15. Niedoszły topielec

Usiedliśmy na zwalonym konarze drzewa, na samym skraju lasu, w miejscu, gdzie jego podściółka zamieniała się w piasek. Aiden nie patrzył na mnie, tylko gdzieś przed siebie, w taflę tego niewielkiego jeziorka lub ponad nie. Przez chwilę milczeliśmy, bo ja czekałam, co miał do powiedzenia, a on najwyraźniej zastanawiał się, jak ująć to w słowa. W końcu jednak odezwał się:

– Wiesz, to było dziwne, kiedy cię poznałem. – Ach, więc cofaliśmy się aż tak bardzo. No dobrze. – Powiedziałem, żebyś się do mnie nie odzywała, bo nie chciałem, żebyś to robiła. Bałem się, że jeśli ty spróbujesz nawiązać kontakt, to ja nie będę umiał się temu oprzeć, wiesz? Dlatego cały czas cię odpycham. Jest mi łatwiej, gdy to ty się ode mnie odsuwasz, a nie ja od ciebie.

Otworzyłam usta, ale nie bardzo wiedziałam, co odpowiedzieć. Aiden jednak nie czekał na odpowiedź, tylko kontynuował:

– Kiedy ostatnio rozmawialiśmy, też to zrobiłem. To nieprawda, że nie jesteś mi już potrzebna, Maddie. Od samego początku dobrze mi się z tobą rozmawiało, miło spędzałem czas w twoim towarzystwie, nawet gdy panicznie się bałaś, i to się nie zmieniło. Na początku bałem się, że zaczniesz patrzeć na mnie inaczej, gdy dowiesz się, kim jestem. Ale gdy tak się nie stało, zacząłem bać się o ciebie.

– O mnie? – powtórzyłam tylko. Kiwnął głową.

– Ci ludzie… Sutton, Delany, nawet Thorne… Oni nie są źli. Mają trochę źle poukładane w głowach, czasami są bezlitośni, ale nie są źli. Przyjęli cię do siebie, zaczęli zapraszać na imprezy, pozwolili się tu zaaklimatyzować. Dali ci akceptację, rozumiesz? Gdyby dowiedzieli się o naszej znajomości, to wszystko przestałoby istnieć. Wierz mi, wiem coś o tym. Przestaliby być tacy przyjacielscy. Skończyłyby się zaproszenia, miłe słówka, cała ta przyjemna atmosfera w szkole. Nie chciałem tego dla ciebie.

– Ale to nie jest prawdziwe – uparłam się. – To oszustwo. Nie chcę tak żyć.

– Maddie, błagam, nie rób z siebie męczenniczki. – Wywrócił oczami i w sumie trudno mu się było dziwić. – Tak będzie dla ciebie lepiej. Rzecz w tym, że tylko dlatego powiedziałem to, co powiedziałem. Bałem się, że zrobisz coś głupiego, przyznasz się wszystkim do naszej znajomości czy coś, dlatego cię odepchnąłem. Nie chcę, żebyś była pariasem jak ja. Nie zasługujesz na to i nie wezmę za to na siebie odpowiedzialności.

– Więc dlaczego teraz mi to mówisz? – No dobrze, to nawet miało sens. Mogłam zrozumieć, dlaczego tak postąpił, nawet jeśli to było nie w porządku, biorąc pod uwagę, że podjął decyzję za mnie. Ale to? – Dlaczego przyznajesz się do wszystkiego?

– Nie wiem. – Wzruszył ramionami. – Naprawdę sam nie wiem. Wiesz… To Bree uświadomiła mi, że mam tak mało przyjaciół, że nie powinienem sobie pozwolić, by jednego tak po prostu stracić. Z tak głupich powodów.

– Nie uważam cię za przyjaciela – zaprotestowałam z lekkim rozbawieniem, choć w gruncie rzeczy mówiłam szczerze. – Za krótko się znamy.

– Jeszcze – dodał. – Jeśli tylko nie powiesz o niczym swoim znajomym, o tym, że mnie znasz, nie będę cię więcej odpychał, obiecuję. Musisz mieć jakieś życie w szkole, Maddie, nie zaprzeczaj, że nie, bo musisz. Wiem, że mimo wszystko ich lubisz. Nie chcę, żebyś dla mnie z czegokolwiek rezygnowała.

