14. Nieproszony gość

Gdy późnym popołudniem w sobotę ojciec wyjeżdżał do pracy, byłam już praktycznie gotowa do wyjścia. Miałam wyrzuty sumienia, że tak go okłamywałam, chociaż tylko dlatego, że on miał wyrzuty sumienia. Najwyraźniej było mu głupio, że zostawiał mnie samą w weekend, zupełnie nie rozumiałam, dlaczego, skoro nawet gdy był w domu, nigdy się mną nie zajmował. Było mu jednak i z tego to powodu mnie z kolei było głupio, że pozwalałam mu wierzyć, że byłam taka biedna i zostawałam sama w domu, podczas gdy tak naprawdę czekałam tylko, aż sobie pójdzie, żeby wskoczyć w imprezowe ciuchy i zadzwonić po Wyatta.

Wyatt jako jedyny wiedział, że wymykałam się z domu, bo uszczęśliwiłam go tą informacją podczas naszych korków, pytając, czy przypadkiem nie jest kierowcą na tej imprezie. Oczywiście był, tak jak się spodziewałam, bo przecież właśnie na takiego faceta wyglądał Wyatt.

Jakby co, to już jestem gotowa, napisałam w SMS–ie, kiedy tata już odjechał.

Będziemy za jakieś pół godziny, bo Lucas się spóźnia, brzmiała odpowiedź, która wykrzywiła mi usta. Świetnie, a więc Lucas miał z nami jechać. Kolejna impreza z Lucasem.

Tylko spokojnie, powtórzyłam sobie. Przecież on nie zrobiłby ponownie czegoś takiego jak u niego w domu, prawda?

Na zewnątrz było już ciemno, włączyłam więc światło w sypialni, gdy poszłam się przebrać. Ciuchy miałam wybrane już dawno, bo to przecież była impreza w plenerze, nie mogłam włożyć byle czego, żeby nie było mi zimno. Wybrałam więc bardzo obcisłe dżinsy z niskim stanem, kolorową koszulę w kratę z długim rękawem, którą włożyłam w spodnie, pod skórzany pasek, i wysokie, skórzane oficerki. W mojej cieplejszej kurtce powinno mi być wystarczająco ciepło, żebym nie chciała się stamtąd wcześniej ewakuować.

Wyjątkowo rozpuściłam włosy i jak poprzednio, pozwoliłam sobie na odrobinę makijażu. Gdy już przebrana wyszłam z łazienki, żeby schować w szafie ubrania, zamarłam bez ruchu. Serce zaczęło mi szybciej bić, gdy spojrzałam za okno.

Światło w pokoju Aidena mrugało. Włączone. Wyłączone. Włączone. Wyłączone. I tak w kółko.

Do diabła.

Przez moment nie wiedziałam, co robić. Ręka mnie świerzbiła, żeby sięgnąć do kontaktu i odpowiedzieć na sygnał, byłam tego naprawdę bliska. I pewnie bym to zrobiła, gdyby nie fakt, że w następnej chwili ponownie usłyszałam sygnał mojej komórki.

Czekamy pod domem.

To mnie trochę otrzeźwiło. Zacisnęłam dłonie w pięści, stanowczym krokiem podeszłam do okna i nawet za nie nie wyglądając, opuściłam na dół roletę. Potem chwyciłam torebkę, wyłączyłam światło i opuściłam sypialnię, po czym zbiegłam po schodach na parter.

No bo czego Aiden mógł ode mnie chcieć? Podczas naszej ostatniej rozmowy wyjaśnił mi przecież wszystko i nie pozostało nic, co moglibyśmy sobie powiedzieć. Nie miałam ochoty słuchać jego kolejnych wyjaśnień, które z pewnością zraniłyby mnie jeszcze bardziej, niż to zrobiły jego poprzednie słowa. I tak wystarczyło mi, że nadal, do cholery, nie potrafiłam o tym zapomnieć i katowałam się w kółko wspomnieniami ze spotkań z nim, próbując dojść w nich jakiegoś sensu. Nadaremnie, co jeszcze bardziej mnie irytowało.

