17. W ramach wdzięczności

– Zainstaluj sobie przekierowanie na komórkę.

Ta genialna rada przyszła od Wyatta w czwartek rano, gdy przed kartkówką z trygonometrii odpowiadał na moje ostatnie pytania i wyjaśniał ostatnie wątpliwości. Siedzieliśmy na podłodze pod jego klasą, przerzucając kartki w moim zeszycie, gdy niespodziewanie zmienił temat, chociaż od poprzedniego dnia, gdy marudziłam Carrie, że nie mogłam w weekend iść z nią do kina, nie wspomniałam na ten temat ani słowa. Spojrzałam na niego w zamyśleniu i upuściłam ołówek na zeszyt.

– Przekierowanie? – zapytałam dość bezmyślnie. Wyatt pokiwał z entuzjazmem głową.

– Właśnie o tym pomyślałem – przyznał. – Jest taka opcja, że kiedy ktoś dzwoni na telefon stacjonarny, przekieruje go na twoją komórkę. Zresztą nie tylko ze stacjonarnego to działa, a w ogóle, z każdego telefonu. Trzeba sobie tylko coś takiego załatwić.

Przez moment biłam się z myślami. Z jednej strony, przecież to było genialne! I stanowiło rozwiązanie wszystkich moich problemów, począwszy od tych z ojcem, a na nowych znajomych, którzy zaczynali już chyba uznawać, że coś było ze mną nie tak, skończywszy. Z drugiej, wcale nie chciałam dokładać kolejnych kłamstw do tych, którymi już karmiłam tatę i tematów, w których go nie słuchałam.

Skoro jednak nie potrafiłam się z nim zwyczajnie dogadać…

– Nie wiem, czy to w porządku, tak oszukiwać tatę. – Skrzywiłam się, ostatecznie zamykając zeszyt. – Zostaw to, niczego już się nie nauczę. Jeśli tego nie zdam, to znaczy, że jestem beznadziejnym przypadkiem, więc się nie przejmuj.

– I tak będę się przejmować. – Wzruszył ramionami, po czym zaczął pakować książki do plecaka. – A do tej pory nie miałaś problemów z oszukiwaniem go? Tak nagle ci się wyrzuty sumienia włączyły czy może boisz się, że znowu cię przyłapie na kłamstwie?

Boże, i jeszcze musiał być taki spostrzegawczy! Nie znosiłam Wyatta. Murowany kandydat do Harvardu, zresztą wszyscy w szkole się z niego z tego powodu śmiali. Wywróciłam oczami.

– Zawsze czuję się źle, okłamując go – mruknęłam, podnosząc się z podłogi. Wyatt pomógł mi wstać, po czym otrzepał spodnie. – Ale jeszcze gorzej się czuję, godząc się z jego absurdalnymi wymaganiami. Jakbym była ostatnią sierotą, która nie potrafi się postawić własnemu ojcu. Odprowadzisz mnie do klasy?

– Jasne. – Wyatt zarzucił plecak na ramię i wolnym krokiem ruszył przed siebie, wymijając biegających we wszystkie strony uczniów. Poszłam za nim, a po chwili nad naszymi głowami rozbrzmiał dzwonek wzywający na lekcję. – Lepiej się pospieszmy, bo nie chcesz się spóźnić na zajęcia. A tatą się nie przejmuj. Każdy nastolatek musi się czasem trochę buntować. Może właśnie przyszła kolej na ciebie, co?

Roześmiałam się, słysząc te słowa, jednak w następnej chwili rozbawienie ustąpiło miejsca zaskoczeniu, gdy nagle wszystkie rozmowy w korytarzu umilkły, większość uczniów stanęła w pół kroku, by po chwili wypełnić szkolną przestrzeń gorączkowymi szeptami.

Dopiero po chwili zorientowałam się, o co chodziło. Środkiem korytarza, w glorii chwały, w naszą stronę szedł Lucas.

Wyglądał zaskakująco dobrze jak na fakt, że zaledwie dzień wcześniej został wypuszczony ze szpitala. Rozluźniony, szeroko uśmiechnięty, bez żadnych widocznych ubytków w tej jego ładnej buźce, właściwie jak zawsze wyglądał zabójczo. Jakby wcale nie spędził tych kilku nocy na szpitalnym łóżku i jakby wcale prawie nie utonął na głupiej szkolnej imprezie.