Miałam wrażenie, że było w tym coś poronionego, choćby wziąwszy pod uwagę fakt, że takiej znajomości zwyczajnie nie dało się utrzymać w tajemnicy; poza tym Aiden przyjaźnił się przecież z Brianną i nie wierzyłam, żeby nikt o tym nie wiedział. Znaliśmy się jednak tak krótko, że nie do końca byłam go pewna i bałam się trochę powiedzieć coś, co mogłoby go spłoszyć albo urazić. Właśnie dlatego po chwili wahania kiwnęłam głową.

– Dobrze – odparłam po prostu. – Możemy tak zrobić. Tylko skończ już z tymi dramatycznymi przemowami.

Roześmiał się, a ja odczułam pewną ulgę. Musiałam przyznać, że było mi naprawdę źle, gdy nie mogłam z nim porozmawiać. Po tym wszystkim poczułam się znacznie lepiej.

Żadne z nas nie wspomniało o pocałunku na strychu, ale nie miałam o to do niego pretensji. Rozumiałam, że to, co właśnie powiedział, wystarczyło w zupełności, żeby wyczerpać go emocjonalnie. Nawet ja miałam dość. Nie chciałam tego jeszcze bardziej komplikować.

– Odwieziesz mnie do domu? – zapytałam nieco żałośnie. – Chyba na dzisiaj mam już dość tej imprezy.

– Jasne. – Wstał z konara, otrzepał spodnie, po czym podał mi rękę. Przyjęłam ją bez wahania, również podnosząc się na nogi. Raz jeszcze zerknęłam na jeziorko i całkiem niedaleko od nas dostrzegłam niewielki pomost, do którego zacumowano łódkę.

– A przejdziemy się tam, zanim pójdziemy?

Wskazałam kierunek ręką, więc kiwnął głową i przepuścił mnie przodem. Szliśmy w milczeniu, które wyjątkowo mi nie przeszkadzało. Kiedy nie było między nami niedomówień ani niezdrowej atmosfery, nawet milczało się dobrze w jego towarzystwie. Musiałam przyznać, że bardzo się cieszyłam, że Aiden nie wytrzymał i pojechał za mną nad jezioro.

Przyspieszyłam kroku, gdy znaleźliśmy się już przy samym pomoście, po czym wbiegłam na niego, nie przejmując się hałasem, bo w końcu stukot oficerek o deski musiał być słyszalny daleko. Aiden podążył za mną powoli, z rękami w kieszeniach dżinsów przyglądając się mojej reakcji. Cóż mogłam poradzić, po prostu lubiłam wodę. Gdyby było lato i było ciepło, z pewnością zdecydowałabym się na kąpiel, bo jezioro wyglądało na czyste, ponieważ jednak obecnie było za zimno, mogłam tylko przyglądać się wodzie z wysokości pomostu. W końcu Aiden westchnął niecierpliwie.

– Możemy już iść? – zapytał, udając zniecierpliwienie, nie dałam się jednak nabrać. Roześmiałam się i już chciałam coś odpowiedzieć, gdy gdzieś po lewej stronie, w kierunku przeciwnym niż ten, z którego przyszliśmy, zobaczyłam coś dziwnego.

A przynajmniej tak mi się wydawało.

Zamilkłam, wytężając wzrok. Było ciemno mimo księżyca świecącego wysoko na niebie, nie widziałam wszystkiego dokładnie, a jednak byłam przekonana, że kawałek dalej, na wysokości ziemi, ale już w miejscu, gdzie zaczynała się woda, coś widziałam. Jakiś ciemny kształt.

Który poruszał się niemrawo.

– Co się dzieje, Maddie? – zapytał Aiden, podążając spojrzeniem za moim wzrokiem. Zanim zdążył jednak wyłowić kształt z ciemności, ten poruszył się ponownie i wtedy nabrałam już pewności.