Narzuciłam na siebie kurtkę i wyszłam na zewnątrz, po czym zamknęłam drzwi na klucz. Prius Wyatta rzeczywiście stał już przy ulicy.

Zaraz, moment…

Prius.

Parsknęłam śmiechem, zasłaniając sobie usta dłonią. W jednej chwili zapomniałam o mrugających światłach i Aidenie, bo przecież miałam przed sobą idealny temat do żartów! Inna sprawa, że takie auto jakoś świetnie pasowało mi do Wyatta.

– Widzę, że z ciebie cholerny ekolog – powitałam go tymi słowami, wsiadając na siedzenie pasażera z przodu. Lucas i Kyle siedzieli z tyłu, wyglądało więc na to, że w tym towarzystwie miałam być jedyną dziewczyną.

Usłyszałam z tyłu radosny rechot, a Wyatt zrobił minę męczennika.

– Nawet się nie męcz, słonko – dobiegł mnie z tyłu rozbawiony głos Lucasa. – Wszelkie możliwe dowcipy dotyczące tego ekologicznego auta zostały już wyczerpane w drodze do ciebie.

Obaj znowu wybuchli śmiechem, a Wyatt rzucił mi umęczone spojrzenie, w którym jednak również było sporo rozbawienia. Wyatt po prostu miał dystans do siebie, to było widać. Uśmiechnęłam się do niego.

– Cześć – powiedział, ruszając. – Uprzedzam kolejne pytanie. Nie, to nie moje auto, tylko mojej mamy. Tak, ma bzika na punkcie ekologii. Nie, ja nie mam.

– Jasne – parsknął Kyle z tylnego siedzenia. Dłoń Lucasa, który siedział za mną, dotknęła mojego ramienia.

– Austin, to tutaj mieszkasz? – zapytał z zainteresowaniem. Kiedy kiwnęłam głową, dodał: – Mieszkasz koło domu tego mordercy? Kurde, ty to masz nerwy!

Zesztywniałam lekko, co chyba z sąsiedniego fotela zauważył Wyatt. Kyle pociągnął temat, dodając coś o zwiedzaniu domu mordercy za biletami, ale kiedy zapytał Wyatta, czy ma rację, ten odparł stanowczo:

– Dajcie spokój, co? Nie pomyśleliście, że może Maddie nie czuje się komfortowo z takimi żartami?

– Nie przejmuj się, Austin, duchy podobno nie wędrują z posesji na posesję – zaśmiał się Lucas. Och, miałam w tamtej chwili ogromną ochotę przylać mu mocno w tę jego idiotycznie uśmiechniętą buźkę. – Bardziej powinnaś się przejmować żywymi. Słyszałem, że Montgomery…

– Nigdy więcej nie pozwolę wam pić w aucie mojej matki, jasne? – przerwał mu Wyatt stanowczo, przyspieszając za skrzyżowaniem i kierując się na północny zachód, w stronę rzeki. Wiedziałam tylko tyle, że to gdzieś w tamtej okolicy znajdowało się Lewis Lake i działka należąca do rodziców Harper. – Przez to tylko gadacie takie bzdury. Maddie, nie słuchaj ich, okej? Dobrze się czujesz?

Odetchnęłam w końcu, przeglądając się w bocznym lusterku, żeby stwierdzić, że rzeczywiście, byłam dziwnie blada. Problem w tym, że czułam się okropnie.

Nie powiedziałam ani słowa, żeby obronić Aidena. Pomijam już fakt, że poczułam niechęć do Lucasa i Kyle’a, gdy tylko zaczęli na jego temat żartować, bo przecież to nic nie dawało. I niczego nie zmieniało. Wyatt potrafił się odezwać, uciszając ich, a ja nie? Chyba Aiden miał rację. Bardziej pasowałam do nich, niż do niego.

