ucha. Zacisnęłam jednak mocniej zęby, obiecując, że tego nie zrobię. Nigdy nie byłam tchórzem. – Nie może zapalić? Chociaż wątpię, wyglądasz tak, jakbyś nawet do niego nie wsiadła.

Nie wytrzymałam i wreszcie się odwróciłam. Naprawdę stał blisko, choć może nie aż tak, jak to sobie wyobrażałam, będąc odwrócona do niego tyłem. Tego dnia miał na sobie ciemną koszulę wpuszczoną w spodnie i ciemne dżinsy. Nie wyglądał na chłopaka, który zbytnio dbał o swój wygląd i to, co miał na sobie, a jednak wyglądał dobrze. I było mu wyjątkowo do twarzy z tymi długimi do karku, ciemnymi włosami, choć byłam prawie pewna, że ich zapuszczenie było wynikiem lenistwa i niechęci do pójścia do fryzjera.

– Masz rację. Nie wsiadłam. – Zastanawiałam się gorączkowo, jak mu to wytłumaczyć, jednocześnie najlepiej nic nie tłumacząc. Jeśli nie chciałam, żeby rozpowiedział o tym w szkole, musiałam skłamać coś wiarygodnego zamiast rzucić „To nie twoja sprawa!” i uciec do domu. Wtedy to dopiero wszyscy w szkole mieliby o czym gadać!

Aiden włożył ręce do kieszeni dżinsów, przyglądając mi się uważnie spod zmarszczonych lekko brwi.

– Dlaczego?

Zaczęłam mieć wątpliwości, czy aby na pewno zatrzymał się, by mi pomóc. Dużo bardziej prawdopodobna wydawała mi się możliwość, że po prostu chciał mnie powkurzać.

– Chyba zgubiłam kluczyki – wypaliłam w końcu, dłoń z kluczykami chowając za plecy i splatając ją z drugą. – Wyszłam, bo myślałam, że tata zostawił je w aucie, ale tak nie jest. Nie mam pojęcia, gdzie są, i teraz muszę wrócić do domu i ich poszukać, a przez to spóźnię się na algebrę i w ramach kary dostanę dwadzieścia dodatkowych ćwiczeń do zrobienia. Nienawidzę algebry!

Sama nie wiedziałam, dlaczego tak wybuchłam, zwłaszcza że chociaż wcale nieplanowane, jednak było to kłamstwo. Może poza dodatkowymi ćwiczeniami z algebry. Chociaż chodziłam do tej szkoły niecały tydzień, już zdążyłam zauważyć, jakie to było dziwne, że wszyscy nauczyciele lubowali się w zadawaniu dodatkowych ćwiczeń ze swoich przedmiotów za najmniejsze nawet przewinienie. To była istna dżungla, jeśli jeszcze się tych nauczycieli nie znało, tak jak ja na przykład ich nie znałam. Zdążyłam się o tym przekonać bardzo boleśnie poprzedniego dnia na WF–ie.

Widziałam, że Aiden bił się z myślami. Przez moment nie odpowiadał, jakby starając się podjąć jakąś decyzję. W końcu kiwnął głową, po czym rzucił do mnie:

– Wskakuj, podwiozę cię do szkoły.

Aż otworzyłam usta ze zdziwienia. Na szczęście szybko się zorientowałam, nie zdążył zauważyć, bo już, odwrócony do mnie tyłem, wracał w stronę chevroleta.

– Nie chcę sprawiać kłopotu – zaprotestowałam dosyć niemrawo. Machnął lekceważąco ręką.

– A co to za kłopot, i tak tam jadę. – No tak, wiedziałam już przecież, że Aiden najwyraźniej uczył się w tej samej szkole co ja. Moje nogi jednak jakoś nie chciały ruszyć się ze swojego wydeptanego miejsca w trawniku. – Daj spokój, Maddie. Nie jestem żadnym potworem, nie zrobię ci krzywdy.

– Nigdy tak nie myślałam – zaprotestowałam pospiesznie, nadal bijąc się z myślami. – Tylko po prostu… Nie, dzięki, wrócę do domu i znajdę te kluczyki. Na pewno.

– Tak, a przy okazji spóźnisz się na lekcje. – Dotarł wreszcie do samochodu, otworzył drzwi po stronie pasażera i spojrzał na mnie znacząco. – No chodź. Obiecuję, że nie ugryzę.

Kłóciło mi się to kompletnie z nakazem, jaki wydał poprzedniego dnia, gdy przypadkiem się spotkaliśmy, w końcu jednak wzruszyłam ramionami i skapitulowałam. Skoro sam proponował…?