– Ktoś tam jest! – krzyknęłam, rzucając się do biegu. To był odruch, nawet o tym nie pomyślałam, po prostu pobiegłam pomostem z powrotem do brzegu i potem dalej, w stronę tego miejsca, gdzie dostrzegłam kształt. – Ktoś jest w wodzie, Aiden!

Słyszałam, że biegł za mną, gdy rozbryzgiwał płytką wodę przy brzegu; w końcu znalazłam to miejsce, spojrzałam w głąb jeziora, by w całkiem niedalekiej odległości od brzegu dostrzec ciało. Rozpoznałam je od razu. Widziałam już tego wieczoru te ciemne dżinsy i szarą kurtkę, doskonale znałam te blond włosy; nie musiałam nawet widzieć twarzy, żeby go poznać. Zawahałam się moment, ale zaraz potem wpadłam do wody.

– Chwyć go od tamtej strony – usłyszałam obok siebie spokojny głos Aidena. – Trzeba go przewrócić, leży twarzą do wody, w końcu się utopi!

Do oficerek nalała mi się woda, gdy pochyliłam się nad bezwładnym ciałem, próbując pociągnąć je do siebie, żeby odwrócić go na plecy. Aiden popchnął ze swojej strony i już po chwili Lucas leżał na plecach, a ja pochylałam się nad jego klatką piersiową, żeby zobaczyć, czy oddychał.

– Oddycha, ale jakoś słabo – stwierdziłam w końcu. Zamarłam na moment, gdy spojrzałam na jego twarz: woda, w której leżał, zmyła wprawdzie większość krwi, ale zaraz pojawiła się nowa, sącząca się z rany na skroni. Cholera. – Musimy wynieść go z wody i wezwać pogotowie. Chyba się o coś uderzył i wpadł do wody…

Ogarnęłam wzrokiem całą okolicę i tuż obok miejsca, w którym leżał Lucas, dostrzegłam spory, wystający z wody kamień. Widoczne na nim były jeszcze ślady krwi. Proszę bardzo, był i winowajca.

Aiden chwycił Lucasa ze mną pod ramiona i pomógł mi wytaszczyć go z wody, co proste nie było, bo ważył chyba z tysiąc funtów. Lucas był nieprzytomny, ale musiał chyba tę przytomność stracić niedawno, bo byłam przekonana, że ruszał się jeszcze, gdy dostrzegłam go z pomostu. Na myśl o tym, że mogłam go nie zobaczyć, zrobiło mi się niedobrze.

– Zawołaj kogoś – polecił mi ostro Aiden, gdy już rzuciliśmy Lucasa na piasek. – Może ktoś tu jeszcze krąży w okolicy… Byłoby lepiej, gdybyście wynieśli go do drogi, pogotowie tutaj i tak nie wjedzie.

Zerwałam się z piasku i podbiegłam do ściany lasu, czując się cokolwiek głupio. Jasne, jakiś czas temu byli tu w okolicy Carrie i Wyatt, ale czy ciągle się tu kręcili? I czy nie wyszliby nad jezioro, gdyby tak było?

– Carrie! Wyatt! Pomocy! – zawołałam jednak, na wszelki wypadek. – Potrzebuję pomocy!

Dopiero potem przyszło mi do głowy, żeby może jednak zadzwonić na komórkę. Drżącymi rękami wyjęłam z kieszeni telefon i chociaż ślizgał mi się w mokrych dłoniach, wybrałam numer Carrie. Gdzieś w głębi lasu usłyszałam sygnał jej komórki.

– No gdzie wy jesteście, Maddie? – odebrała po chwili. Nie traciłam czasu na czcze pogawędki.

– Weź Wyatta i wyjdźcie natychmiast nad jezioro. Lucas miał wypadek. Szybko!

Ledwie chwilę trwało, zanim wyłonili się z lasu. Carrie wyglądała tak, jakby w jednej chwili otrzeźwiała, Wyatt natomiast był mocno zaniepokojony. Dopiero w tamtej chwili przypomniałam sobie o Aidenie. Cholera jasna, przecież wprosił się na tę imprezę i podobno nikt go tutaj nie chciał! Co oni mogli powiedzieć na jego widok?!

