13. Kompromisy

Gdy w piątek wychodziłam z lekcji rysunku, miałam mieszane uczucia. Same zajęcia bardzo mi się podobały, co zaskoczyło nawet mnie samą. Panna Clayton może nie miała mojego talentu, miała za to całkiem sporą wiedzę na temat teorii rysunku i wyobraźnię, której momentami jej zazdrościłam. Prowadziła lekcję z entuzjazmem i radością, które momentami kazały mi przypuszczać, że dobrze dogadałaby się z Carrie. Skąd ta kobieta czerpała tyle entuzjazmu, skoro w dodatku od jakichś dziesięciu lat pracowała w szkolnictwie?!

Z drugiej strony, był też pewien minus tych zajęć.

W końcu uczęszczała na nie Brianna Hamilton.

Z ulgą w jednej z ławek dostrzegłam Wyatta, więc dosiadłam się do niego bez namysłu, dopiero po kilku minutach pytając, czy przypadkiem nie miał jakiegoś partnera na tych zajęciach; kiedy jednak ten zawsze uprzejmy chłopak stwierdził, że chętnie przyjmie mnie pod swoje skrzydła, odczułam dużą ulgę, bo cały czas czułam na sobie wściekły wzrok Brianny, która przyglądała mi się z ostatniej ławki uparcie niczym pitbull. Nie wiedziałam, o co jej chodziło i chyba nie chciałam wiedzieć. Ostatecznie poprzedniego wieczoru skończyłam z Aidenem, a najwyraźniej był to jedyny temat, który mógł nas połączyć.

Po skończonych zajęciach Wyatt pożegnał się ze mną pospiesznie, bo najwyraźniej gdzieś się spieszył, obiecując jednak, że zadzwoni do mnie w sprawie korków z trygonometrii w sobotę, a ja zaczęłam zbierać swoje rzeczy na tyle szybko, żeby nie zostać dopadniętą przez pannę Clayton. Dostaliśmy nawet na tych zajęciach pracę domową i już zastanawiałam się, co zamierzałam w jej ramach namalować, nie oznaczało to jednak, że od razu planowałam przyznać jej rację co do tych zajęć. Na to było stanowczo za wcześnie.

Z lekką paniką stwierdziłam, że panna Clayton idzie w moim kierunku i już wiedziałam, że nie zdążę zebrać wszystkich rzeczy na czas; na szczęście w następnej chwili ktoś mnie przed nią uratował, podchodząc do mnie. A tym kimś była… Brianna.

No dobrze, może nieco przesadziłam z tym „na szczęście”.

– Co ty właściwie wyprawiasz, co? – Takimi słowami mnie powitała, w dodatku wypowiedzianymi przyciszonym tonem głosu. Włożyłam ostatnią teczkę do torby, uśmiechem pożegnałam pannę Clayton, która zatrzymała się w pół kroku, widząc, że pierwsza dopadła mnie Brianna, po czym skierowałam się w stronę wyjścia z klasy.

– Ciebie też miło widzieć, Bree – odparłam, wkładając w mój głos możliwie dużo jadu. – I nie, nie wiem, o co ci chodzi.

– Myślałam, że ostatnio wyraziłam się jasno – syknęła, idąc za mną. – Mówiłam ci, żebyś nie ośmieliła się skrzywdzić Aidena.

Wywróciłam oczami, wychodząc na korytarz. O tej godzinie było już na nim dużo mniej osób, bo zajęcia kończyły się późno, więc nie przejmowałam się, że ktoś miałby nas zobaczyć albo usłyszeć. Co nie zmieniało faktu, że ta rozmowa, choć ledwo się zaczęła, już zmierzała w kierunku oznaczonym strzałką z napisem „Do krainy bezsensu”.

– A ja nadal myślę, że to nie twoja sprawa – mruknęłam, nie zamierzając się przed nią tłumaczyć. – Aiden ma osiemnaście lat i sam może się bronić.