Nie rozumiałam też, dlaczego wszyscy wokół zachowywali się tak, jakby był jakimś pieprzonym bohaterem. Przecież on tylko po pijaku wpadł do wody! Nie było w tym niczego bohaterskiego, niczego tajemniczego, nawet niczego intrygującego! Dlaczego więc wszystkie dziewczyny dookoła przypatrywały mu się z tą idiotyczną mieszanką fascynacji i uwielbienia, jakby był jakimś herosem, który właśnie cudem wyszedł z paskudnego wypadku samochodowego? Serio, brakowało tylko zwolnionego tempa i aureoli rozświetlającej jego blond włosy.

Odruchowo też się zatrzymałam, bo Wyatt zrobił to samo, wpatrując się w Lucasa z niedowierzaniem, a po chwili oderwał nogi od podłogi, podszedł do niego i uściskał go mocno, wypominając, że nic nie wspominał o powrocie do szkoły.

– Chciałem wam zrobić niespodziankę – usłyszałam odpowiedź Lucasa, na którą westchnęłam z rozbawieniem. No tak, to akurat udało mu się doskonale.

Uczniowie spróbowali się rozejść – w końcu było już po dzwonku – i na korytarzu zapanował jeszcze większy tumult, niż chwilę wcześniej; Lucas z Wyattem ledwie się do mnie przepchnęli, a gdy chciałam iść wyminąć, żeby zdążyć na tę głupią kartkówkę, Lucas zatrzymał mnie, zaskakująco poważnie pytając:

– Maddie, moglibyśmy chwilkę porozmawiać?

Wyatt coś tam wymamrotał o angielskim i już po chwili go nie było, zanim zdążyłam poprosić o asystę. Wcale nie chciałam zostawać sam na sam z Lucasem, nawet wśród innych uczniów! Ponieważ jednak nie miałam wyjścia, ruszyłam przed siebie, w stronę odpowiedniej sali, a Lucas poszedł za mną, najwyraźniej nie chwytając aluzji.

– Maddie, poczekaj. Wiem, że to ty wyciągnęłaś mnie z wody… Maddie. – Zatrzymał mnie w końcu, dotykając delikatnie mojego przedramienia, na co automatycznie się zatrzymałam. W jego niebieskich oczach czaiła się powaga. – Chciałem ci podziękować. Gdyby nie ty… Nawet nie chcę myśleć, co by się mogło stać, gdyby cię tam nie było.

– Na przyszłość tyle nie pij – mruknęłam, ale zrobiło mi się głupio z powodu takiej odpowiedzi, dlatego po chwili dodałam: – To nic takiego. Zapomnij o tym.

– Zapomnij? Uratowałaś mi życie! – Rozłożył bezradnie ręce, jakby pokazując, że o czymś takim nie da się tak po prostu zapomnieć. – Maddie, mówię poważnie. Nie wiem, jak to się stało, bo przysięgam, że wcale nie byłem wtedy taki pijany. Miałem nauczkę na imprezie u mnie w domu i nie chciałem… Zresztą, nieważne. – Wiedziałam, co miał na myśli, i cieszyłam się, że w porę się wycofał. – Tak czy inaczej, dziękuję. A w ramach podziękowania chciałem cię zaprosić na kolację. Co ty na to? Może jutro?

Czy on kompletnie zwariował? W głowie natychmiast zakotłowało mi się sto tysięcy wymówek, spróbowałam więc wybrać tę, która wymagała najkrótszych tłumaczeń. Byliśmy już blisko mojej klasy i najprawdopodobniej powinnam już być w środku, musiałam więc skrócić tę rozmowę tak bardzo, jak tylko się dało, jeśli nie chciałam oblać poprawy kartkówki bez przystępowania do niej.

– To miłe z twojej strony, Lucas, ale jutro nie mogę – zaprotestowałam więc. – Pilnuję dzieci sąsiadki.

– Więc w sobotę – zripostował natychmiast. – Znam jedną fajną knajpkę poza Elizabethtown. Co ty na to?

Zawahałam się, ale ostatecznie odpowiedziałam:

– Przykro mi, Lucas, ale po imprezie u ciebie ojciec dał mi szlaban, a sytuacji nie poprawił fakt, że po akcji nad jeziorem odwiedziła nas policja. Nie wolno mi nigdzie wychodzić. A teraz wybacz, ale spieszę się na lekcje…

Wyminęłam go, zanim zdążył coś odpowiedzieć, i trzymałam kciuki, żeby za mną nie polazł. Udało się. Nie polazł.