Odwróciłam się z powrotem w stronę jeziora, po czym zatrzymałam, zdumiona. Aidena nigdzie nie było. Na piasku leżał tylko bez ruchu nieprzytomny Lucas. Rozejrzałam się dookoła, ale nigdzie nie widziałam Aidena. No dobrze, może miał więcej rozsądku ode mnie i w porę schował się w lesie, ale… z drugiej strony, to było takie dziwne…

Zaraz jednak wróciłam do rzeczywistości, bo przecież miałam aktualnie bardziej palące problemy na głowie. Wskazałam Carrie oraz Wyattowi odpowiedni kierunek i podeszłam bliżej do Lucasa. Oddychał, więc chyba nie było z nim tak źle, mimo wszystko na pewno powinien trafić na pogotowie.

– Co tu się stało?! – zapytał Wyatt ze zgrozą, pochylając się nad przyjacielem. Bezradnie rozłożyłam ręce.

– Nie widziałam samego wypadku, ale podejrzewam, że się poślizgnął, uderzył o kamień głową i wpadł do wody. Niemal się utopił, bo kiedy go znalazłam, leżał twarzą do wody…

– I wyciągnęłaś go z jeziora sama? – dopowiedziała Carrie nieco podejrzliwie.

Nie bardzo wiedziałam, co na to odpowiedzieć, więc odkrzyknęłam tylko:

– Nie stój tak, tylko dzwoń na pogotowie! Musimy jakoś dostarczyć go do ulicy i zawieźć do szpitala! Nie wiem, co mu jest, ale może mieć uraz mózgu…

Carrie podskoczyła, ale posłusznie wyjęła telefon i zaczęła wybierać numer. Wyatt spojrzał na mnie poważnie znad ciała Lucasa.

– Zadzwonię do chłopaków, żeby tu podeszli, ale musimy wyjść im na spotkanie – powiedział trzeźwo. – Musimy przenieść go tak daleko, jak zdołamy. A potem powinnaś jechać do domu, Maddie. Jest naprawdę zimno, a ty jesteś cała mokra, nie chciałbym, żebyś dostała jakiegoś zapalenia płuc czy czegoś takiego.

– Jasne – przytaknęłam z roztargnieniem, bo naprawdę, ostatnim, o co się w tamtej chwili martwiłam, było moje własne zdrowie. Przykucnęłam przy nim i przyjrzałam się powątpiewająco Lucasowi. – Pomóc ci go podnieść? Chyba sporo waży.

– Poczekamy, aż Carrie skończy rozmawiać. – Wyatt rzucił mi uważne spojrzenie. – Ale przecież faktycznie wyciągnęłaś go z wody sama, prawda, Mads? Jak ty to właściwie zrobiłaś?

Zawahałam się, uznałam jednak, że nie mogłam wspomnieć mu o Aidenie. Nie wiedziałam, jak żaden z nich by na to zareagował, zwłaszcza zaś Aiden, któremu przecież obiecałam dyskrecję. Wobec tego w końcu wzruszyłam ramionami.

– Adrenalina – wyjaśniłam tylko. – Sama nie wiem, jak to zrobiłam. Carrie, skończyłaś?

Carrie skończyła rozmawiać, w międzyczasie Wyatt zadzwonił po kolegów, więc już po chwili mogliśmy podnieść Lucasa. Myślałam, że wysiądzie mi przy tym kręgosłup, ostatecznie jednak się udało. Lucas był naprawdę ciężki, a już zwłaszcza nieprzytomny Lucas. Zatoczyliśmy się raz i drugi, ale w końcu powoli ruszyliśmy w stronę lasu. Kiedy piasek został zastąpiony przez podściółkę, szło nam się już odrobinę łatwiej. Zadyszałam się nieźle i już miałam powiedzieć coś na temat zapasu sił, który wyczerpał mi się znacznie szybciej, niż sądziłam, kiedy nadciągnęła pomoc w postaci znajomych Wyatta.