– Jestem jego przyjaciółką, więc owszem, zamierzam mu pomóc, kiedy on nie jest w stanie sam się obronić… A przed tobą najwyraźniej nie jest – warknęła w odpowiedzi, idąc za mną w stronę wyjścia ze szkoły. Zastanowiło mnie przelotnie, czy zamierzała również wsiąść ze mną do autobusu i wejść do domu, było to jednak zbyt irytujące, żebym mogła długo to rozważać bez ataku apopleksji. – Więc co, dowidziałaś się, kim jest, i go olałaś, tak?! Przyznam, nie zdziwiło mnie to, bo po kimś takim jak ty właśnie tego się spodziewałam, ale Aiden zawsze był naiwniakiem! A przez ciebie teraz…

– Przeze mnie co?! – Przerwałam jej, odwracając się do niej gwałtownie, już za drzwiami szkoły, na chodniku prowadzącym do ulicy. Brianna w swoich wielkich okularach i z szopą rudych włosów, z twarzą wykrzywioną złością, wyglądała w tamtej chwili jak rasowa czarownica. Uznałam jednak, że takie bezsensowne wyzywanie jej nie miało załatwić sprawy, postanowiłam więc powiedzieć choć część prawdy. – Słuchaj, nie wiem, co powiedział ci Aiden, i nie obchodzi mnie to. Najwyraźniej jednak minął się trochę z prawdą, bo nie, nie olałam go. To on to zrobił, wiesz? Więc daj mi święty spokój i idź do cholery!

Odwróciłam się na pięcie i odeszłam, nie łudząc się jednak, żebym miała ją z głowy. O dziwo, Brianna potrzebowała dłuższej chwili, żeby mnie dogonić. Kiedy obejrzałam się przez ramię, stwierdziłam, że dalej stała w miejscu, w którym ją zostawiłam, najwyraźniej zdumiona. Co, nie spodziewała się takich słów?

Prychnęłam, kręcąc z niedowierzaniem głową, a kiedy z powrotem utkwiłam wzrok w moim celu, przystanku autobusowym przy ulicy, wreszcie mnie dogoniła.

– Nie rozumiem – poskarżyła się, a ja z satysfakcją zauważyłam, że trochę spuściła z tonu. – Naprawdę to zrobił?

– Tak, Bree, naprawdę to zrobił – potwierdziłam z irytacją. – Powiedziałam mu, że wiem, co zrobił jego brat, a on odparł, że w takim razie nie ma sensu, żeby dłużej utrzymywał ze mną jakikolwiek kontakt. Dziwne, nie? – Zatrzymałam się znowu, żeby popatrzeć jej w oczy. – Bałaś się, że go skrzywdzę? Powinnaś się cieszyć, bo najwyraźniej jest na to bardziej odporny, niż myślałaś. Za to jemu udało się skrzywdzić mnie, bo naprawdę nie sądziłam, że byłam mu potrzebna tylko do momentu, gdy nie dowiedziałam się o nim prawdy.

Ruszyłam w dalszą drogę, zastanawiając się, czy jednak trochę nie przesadzałam. Ostatecznie nie zdążyliśmy się jakoś bardzo zaprzyjaźnić, wszystko rozegrało się zbyt szybko. A jednak mówiłam prawdę, bo z jakiegoś powodu naprawdę zabolało mnie to, co zrobił Aiden. Nie chodziło nawet o moje przywiązanie do niego czy coś w tym stylu, a po prostu sposób, w jaki się mną posłużył.

Nigdy wcześniej nikt nie potraktował mnie tak przedmiotowo. Nawet te popularne osoby w szkole, na które tak narzekał Aiden – Carrie, Harper, a nawet Lucas – były wobec mnie bardziej w porządku.

– Nie rozumiem, to do niego zupełnie niepodobne – powiedziała już całkiem spokojnie Brianna, idąc za mną. – Powiedział, dlaczego?