Resztę drogi przebyłam w milczeniu, słuchając kolejnych wygłupów chłopaków, ale samej się do nich nie dołączając. Nie zareagowałam nawet wtedy, gdy Lucas stwierdził, że w takim razie wie już, gdzie mnie nachodzić, gdy nie zgodzę się gdzieś z nim wyjść. Tej komplikacji nie przewidziałam, ale też z drugiej strony nie sądziłam, żeby miał tę groźbę wcielić w życie.

W końcu jednak dojechaliśmy na miejsce, a gdy Wyatt zatrzymał auto, odetchnęłam z ulgą. Pierwsza szarpnęłam za klamkę i wysiadłam na zewnątrz, wciągając w płuca świeże, rześkie powietrze.

Znajdowaliśmy się na czymś w rodzaju parkingu przy drodze, otoczonej z obydwu stron wysokimi drzewami. Na tym kawałku terenu, gdzie drzewa nie rosły, stało już kilka samochodów, a z głębi lasu dobiegała nas przygłuszona nieco muzyka. Rozejrzałam się dookoła, ale teren był praktycznie pusty, dookoła nie było żadnych domów. Mądrze. Tutaj przynajmniej nikt nie wezwie policji.

– Musimy przejść tą ścieżką w głąb lasu. – Lucas wyszedł na prowadzenie, wskazując wąską dróżkę między drzewami. – Niedaleko natrafimy na bramę. Tam już zaczyna się teren należący do rodziców Harper. Wiem, bo byłem tu kiedyś.

– Nic dziwnego – mruknął Kyle, za co zaliczył kuksańca w bok. Włożyłam ręce do kieszeni dżinsów i poszłam za nimi, próbując pozbyć się tego mdląco–ssącego uczucia gdzieś z dna żołądka.

– Hej, wszystko w porządku? – Wyatt dogonił mnie, po czym zwolnił, żeby reszta nas nie słyszała. Przystosowałam swój krok do jego i kiwnęłam głową, nawet na niego nie patrząc.

– Tak, oczywiście – skłamałam. – Dlaczego miałoby nie być?

– Nie wiem, dlaczego. – Zapiał bluzę, rozglądając się dookoła, żeby w końcu z powrotem spojrzeć na mnie. – Byłaś taka milcząca w samochodzie. Miałaś jakieś nieprzyjemności z powodu tych naszych wczorajszych korków?

– Nie, coś ty. – Machnęłam lekceważąco ręką. – Ojciec jest w porządku, on tylko udaje takiego surowego, żeby wszystkich ode mnie odstraszać.

– Może nie udało mu się mnie odstraszyć, ale na pewno przestraszyć – roześmiał się. – No dobrze, ale… Gdy wsiadłaś, jeszcze było okej, a potem jakoś tak… Zamknęłaś się w sobie. Nie chcesz o tym pogadać?

A jak niby miałam mu to powiedzieć? Według słów Aidena on był w Elizabethtown pariasem, dla wszystkich był jedynie bratem mordercy, którego wszyscy trzymali na dystans. Nigdy nie byłam w takiej sytuacji i nie wiedziałam, jak się zachować. Jak miałam go bronić? I czy w ogóle chciałam to robić, biorąc pod uwagę, jak mnie ostatnio potraktował?

Problem w tym, że nawet nie wiedziałabym, jak się za to zabrać, a kiedy Lucas  i Kyle żartowali z niego, nie zrobiłam absolutnie nic. Po prostu siedziałam w ciszy, bez słowa. Nie zaprotestowałam, nie nazwałam ich idiotami. Nic.

Byłam beznadziejna.

– Nie ma o czym gadać – mruknęłam, wchodząc na ścieżkę prowadzącą przez las do posesji rodziców Harper. – Naprawdę, Wyatt. Wszystko jest w porządku.