Przejęli od nas Lucasa, dzięki czemu akcja ratunkowa od razu zaczęła przebiegać szybciej. Po kilku minutach dotarliśmy wreszcie do bramy, przy której stała już karetka, mrugając dziko światłami. Wokół niej zebrał się spory tłumek gapiów, w dodatku nikt za bardzo nie potrafił powiedzieć ratownikom, co właściwie się stało.

– Znalazłam go w wodzie – wyjaśniłam, gdy udało mi się dorwać któregoś z nich. – Uderzył głową o kamień i stracił przytomność. O mało się nie utopił.

Sanitariusz przyjął moje informacje, po czym wraz z resztą ekipy zajął się Lucasem. Już po chwili ładowali go na nosze i zamykali w karetce.

– Ktoś powinien powiadomić jego rodziców – powiedziała Carrie, gdy karetka, wyjąc dziko sygnałem, już odjechała. Objęłam się ramionami, bo dopiero kiedy spadła ze mnie trochę adrenalina, poczułam, jak bardzo było mi zimno i jak bardzo się trzęsłam, i kiwnęłam głową.

– Tak, ale to na pewno nie będę ja – odpowiedziałam pewnie. – Jego matka za mną nie przepada. Może wy do nich jeźdźcie? Wyatt chyba może z nimi porozmawiać, w końcu jest trzeźwy.

– Poradzisz sobie? – Wyatt spojrzał na mnie z troską, więc pospiesznie pokiwałam głową.

– Jasne. Jedźcie, dam sobie radę. Ktoś podwiezie mnie do domu.

Harper uwijała się gdzieś z tyłu, próbując zmusić wszystkich do opuszczenia działki i rozejścia się do domów; najwyraźniej uznała, że wobec takiego incydentu należy czym prędzej zakończyć imprezę. Cóż, nie mieli do nich ostatnio szczęścia: najpierw policja, a teraz pogotowie. Brakowało tylko straży pożarnej.

Nie kracz, Mads.

Nagle wokół mnie zrobiło się praktycznie pusto: koledzy Wyatta wrócili na imprezę, żeby pozbierać rzeczy, a sam Wyatt z Carrie poszli w stronę jego samochodu, żeby pojechać do rodziców Lucasa; przez moment nie wiedziałam, co ze sobą zrobić, aż w końcu uznałam, że pomogę Harper, bo nie wyglądało na to, żebym w najbliższym czasie mogła stąd odjechać, kiedy nagle tuż obok siebie usłyszałam znajomy, męski głos:

– Podwieźć cię do domu?

Wydarłam się odruchowo, na co koledzy Wyatta zareagowali z oddali entuzjastycznym odzewem, zapewne myśląc, że krzyczy ktoś bardzo zadowolony z imprezy. Świetnie. Mogliby mnie tu w tym lesie zamordować i pies z kulawą nogą by się tym nie zainteresował.

– Rany boskie, Aiden, musisz mnie tak straszyć? – zapytałam z niesmakiem, odwracając się do niego. – Skąd się tu w ogóle wziąłeś?!

Aiden był kamiennie spokojny, jakby cała akcja z Lucasem w ogóle go nie ruszyła. Może jednak moi znajomi mieli rację i faktycznie psychicznie coś było z nim nie tak, bo nie wierzyłam, żeby mógł być aż tak niewzruszony. Przecież niewiele brakło żeby Lucas zginął praktycznie na naszych oczach!

– Przeszedłem lasem – wyjaśnił spokojnie, obrzucając mnie uważnym spojrzeniem. – Wiedziałem przecież, że na pewno traficie tutaj. Obiecałem, że podwiozę cię do domu.

– Tak, i chętnie skorzystam. – Zadrżałam, zastanawiając się, jak to było możliwe, że miałam przemoczone ciuchy i gdzie w takim razie znajdował się mój tusz do rzęs. Bo że nie na rzęsach, to było więcej niż pewne. – Tylko chodźmy już, bo zaraz umrę z zimna.

– Zdejmij to i weź moją kurtkę – poradził, prowadząc mnie do drogi, przy której zapewne zaparkował chevroleta. – Nie wiem, jak to zrobiłaś, że jesteś cała mokra, a ja zmoczyłem tylko nogawki, ale wytrzymam w samym swetrze, a ty nie dostaniesz zapalenia płuc.