– O rany, a może zapytaj o to jego? – poradziłam z irytacją. – Ja dowiedziałam się tylko tyle, że niepotrzebny mu ktoś, kto będzie go oceniał, a najwyraźniej Aidenowi wystarczy sam fakt, że wiem, kim jest, to automatycznie oznacza, że owszem, będę.

– To niemożliwe – odparła Brianna z przekonaniem. – Aiden nigdy tak się nie zachowuje, na pewno źle coś zrozumiałaś…

– Może i jestem blondynką, ale nie jestem idiotką, okej? – przerwałam jej, stając wreszcie pod przystankiem autobusowym. – Potrafię zrozumieć, kiedy ktoś mówi, że się mnie nie chce. Także… wsadź sobie swoje groźby, gdzie chcesz, ale nie machaj mi nimi przed nosem, bo nie robią na mnie wrażenia.

Brianna nie odpowiedziała, ale też nie poszła sobie, tylko nadal stała obok mnie, gdy wyciągałam głowę, żeby zobaczyć, czy autobus przypadkiem już nie jechał. Jak nigdy modliłam się, by przyjechał jak najszybciej, a jego jak na złość nie było. Brianna nieco nerwowym ruchem poprawiła okulary, po czym założyła rude pasmo włosów za ucho.

Kurczę, wyglądało na to, że było jej głupio. Czyżby wreszcie zrozumiała, jak niesłuszne było, że na mnie tak naskoczyła? No miałam szczerą nadzieję, bo powoli zaczynałam mieć dość tych jej idiotycznych pojazdów.

– Słuchaj, pogadam z nim, dobrze? – odpowiedziała w końcu, po dłuższej chwili milczenia. Wzruszyłam ramionami. – Zapytam go o to. Musieliście się jakoś nie zrozumieć, bo Aiden naprawdę nie zrobiłoby czegoś takiego…

– Przykro mi, że mam dla ciebie złe wiadomości, ale owszem, właśnie to zrobił – przerwałam jej znowu, z ulgą zauważając zbliżający się właśnie autobus. – I dzięki, ale nie potrzebuję, żebyś się za mną wstawiała. Przeżyję. Cześć!

Chciała coś jeszcze powiedzieć, ale nie pozwoliłam jej na to, wskakując po stopniach autobusu, który właśnie zatrzymał się pod przystankiem. Odetchnęłam z ulgą, gdy wreszcie usiadłam na jednym z wolnych miejsc w środku, zostawiając ją za sobą. Cała ta rozmowa była głupia i niepotrzebna, a Brianna niepotrzebnie zachowywała się jak broniący swojego terytorium dziki zwierz. W końcu już jakiś czas temu mnie z niego wykopano.

Wszystko jednak wskazywało na to, że ten dzień nie miał być dla mnie szczęśliwy. Kiedy bowiem wreszcie dotarłam do domu, stwierdziłam, że garaż był otwarty, a w nim stał SUV ojca. Przeklęłam szpetnie. Świetnie, jeszcze tego mi brakowało. Jakbym nie dość wymówek ostatnio usłyszała i nie dość problemów jeszcze miała.

Powlekłam się do środka, uznając, że lepiej, żebym tę awanturę odbębniła od razu i miała ją z głowy, bo nie wątpiłam, że awantura będzie. Tata czekał na mnie w kuchni, przy okazji robiąc obiad. Wiedziałam jednak, że jego głównym zajęciem było czekanie, bo niczym Cerber podniósł głowę natychmiast, gdy tylko usłyszał trzask drzwi wejściowych.

– Dlaczego nie pojechałaś do szkoły samochodem? – To właśnie pytanie usłyszałam zamiast „dzień dobry”. – I dlaczego wracasz tak późno? Zapomniałaś, że masz szlaban?

Z westchnieniem rzuciłam torbę i resztę moich rzeczy na bufet, ukrywając irytację. Mógłby przynajmniej pozwolić mi najpierw umyć ręce.