Byłam mu bardziej wdzięczna za to niż za to zaproszenie.

Chociaż, z drugiej strony, nadal czułam się z tym źle, gdy wreszcie siadałam na swoim miejscu w klasie, przepraszając za spóźnienie. Ostatecznie przecież Lucas miał dobre intencje. To miało być tylko podziękowanie, a ja po prostu go spławiłam.

O ile to rzeczywiście miało być tylko podziękowanie. Bo przecież nie mogłam być w stu procentach pewna, że nie chodziło mu o coś więcej, prawda? W przypadku Lucasa właściwie wszystko było możliwe.

Przekonałam się o tym naocznie jeszcze tego samego popołudnia.

Na angielskim Carrie znowu odciągała moją uwagę od słów panny Clayton, próbując raz jeszcze omówić ze mną sprawę imprezy nad jeziorem, tematu, który odżył najwyraźniej przez pojawienie się w szkole Lucasa. Nie wiedziałam, dlaczego koniecznie musiała robić to na lekcji, skoro po niej mieliśmy dwadzieścia minut przerwy na lunch, kiedy to mogła wygadać się, ile tylko chciała, najwyraźniej jednak Carrie po prostu szukała sposobu, żeby przetrwać lekcję angielskiego bez wyniesienia z niej ani jednej informacji. Momentami strasznie mnie to irytowało, zwłaszcza że dość miałam spięć zarówno z panną Clayton, jak i ojcem, który mógłby nie przeżyć nerwowo kolejnego wezwania do szkoły.

– Ale jak myślisz, to mogłoby wypalić? – syknęła mi do ucha Carrie, na co rzuciłam jej roztargnione spojrzenie. Nie miałam pojęcia, o czym mówiła, bo w końcu robiłam wszystko, żeby jej nie słuchać, włącznie z notowaniem w zeszycie słów panny Clayton. Gdyby jednak Carrie dowiedziała się, jak mało dbałam o jej wyznania, mogłaby się obrazić, dlatego odpowiedziałam ostrożnie:

– A niby czemu nie?

– No właśnie! – Najwyraźniej na taką odpowiedź czekała, bo bardo ją ucieszyła. – Dokładnie też tak uważam! Harper ma jakieś pretensje, jak to ona, zresztą zupełnie nieuzasadnione, ale Harper zawsze ma pretensje, dlatego pomyślałam, że pogadam z tobą…

Znowu się wyłączyłam, jednym okiem spoglądając na bazgroły na tablicy produkowane przez pannę Clayton, a równocześnie zastanawiając się znowu nad całą tą sprawą z Lucasem. Może powinnam była się zgodzić albo chociaż odmówić w bardziej przekonujący sposób. Ale cóż mogłam poradzić, że chciałam zachować dystans, bo bez niego po prostu nie czułam się w towarzystwie Lucasa pewnie? Było mi głupio, że mu odmówiłam, bo taki już miałam charakter – w gruncie rzeczy byłam za dobra i na zbyt wiele pozwalałam innym, stąd między innymi brało się to przekonanie ojca, że miałam skłonności do przesadnego pomagania ludziom. Może to jednak oznaczało, że tak naprawdę była to słuszna decyzja?

– Maddie, słuchasz mnie w ogóle? – Usłyszałam znowu niecierpliwy syk Carrie. Pospiesznie pokiwałam głową, przepisując z tablicy ostatnie pojęcia. – Pytałam, co o tym myślisz. Harper trochę przesadza, nie?

Jak dla mnie, Harper przesadzała od początku naszej znajomości, ale tego nie zamierzałam mówić Carrie. Zamierzałam za to coś odpowiedzieć, tylko nie bardzo wiedziałam, co, a sprawy nie ułatwiał fakt, że cały czas czułam wwiercające mi się w plecy spojrzenie Lucasa. Czego on właściwie chciał? Nie pozostało już przecież nic do powiedzenia. Chciał mi podziękować, ale nie mogłam ani nie miałam ochoty nigdzie z nim iść. Dlaczego nie potrafił zrozumieć, że zamierzałam trzymać go na dystans i to nie miało się zmienić?

– Pewnie – mruknęłam w końcu, pochylając się nad zeszytem, żeby panna Clayton nie zauważyła, że rozmawiałyśmy. – Nie przejmuj się Harper.

