6. Bez alkoholu

Kiedy w piątek popołudniu przygotowywałam się na imprezę, czułam niewielką tremę. Było to kompletnie irracjonalne, zważywszy, że przynajmniej dwie osoby chciały, żebym faktycznie się na niej pojawiła, nic jednak nie mogłam poradzić. Ciągle obawiałam się, że za chwilę zrobię coś głupiego, po czym cała szkoła zapamięta mnie już na zawsze. Wcale nie chciałam być kojarzona z jakimś głupim wybrykiem z domówki, na którą poszłam, żeby poznać lepiej ludzi z mojej szkoły.

Kiedy w piątkowe popołudnie stałam przed otwartą szafą w moim pokoju i zastanawiałam się, co na siebie włożyć, doszłam wreszcie do wniosku, że może to i dobrze, że złożyłam ojcu obietnicę o pozostaniu w trzeźwości. Będę się bardziej pilnować, jeśli na imprezie będę trzeźwa. Był to jedyny powód, dla którego ostatecznie postanowiłam nie pić, skoro problem dojechania na imprezę samochodem mi odpadł.

Naprawdę zgubiłam te kluczyki. To było tak niedorzeczne, że nie chciałam w to uwierzyć przez całe czwartkowe popołudnie, szukając ich po całym domu. Pamiętałam, że miałam je rano, ale co potem – nie wiedziałam. Na pewno wypadły mi z tylnej kieszeni dżinsów, bo tego jednego byłam pewna, że ich stamtąd nie wyciągałam. Musiały mi wypaść gdzieś w szkole, postanowiłam więc popytać o to w piątek, jednak bez rezultatów. W związku z tym nie miałam kiedy zapytać taty o zapasowe kluczyki, bo w piątek po południu nie zastałam go w domu, a sama nie wiedziałam, gdzie je trzymał. Mogłam, oczywiście, do niego zadzwonić, nie zrobiłam tego jednak z dwóch powodów. Po pierwsze, wcale nie chciałam, żeby robił mi awanturę już w pierwszym tygodniu naszego pobytu w Elizabethtown.

Po drugie zaś, w gruncie rzeczy było mi to bardzo na rękę.

Kiedy w piątek zaczęłam jęczeć do ucha Carrie, że zgubiłam kluczyki do samochodu, natychmiast zaproponowała, że po mnie przyjedzie. Wprawdzie mogłam dostać się do domu Lucasa autobusem, tak samo, jak udało mi się w piątek dojechać do szkoły, jednak jazda samochodem z Carrie wydawała mi się dużo bezpieczniejsza. I przynajmniej wiedziałam, że w razie czego będę miała jak wrócić. Nie przeszkadzała mi nawet obecność Harper.

Ach, zapomniałam wspomnieć? Na lunchu w czwartek Harper oznajmiła, że namyśliła się i postanowiła nie robić mi więcej na złość. W końcu to nie była moja wina, że Lucas zwrócił na mnie uwagę. Powinnam jednak uważać, bo ona nie zamierza odpuścić, i niech wygra lepsza z nas.

Jej słowa.

Rozbawiły mnie niesamowicie – jakbym w ogóle planowała z kimkolwiek bić się o jakiegokolwiek chłopaka – z drugiej jednak strony poczułam ulgę, bo nie chciałam mieć przecież w tej nowej szkole żadnych wrogów. Przynamniej nie tak od razu, na start. Harper się wycofywała, przynajmniej z bezpośredniej konfrontacji, i to była dla mnie sprzyjająca okoliczność. Może to oznaczało, że nie zamierzała mi na tej imprezie wbić sztyletu w plecy, stawiając mnie w jakiejś niezręcznej sytuacji.

Może.