– A ty zapomniałeś, tato, że dostałam też szlaban w szkole? – odpowiedziałam z niezadowoleniem. – Muszę zostawać po lekcjach, pamiętasz?

– Pamiętam też, że to powinna być tylko godzina po lekcjach – odparł spokojnie. – Jesteś za późno. W dodatku przyjechałaś autobusem.

– Auto rano nie chciało odpalić – skłamałam. Chyba musiałam wreszcie się przemóc i bez niczyjej pomocy dojechać nissanem do szkoły i z niej wrócić, bo inaczej prędzej czy później groziła mi dekonspiracja. – I nie jestem za późno. Panna Clayton zamieniła mi szlaban na dodatkowe zajęcia.

– Dodatkowe zajęcia? – Tata zmarszczył brwi. – Z czego?

Zawahałam się jeszcze, po czym ostatecznie wydusiłam z siebie:

– Z rysunku.

Przez moment w kuchni panowała cisza, którą przerywało jedynie bulgotanie w garnkach, w których ojciec gotował coś na obiad. W końcu odpowiedział z pewnością siebie, która natychmiast mnie wkurzyła:

– Ty przecież nie umiesz rysować.

– A wiesz to, bo…? – zawiesiłam głos. Kiedy nie odpowiedział, dodałam: – Właśnie że umiem. Nie mówiłam ci, bo to tylko hobby. Nie wydawałeś się nigdy zainteresowany moimi hobby.

– Naprawdę? Tak właśnie uważasz? – prychnął, porzucając pracę przy garnkach. – A dlaczego panna Clayton nie skonsultowała się najpierw ze mną, zanim zaproponowała ci miejsce na tak niedorzecznych zajęciach, co? Po co masz tracić czas na coś, co nigdy ci się nie przyda? W wolnym czasie możesz robić, co chcesz, Mads, ale jeśli znajdujesz czas na dodatkowe zajęcia w szkole, to zdecydowanie wolałbym, żeby to były na przykład zajęcia z biznesu.

– A ja nie – zaprotestowałam, wreszcie odważając się na odrobinę szczerości. – Lubię rysować i nie wiem, dlaczego nie miałabym się tego uczyć. Jak sam stwierdziłeś, to mój wolny czas, więc dlaczego nie miałabym w tym moim wolnym czasie chodzić na lekcje rysunku?!

Jeszcze parę dni wcześniej sama nie chciałam na nie chodzić, ale tu przecież nie o to chodziło. Chodziło o zasadę. Jakim prawem tata mógł zabraniać mi rozwijania mojego hobby, zwłaszcza jeśli odbywało się to bez jego pieniędzy i nie kosztem nauki?! O co właściwie mu chodziło?!

– Bo to do niczego nie prowadzi – odpowiedział z irytacją. – Do czego przydadzą ci się lekcje rysunku na psychologii, co?

– A do czego przyda mi się na psychologii historia? Albo matematyka?! – prychnęłam, idąc za nim, bo już szedł w stronę salonu, nie wiadomo po co. – Rysowanie rozwija wyobraźnię, tato. Uczy kreatywnego myślenia. Naprawdę myślisz, że to nie przyda mi się na psychologii?!

– Poproszę o numer do tej twojej nauczycielki. Zaraz to z nią załatwię – oświadczył, sięgając po leżącą na stoliku do kawy komórkę. Poczułam wypieki, które w jednej chwili wypłynęły mi na policzki.

– Nie zrobisz tego!

– Nie podnoś na mnie głosu, Maddie! – Świetnie, więc on to zrobił. – I nie mów mi, co mam robić, bo to ja jestem twoim ojcem! Daj mi jej numer, bo obiecuję, że inaczej nie wyjdziesz z domu do samych egzaminów końcowych!