Ostatnio zdecydowanie za dużo kłamałam.

Kilkanaście jardów dalej rzeczywiście zobaczyliśmy kutą bramę z napisem „TEREN PRYWATNY. WSTĘP WZBRONIONY”. Tutaj muzykę słychać było już dużo wyraźniej, co więcej, przy bramie stało kilka dziewczyn, w tym Harper i Carrie, i rozdawało wchodzącym shoty na przywitanie.

– Maddie, jednak dałaś radę! – pisnęła Carrie, rzucając mi się na szyję. Biorąc pod uwagę jej wylewność, musiała już trochę wypić. Objęłam ją, po czym stanowczo odsunęłam na szerokość ramion. Rany, i jeszcze miała na sobie jakąś wydekoltowaną, zwiewną bluzeczkę i krótką spódniczkę. Że też jej nie było zimno! – Strasznie się cieszę! Trzeba było dać znać, przyjechałabym po ciebie!

– Dzięki, jak widzisz, Wyatt mnie podwiózł – wymamrotałam, bo Harper właśnie postawiała mi pod nos kieliszek. – Co to?

– Owocowe shoty – wyjaśniła Harper, lekko tylko bełkocząc. – Pij, nie gadaj. Chyba znowu nie będziesz odstawiać cyrków z abs… asty…

– Abstynencją – dopowiedział za nią Lucas uprzejmie, przyjmując od Lucy kolejnego shota. Przechylił się w moją stronę i uderzył kieliszkiem o mój. – Właśnie, Maddie. Chyba nie będziesz znowu odstawiać cyrków?

Jego drwiące, niebieskie spojrzenie strasznie mnie zirytowało. W takich chwilach miałam wrażenie, że Lucas niczego się nie nauczył i niczego nie żałował, a tylko udawał, żebym przestała się do niego uprzedzać. Może właśnie dlatego wzięłam do ręki kieliszek, stuknęłam nim w kieliszek Lucasa i wychyliłam zawartość jednym haustem.

Rozległy się gromkie brawa; alkohol zapiekł mnie w gardle, ale faktycznie był mocno owocowy, więc dało się przełknąć. Oddałam kieliszek Harper, patrząc, jak Wyatt i Kyle też wychylali swoje, a potem dołączyłam się do ogólnych braw, gdy i oni wypili.

– Zapraszamy dalej! – wykrzyknęła Carrie, nie zdając sobie chyba sprawy, że mówiła troszkę za głośno. – Impreza odbywa się na świeżym powietrzu, z dala od domu! Idźcie prosto, a potem na lewo, dróżką do jeziora!

– Usłyszycie, tam jest bardzo głośno – dodała Harper nieco bardziej trzeźwo. Lucas objął mnie ramieniem i pociągnął w głąb posesji, a za nami poszli również Wyatt i Kyle.

Próbowałam się wyswobodzić, ale trzymał mnie mocno, a ja nie chciałam robić sceny, zwłaszcza że Wyatt i Kyle szli obok nas, żartując wesoło. Postanowiłam wobec tego, że zgubię go, gdy tylko dotrę do imprezy właściwej i poczekam, aż dołączą do nas dziewczyny, zanim ponownie pojawię się w towarzystwie.

Los jednak chciał dla mnie inaczej. Gdy w końcu dróżką wskazaną nam przez Carrie dotarliśmy na miejsce, impreza toczyła się już w najlepsze. Na miejscu obecna była zapewne ta sama połowa szkoły, co na imprezie Lucasa, ale po kolejnym tygodniu lekcji kojarzyłam już więcej osób i nie poczułam się tak wyłączona z towarzystwa, jak u niego w domu. Ktoś natychmiast wręczył mi plastikowy kubeczek z piwem, którego nalał z jednego ze stojących na działce kegów. Dom stał w pewnej odległości od miejsca, w którym się znajdowaliśmy, był cichy i ciemny, za to w miejscu, gdzie odbywała się impreza, ciemność rozświetlało parę powieszonych na drzewach lamp, a muzykę zapewniała postawiona na przenośnym stoliku wieża z ogromnymi głośnikami. Musieli ciągnąć prąd z domu.