– Wiedziałam, że tak powiesz! – wyszeptała z entuzjazmem, podskakując na krzesełku. – I masz rację, Maddie. Nie będę się nią przejmować. W końcu to moje życie i…

– Dziewczęta! Czy ja wam przypadkiem nie przeszkadzam?! – Podniesiony głos panny Clayton wdarł się między nas, w jednej chwili zamykając usta Carrie. Odruchowo wyprostowałam się na krzesełku, podciągając się do góry, Carrie natomiast odwrotnie, zsunęła się niżej z siedzenia, chyba myśląc, że będzie ją dzięki temu gorzej widać.

Przez resztę lekcji już się do mnie nie odezwała, zniechęcana do kontynuowania tematu twardymi spojrzeniami naszej nauczycielki angielskiego. Nie byłam tym faktem specjalnie zdenerwowana ani zainteresowana, o co właściwie jej chodziło, bo byłam prawie pewna, że nie było to nic istotnego. Zdążyłam się już przekonać, że w przypadku Carrie większość spraw, którymi się ze mną dzieliła, dotyczyły jej samej i przez to były raczej mało ważne.

Nie, żebym jakoś umniejszała wartość jej osoby, skąd. Po prostu nie znałam Carrie na tyle dobrze, by obchodziły mnie jej uczuciowe wybory albo wątpliwości, co ma włożyć na siebie na najbliższą imprezę.

Po skończonej lekcji, gdy zaczęłam zbierać książki z ławki i chować je do torby, Carrie stanęła nade mną niecierpliwie, wyraźnie czekając, aż skończę, żeby kontynuować temat na korytarzu. Wobec tego przeciągałam pakowanie, jak tylko się dało, pewnie jednak ostatecznie wpadłabym w jej szpony, gdyby z ratunkiem znienacka nie pospieszyła mi panna Clayton.

– Maddie, mogę cię prosić na słówko? – zapytała, wobec czego Carrie nie pozostało nic innego, jak tylko się pożegnać i wyjść, zostawiając nas same w klasie. Zbliżyłam się do biurka z duszą na ramieniu, dość niepewnie, spodziewając się dodatkowych wymówek za rozmawianie na lekcji, nic takiego jednak nie nastąpiło. Za to panna Clayton spojrzała na mnie z troską wyraźnie malującą się na tej jej sympatycznej, otwartej twarzy, po czym dodała: – Chciałam cię tylko zapytać, czy wybierasz się na najbliższe zajęcia rysunku.

Westchnęłam. A co ona się tak uczepiła tego rysunku? Wiedziała przecież, że tata nie był z tego zadowolony, więc po co naciskała? Wzruszyłam ramionami.

– Nie rozmawiałam o tym jeszcze z ojcem – mruknęłam. Panna Clayton przytaknęła.

– Właśnie, po tym, jak odwiedziła was policja, twój tata na pewno ma do ciebie jakieś zastrzeżenia.

– Skąd pani wie o policji? – zdziwiłam się. Panna Clayton rozłożyła bezradnie ręce, po czym spuściła wzrok na biurko, żeby zrobić na nim względny porządek.

– Elizabethtown nie jest takie duże, Maddie. Uwierz, wieść szybko się rozniosła. Mama Lucasa jest powszechnie uważana za dość… nadopiekuńczą, więc nic dziwnego, że natychmiast chciała znaleźć winnych tego wypadku.

Poprawiłam torbę na ramieniu, po czym rzuciłam tęskne spojrzenie w stronę drzwi klasy. Jak długo zamierzała mnie tu jeszcze trzymać, gadając o pierdołach? Właśnie uciekała mi długa przerwa, a byłam cholernie głodna.

– W każdym razie tata był dość… niezadowolony – dokończyłam oględnie. – Nie wiem, czy pozwoli mi dalej chodzić na zajęcia.

– A chciałabyś?

Czy chciałabym? Sama nie wiedziałam. Rysowałam w domu, ale to nie było to samo. To nie było to samo, gdy bazgrałam sobie w zeszycie, myśląc o całym świecie – bo wtedy najlepiej mi się myślało – i nie pokazywałam tego nikomu, i nikomu nie dawałam też do oceny. W domu nie miałam wrażenia, że się w tym kierunku rozwijałam, a na zajęciach, nawet jeśli niewiele, to raczej tak. Pytanie, czy ten rozwój był mi w ogóle potrzebny.