Z westchnieniem wyjęłam z szafy czarne, dżinsowe szorty i ciemnoniebieską, luźną bluzeczkę na ramiączkach z kolorowym nadrukiem palmy, którą postanowiłam wpuścić w spodnie. Idealnie pasowały do tego moja ramoneska i zwykłe buty za kostkę. Musiałam tylko wykombinować coś z nogami, bo ostatecznie było za chłodno, żeby iść z gołymi. Wyszarpałam więc z komody zapasowe rajstopy, zastanawiając się równocześnie, czy jeszcze któraś z dziewczyn, idąca na tę imprezę, poświęcała przygotowaniom do niej równie mało czasu co ja.

Włosy zaplotłam w luźny francuski warkocz, bo nie chciało mi się robić z nimi niczego innego; pozwoliłam sobie również na lekki makijaż i założenie mojej ulubionej pary kolczyków. Byłam gotowa właściwie w piętnaście minut. Drugie tyle zajęło mi szukanie portfela i komórki, które musiałam przecież włożyć do podręcznej torebki i zabrać ze sobą.

Podczas tego miotania się po pokoju pozwoliłam sobie w którejś chwili spojrzeć przez okno prosto w okno mojego sąsiada; w jego pokoju było jednak cicho, ciemno i pusto, więc pospiesznie odwróciłam wzrok. A właściwie to co mnie to obchodziło? Nawet jeśli go nie było, bo był już w drodze na imprezę Lucasa. Miałam na niej zobaczyć Aidena? Ciekawiło mnie to wyłącznie dlatego, że chciałabym zobaczyć jego na mnie reakcję w otoczeniu innych ludzi, oczywiście. Udałby, że mnie nie zna?

Potrząsnęłam głową, sięgając po moją kurtkę, po czym z kolejnym westchnieniem opuściłam sypialnię i zbiegłam na parter. W zasadzie to przez cały tydzień nie widziałam Aidena w szkole ani razu, a przecież nie było siły, musieliśmy chodzić do tej samej. Dzięki znajomości z Carrie i jej paczką, udało mi się w trakcie tego tygodnia poznać również, przynajmniej z widzenia, większość szkolnych sportowców, bogaczy i w ogóle tych, których znać należało, nie było jednak wśród nich mojego sąsiada. A skoro nie był w tej szkole nikim ważnym, to dlaczego tak obawiał się o swoją reputację? A może jednak był, tylko z jakichś powodów po prostu jeszcze na niego nie wpadłam?

Nic nie mogłam poradzić na to, że ile bym o tym nie rozmyślała, nadal nurtował mnie ten temat. No bo przecież nie powinien. Co obchodził mnie jakiś obcy chłopak, nawet jeśli był moim sąsiadem? No właśnie.

Spojrzałam na zegarek; dochodziła siódma, czyli Carrie powinna już być. Zamknęłam dom i wyszłam na podjazd, a kiedy stwierdziłam, że nadal jej nie było, postanowiłam wyjść jej naprzeciw drogą prowadzącą do centrum. Zapięłam ramoneskę, bo wieczór robił się chłodny, wiał też dość nieprzyjemny wiatr, chociaż nadal nie było całkiem ciemno. Latarnie przy ulicy nie świeciły, bo nie było takiej potrzeby, nie zapadł jeszcze całkiem zmrok, ale mimo to na chodniku było raczej pusto. Gdzieś wprawdzie ktoś robił coś koło ogrodu; powitałam któregoś z sąsiadów skinieniem głowy, przejechało obok mnie jakieś dziecko na rowerze, chyba spiesząc się do domu; poza tym jednak ulica była raczej wyludniona. Na podjeździe obok nie było chevroleta, więc wyludnienie najwyraźniej tyczyło się również mojego sąsiada.

Włożyłam ręce do kieszeni kurtki i zaczęłam iść przed siebie, trwało to jednak zaledwie parę minut. Niedługo potem usłyszałam zbliżający się warkot samochodu, a wkrótce potem omiotły mnie światła bardzo stylowej Kia Soul w obłędnym, żółtym kolorze. Carrie zatrzymała się przy chodniku z piskiem opon, przechylając się nad fotelem pasażera i niezadowoloną z tego faktu Harper, by na mnie spojrzeć.