Zaczęliśmy się bawić do muzyki puszczanej z wieży i już nawet nie przeszkadzało mi, że była dosyć jednostajna. Przy drugim kubku piwa moja chęć, by uciec od Lucasa, jakoś zniknęła, zwłaszcza że nie był specjalnie nachalny, jakby czując, co mogłam planować. Po jakimś czasie dołączyły też do nas dziewczyny, a wtedy to już w ogóle miałam luz, bo Harper ruszyła na Lucasa i nawet jemu trudno było wydostać się z jej szponów.

– I jak ci się podoba?! – wykrzyknęła do mnie Carrie, kiedy poszłyśmy nalać sobie piwa do kegów, które znajdowały się w pewnej odległości od źródła muzyki. – Uważam, że to miejsce jest super na imprezy!

– Tak, jest niezłe – przyznałam, podstawiając swój kubek. – Słuchaj, a to jezioro? Daleko jest stąd?

– Całkiem niedaleko, gdzieś tam. – Carrie wskazała ręką kierunek mniej więcej wschodni i ciekawiło mnie, czy faktycznie wiedziała, czy tylko tak pokazała. – Chcesz zobaczyć? Póki nie jesteśmy jeszcze całkiem pijane?

O, to była całkiem interesująca propozycja. Wprawdzie co do stopnia upojenia alkoholowego Carrie pewna bym nie była, ale ja nadal byłam praktycznie trzeźwa, więc mogłam pilnować jej i siebie. A o niej i tak dobrze świadczył fakt, że nie zamierzała wybierać się tam całkiem po pijaku.

– Pewnie! Chodźmy! – zawołałam więc z entuzjazmem. W następnej chwili poczułam znajomy zapach perfum, a ręka Lucasa znowu uwiesiła się mojego ramienia.

– Dokąd idziecie, dziewczyny, co? – Rzuciłam mu niechętne spojrzenie. Obok niego stał Wyatt, sącząc resztki ze swojego kubka.

– Nad jezioro – wypaplała natychmiast Carrie. – Idziecie z nami?

Obydwaj natychmiast się zgodzili, co przyjęłam już nieco mniej chętnie, ostatecznie jednak nie mogło być tak źle, jeśli pójdziemy we czwórkę. Zwłaszcza że Wyatt, po powitalnym shocie, pił już tylko soczek, bo przecież za kilka godzin miał nas odwieźć do domów.

Potem zaś okazało się, że dobrze, że oni we dwóch włączyli się do naszego planu, bo Carrie tak naprawdę wcale nie wiedziała, w którą stronę iść nad jezioro. Nie prowadziła tam żadna ścieżka, trzeba było po prostu przejść przez las, a jeśli nie znało się odpowiedniego kierunku, można się było tutaj zgubić. Poprowadził nas więc Lucas, który wprawdzie był lekko wcięty, ale najwyraźniej mimo to zachowywał dobrą orientację w terenie.

Dziwnie było o tak późnej godzinie, praktycznie po ciemku, iść przez las. Zwłaszcza że Carrie i Lucas obok mnie darli się niemiłosiernie. To znaczy, oni twierdzili, że śpiewali jakąś piosenkę. Piosenkę Katy Perry, z tego, co zrozumiałam.

– Śpiewaj, Maddie! – zawołała w pewnym momencie Carrie, wieszając się na ramieniu Lucasa. Rozłożyłam bezradnie ręce.

– Przykro mi, nie znam tekstu.

– Nie znasz tekstu? Nie znasz tekstu?! – powtórzyła z niedowierzaniem. – To czego ty słuchasz, Mads? Nie znasz Katy Perry?!