Po drodze dyskretnie włożyłam kluczyki do tylnej kieszeni dżinsów, miałam tylko nadzieję, że nie zauważył. Nie wyglądało jednak na to, żeby miał się śmiać z mojego małego ataku paniki.

Wsiadłam do auta i pozwoliłam zatrzasnąć za sobą drzwiczki, bo Aiden nadal stał nade mną jak sęp, jakby w obawie, że coś zepsuję (na przykład za mocno trzasnę drzwiami). Nie wiedział, że nie musiał się martwić. Odczuwałam instynktowny respekt, wsiadając do takiego samochodu. Rozejrzałam się po pachnącym starą skórą wnętrzu, przypominając sobie, że znajdowałam się przecież w czterdziestoletnim Chevrolecie. To dopiero było coś!

Odruchowo zapięłam pas, w tym czasie zaś Aiden zdążył okrążyć auto i wsiąść za kierownicę. Ruszył bez słowa, później najwyraźniej też nie zamierzał prowadzić żadnej beztroskiej pogawędki. Nie to nie, nie zamierzałam zmuszać. Motor wydawał z siebie cudowny, głośny dźwięk i stanowiło to dla mnie idealne zastępstwo za idiotyczne small talk.

Kluczyki uwierały mnie w tyłek, obiecałam sobie jednak, że nie ruszę ich, póki nie wysiądę, żeby nie zwracać na siebie jego uwagi. Widząc, że nie zamierzał się odezwać, wlepiłam wzrok w okno i udawałam, że mnie tam nie było. Po paru minutach takiego stanu cisza przestała być moim sprzymierzeńcem. Może nigdy nie byłam specjalną gadułą, ale ostatecznie ile można milczeć? I czy przypadkiem dobre wychowanie nie narzuca przynajmniej odrobiny zainteresowania swoim współpasażerem podczas takiej podróży?

Może, gdybyśmy zaczęli rozmawiać, okazałoby się, że mieliśmy ze sobą więcej wspólnego, niż sądziłam? Może okazałoby się, że Aiden wcale nie był takim gburem, ponurakiem z domu obok, który nie ma za grosz szacunku dla innych ludzi? Może okazałoby się, że tak naprawdę Aiden jest łagodnym, wrażliwym młodzieńcem lubiącym pisać wiersze i słuchać muzyki klasycznej?

Tak, jasne. A tuż przed tym Atlantyk by zamarzł.

– Nie chodzimy razem na zajęcia, prawda? – zapytałam w końcu, nie mogąc dłużej znieść ciszy. Aiden rzucił mi niechętne spojrzenie czekoladowych oczu, po czym wrócił do kontemplacji drogi przed sobą.

– Nie. Jestem w ostatniej klasie – odparł. Cieszyłam się, że w ogóle cokolwiek powiedział.

A więc był rok ode mnie starszy. Small talk rzeczywiście bywało głupie, bo po co mi właściwie była ta wiedza?

– Mieszkasz z rodziną? – Głową wskazałam kierunek, z którego przyjechaliśmy, mając na myśli jego dom. – W tym domu obok naszego?

– Tylko z ciocią – usłyszałam znowu krótką, zwięzłą odpowiedź. Najwyraźniej Aiden próbował mnie spławić i szło mu to znakomicie. Po co w takim razie zabierał mnie do swojego samochodu, nie rozumiałam.

Przezornie nie zapytałam już, gdzie w takim razie byli jego rodzice, bo sądząc po jego rozmowności, pewnie nie wyszłabym z chevroleta do jutra. Zamiast tego ponownie odwróciłam głowę do okna, uznając, że nie będę się pchać tam, gdzie mnie nie chcą.

Aiden najwyraźniej wolał ciszę. Proszę bardzo.

Musiałam jednak znowu ją złamać, gdy nagle zatrzymał auto na jakiejś ulicy. Wokół były te same domki jednorodzinne, co na większości przedmieść tutaj, ale te już poznawałam. W końcu od początku tygodnia jeździłam tędy do szkoły.

– Co? Mam wysiąść? – zapytałam, widząc jego znaczące spojrzenie. – Tutaj? Do szkoły jeszcze z pół przecznicy!

– Nie przesadzaj, dojdziesz w parę minut – prychnął. – Musisz mi wybaczyć, ale nie mogę podwieźć cię bliżej.

Ciekawość walczyła we mnie o lepsze z oburzeniem. W końcu jednak to ostatnie we mnie zwyciężyło, bo jakżeby inaczej.

– Słucham? To znaczy co, nie chcesz, żeby ktoś w szkole zobaczył, że przyjechałam z tobą?! – Bardzo chciałam pozostać tak spokojna jak on, ale nie potrafiłam. A w dodatku jeszcze… w dodatku Aiden pokiwał głową.