Przyjął ode mnie moją kurtkę, gdy posłusznie ją z siebie ściągnęłam, po czym zarzucił mi na ramiona własną, skórzaną, która teoretycznie powinna być nieprzyjemna w dotyku, a jednak… jakoś nie była. Zastanawiałam się, jakie miał w tym znaczenie fakt, że należała właśnie do niego, ale to w zasadzie było bez różnicy. Ważne, że ją nosił i ją zagrzał, dzięki czemu teraz ja mogłam się ogrzać jego ciepłem. Ciepłem ciała Aidena.

Z trudem przełknęłam ślinę, zabierając mu z powrotem moją kurtkę, choć zrobiłam to nie bez problemów, bo wielkie rękawy jego skutecznie utrudniały mi ruchy. Spojrzał na mnie krytycznie, po czym pomiędzy moimi rękami sięgnął do guzików i zapiął kilka z nich, aż wstrzymałam oddech, tak blisko mnie w tamtej chwili się znalazł. Cholera jasna. Jak on mógł mówić o pozostaniu przyjaciółmi, skoro jego bliskość sprawiała, że serce chciało mi się wyrwać z piersi, a płuca całkiem przestawały pracować?!

To było po prostu nienormalne. I nigdy wcześniej nic podobnego mi się nie zdarzyło.

Zawahałam się, gdy stanęliśmy pod zaparkowanym na poboczu niebieskim Camaro. Ostatecznie to auto miało tyle lat…

– Zmoczę ci tapicerkę – bąknęłam. Aiden wywrócił oczami, po czym otworzył mi drzwiczki po stronie pasażera.

– Weź przestań – mruknął. – Twoje zdrowie jest ważniejsze. A jeśli nie dowiozę cię zaraz do domu, naprawdę dostaniesz zapalenia płuc.

Nie kłóciłam się z nim już więcej. Posłusznie wsiadłam do samochodu i pozwoliłam, by zatrzasnął za mną drzwi, choć zazwyczaj irytowało mnie to strasznie, bo w końcu miałam dwoje rąk i nie byłam niepełnosprawna, mogłam to zrobić sama. Troska Aidena o moje zdrowie jednak rozczuliła mnie wystarczająco, żebym przymknęła oko na szczegóły.

Ruszył z piskiem opon, równocześnie wolną ręką podkręcając ogrzewanie. Przez moment jeszcze trzęsłam się z zimna, bo mokre, przyklejone do nóg dżinsy bynajmniej nie ułatwiały mi tej podróży, w końcu jakoś się jednak uspokoiłam. Zerknęłam w boczne lusterko, żeby przekonać się, czy wyglądałam już jak ostatni potwór, z zadowoleniem stwierdziłam jednak, że mój tusz najwyraźniej był bardziej wodoodporny, niż przypuszczałam, bo prawie w całości trzymał się na rzęsach. Przynajmniej jeden plus.

– Nadal ci zimno? – zapytał w pewnym momencie, spoglądając na mnie ukradkiem. Zrzuciłam z nóg oficerki, w których ryby z jeziora urządziły sobie chyba basen, i bezceremonialnie ściągnęłam przemoczone skarpetki. Stopy miałam lodowate.

– Nie jest źle – skłamałam. Odmrożenia mi wprawdzie chyba nie groziły, ale wolałabym nie uziemić się na najbliższe tygodnie w łóżku. Aiden rzucił mi jeszcze jedno pełne troski spojrzenie, po czym odparł:

– Na tylnym siedzeniu mam koc, weź go i ogrzej sobie nogi i dłonie. Jeszcze parę minut i będziemy w domu.

– A trzymasz tu koc tak na wszelki wypadek, gdyby jakaś dziewczyna zgodziła się iść z tobą na piknik? – Nie mogłam powstrzymać się od złośliwości. Aiden uśmiechnął się krzywo.

– A co, jesteś zazdrosna?