– Cześć! – zawołała wesoło, gdy już otworzyła okno. – Wskakuj do tyłu!

– Cześć – odpowiedziałam do niej i do Harper; ta ostatnia wyglądała na tak znudzoną, że tylko coś odmruknęła. – Wszystko w porządku?

– Och, nie przejmuj się nią. – Carrie wyglądała zabójczo z ciemnymi lokami na głowie i mocnym makijażem wokół oczu, który jeszcze bardziej podkreślił, jak wielkie były. – Po prostu ma już dość wybierania ze mną ciuchów.

– Przed każdą imprezą jest tak samo – jęknęła Harper, po czym odwróciła się do mnie. – Założę się, że ty przygotowujesz się do imprezy w kwadrans, Maddie.

Nie byłam pewna, czy to komplement, ale ostatecznie skinęłam głową. Brzmiało to trochę tak, jakby chciała mnie obrazić, że wyglądam nieporządnie, ale pewna nie byłam, a nie chciałam robić afery o byle co. I wyjść na przewrażliwioną.

Carrie ruszyła z piskiem opon, a ja odruchowo chwyciłam się siedzenia, szybko dochodząc do wniosku, że może jednak bezpieczniej byłoby, gdybym sama prowadziła. Nawet jeśli miałam coś z głową i śmiertelnie się tego bałam.

Harper na przednim siedzeniu tymczasem z westchnieniem zaczęła grzebać w torebce, po czym wyjęła z niej lusterko i zaczęła poprawiać szminkę. Carrie z zaciętym wyrazem twarzy wyglądała tak, jakby chciała do skrzyżowania dobić do sześćdziesięciu mil na godzinę, a Harper absolutnie nic sobie z tego nie robiła. Obydwie chyba totalnie zwariowały.

– Tyle co odebrałam moje prawo jazdy, parę tygodni temu – rzuciła Carrie beztrosko, spoglądając w tylne lusterko, żeby odrzucić do tyłu lok włosów, który najwyraźniej nie pasował jej do fryzury. – W końcu zdałam, a nie myślałam nawet, że będę tyle razy podchodzić! Przecież to banalne! Po prostu strasznie się denerwowałam. A ty, Maddie? Masz prawo jazdy?

– Tak, zdałam za pierwszym razem – odparłam słabo, z trudem otwierając usta. W następnej chwili mój pas bezpieczeństwa, który przezornie zapięłam, wydusił ze mnie całe powietrze, gdy w końcu dojechaliśmy do skrzyżowania i Carrie zahamowała nagle, ponownie z piskiem opon. Rzuciło mną do przodu, ale oprócz zepsutej fryzury nie uczyniło więcej spustoszeń. Za to Harper wydarła się na całe auto.

– Auuu, Carrie, ty wariatko! Przez ciebie właśnie wsadziłam sobie szminkę w oko…!

Resztę drogi przejechałam z zamkniętymi oczami, na pytania Carrie odpowiadając krótkimi mruknięciami. Harper nie odzywała się w ogóle, zapewne zajęta niwelowaniem strat uczynionych przez szminkę. Prawie było mi jej szkoda, w końcu jechałyśmy na taką imprezę!

Nawet nie przypuszczałam, jaką naprawdę, dopóki Carrie nie zaparkowała naprzeciwko domu rodziców Lucasa.

To naprawdę był jeden z lepszych domów w lepszej dzielnicy Elizabethtown. Położony daleko od ulicy, odgrodzony był od niej wysokim, kutym ogrodzeniem i całym pasem drzew i ozdobnych krzewów, zza których przeświecała jasna fasada domu. Dom miał przynajmniej dwa piętra – na to wskazywały okna – i był naprawdę duży. Prowadziła do niego dyskretnie oświetlona alejka wyłożona kostką brukową, ponieważ jednak nigdzie w okolicy nie widziałam basenu, uznałam, że teren przed domem musiał być tylko częścią całej działki. Drugie tyle zapewne znajdowało się za nim.

