24. Siostra Lucasa

Pogoda nadal była do kitu, ale korzystając z nowo uzyskanej wolności oświadczyłam ojcu, że umówiłam się w centrum handlowym i po prostu wyszłam z domu, zabierając oczywiście ze sobą parasolkę. Wyjeżdżając z mojej ulicy z prędkością ślimaka wyścigowego o mało nie przejechałam jakiegoś biegnącego ulicą psa; tak bardzo wyprowadziło mnie to z równowagi, że uciekła ze mnie niemalże cała nabyta ostatnio pewność siebie i musiałam zatrzymać się po drodze na poboczu, żeby uspokoić kolejny atak paniki.

Walcząc z niemożnością złapania głębszego oddechu i gwałtownym kołataniem serca, które, byłam tego pewna, chciało wydostać się z mojej piersi i uciec, gdzie pieprz rośnie, po raz kolejny boleśnie zrozumiałam, co musiał czuć w kontenerze Aiden. Drżącą ręką uchyliłam okno; świeże, przesycone wilgocią powietrze wpadło do auta i trochę mnie otrzeźwiło, podobnie jak krople deszczu, które natychmiast spadły mi na twarz. Odchyliłam głowę do tyłu i oparłam ją o zagłówek fotela, próbując uspokoić oddech przez powolne recytowanie w myślach tabliczki mnożenia od tyłu. Pomagało zaskakująco dobrze.

Ponieważ nigdy nie przyznałam się ojcu do moich ataków paniki, nigdy też nie próbował nic z nimi zrobić, na przykład zabrać mnie na jakąś sesję do psychologa. Musiałam przyznać, że niechęć do psychologów była właśnie jednym z powodów, dla których mu o niczym nie powiedziałam; przez to jednak nie udało mi się dowiedzieć, czy były jakieś sposoby radzenia sobie z atakami paniki, zwłaszcza że odczuwałam dziwną niechęć do czytania o tym, choćby na Internecie. Zupełnie tak, jakby miała dostać ataku paniki od samego czytania o nim.

Teraz jednak kierowała mną wyższa konieczność. Teraz nie chodziło już tylko o mnie.

Do centrum handlowego dojechałam w końcu spóźniona o jakieś pół godziny, o czym jednak zawiadomiłam wcześniej Wyatta SMS–em. On był taki kochany, że poczekałby na mnie i dwie godziny, gdybym go o to poprosiła, byłam tego pewna. Z trudem, ale jednak udało mi się dojechać o własnych siłach i tym razem nie musiałam nikogo prosić o asystę. Mimo tego ataku paniki po bliskim spotkaniu z psem, jednak byłam z siebie dumna.

– Wow, Mads. – Wyatt przywitał mnie wytrzeszczem oczu, przez co, w połączeniu z jak zwykle rozczochranymi kędzierzawymi włosami, tym razem bardziej przypominał mi cocker–spaniela niż labradora. Siedział przy stoliku jednej z kawiarni na głównej alei centrum handlowego i  powoli sączył kawę z tekturowego kubka, czekając na mnie, na mój widok jednak natychmiast odłożył kubek na blat okrągłego, niewielkiego stolika. – Ojciec wypuścił cię z domu po szkole…?!

– Haha, też jestem w szoku. – Przywitałam się z nim, opadłam na krzesełko naprzeciwko i zawiesiłam torbę na jego oparciu, po czym sięgnęłam po kawę Wyatta. Spojrzał na mnie krzywo, ale poza tym nie usłyszałam ani słowa protestu. – Tata uznał, że w ramach ocieplania relacji na linii ojciec–córka, da mi jeszcze jedną szansę i tymczasowo cofnie mi szlaban. Ludzki pan, nie?

– Oj, Mads, nie bądź już taka złośliwa. Wygląda na to, że on naprawdę się stara – westchnął Wyatt. Wywróciłam z irytacją oczami.