– Tak.

Tylko tyle. Nie powiedział ani słowa więcej.

Na oślep wymacałam klamkę, bo nie zamierzałam zostać w towarzystwie tego palanta ani sekundy dłużej. Szarpnęłam drzwi; zamierzałam wysiąść bez słowa, nie potrafiłam jednak, najwyraźniej mama za dobrze mnie wychowała.

– Dzięki za podwózkę – mruknęłam, wysiadając z chevroleta. Byłam już na zewnątrz, gdy podchwyciłam jego ostatnie spojrzenie, którego jak zwykle nie potrafiłam rozszyfrować. Wyglądało tak, jakby trochę czuł się winny.

Zawahałam się, stając w miejscu, bo zaczęłam mieć irracjonalną nadzieję, że może jednak coś mi wyjaśni lub chociaż przeprosi. W następnej chwili jednak Aiden zapytał:

– Poradzisz sobie z powrotem do domu po szkole?

Wywróciłam oczami, bez odpowiedzi zatrzaskując drzwi po stronie pasażera. Widocznie nawet moje dobre wychowanie czasami szwankowało.

No ale że też jeszcze w ogóle przyszło mu do głowy o to pytać…!

Zarzuciłam torbę na ramię i włożyłam ręce do kieszeni ramoneski, ruszając przed siebie chodnikiem. Nie obejrzałam się, gdy obok siebie usłyszałam głośny warkot chevroleta. Aiden odjechał, nie poświęcając mi ani chwili więcej.

Myślałam, że złość rozsadzi mnie od środka. Po co on w ogóle oferował mi podwiezienie do szkoły, skoro następnie zamierzał wysadzić mnie w takiej od niej odległości?! Czekał mnie jeszcze kilkuminutowy spacer, nie chodziło jednak o to, że musiałam zmusić do pracy mięśnie. Nie dlatego byłam zła.

Wszystko wskazywało na to – ba, Aiden wprost się do tego przyznał! – że nie chciał, żeby ktoś nas razem zobaczył. Czyli co? Uważał, że nie byłam godna jego towarzystwa? To dlatego mówił wcześniej, że mam się do niego nie odzywać, a w samochodzie traktował mnie jak powietrze? Uważał, że to zrobi złe wrażenie, jeśli ktokolwiek ze szkoły zobaczy, że wysiadam z jego chevroleta?

Co za palant!

Gotowałam się, idąc do szkoły, na szczęście jednak zdążyłam na czas na lekcje i udało mi się nawet nieco uspokoić po drodze. Ponieważ jednak na algebrze nauczyciel, pan Brown, zrobił nam niezapowiedzianą kartkówkę i absolutnie nie obchodził go fakt, że chodziłam do tej szkoły niecały tydzień, cały mój wypracowany spokój diabli wzięli. No pięknie, i jeszcze miałam właśnie dostać pierwsze F w nowej szkole, bo przecież niczego z tej cholernej algebry nie umiałam…!

Kiedy już zebrał kartkówki, kazał robić nam ćwiczenia, a sam zabrał się za ich sprawdzanie. Doskonale wiedziałam, że oblałam tę kartkówkę, przestałam się więc już przejmować czymkolwiek i zamiast pracować, odleciałam. Chwyciłam notatnik i zaczęłam w nim szkicować, nie patrząc nawet, co takiego rysowałam. To mnie uspokajało.

Kiedy dwie godziny później szłam samotnie w stronę stołówki, wyglądałam niczym chmura gradowa. Nic dziwnego, skoro zarobiłam nie tylko pierwsze F, ale także reprymendę od nauczyciela za zajmowanie się głupotami na lekcjach i obietnicę, że następnym razem wyśle mnie z liścikiem do dyrektora. Najbardziej przejmowałam się tą beznadziejną oceną, którą oczywiście musiałam poprawić. Problem w tym, że od algebry byłam gorsza tylko w trygonometrii i nie znałam w Elizabethtown jeszcze nikogo na tyle dobrze, by poprosić o pomoc. Zapytać ojca? Mogłabym natychmiast zapomnieć o imprezie w piątek u Lucasa! Byłam pewna, że przy jego metodach wychowawczych szlaban byłby pierwszym i ostatnim, na co by wpadł.

Zmięłam w ręce kartkówkę, idąc powoli w stronę stołówki. Wcale nie miałam ochoty na obiad, właściwie nie miałam ochoty na nic, nie bardzo jednak mogłam zerwać się ze szkoły. Byłam już całkiem blisko miejsca, do którego się udawałam, gdy nagle obok mnie zmaterializował się jakiś chłopak.