Gdy wysiadłam z samochodu, najpierw zrobiło mi się chłodno – niby nie było bardzo zimno, ale chłód przenikał kości, a już na pewno moją cienką kurtkę i rajstopy – przejechałam więc dłońmi po ramionach, żeby się ogrzać. Zaraz potem moje uszy zaatakowała jednostajna muzyka i gwar rozmów, dobiegające gdzieś zza domu. Najwyraźniej więc miałam rację: było tam więcej ogrodu i to najwyraźniej właśnie tam zogniskowała się impreza. W sumie nic dziwnego.

Rozejrzałam się dookoła; domy wokół były ciche, jakby wymarłe, w nielicznych świeciło się światło. Najwyraźniej tutejsi mieszkańcy albo dużo podróżowali, albo było ich stać na więcej niż jeden dom, albo po prostu chodzili spać bardzo wcześnie. Chociaż przy tak głośnej muzyce, nawet dobiegającej z tak daleka, ja raczej nie byłabym w stanie usnąć.

– No chodź – ponagliła mnie niecierpliwie Carrie, gdy po chwili nadal nie mogłam oderwać nóg od chodnika. – I tak jesteśmy za późno!

– Jakby na imprezę w ogóle można się było spóźnić – mruknęła Harper, manewrując na swoich monstrualnych szpilkach tak, by zejść z chodnika na ulicę i nie złamać przy tym nogi. – Poza tym to twoja wina, Car. Trzeba było nie pindrzyć się tyle czasu…

Wdały się w sprzeczkę, przestałam więc ich słuchać, koncentrując się na dojściu do domu bez żadnych dodatkowych urazów. Przeszłyśmy chodnikiem do głównego wejścia, gdzie chciałam użyć dzwonka; Harper uprzedziła mnie jednak, po prostu naciskając klamkę. Miało to sporo sensu, biorąc pod uwagę to, co zastaliśmy w środku.

Przede wszystkim uderzyła we mnie muzyka.  Jednostajny, miarowy bit, od którego wszystkie sprzęty w tym domu zdawały się podskakiwać. Ogromny salon, w którym się znalazłyśmy, był pełen gości zajmujących się typowymi dla imprez rzeczami: tańczyli, próbowali przekrzyczeć muzykę, pili, a kilka osób całowało się na kanapie. Nie byłoby prawdziwej imprezy bez przynajmniej jednej pary, która nie widziała świata poza śliną tego drugiego i właściwie nie wiadomo po co przychodziła.

Światło było przygaszone, ale nie całkiem, żebyśmy po ciemku nie rozbili wszystkich sprzętów. Niewiele w tym półmroku dostrzegłam, ale mimo to wydawało mi się, że proste, czarno–białe meble i obrazy na ścianach nie należały do najtańszych. Gdyby to mój ojciec miał taki dom, na pewno nie pozwoliłby urządzać mi w nim domówek.

Wokół kręciło się mnóstwo ludzi, a przez przeszkloną ścianę po drugiej stronie salonu, wychodzącą na ogród za domem i wielki basen, widziałam, że na zewnątrz było ich przynajmniej drugie tyle. Większości w ogóle nie kojarzyłam z widzenia, ale w sumie nie było w tym nic dziwnego. Trochę mnie to ogłuszyło, bo nie spodziewałam się aż takiej ilości osób, ale w końcu nie było to dla mnie nic nowego. Nie na takie domówki chodziło się w Austin.

– Lucas zaprosił chyba całą szkołę! – wykrzyknęła Carrie, potwierdzając moje myśli. – Chodźcie, musimy dostać się do kuchni i zrobić sobie jakieś drinki, zanim wszystkiego nie wypiją!