Ze zdziwieniem stwierdziłam, że faktycznie byłam. Chyba coś ze mną było nie tak, skoro w takiej sytuacji kotłowały się we mnie podobne uczucia, ale fakt pozostawał faktem. Nie, żebym zamierzała się do tego przyznawać. Tak do końca jeszcze nie zwariowałam.

– Po prostu mnie to dziwi. Mamy listopad. – Sięgnęłam do tyłu i znalazłam wspomniany koc, po czym przetaszczyłam go na przednie siedzenie. Był miękki i cieplutki, i z przyjemnością zanurzyłam w nim stopy i dłonie. – Dziewczyna musiałaby być nienormalna, żeby o tej porze roku zgodzić się na piknik.

Aiden nie podjął zaczepki i w sumie byłam z tego zadowolona. Musiałam mieć ostatnie słowo, to prawda, ale wcale nie chciałam wszczynać dłuższej dyskusji na temat jego ewentualnych byłych dziewczyn. Zwłaszcza nie w chwili, gdy sama wyglądałam jak zmoknięta kura.

W końcu, po jakichś stu pięćdziesięciu latach, Aiden zatrzymał samochód na moim podjeździe. Na szczęście nie było na nim samochodu taty, bo musiałam przyznać, że byłoby to idealnym dopełnieniem tego okropnego dnia. Przynajmniej to zostało mi oszczędzone i może jednak tata nie miał się dowiedzieć, jak szanowałam jego decyzję o moim szlabanie.

– Poradzisz sobie? – zapytał, wzrokiem lustrując mój ciemny, pusty dom. Kiwnęłam głową.

– Jasne. A twoja ciocia nie będzie pytała, dlaczego wracasz w takim stanie? – odwdzięczyłam się. Aiden uśmiechnął się krzywo.

– Nie przejmuj się, nie będzie. Nie ma jej w Elizabethtown.

Ton jego głosu nie zachęcał do drążenia tematu, postanowiłam więc tego nie robić. Za to podniosłam się nieco w fotelu, żeby zdjąć jego kurtkę, powstrzymał mnie jednak w połowie ruchu.

– Zostaw ją sobie, oddasz mi innym razem. A jak wrócisz do domu, weź gorącą kąpiel i idź do łóżka.

– Dobrze, mamo. – Wywróciłam oczami, szarpiąc za klamkę chevroleta. – Dobranoc.

– Dobranoc, Mads.

Uciekłam z auta, zanim zdążył zauważyć, jakie wrażenie zrobiło na mnie to zdrobnienie w jego ustach. Tak mówili na mnie tylko rodzice, plus czasami ktoś, kto to od nich usłyszał, ostatnio chyba Wyatt. W ustach Aidena jednak brzmiało to jakoś inaczej. Dużo bardziej… intymnie.

Ciekawe, czy zdawał sobie z tego sprawę?

Dom powitał mnie ciszą i ciemnością. Zrobiło mi się nieprzyjemnie, gdy trafiłam do ukrytego w mroku salonu, dlatego czym prędzej włączyłam światło, walcząc z chęcią rzucenia się z powrotem do samochodu Aidena i poproszenia go, żeby pozwolił mi spędzić noc z sobą, skoro jego cioci i tak nie było w domu. To już było nienormalne.

To oficjalne, pomyślałam, rzucając klucze na stolik do kawy i czym prędzej ponownie zdejmując przemoczone oficerki. Musiałam zwariować, skoro bałam się zostać na noc sama w domu.

Musiałam jednak przyznać, że było coś w atmosferze tego wieczoru, w sposobie, w jaki znaleźliśmy Lucasa, niemalże utopionego w jeziorze, co nie pozwalało mi o tym zapomnieć. Nawet gdy już poszłam na piętro, do sypialni, nadal nie zdejmując kurtki Aidena, bo czułam się w niej bezpieczniej, nie mogło mi to wyjść z głowy. Co za głupi wypadek. Gdyby nas tam nie było, Lucas mógłby przecież już nie żyć!