– Nie mam do niej numeru – odparłam już spokojniej, za to ze złością, której nie potrafiłam ukryć. – Chcesz, to zadzwoń sobie do szkoły i o niego poproś. Albo lepiej, od razu na nią naskarż. To na pewno świetnie wpłynie na moje notowania w szkole.

Odwróciłam się, chcąc odejść do swojego pokoju, a tata na szczęście mnie nie zatrzymywał. Czasami miałam takie wrażenie, jakbyśmy żyli na dwóch różnych planetach i mówili zupełnie różnymi językami. Niby mówiliśmy do siebie, a jednak każde jakby obok drugiego, jakbyśmy nie byli w stanie się nawzajem zrozumieć. Z każdą kolejną kłótnią to było coraz bardziej frustrujące i coraz bardziej mnie dobijało.

Już w swoim pokoju rzuciłam się na łóżko i chwyciłam notatnik, mając nadzieję, że pozbędę się irytacji, szkicując coś bez sensu. Otworzyłam go na pierwszej lepszej stronie i zamarłam, widząc rysunek, jaki bez wątpienia wykonała moja ręka. Zupełnie tego nie pamiętałam, ale domyślałam się, kiedy to miało miejsce. Zapewne tuż przed tym, zanim nie wysłałam Aidenowi znaków świetlnych, żebyśmy spotkali się w ogrodzie.

Całkiem nieźle uchwyciłam jego twarz. Przydługie włosy, opadające na te jego żywe, bystre oczy, mocno zarysowany podbródek, szczupły nos, ładnie wykrojone, wąskie usta, wysokie czoło, wszystko to było na swoim miejscu. Wykapany portret Aidena Montgomery.

Wyrwałam kartkę, zwinęłam ją w ręce w kulkę i cisnęłam w kąt, celując w kosz na śmieci stojący przy toaletce, ale oczywiście do niego nie trafiając. Świetnie, po prostu świetnie.

Dlaczego nie potrafiłam tak po prostu wyrzucić tego chłopaka z myśli, jak to zrobiłam choćby z Lucasem? Co ze mną było nie tak? Przecież znałam go niecałe dwa tygodnie…!

Kiedy zadzwoniła moja komórka, odebrałam bardzo chętnie, bo to chociaż na chwilę mogło odsunąć moje myśli od tych wszystkich nieprzyjemnych tematów. Zwłaszcza że chwilę wcześniej usłyszałam warkot silnika na podjeździe, co oznaczało, że ojciec właśnie wyjeżdżał z domu. Zapewne po to, żeby zobaczyć się z panną Clayton i powiedzieć jej, co sądzi na temat uczenia jej córki teorii rysunku.

To nie mogło być nic miłego i cieszyłam się tylko, że miało mnie przy tym nie być.

– Halo – odebrałam, po czym odkaszlnęłam, bo głos miałam nieco zachrypnięty.

– Cześć! – W słuchawkę wdarł się ten cholernie optymistyczny głos Carrie. Czy ta dziewczyna kiedykolwiek miewała spadki nastroju? – Słuchaj, bo zapomniałam powiedzieć ci w szkole. Jutro wieczorem jest super impreza, musisz się z nami wybrać! Rodzice Harper mają spory kawałek ziemi z domem przy Turnpike Road. Świetne miejsce na imprezę, mówię ci! Jest tam spory kawałek lasu i jezioro, będziemy się super bawić! Wchodzisz w to, prawda?

Westchnęłam. Chętnie imprezą odciągnęłabym swoją uwagę od innych problemów, ale…

– Sama nie wiem – jęknęłam. – Właśnie pokłóciłam się z tatą i nie sądzę, żeby mnie puścił.

– No daj spokój… – Z głosu Carrie natychmiast ulotniła się część entuzjazmu. – Nie możesz mi tego zrobić! Harper znowu będzie polowała na Lucasa, to więcej niż pewne, i kto mi wtedy zostanie? Musisz iść!

– Jestem pewna, że znajdziesz sobie mnóstwo innych przyjaciółek, jeśli tylko będziesz chciała – zaśmiałam się. Carrie jęknęła mi w słuchawkę.