Powoli przesunęłam się za nimi, próbując wyminąć kolejne głośne grupki ludzi i wydostać się z zatłoczonego salonu. Carrie przede mną podrygiwała w rytm tej idiotycznej muzyki, zacisnęłam więc mocno usta, żeby się nie roześmiać, po czym włożyłam ręce do kieszeni szortów. W końcu jakimś cudem udało nam się dotrzeć do kuchni, w której było nieco tylko luźniej. Ludzie rozmawiali tu głośniej, opierając się o białe szafki i kompletnie nie zwracając na nas uwagi. Carrie w końcu dopchała się do lodówki i zaczęła przygotowywać jakieś drinki z tego, co znalazła w lodówce.

– Ja nie piję – przypomniałam sobie w porę. – Nalej mi tylko jakiegoś soku albo czegoś, jakbyś mogła.

Carrie nachyliła się w moją stronę.

– Co?!

Nie byłam pewna, czy faktycznie nie słyszała, czy była to jej reakcja na moje słowa, więc tylko wzruszyłam ramionami.

– Nie chcę alkoholu – powtórzyłam nieco głośniej.

Wtedy już na pewno obydwie z Harper zrozumiały, bo spojrzały po sobie z niedowierzaniem, po czym zgodnie wybuchły śmiechem. Wobec tego wzruszyłam ramionami, sięgnęłam do pierwszej lepszej szafki po szklankę, po czym wyjęłam z lodówki sok i sama się obsłużyłam. Sądząc po spojrzeniach Carrie i Harper, jeszcze gotowe by mi były czegoś tam dolać.

– Ty tak serio? – zapytała w końcu Carrie z rozbawieniem. – Nie pijesz alkoholu? W ogóle?

– Nie – ucięłam, nie zamierzając się jej tłumaczyć. Ostatecznie tak czy inaczej, nieważne, że nie prowadziłam, obiecałam ojcu, prawda? – A ty, Carrie? Jak zamierzasz wrócić do domu, jeśli będziesz piła? Przecież prowadzisz!

– Daj spokój. – Carrie machnęła ręką, po czym skończyła drinki i podała jeden z nich Harper. Z uśmiechem stuknęły się szklaneczkami. – Wypiję tylko troszkę. Po paru godzinach na pewno będę mogła wsiąść za kółko.

Przez moment przyglądałam się jej bez słowa, czekając na puentę w postaci zapewnienia mnie, że oczywiście żartowała. Niestety, Carrie tego nie zrobiła, co tylko pogorszyło moje zdanie o niej. Było więc już pewne, że w drodze powrotnej na pewno nie wsiądę z nią do auta. A skoro nie z nią, to jak miałam wrócić do domu?

Zaprzątnięta tymi myślami, nawet nie zauważyłam, kiedy Harper gdzieś sobie poszła, a ja zostałam sama z Carrie. Brunetka wywróciła oczami, upiła łyk drinka i powiedziała konspiracyjnym tonem głosu:

– Miałam nic ci nie mówić i zostać z tobą, żeby cię pilnować, ale nie mogę, nigdy nie byłam dobra w utrzymywaniu tajemnic, Maddie. Harper właśnie poszła znaleźć Lucasa. Na pewno będzie ponownie próbowała swoich sił.

Rzuciłam jej zaskoczone spojrzenie. Pomijając już fakt, że ewidentnie coś takiego wcześniej zaplanowały, to o co właściwie chodziło? Dlatego miałam o tym nie wiedzieć?

– Carrie, Harper może robić z Lucasem, co tylko chce – zapewniłam ją łagodnie, siłą powściągając irytację. Carrie spojrzała na mnie sceptycznie.

– Jasne. Przecież wszyscy w szkole wiedzą, że od razu wpadłaś mu w oko.

– Nawet jeśli… Chociaż jest to całkowicie niedorzeczne, w końcu w ogóle się nie znamy… To jeszcze nie determinuje tego, co ja czuję, prawa? – prychnęłam, bo ta jawna niesprawiedliwość strasznie mnie bolała. – Skoro ja podobam się jemu, to on mnie automatycznie też musi? Carrie, nie mam w zwyczaju oceniać ludzi po wyglądzie, a nie znam Lucasa bliżej. Ani trochę. Poza tym ty sama mi mówiłaś, że powinnam trzymać się od niego z daleka i to samo prawdopodobnie powinnaś doradzać Harper.