– Nie, Wyatt, on wcale się nie stara. On wspaniałomyślnie próbuje mi pokazać, jakim to jest super ojcem i jakby to było fajnie, gdybym spróbowała być chociaż w połowie taką super córką i poszła z nim na jakiś kompromis. Ale nadal będzie do mnie dzwonił o jedenastej, czy na pewno wróciłam, bo cały weekend znowu spędza w pracy i wróci do domu dopiero w poniedziałek, i nadal będzie wypytywał potem nauczycieli, czy dobrze zachowywałam się na tej imprezie. Już ja znam mojego ojca. Z jednej strony będzie udawał, że daje mi luz, a z drugiej zrobi wszystko, żeby kontrolować mnie tak, żebym jak najmniej się zorientowała. Cholera, nie mam pojęcia, czemu ten facet nie został gliniarzem.

Kiedy w końcu umilkłam, Wyatt jeszcze przez chwilę kiwał głową z miną godną psychoanalityka. Widać było, że chciał wybuchnąć śmiechem, ale się powstrzymywał, więc to tylko jeszcze bardziej mnie zirytowało.

– No co? – mruknęłam, nie doczekawszy się jego odpowiedzi. Wzruszył ramionami.

– Nic, po prostu mam wrażenie, że sporo rzeczy cię ostatnio denerwuje, Mads, i że wyładowujesz się na tej jednej osobie, na której możesz. Ale uwierz, nie powinnaś obwiniać ojca o całe zło tego świata, bo on, tak samo jak większość wszystkich naszych rodziców, naprawdę chce dla ciebie dobrze.

Zjechałam niżej na krzesełku, aż potylicą oparłam się o jego oparcie. Problem w tym, że zdawałam sobie sprawę, że Wyatt miał rację. Nie potrafiłam zachowywać się obiektywnie. Nie bardzo wiedziałam, jak to zrobić.

– To nic takiego – mruknęłam więc, decydując się zbagatelizować temat. – Przecież w końcu dogadam się z ojcem. Na pewno.

– No właśnie – potwierdził Wyatt z entuzjazmem. – A słyszałem przez telefon coś o Aidenie Montgomery. Że chcesz o nim pogadać. Co się dzieje, Mads?

Cholera, to już chyba prostsza była rozmowa o moim tacie, tam przynajmniej mogłam powiedzieć Wyattowi wszystko. No, może nie powiedziałam mu o traktowaniu mnie tak, jakbym była moją matką, ale przecież gdyby chciał, i to bym mu wyznała. Nie o to chodziło. Chodziło po prostu o to, że o Aidenie rozmawiało mi się dużo trudniej, i to nie tylko dlatego, że coś do niego czułam. Głównie dlatego, że sama nie byłam pewna, co mogłam Wyattowi powiedzieć.

– Wiesz, Wyatt… Aiden i ja tak jakby… się spotykamy – wykrztusiłam z siebie w końcu. Wyatt prychnął lekceważąco.

– No daj spokój, przecież to wiem już od wczoraj, a podejrzewałem to nawet wcześniej. Nie po to do mnie zadzwoniłaś.

– No nie – przyznałam niechętnie. – Ale wiesz… Wyatt, musisz mi obiecać, że nikomu o tym nie powiesz.

Pamiętałam, że już wcześniej go o to prosiłam, ale pamiętałam też, że nie uzyskałam wtedy od niego odpowiedzi. A to ciągle było dla mnie ważne.

– No… dobrze – odpowiedział Wyatt ze zdziwieniem. – Chociaż naprawdę nie mogę tego zrozumieć, Maddie. Po co to wszystko? Po co to krycie się po kątach i chowanie? Ja rozumiem, Aiden nie jest ulubieńcem tłumów w Elizabethtown, ale może bez przesady? I co, jak jesteście gdzieś razem, to chowa się zawsze, gdy zobaczycie jakichś waszych znajomych?

Ponownie wzruszyłam ramionami. Nie mieliśmy dotąd zbyt wielu okazji, by uciekać przed naszymi znajomymi.

– Zaraz, zaraz – dodał nagle Wyatt, jakby sobie o czymś przypomniał. – Czy on był wtedy z tobą nad wodą, Mads?! Wtedy, gdy wyłowiłaś z wody Lucasa?!

No nie! Świetnie, jeszcze tego brakowało, żeby się domyślił! Spiorunowałam go wzrokiem, ale niewiele sobie z tego robił.

– Wyatt! – syknęłam. – Naprawdę wolałabym, żeby całe Elizabethtown jednak się o tym nie dowiedziało!