– Jasne, że znam – zaprzeczyłam. – Po prostu… nie pamiętam tekstu.

– Austin! – Spróbowałam się odsunąć, kiedy dopadł mnie Lucas, średnio mi to jednak wyszło. Wyatt i Carrie poszli przodem, a ja, chociaż bardzo próbowałam uciec, zostałam unieruchomiona przez Lucasa z tyłu. Wobec tego zatrzymałam się i spojrzałam na niego spokojnie. – Austin, musimy poważnie porozmawiać.

Serio, Lucas? Kurczę, że też nie mógł być bardziej pijany. Ale nie, jego niebieskie oczy przyglądały mi się całkiem trzeźwo, a ruchy miał jeszcze dosyć sensowne. Albo dostosowywał się do nastroju Carrie, albo po prostu próbował mnie oszukać. Uśmiechnął się tym swoim zabójczym uśmiechem, na co wywróciłam oczami.

– Naprawdę? I co to za poważna rozmowa? – zapytałam sceptycznie. Lucas odsunął się, wskazując mi, żebym szła przodem, po czym powoli ruszyliśmy za Carrie i Wyattem.

– Musimy ustalić, gdzie idziemy na randkę – wypalił.

Prychnęłam z niedowierzaniem.

– A kto ci powiedział, że w ogóle pójdę z tobą na randkę? – Wcale nie chciałam, żeby to wypadło tak pogardliwie. Samo wyszło.

– Och, daj spokój… I tak wszyscy w szkole mówią już, że się spotykamy. Co ci szkodzi? – Obdarzył mnie kolejnym olśniewającym uśmiechem, a ja w tamtej chwili żałowałam, że Harper nie poszła z nami.

– Zapytaj mnie, jak będziesz trzeźwy – odpowiedziałam. Lucas lekceważąco machnął ręką.

– Przecież widzisz, że nie jestem pijany.

– Tak? – Podniosłam brew. – To powiedz „Morze Śródziemne”.

Lucas plątał się przez chwilę, po czym wreszcie zrezygnował.

– Och, daj spokój. Nigdy nie byłem w tym dobry – prychnął. – Nawet na trzeźwo. Pobawmy się w coś innego.

– Nie ma sprawy. Berek! – wykrzyknęłam, klepiąc go po ramieniu, po czym ruszyłam biegiem przed siebie, klucząc między drzewami i susami omijając co większe wykroty.

Za sobą usłyszałam stłumione przekleństwo Lucasa, który najwyraźniej nie poradził sobie z którąś przeszkodą, ale w końcu był facetem, nawet lekko pijany mógł być ode mnie dużo bardziej sprawny i sporo szybszy, dlatego nie zamierzałam zatrzymywać się, żeby obejrzeć się za siebie. Szukałam wzrokiem Wyatta i Carrie, ale odbiłam chyba trochę za bardzo w prawo i chociaż słyszałam ich gdzieś przed sobą, nie mogłam ich dojrzeć. Trudno, poszukam ich później, pomyślałam, po czym przeskoczyłam kolejny zagradzający mi drogę konar i pobiegłam dalej.

Nigdy nie miałam dobrej kondycji. Nie miałam wystarczająco silnej woli, żeby trenować regularnie, poza tym po prostu mi się nie chciało, także dlatego, że jakoś nie miałam specjalnych problemów z nadwagą. Nic dziwnego więc, że dosyć szybko się zmachałam i miałam dość. Oczywiście nie musiałam przed nim uciekać – jak już wspominałam, nie sądziłam, żeby miał mi zrobić krzywdę, chciałam sobie po prostu oszczędzić kłopotu wyprowadzania go z błędu – ale skoro już raz zaczęłam, postanowiłam biec, dopóki nie znajdę Carrie i Wyatta. Nadal jednak nie widziałam ich na horyzoncie, także dlatego, że było ciemno, księżyc przeświecający przez konary drzew dawał niewiele światła i widoczność była słaba.