Carrie obciągnęła krótką spódniczkę, odsłaniającą jej szczupłe nogi, z westchnieniem udając najpierw, że poprawia ubiór, a potem włosy. Ewidentnie migała się od odpowiedzi, ale co mogłam zrobić? Wlepiłam w nią uporczywe spojrzenie, mając nadzieję, że pod tym pęknie, i w końcu mi się udało.

– O rany, Maddie, to przecież wcale nie jest tak, że stosuję jakieś podwójne standardy – jęknęła, przepuszczając za sobą jednego z imprezowiczów, najwyraźniej szukającego większej ilości alkoholu. – Po prostu znam Harper i wiem, że jak sobie coś wbije do głowy, to nie popuści. A Lucas nie jest zły i da się go lubić, gdy nie próbuje zaimponować dziewczynom. Uwierz mi, nie chcesz znaleźć się między nimi. A teraz chodź, potańczymy trochę albo przejdziemy się na zewnątrz, na pewno są tu jakieś znajome twarze.

Posłusznie poszłam za nią, nadal ściskając w ręce różowy plastikowy kubek z resztką soku. Nie obchodziły mnie żadne „znajome twarze” Carrie, bo dla mnie i tak nie miały być znajome, ale przynajmniej mogłam sobie obejrzeć część domu Lucasa. Był dokładnie taki, jak się spodziewałam – umeblowany drogimi sprzętami, z wielką plazmą wiszącą na jednej ze ścian, a także wielkim ogrodem z tyłu domu, w którym najbardziej rzucał się w oczy spory basen. Oświetlony dookoła dyskretnym światłem, stanowił rozrywkę dla części przybyłych na imprezę ludzi: większość po prostu się nad nim bawiła, znalazło się jednak parę odważnych osób, które postanowiły się wykąpać. Na samą tę myśl wzdrygnęłam się odruchowo. Pod koniec października…! Widać alkohol nie wszystkim służył tak samo dobrze.

Carrie przywitała się z paroma osobami, przedstawiła mnie tym, których jeszcze nie znałam, po czym pociągnęła dalej, ku miejscu, gdzie na zewnątrz do ogłuszającej muzyki tańczyło parę osób. Wydawało mi się, że tę muzykę było słychać na całej ulicy, ale może byłam przewrażliwiona. W każdym razie nikomu oprócz mnie to nie przeszkadzało.

– Uwielbiam ten kawałek! Chodź, musimy zatańczyć! – pisnęła w którymś momencie Carrie, ale zanim zdążyła pociągnąć mnie w odpowiednią stronę, na moim ramieniu spoczęła czyjaś ciężka ręka, a wokół siebie poczułam mocny zapach męskich perfum. Roześmiałam się, gdy Lucas cmoknął mnie w odkryte ramię.

– Witam, moje panie. – Drugim ramieniem zgarnął do siebie Carrie, robiąc komicznie poważną minę. Miałam wrażenie, że zdążył już chyba trochę wypić, ale prawdopodobnie była to akurat taka ilość alkoholu, która polepszyła mu humor. Wyglądał zabójczo w czarnych dżinsach i wpuszczonej w nie czarnej, dopasowanej koszuli. Koszula miała rozpięte u góry pierwsze dwa guziki i poświęciłam nawet chwilę na zastanowienie się, czy był to zabieg celowy, czy raczej lenistwo. – Miło mi, że zechciałyście dołączyć. Co pijemy?

Zajrzał do naszych kubków, stwierdzając z niezadowoleniem, że obydwa były puste. Wobec takiego obrotu spraw zabrał nam je z ręki i obiecał uzupełnić.

– Ale dla mnie tylko sok – uprzedziłam ponownie. – Dzisiaj nie piję.