I czy był mi potrzebny kolejny kłopot w postaci dodatkowych zajęć.

– Porozmawiam o tym z tatą – obiecałam. – Jeszcze dzisiaj, a jutro dam pani znać, dobrze? Ale tata od początku nie był zachwycony tym pomysłem i na pewno chętnie chwyci się każdej wymówki, która pozwoli mu mnie od tych zajęć odciągnąć… Więc nie robiłabym sobie wielkich nadziei.

Zostawiłam ją, po czym pognałam na stołówkę, mając nadzieję, że zdążę jeszcze coś zjeść. Udało się i nawet nie spotkałam podczas tego lunchu ani Carrie, ani Harper, ani Lucasa. I dobrze.

Nie spotkałam też Aidena, ale to oczywiście mnie nie zdziwiło. W końcu wiedziałam już, że Aiden nie jadał lunchów na stołówce, tak samo jak nie przebierał się na WF na przerwie, a dopiero po niej. Od weekendu i naszej wspólnej podróży do domu po tej feralnej imprezie nad jeziorem nie zobaczyłam go ani razu, choć rozglądałam się za nim w szkole; po powrocie do domu zaś ani razu nie widziałam na podjeździe jego samochodu. Nic nie mogłam poradzić na to, że… że chciałam go zobaczyć. Chociaż to było głupie.

Miałam jednak takie dziwne wrażenie, że znowu mnie unikał. I o co mogłoby chodzić tym razem?

Kiedy wróciłam do domu, samochodu Aidena znowu nie było na podjeździe. Ciekawiło mnie, gdzie mógł być, ale odsunęłam te myśli na dalszy plan, bo przecież to w sumie nie była moja sprawa. Zamiast tego zajęłam się obiadem i nawet nie zauważyłam, kiedy zrobiło się późno i tata wrócił z pracy.

– Znowu gotujesz – stwierdził od wejścia z pewnym zdziwieniem. – Czegoś ode mnie chcesz?

Przygryzłam wargę, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Tata i jego podejrzenia. Nie był nawet daleki od prawdy, chociaż przecież gotowałabym tak czy inaczej.

– Tato, coś musimy jeść. – Wyłączyłam piekarnik i przeszłam do salonu, żeby włączyć telewizor. Na MTV akurat leciał jakiś głupi program o gejach umawiających się na randki. – A skoro i tak mam szlaban i nie mogę wychodzić z domu…

– Jutro nie będzie mnie dłużej, więc ostrzegam, że będę do ciebie dzwonił – przerwał mi stanowczo, zdejmując kurtkę i buty. Wywróciłam oczami za jego plecami, żeby nie widział.

– Tato, jutro pilnuję dzieci pani Welsh, pamiętasz? Nie wiem, jak długo mi zejdzie. Chyba że też nie mogę.

Tata zawahał się wyraźnie. Zdjął marynarkę i rozpiął mankiety koszuli – nie miałam pojęcia, po co właściwie zakładał taki strój do pracy, w której i tak przebierał się w kitel i babrał ludziom w bebechach – a odpowiedział dopiero wtedy, gdy wróciłam do kuchni i zaczęłam wyjmować talerze oraz sztućce.

– Nie no, oczywiście. Pochwalam wszelką formę pracy zarobkowej. – Przeszedł do łazienki, w której spędził akurat tyle czasu, żebym zdążyła rozłożyć wszystko na stole. Byłam prawie pewna, że tata wolałby zjeść lasagne z mięsem niż ze szpinakiem, ale skoro to ja gotowałam, mogłam też wybrać potrawę. Obserwowałam go uważnie, kiedy wrócił, ale skrzywił się na widok przygotowanego przeze mnie dania bardzo nieznacznie i natychmiast pokrył to nerwowym uśmiechem. Nie ma co, tata naprawdę się starał. – Ale przez resztę weekendu jesteś w domu? Bo ja będę musiał iść do pracy, nie będzie ci samej nudno?

Cały tata: dawał mi szlaban, a potem się martwił, że będę się nudzić w domu.

Przypomniałam sobie Lucasa, który chciał mnie gdzieś zabrać w sobotę, po czym stanowczo pokręciłam głową. Owszem, Lucas byłby dobrą alternatywą dla samotnego weekendu w domu – nawet Lucas – ale to nie miało znaczenia, bo nie zamierzałam póki co znowu podpadać ojcu. Nawet jeśli pomysł Wyatta z przekierowaniem był naprawdę dobry.