Zatrzymałam się za którymś z kolei drzewem, przylepiając się do niego plecami i ostrożnie spoglądając za siebie. Dyszałam tak, że pewnie słyszeli mnie nawet w Filadelfii, nie przejmowałam się tym jednak. W zasięgu mojego wzroku nie widziałam Lucasa. Rozejrzałam się dookoła, po czym stwierdziłam, że przede mną, między drzewami coś błyskało wesoło. Haha. Czyli jednak udało mi się trafić nad jezioro bez pomocy Lucasa.

Zrobiłam krok do przodu i właśnie wtedy czyjaś ręka zasłoniła mi usta, a druga chwyciła mnie w pasie, przyciągając do stojącego za mną, niewątpliwie męskiego ciała. W pierwszej chwili wydarłam się i spróbowałam ugryźć kneblującą mnie dłoń, równocześnie zaczynając się szamotać, ale zaraz potem nad uchem usłyszałam znajomy, męski głos:

– Cicho, to tylko ja. Przestań się szarpać, to cię puszczę.

Posłusznie zwiotczałam, wciągając głęboko powietrze w płuca. No tak, powinnam się była domyślić. W końcu doskonale znałam ten męski zapach skóry i szamponu do włosów.

– Co ty tutaj robisz? – zapytałam cicho, gdy tylko mnie puścił. Pospiesznie się od niego odsunęłam i odwróciłam, by stanąć do niego przodem.

Aiden wyglądał na lekko zakłopotanego. Poznałam to bez pudła po sposobie, w jaki przejechał dłonią po włosach, nawet jeśli w półmroku nie widziałam dokładnie jego twarzy. Z takiej odległości, bo stałam naprawdę blisko niego, wydawał mi się jeszcze wyższy.

Uśmiechnął się lekko, jak zwykle jeden kącik ust podnosząc nieco wyżej. Lubiłam ten uśmiech dużo bardziej niż wszystkie olśniewające uśmiechy Lucasa, obliczone na podryw.

– Mam mówić szczerze czy powiedzieć coś, co cię nie zaniepokoi? – odpowiedział rozbrajająco. Wzruszyłam ramionami.

– Mów szczerze.

– Dawałem ci znaki. – Podszedł o krok, więc odruchowo o ten sam krok się cofnęłam. Dłonie Aidena zacisnęły się w pięści. – Nie wyszłaś.

– Nie zwróciłam uwagi – skłamałam. Lekceważąco pokiwał głową.

– Jasne, dlatego zasłoniłaś rolety.

– Bo właśnie wychodziłam – wytłumaczyłam, właściwie nie wiedziałam, dlaczego. – A ty co, podglądałeś mnie? Czego ty właściwie ode mnie chcesz? Harper na pewno nie zaprosiła cię na imprezę. Po co tutaj przyjechałeś?

– Bo nie odpowiedziałaś na znaki – powtórzył uparcie. – Chciałem porozmawiać. Myślałem, że wyjdziesz.

– Nie wyszłabym. Zresztą Wyatt czekał już na mnie w samochodzie.

– Tak, z Thornem – mruknął, po czym chwycił mnie za ramię. Syknęłam, ale nie puścił. – Musimy odejść stąd kawałek, bo prędzej czy później cię tu znajdzie.

Dałam się pociągnąć w stronę jeziora, choć obawiałam się, że Carrie i Wyatt mogliby nas tam zobaczyć. Już mnie to jednak nie obchodziło. Kiedy wyszliśmy na wolny obszar, okazało się jednak, że nie było ich nigdzie dookoła. Nie miałam pojęcia, gdzie się podziali, bo mogłam dostrzec naprawdę spory kawałek terenu, ale tu ich nie było.