– No daj spokój. Ze mną się nie napijesz? – Lucas obdarzył mnie olśniewającym uśmiechem, od którego trochę mnie zamurowało. Niby wiedziałam, że miałam nie pić, ale nie potrafiłam już tego wytłumaczyć.

– To ty daj jej spokój. – Na szczęście, o dziwo, w sukurs przyszła mi Carrie. – Nie chce, to nie. Nikt nie będzie jej zmuszał do picia. Widziałeś gdzieś Harper?

Zmiana tematu poskutkowała; Lucas oderwał ode mnie te swoje niebieskie oczy i przeniósł wzrok na Carrie. Uśmiech na jego twarzy nieco się zwęził.

– Łazi tu gdzieś – odparł niezbyt uprzejmie. – Wiesz, Car, ja zdaję sobie sprawę, że ta impreza była w gruncie rzeczy pomysłem Harper, ale to jeszcze nie znaczy, że może się tu szarogęsić. Możesz jej to przekazać. Zaraz wrócę z waszymi napojami, więc nie ruszajcie się nigdzie, bo potem, ostrzegam lojalnie, porywam was do tańca!

Odszedł, a ja wymieniłam z Carrie porozumiewawcze spojrzenia. Najwyraźniej jednak plan Harper, by odzyskać Lucasa, nie szedł dokładnie po jej myśli.

– Będzie wkurzona – krzyknęła Carrie pomiędzy kolejnymi bitami kolejnego głupiego utworu. – Potrafi być naprawdę uparta, jak się na coś zaweźmie.

– Problem w tym, że Lucas zdaje się nie być zainteresowany – odparłam tym samym tonem. Carrie rzuciła mi rozbawione spojrzenie.

– No, wydaje się bardziej zainteresowany tobą. – Nie miałam już siły zaprzeczać. Przecież my się w ogóle nie znaliśmy! – Ej, co będziemy marnować bez niego czas. Chodź, potańczymy!

Chociaż nie przepadałam za taką muzyką, zgodziłam się, uznając, że odrobina ruchu dobrze mi zrobi. Poza tym to przecież był tak naprawdę jedyny rodzaj muzyki, do której można było na takiej imprezie potańczyć! Rzuciłyśmy się więc z Carrie w sam środek imprezy, tańcząc do kolejnych utworów, skacząc i drąc się wniebogłosy – udowadniałam tym samym tezę, że dobrze można się bawić i bez alkoholu. A po jakimś czasie, akurat wtedy, gdy nieco się zmęczyłam, dobił do nas Lucas z napojami.

– Napijmy się, a potem możemy wracać tańczyć – oświadczył, odciągając nas na chwilę od centrum imprezy. Podchwyciłam jego utkwione we mnie, niebieskie spojrzenie, uśmiechnęłam się więc i wzięłam od niego kubek. Wprawdzie był tam tylko sok, ale poszłam za ich przykładem i po toaście wychyliłam od razu całą jego zawartość.

Zapiekła mnie w gardle i musiałam odkaszlnąć, żeby pozbyć się tego paskudnego uczucia. Posłałam Lucasowi mordercze spojrzenie, miażdżąc pusty już kubek w dłoni.

– Mówiłam, że nie chcę żadnego alkoholu! – wykrzyknęłam ze złością. – To tak trudno zrozumieć?! Ile nalałeś do tego wódki, pół na pół?!

– Spokojnie, Austin. – Lucas objął mnie ramieniem, najwyraźniej nie widząc ani problemu, ani mojego stanu, byłam już jednak za bardzo wkurzona, by to przyjąć, więc tylko prychnęłam jak kotka i zrzuciłam jego rękę. – Nie wydziwiaj. To tylko odrobina alkoholu, nic ci od tego nie będzie. Co to w ogóle za pomysł, żeby przychodzić na imprezę i nie pić?

– Mój i powinieneś go uszanować. – Rzuciłam mu kubek pod nogi, chociaż wiedziałam, że nie było to zbyt uprzejme. – Idę do toalety. Bawcie się dobrze.