– Jakoś sobie poradzę – ucięłam, nakładając nam obojgu jedzenie. – Możesz dzwonić, na pewno będę w domu.

Nie zdążyłam nawet wziąć do ust pierwszego gryza lasagne, gdy usłyszeliśmy pukanie do drzwi.

Telewizor grał dosyć głośno, poza tym rozmawialiśmy, dlatego zapewne nie usłyszałam samochodu, parkującego na naszym podjeździe; dopiero gdy rozległo się pukanie, a ja wyjrzałam przez okno na ulicę, stwierdziłam ze zdziwieniem, że obok SUV–a taty stał drugi samochód. Chyba nie widziałam go nigdy wcześniej; był czarny, sportowy, niewielki i lśnił nowością. Chyba porsche, o ile mnie wzrok nie mylił.

Tata rzucił widelec na talerz i wstał, żeby otworzyć. Ponieważ byłam niezwykle zainteresowana, kto mógł jeździć taką bryką, poszłam za nim, a kiedy zobaczyłam osobę, stojącą na naszym progu, uznałam, że w zasadzie nie powinnam być zaskoczona.

A jednak byłam.

No bo co, do cholery, Lucas robił na moim podjeździe?!

– Dzień dobry. – Wystroił się, pomyślałam z przekąsem, przyglądając mu się z lekkim niedowierzaniem. Miał na sobie szarą, sportową marynarkę i jasną koszulę wpuszczoną w niebieskie dżinsy, które podkreślały jeszcze jego sylwetkę. A Lucas naprawdę dobrze wyglądał, nie potrzebował do tego nawet oficjalnych ciuchów. – Przepraszam, że wpadam tak bez zapowiedzi, panie Monroe. Nazywam się…

– Ty jesteś Lucas Thorne, wiem – przerwał mu tata dość bezceremonialnie, wkładając ręce do kieszeni spodni, jakby w obawie, że Lucas spróbuje uścisnąć mu dłoń. Odruchowo zrobiłam krok do przodu, po którym zmusiłam się, żeby się zatrzymać; ostatecznie co mnie obchodziło, co Lucas pomyśli sobie o moim ojcu? – Nie za późno na takie wizyty?

Był do niego uprzedzony, to jasne. W końcu wezwano go do szkoły, bo pobiłam się z Lucasem. Wszystko to naprawdę rozumiałam. Ale czy to był wystarczający powód, żeby zachowywać się tak niegrzecznie? Odzywać się do Lucasa w taki sposób i, co najważniejsze, trzymać go w progu domu?

Tata czasami był po prostu okropny.

– Ja właściwie… Właściwie przyjechałem do pana. – To było całkiem zabawne i interesujące, oglądać Lucasa w tej sytuacji, bo w obecności mojego ojca jakimś cudem tracił cały swój rezon i pewność siebie. Założyłam ręce na piersi, stając za ojcem i przyglądając się temu z pewnej odległości. – Chciałem z panem chwilkę porozmawiać. Mógłbym wejść?

Tata milczał przez moment, nie spuszczając z Lucasa wzroku i naprawdę podziwiałam go za to, że to spojrzenie wytrzymał i nie spłoszył się, bo postawa ojca naprawdę mu tego nie ułatwiała. Wiedziałam, że tata mógł być postrzegany jako człowiek surowy, zwłaszcza gdy tego chciał i zwłaszcza gdy chodziło o mnie. Tym zabawniejsze było oglądanie Lucasa w takiej sytuacji.

Jednak musiałam mieć zły charakter, skoro tak mnie to bawiło.

W końcu tata odsunął się nieco, przepuszczając Lucasa, który przestąpił próg dość niepewnie, obrzucając mnie krótkim, uważnym spojrzeniem. Był całkiem poważny i mimo woli pomyślałam, że przy mnie często taki był. Kiedy go poznałam, uśmiech nie schodził mu z ust i zawsze miał coś zabawnego do powiedzenia, zawsze był taki wyluzowany. A teraz? Zupełnie nie przypominał tamtego Lucasa, który usiadł przede mną na stoliku z „Austin” na ustach.

Jak to właściwie się stało? Nie miałam pojęcia, co go opętało, miałam tylko nadzieję, że to nie byłam ja, bo przecież nigdy nie traktowałam go poważnie. Ani przez moment.