– Ale chcę ciebie! Błagam cię, Maddie. Pogadaj z ojcem czy coś. Na pewno się zgodzi, zobaczysz!

Na imprezę z alkoholem tuż nad brzegiem jakiegoś jeziora? Tak, brzmiało świetnie. A dla taty także bardzo bezpiecznie, to z pewnością.

– Posłuchaj, pogadam z nim, ale niczego nie obiecuję, jasne? – mruknęłam więc, po czym przeczekałam jej pisk radości. – Nie ciesz się tak, bo wątpię, żeby to cokolwiek dało. Tata jest na mnie naprawdę wkurzony.

– A nie mogłabyś, no wiesz… Nie dawać mu tylu powodów, żeby był na ciebie zły?

Jasne, Carrie. Dzięki za tę bezcenną radę, sama nigdy bym na to nie wpadła.

– Postaram się – powtórzyłam. – Nic więcej nie mogę obiecać. Odezwę się jutro, dobrze?

– Jasne! Zobaczysz, na pewno się zgodzi!

Jasne. A tuż przed tym piekło zamarznie.

Rzuciłam komórkę na łóżko, myśląc nad swoją beznadziejną sytuacją. Jak właściwie miałam się wkręcić w to towarzystwo, jeśli ojciec odstawiał mi takie numery? I co więcej, czy w ogóle chciałam się w nie wkręcać?

Oni naprawdę wydawali mi się sympatyczni. Tylko ta niezrozumiała awersja do Aidena… Jak mogli tak zupełnie bez powodu zrobić z niego kozła ofiarnego? Bali się go? Było dla nich tak oczywiste, że należy w taki sposób traktować brata mordercy? I czy na pewno był to powód, żeby tak w czambuł ich potępiać?

Lubiłam Carrie. Może było jej za dużo, może trochę za bardzo zależało jej na reputacji i była nieco płytka, ale mimo to ją lubiłam. Harper przede wszystkim było mi żal, przez to jej idiotyczne zadurzenie w Lucasie. Lucas z kolei, mimo wszystko, był zabawny, potrafił mnie rozśmieszyć. A Wyatt? Wyatt w ogóle był dobrym chłopakiem, nie wyobrażałam sobie, żeby mógł komuś zrobić coś złego. Nie mieściło mi się w głowie, że ci ludzie tak reagowali na Aidena, który przecież nie miał niczego złego na sumieniu. Miał cholerne czyste sumienie.

Nie wiedziałam, co robić. I nie miałam mamy, która na pewno by mi w tej sytuacji pomogła. Czułam się kompletnie zagubiona i nie miałam z tym do kogo iść.

Gdy usłyszałam sygnał SMS, byłam już na najlepszej drodze do pełnego seansu użalania się nad sobą, co ostatnio zdarzało mi się aż zbyt często. Odsunęłam od siebie te myśli, odczytując wiadomość od Wyatta.

Jutro impreza nad jeziorem. Możemy te korki przełożyć na dzisiaj?

Och, tak!, pomyślałam z nagłym entuzjazmem. Wszystko było lepsze od leżenia w łóżku i użalania się nad sobą!

Kiedy jakieś pół godziny później Wyatt pojawił się pod moimi drzwiami, byłam już w dużo lepszym nastroju. Wciągnęłam go do środka, zanim zdążył się przywitać, po czym pociągnęłam na górę, do mojego pokoju. Wyatt nie miał nic przeciwko, przeciwnie, śmiał się z mojego entuzjazmu wobec nauki trygonometrii, którą to uwagę skwitowałam krzywym spojrzeniem.