Zgodnie z sugestią Aidena wzięłam gorącą kąpiel, po czym już w piżamie i szlafroku, z turbanem z ręcznika na głowie, zabrałam się za czyszczenie oficerek, które nie dość, że przemoczone, to jeszcze w dodatku były całe brudne z piasku. Wiedziałam, że tata, niczym profesjonalny detektyw, natychmiast to wywęszy i zacznie zadawać zbędne pytania, gdy tylko wróci, więc musiałam od razu usunąć wszelkie ślady mojej nieobecności w domu. Pozamykałam wszystkie drzwi, włączyłam alarm, żeby czuć się bezpieczniej, i zaszyłam się w sypialni, a choć planowałam iść spać, potrafiłam tylko zagrzebać się pod kołdrą, z jakiegoś jednak powodu nie potrafiłam wyłączyć światła.

Jakąś godzinę później przyszedł SMS od Carrie.

Z Lucasem powinno być okej. Jedziemy już z Wyattem do domu. Odezwę się później.

Odetchnęłam z ulgą, gdy odczytałam tę wiadomość. Dopiero po niej odważyłam się zgasić światło i spróbować zasnąć, chociaż nadmiar adrenaliny, który tego wieczoru wyprodukowało moje ciało, jeszcze długo sprawiał, że leżałam w bezruchu w ciemności, nadaremnie próbując pozbyć się spod powiek widoku podtopionego Lucasa.

W rezultacie spałam źle i krótko, a rano cienie pod oczami wyjątkowo zatuszowałam makijażem, bo nie chciałam przecież, żeby tata się czegoś domyślił. Perfekcyjnie poukrywałam wszystkie szczegóły, które mogłyby naprowadzić go na informację, że poprzedniego wieczoru nie było mnie w domu. Uprałam buty. Schowałam kurtkę Aidena głęboko do szafy, nawet jeśli swoim zapachem rozpraszała mnie za każdym razem, gdy ją otwierałam. Mokre ciuchy wrzuciłam do pralki i wraz z innymi rzeczami od razu uprałam, tak jak robiłabym to co niedzielę. A gdy wstałam, jak gdyby nigdy nic przygotowałam śniadanie dla siebie i taty, czekając spokojnie na jego powrót. Usunęłam nawet mokre plamy na schodach, które zostawiłam, wchodząc na górę mokra, w nocy.

Wszystko było na swoim miejscu.

Kiedy przyjechał tata, byłam pewna, że mi się udało. Nie podobało mi się wcale, że go tak okłamywałam, i postanowiłam, że mimo wszystko to była moja ostatnia taka impreza, nie chciałam mieć jednak z jej powodu problemów. Tata wrócił zmęczony i trochę zniechęcony, z wdzięcznością powitał więc czekające na niego śniadanie i zapytał, co robiłam pod jego nieobecność.

– Nic takiego. – Wzruszyłam ramionami, udając, że oglądam prognozę pogody w telewizji. – Trochę poczytałam, odrobiłam pracę domową, uczyłam się na kartkówkę z trygonometrii, rozmawiałam z Grace. W telewizji leciał jakiś głupi horror, więc go obejrzałam.

– Nie bałaś się? – zaśmiał się, nie wiedząc nawet, jak bliski był prawdy. Prychnęłam.

– Horroru? – zapytałam z niedowierzaniem. – Daj spokój. To tylko głupi film. Nie boję się wymyślonych potworów.

Nie miałam pojęcia, czy tata to łyknął, nie kwestionował jednak moich słów. Ja bym kwestionowała. Bo która normalna siedemnastolatka spędza sobotni wieczór, czytając książkę i oglądając horror w telewizji? Sama?

Ale cóż, najwyraźniej tata nadal niewiele wiedział o nastolatkach.

Około dziesiątej rano, gdy tata zamierzał już położyć się spać, ogłosiłam ostatecznie swoje zwycięstwo i stwierdziłam, że mimo tylu przeciwności losu mi się udało. Udało mi się zachować tę zdecydowanie nietypową imprezę w tajemnicy.

Okazało się, że cieszyłam się przedwcześnie.

Chwilę później bowiem na podjazd naszego domu zajechał radiowóz policji i już wiedziałam, że sprawa się rypła.