– O, widzę, że przeszkodziłem w obiedzie. Przepraszam – powiedział, gdy jego wzrok padł na zastawiony stół. Tata machnął lekceważąco ręką.

– Zupełnie się tym nie przejmuj. Może usiądziemy?

Zaprowadził go do sofy, po czym wyłączył telewizję, a ja nie miałam siły mówić im, że to wszystko było niedorzeczne. Szłam tylko za nimi jak zagubiony psiak, zirytowana faktem, że żaden nie zdawał się zwracać na mnie uwagi. Mogłabym spokojnie wrócić do obiadu i też byłoby dobrze. O co tu właściwie chodziło?

– Być może pan wie, że Maddie ostatnio uratowała mi życie – wypalił Lucas, gdy tata spojrzeniem ponaglił go, by zaczął wyjaśnienia. Prychnęłam, przysiadając na oparciu fotela obok ojca.

– To spore nadużycie…

– Nieprawda – przerwał mi Lucas, po czym znowu zwrócił się do mojego taty: – Ona naprawdę uratowała mi życie. Wyciągnęła mnie z wody, zanim zdążyłem się utopić, wiedział pan o tym?

– Coś słyszałem – mruknął tata, zezując na mnie. – Ale jaki to ma związek z twoją wizytą?

– Chciałem jej za to podziękować – wyjaśniał Lucas zupełnie tak, jakby nie było mnie przy tej rozmowie. Nic dziwnego, że czułam się niepotrzebna. – Zapytałem więc, czy nie pozwoliłaby się w ramach wdzięczności zabrać w sobotę na kolację.

– Oczywiście wyjaśniłam Lucasowi, że mam szlaban – dodałam pospiesznie, z lekkim przekąsem. – Najwyraźniej nie jest przyzwyczajony do przyjmowania odmów.

– Dlatego chciałem z panem porozmawiać, zapytać, czy ewentualnie nie wziąłby pan pod uwagę uchylenia szlabanu Maddie na ten jeden wieczór – wyjaśniał dalej Lucas, ignorując moje słowa. Świetnie, po prostu świetnie. Czy stałam się niewidzialna? – Mogę obiecać, że się nią zaopiekuję i odwiozę o takiej godzinie, jaką pan wskaże. Proszę mnie zrozumieć, bardzo mi na tym zależy. Pańska córka naprawdę uratowała mi życie.

I jedyne, co przyszło mu do głowy w ramach wdzięczności, to wspólna kolacja? Naprawdę, Lucas miał mocno ograniczoną wyobraźnię.

Tata tymczasem spojrzał na mnie, najwyraźniej wreszcie mnie zauważając. W jego oczach czaiło się rozbawienie.

– To prawda, Mads? – zapytał niepotrzebnie. – Że Lucas zaprosił cię na kolację, żeby ci podziękować za uratowanie życia, a ty wymówiłaś się szlabanem?

– No jasne. – Wzruszyłam ramionami. – A co innego miałam zrobić?

Nie wspomniałam, że szlaban był tylko wymówką. No bo po co Lucas miałby o tym wiedzieć?

Przez moment w pokoju panowała cisza, gdy tata najwyraźniej się zastanawiał, a obydwoje z Lucasem czekaliśmy na jego odpowiedź – ja, mając nadzieję, że się nie zgodzi, a Lucas pewnie odwrotnie. W końcu tata odparł spokojnie, poważnie:

– Musisz odwieźć ją do jedenastej do domu, Lucas. Sprawdzę to, nawet jeśli mnie nie będzie. Musisz też obiecać, że zabierzesz ją w publiczne miejsce, nie będziesz pił i osobiście odwieziesz do domu.

– Oczywiście. Obiecuję – odparł Lucas natychmiast, na co skrzywiłam się nieco. Świetnie. Po co w ogóle był mi ten szlaban, skoro nawet nie potrafiłam się nim wymówić przed kolacją z Lucasem? – Na pewno nie zrobię nic, co mogłoby w jakikolwiek sposób skrzywdzić pana córkę, panie Monroe. Naprawdę.

Rzeczywiście, na to było już za późno, teraz wiedziałam już, żeby trzymać się od niego z daleka. Szkoda, że tata mi tego nie ułatwiał.

W ten sposób właśnie zostałam umówiona na randkę z Lucasem Thornem w sobotę, praktycznie bez mojej zgody. W końcu z moich ust nie padło ani jedno „tak”.

Lucas jednak najwyraźniej potrafił postawić na swoim.