Wyciągnęliśmy podręczniki i zaczęliśmy powtarzać materiał, leżąc na łóżku na brzuchu, od czego szybko zaczęło mi się kiełbasić w głowie. Byliśmy tym tak zajęci, częściowo pracując, a częściowo żartując, że nawet nie usłyszałam, kiedy na podjeździe ponownie pojawił się SUV ojca. Dopiero gdy trzasnęły drzwi na dole, a następnie usłyszałam kroki na schodach, zorientowałam się, że wrócił do domu. Wyatt akurat robił jakieś głupie porównanie, częściowo tylko mające związek z nauką, więc mimo wszystko się roześmiałam, podejrzewałam jednak, że ojciec nie będzie zachwycony.

Po chwili drzwi mojego pokoju się otwarły – tata nawet nie próbował pukać – i jego ciemna głowa pojawiła się w pokoju, a wraz z nią reszta jego ciała.

O dziwo, tata nie był wściekły, kiedy zajrzał do mojej sypialni. Dopiero gdy jego wzrok padł na Wyatta, zmarszczył brwi i wykrzywił usta w pełnym niezadowolenia grymasie. Uuups.

– Dzień dobry – powiedział surowym tonem głosu, który mnie nie zwiódł, zrobił natomiast piorunujące wrażenie na moim towarzyszu. Wyatt zerwał się z łóżka, a ja dość niemrawo poszłam za jego przykładem. – Co tu się dzieje, Mads?

– Uczymy się trygonometrii – odpowiedziałam ze znudzeniem. Wyatt już dążył w stronę ojca, żeby się przywitać, więc pospiesznie dokonałam prezentacji. – Tato, to Wyatt Smith, kolega ze szkoły. Wyatt, to jest właśnie mój tata.

Tata uścisnął Wyattowi rękę, choć widziałam, że zrobił to niechętnie. Następnie rzucił mi twarde spojrzenie.

 – Pamiętasz, że masz szlaban?

– Przecież nie robię tu imprezy – warknęłam. – Uczymy się, bo mam w przyszłym tygodniu kartkówkę.

A raczej poprawkę kartkówki, ale tego już ojcu przezornie nie powiedziałam.

– Świetnie. – Tata zacisnął mocniej usta, rzucił Wyattowi jeszcze jedno spojrzenie, pod którym ten skulił się nieco, po czym dodał: – Mads, mogę zamienić z tobą słówko na dole?

– Jasne. Poczekasz tu? – Wyatt kiwnął głową, siadając na krześle przy toaletce. Ciężko było mi uwierzyć, żeby tata mógł mieć coś przeciwko niemu, bo wyglądał bardziej niż porządnie: zwłaszcza jego szczere, ciepłe oczy i dołeczki w pucołowatych policzkach sprawiały dobre wrażenie.

Tata zaczął mówić dopiero wtedy, gdy obydwoje znaleźliśmy się na dole, w pomieszczeniu obok łazienki, w którym urządził swój gabinet. A w zasadzie nadal go urządzał, bo na razie znajdowało się w nim tylko ogromne, dębowe biurko. Przysiadłam na nim, zakładając ramiona na piersi, a tata stanął nade mną z miną kata, który właśnie miał wykonać egzekucję.

– Co to ma znaczyć? – zapytał tym irytującym tonem. Wywróciłam oczami.

– Co ma co znaczyć? Przecież ci mówiłam, że się uczymy. Sam zresztą widziałeś, że mamy rozłożone podręczniki. Gdybym chciała dać się sprowadzić jakiemuś chłopakowi na złą drogę, to po pierwsze nie wybrałabym Wyatta, bo to najporządniejszy chłopak, jakiego znam, a po drugie na pewno nie zrobiłabym tego w domu.

– Czy ty chociaż raz mogłabyś być poważna, Mads? – syknął ojciec, na co westchnęłam rozdzierająco. – Nie podoba mi się, że zamykasz się w sypialni z jakimś chłopakiem, w dodatku wtedy, kiedy nie ma mnie w domu. Od tej pory chcę wiedzieć o takich sytuacjach z wyprzedzeniem, jasne? Możesz ich przyprowadzać, ale pójdziemy na kompromis. Macie uczyć się albo przy otwartych drzwiach, albo w salonie na dole.