Poznałam go niemalże od razu. Carrie przedstawiała mi go tamtego dnia, gdy dosiadłam się do stolika jej paczki. Pamiętałam te pucołowate policzki i idiotyczną fryzurę, nad którą musiał chyba codziennie w domu spędzać jakieś pół godziny z pełnym pudełkiem żelu do włosów.

– Cześć, Maddie – powiedział wesoło, chwytając szlufki plecaka. Odpowiedziałam mu życzliwym uśmiechem. – Pamiętasz mnie, nie?

– Pewnie. Ty jesteś Wyatt – błysnęłam pamięcią. Kiwnął głową. – Gdzie masz swoich znajomych?

– Zostałem przez Carrie wysłany z misją sprowadzenia cię na stołówkę – oświadczył tak śmiertelnie poważnie, że musiał się zgrywać. Spojrzałam w jego stronę, ciesząc się, że nie musiałam za bardzo zadzierać głowy; był ode mnie wyższy ledwie o parę cali. – Carrie odnosi wrażenie, że nas unikasz, bo nie chcesz z nami jeść.

Znudzony ton jego głosu doskonale mówił, co sam na ten temat myślał, nie mogłam więc nie wybuchnąć śmiechem po tych słowach. Dopiero potem zorientowałam się, że dla niego to chyba jednak nie było zabawne.

– Ona tak często? – zapytałam ostrożnie. Raz jeszcze skinął głową.

– Owszem. Lepiej się przyzwyczaj, bo jak już raz się do ciebie dorwała, już nie odpuści. Jest jak pijawka.

– Przesadzasz – parsknęłam śmiechem. – Carrie jest bardzo miła.

– Jasne. Poznaj ją tak jak my, a pogadamy – mruknął. – Tak czy inaczej, mam służyć za twoją eskortę do naszego stolika. Nieważne. Chyba nie dlatego masz taki kiepski humor?

Bez słowa podniosłam kartkę z moją kartkówką z algebry, równocześnie wzruszając ramionami. Naprawdę musiałam mu się spowiadać? Obcemu chłopakowi?

– Niedobrze – cmoknął, zagłębiając się w moim tworze. – Jeżeli nie rozumiesz takich podstaw, to co będzie dalej?

– Jak to co? – zdziwiłam się. – Wybiorę się na studia humanistyczne.

– Będziesz musiała to poprawić – oświadczył, oddając mi kartkę, którą odruchowo przyjęłam. – Inaczej Brown nie popuści.

– Wiem – jęknęłam z rozpaczą. – Ale jestem kompletnym beztalenciem, jeśli chodzi o matematykę. Raczej nie widzę siebie poprawiającej algebrę i piszącą poprawnie wszystkie te zadania…

– Mogę ci pomóc, jeśli chcesz – zaproponował ku mojemu zaskoczeniu. – Przerabiałem to w zeszłym roku, w dodatku mam z algebry A. Jak w sumie ze wszystkich przedmiotów. – Zmarszczył brwi. – Nieważne. Ale jeśli tylko chcesz, mogę ci to wszystko wytłumaczyć. Zobaczysz, to naprawdę bardzo proste.

Wahałam się przez chwilę. Nie chciałam przecież zawracać głowy komuś, kogo widziałam dwa razy w życiu, tak samo, jak nie chciałam prosić nieznanych mi sąsiadów o podwiezienie do szkoły. Zawsze byłam samodzielna, tak wychowała mnie mama, i wcale nie chciałam tego zmieniać. Ale… Spuściłam wzrok na moją pogiętą kartkówkę z algebry.

Algebra sama się nie poprawi.

Westchnęłam rozdzierająco. Powinni mi chyba dać jakiś medal za to, co przechodziłam w tej szkole…!

– Jeśli to tylko nie będzie żaden problem, to chętnie – odparłam w końcu. – Naprawdę uratujesz mi życie, wiesz? Będę bardzo wdzięczna. Bez tego pewnie oblałabym przedmiot…

– Nawet nie kończ – przerwał mi stanowczo, otwierając przede mną drzwi do stołówki. Podziękowałam mu uśmiechem. – Żebyś nie zapeszyła. To daj mi swój numer telefonu, umówimy się na korki.

Kiedy znaleźliśmy się w końcu przy stoliku Carrie, humor miałam już nieco lepszy. Ostatecznie chociaż trochę odsunęłam od siebie wizję powtarzania roku, a to było wystarczająco, żeby nic nie zepsuło mi humoru.

Nawet Harper przy stoliku Carrie.