Jezioro wyglądało ślicznie. W spokojnej, szaroniebieskiej tafli wody odbijała się poświata księżyca i pochylające się nad nią wierzchołki drzew. Wokół było tak spokojnie i cicho, jedynymi dźwiękami były nasze oddechy i dobiegające z daleka odgłosy imprezy. Było tu niemalże… romantycznie.

Cholera jasna. Przecież wcale nie chciałam, żeby gdziekolwiek, gdzie byłam sam na sam z Aidenem, było romantycznie!

Wyszarpnęłam mu się wreszcie i podeszłam bliżej brzegu, aż noski moich oficerek zanurzyły się w wodzie. Podniosłam wzrok, żeby spojrzeć na Aidena; tu, na otwartej przestrzeni, było nieco jaśniej i lepiej mogłam zobaczyć jego twarz. Malowało się na niej dziwne napięcie.

– Po co tu przyszedłeś? – powtórzyłam. Aiden raz jeszcze przeczesał włosy dłonią, po czym włożył ją do kieszeni dżinsów.

– Pojechałem za wami – przyznał niechętnie. – Pomyślałem, że tutaj na pewno będę miał okazję, żeby dorwać cię sam na sam. Obserwowałem was z lasu, gdy postanowiliście iść nad jezioro.

– Jesteś jakimś stalkerem, czy co? – Rzuciłam mu nieprzyjemne spojrzenie. Zaśmiał się gniewnie.

– Wiem, jak to wygląda, Maddie, ale po prostu musiałem porozmawiać i, okej, przyznaję… nie mogłem patrzeć, jak prowadzasz się z Thornem. Zachowałem się jak palant, to niezaprzeczalny fakt. Bree mówiła mi, że rozmawiałyście o mnie.

Wywróciłam oczami. Cholerna papla. Ale cóż w tym dziwnego, w końcu Brianna wyraźnie za mną nie przepadała, na pewno powiedziałaby wszystko, żeby tylko mnie oczernić!

– Tak, mnie też mówiła, że rozmawiała z tobą – mruknęłam. – I ciekawe, że miała do mnie pretensje. Na przyszłość, proszę, nie opowiadaj jej jakichś wyssanych z palca bajeczek, bo potem takie rudzielce jak ona ścigają mnie do przystanku autobusowego.

Odwróciłam się od niego i ruszyłam wzdłuż brzegu jeziora, zanurzając oficerki w piasku. To miejsce naprawdę wyglądało niesamowicie i aż dziwne, że było tak dzikie i tak spokojne. Ale to pewnie kwestia tego, że w całości leżało na prywatnym terenie, należącym do rodziców Harper.

Opatuliłam się szczelniej kurtką, bo na otwartym terenie bardziej wiało, i odwróciłam do niego, gdy znalazł się obok mnie.

– Okej, trochę przesadziłem w rozmowie z Bree – przyznał. – Ale też odpowiednio mi się potem za to dostało. Nawrzeszczała na mnie, że musiała za mnie świecić przed tobą oczami i że miała do ciebie pretensje o coś, co tak naprawdę nie miało miejsca. Jej chyba też było trochę głupio. Ale… Maddie, nie w tym rzecz.

– Więc w czym? – Uparcie szłam przed siebie, więc w końcu zatrzymał mnie, ponownie chwytając mnie za ramię, tym razem dużo łagodniej. Nie wyrwałam mu się jednak, tylko odwróciłam do niego, czekając, co odpowie.

– Miałem nadzieję, że cię odstraszę, znowu – westchnął, a jego palce z mojego ramienia przesunęły się na kark. Gdy dotknął nagiej skóry, zadrżałam, choć sama nie wiedziałam, czemu. – To było głupie. Przepraszam…

Zamilkł, a ja nadal niewiele z tego rozumiałam. Kiwnęłam jednak głową, bo miałam wrażenie, że na to właśnie czekał. Aż się na to zgodzę.

– Okej. Porozmawiajmy – mruknęłam, rozpogadzając się nieco. – Tylko tym razem, proszę, bądź szczery.