Przez moment milczałam, czekając na puentę, która przecież musiała po tych słowach nastąpić. Czekałam na zapewnienie, że to był żart. Nic takiego jednak nie nastąpiło, wręcz przeciwnie, tata też najwyraźniej na coś czekał i zgadywałam, że chodziło o moje potwierdzenie.

– Ty tak serio? – zapytałam więc na wszelki wypadek. – Ale pamiętasz, że za pół roku będę miała osiemnaście lat?

– Póki jesteś na moim utrzymaniu, masz się stosować do moich zasad, Mads, jasne? – Usłyszałam w odpowiedzi, na co wzruszyłam ramionami.

– A mogę, nie widzę problemu. Nie zamierzam spraszać tu chłopaków, żeby zaciągnąć ich do łóżka, więc o to nie musisz się martwić, tato.

Zrobił taką minę, że od razu poczułam satysfakcję. Najwyraźniej jemu też nie rozmawiało się łatwo na takie tematy.

– Nie musisz być obsceniczna, Mads – zauważył, na co parsknęłam śmiechem. A tata, o dziwo, też lekko się uśmiechnął. – No dobrze, nieważne, ważne, żebyś o tym pamiętała. Słuchaj, rozmawiałem z panną Clayton.

Spięłam się w oczekiwaniu na kolejną kłótnię, nic takiego jednak nie nastąpiło. Tata natomiast wyglądał na… zakłopotanego.

No coś takiego. A co mu się stało?

– Wytłumaczyła mi, jak bardzo sztuka rozwija wyobraźnię i kreatywność, tak jak mówiłaś. – Skrzywił się na te słowa, jakby z trudem przechodziły mu przez gardło. W zdziwieniu zmarszczyłam brwi. – Wytknęła mi też, że się tobą nie interesuję, skoro nie wiem, jaki masz w tym kierunku talent. Pójdziemy więc na jeszcze jeden kompromis. Możesz chodzić na te zajęcia do końca miesiąca. Zobaczymy, czy nie będą kolidowały z innymi lekcjami. Jeśli przez ten czas nie zawalisz żadnego innego przedmiotu i nie zrobisz nic głupiego, zastanowimy się, czy będziesz mogła tam chodzić na stałe. Dobrze?

I znowu ta idiotyczna forma liczby mnogiej. Przecież ja nie zamierzałam się zastanawiać!

– Dobrze – potwierdziłam, zastanawiając się, kto podmienił mi ojca. Miał wypadek i uderzył się w głowę, jadąc do panny Clayton, czy jak? – Możemy tak zrobić. A teraz… Czy mogę już wrócić do nauki trygonometrii?

– Jasne. Tylko pamiętaj, drzwi mają być otwarte! – Gdy odwróciłam się do niego tyłem, idąc do wyjścia, wykrzywiłam twarz i zrobiłam głupią minę, żeby nie zobaczył. – A, jeszcze jedno, Mads. Muszę jutro iść do pracy, mam nocny dyżur. Wrócę dopiero późnym rankiem w niedzielę, więc proszę, nie rób nic głupiego pod moją nieobecność, dobrze?

Urosło mi serce, gdy to usłyszałam. No proszę. Najwidoczniej jednak ten piątek nie był taki najgorszy!

– Jasne, tato. Będę bardzo grzeczna – obiecałam, po czym opuściłam gabinet i skierowałam się z powrotem ku mojej sypialni na piętrze.

Siłą powstrzymywałam się, żeby nie wbiec na górę w podskokach, bo jeszcze tata by zauważył i zaczął coś podejrzewać. Chociaż, z drugiej strony, nie miał się przecież o co martwić. W końcu wcale go nie okłamałam.

Rzeczywiście zamierzałam być bardzo grzeczna.

A że na imprezie nad Lewis Lake, to już zupełnie inna sprawa.