– Maddie! – krzyknęła za mną Carrie, ale machnęłam na nią ręką, pokazując, że wszystko w porządku i żeby się mną nie przejmowała, po czym odwróciłam się i odeszłam, modląc się, żeby żadne z nich za mną nie poszło.

Nie poszli.

Bez problemu trafiłam do środka, wymijając kolejne grupki ludzi i ignorując kolejne zaczepki. Zbywałam uśmiechami tych ludzi, których już poznałam i milczeniem tych, których w ogóle nie kojarzyłam. Dopiero we wnętrzu domu zaczęły się schody, bo nie miałam pojęcia, jak trafić do łazienki. Nie wiedziałam też, czy jakaś jego część była dla nas niedostępna, a stało się to problemem, gdy okazało się, że łazienka na dole była permanentnie przez kogoś zajęta – sądząc po odgłosach, była to albo zajmująca się sobą para, albo ktoś wymiotujący do toalety i naprawdę nie byłam w stanie stwierdzić, która opcja była bardziej prawdopodobna – i uznałam, że musiałam przeczesać w poszukiwaniu odpowiedniego pomieszczenia piętro.

Na schodach siedziało sporo osób, w większości par, więc wyminęłam je z trudem, czując się jak na slalomie gigancie, po czym znalazłam się na górze. Weszłam w pierwszy z brzegu, ciemny korytarz, i przystanęłam na chwilę, żeby wzrok przyzwyczaił mi się do ciemności. Było tutaj znacznie ciszej niż na dole i spokojniej – gdzieś z głębi dobiegały mnie czyjeś głosy i śmiechy, zapewne ktoś znalazł tu sobie kryjówkę w którejś sypialni, na korytarzu było jednak pusto. W końcu ruszyłam przed siebie, nasłuchując pod każdymi drzwiami, by przypadkiem komuś nie przeszkodzić, i uchylając te, za którymi nie słyszałam żadnych dźwięków. Moje poszukiwania zakończyłam sukcesem, gdy za kolejnymi drzwiami po pstryknięciu kontaktem i włączeniu światła zobaczyłam szeroki, marmurowy blat, w który wpuszczona była umywalka, wielkie lustro zajmujące całą jedną ścianę, ścianę i podłogi w kafelkach w kolorze kawy z mlekiem i gigantyczną wannę pod przeciwległą ścianą, przy oknie.

Weszłam do środka i oparłam się o drzwi. W lustrze zobaczyłam nieco bladą twarz niewysokiej blondynki, która przyglądała mi się z lekką irytacją w brązowych oczach. Podeszłam bliżej, przyglądając się sobie uważniej. Wzrok miałam bystry, a ruchy całkiem skoordynowane. Nie dwoiło mi się w oczach i nie czułam się źle. Może istniała więc jakaś niewielka szansa, że ojciec jednak nie zauważy, że wypiłam jakiś alkohol, bo nigdy nie uwierzyłby mi, że w zasadzie zostałam do tego zmuszona. Ostatecznie to był tylko jeden drink. Nawet jeśli było w nim sporo wódki, szansa, że się tym upiję, była chyba niewielka, prawda?

Nie miałam w piciu dużego doświadczenia, więc pewna nie byłam. Przygryzłam wargę, pochylając się nad umywalką. Jeśli za dziesięć minut zamknę oczy, zrobię jaskółkę i nie wywalę się na twarz, to może będzie to dobry znak?

Odwróciłam głowę, gdy do moich uszu dobiegło pukanie do drzwi. Właśnie wtedy przypomniałam sobie, że wchodząc, nie zamknęłam ich na klucz.

– Zajęte – powiedziałam więc na wszelki wypadek, opierając się biodrem o marmurowy blat. W następnej chwili ku mojej rosnącej irytacji, drzwi toalety się otworzyły i stanął w nich Lucas z miną zbitego psa.

Wywróciłam oczami.

Świetnie. Jeszcze tego mi brakowało.