– No dobra już, spoko, przepraszam – mruknął już normalnym tonem. – Ale to znaczy, że tak było, prawda? On był tam z tobą, a potem ukrył się w lesie, gdy nadeszliśmy. Zastanawiałem się wtedy, jakim cudem sama wytaszczyłaś cielsko Lucasa na ląd, a nie wziąłem pod uwagę najbardziej oczywistej opcji, że ktoś ci pomagał. Ale Aiden… To naprawdę wiele tłumaczy.

Był z siebie taki zadowolony, jakby właśnie rozwiązał jakąś pieprzoną zagadkę kryminalną. Trochę mnie to zirytowało, ale odrobinę też rozbawiło.

– On po prostu nie chciał, żeby ktoś go tam zobaczył i zaczął zadawać zbędne pytania – bąknęłam w końcu, po czym ponownie upiłam mu łyk kawy. – I ja go całkiem rozumiem, Wyatt. Tam, na tej imprezie, wszystkim puściły hamulce i mogłoby nie być zbyt kolorowo, gdyby się okazało, że Aiden tam był.

– No dobrze, niech ci będzie – mruknął, zabierając mi kubek. – Ale dalej tego nie rozumiem. Zgadzasz się na to wszystko? I jak długo zamierzasz to ciągnąć? Przecież to nienormalne, żebyście się przed wszystkimi ukrywali, bo jemu się wydaje, że wszyscy w mieście go nienawidzą.

– Mam wrażenie, że Lucas jest tego wszystkiego prowodyrem. – Chodziło mi to po głowie już od jakiegoś czasu, bo w końcu to z jego strony widziałam najwięcej nienawiści w stosunku do Aidena i raczej nie miało to nic wspólnego ze mną. Rzuciłam Wyattowi błagalne spojrzenie. – Słuchaj, ja wiem, że masz ostatnio na pieńku z Lucasem, ale może byś jednak z nim pogadał? Dowiedział się, o co mu właściwie chodzi i dlaczego ma taki problem z Aidenem? Może da się coś z tym zrobić. Może da się to jakiś naprawić…

– Mads. Mads, poczekaj. – Wyatt zamachał rękami, a po jego minie poznałam, że coś było nie tak. – Nie muszę rozmawiać z Lucasem, żeby wiedzieć, o co chodzi. Naprawdę nic nie słyszałaś, nie wiesz, dlaczego tak się dzieje? Nie wiesz, dlaczego Lucas jest taki zły na Aidena? Aiden ci nie powiedział?

Wpatrzyłam się w niego w milczeniu; nie wiedziałam, czy chciałam wiedzieć. Skoro jednak już spotkałam się z Wyattem i poprosiłam go o pomoc, chyba nie miałam innego wyjścia? W końcu powoli pokręciłam głową.

– Wśród tych ośmiu osób, które zabił David, była też starsza siostra Lucasa, Camille. Postrzelił ją jako pierwszą… Wykrwawiła się, zanim do budynku dostała się policja i pogotowie.

Włożyłam ręce we włosy i oparłam czoło o stolik, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Przecież oglądałam tablicę pamiątkową. Dlaczego nie zwróciłam wtedy uwagi na nazwiska osób, które zginęły? Jakim cudem nie zauważyłam, że wśród nich było też nazwisko Lucasa?

Tak naprawdę rozumiałam jednak, dlaczego. W końcu byłam wtedy nowa w szkole, rozpraszało mnie sto tysięcy innych rzeczy. Pewnie dlatego akurat na to po prostu nie zwróciłam uwagi.

– Żyjesz, Maddie? – Usłyszałam po chwili nieco rozbawiony głos Wyatta. Westchnęłam rozdzierająco i niechętnie pokiwałam głową.

– Tak, ale… – zawahałam się, po czym dokończyłam: – ja nie miałam o tym pojęcia. Aiden nic mi o tym nie mówił, chociaż to przynajmniej trochę tłumaczyłoby zachowanie Lucasa. Nadal nie wiem, jak można tak traktować człowieka, który nie zrobił nic złego, ale mogę zrozumieć, że Lucas jest o to wściekły, że chciałby się na kimś zemścić za śmierć siostry, a człowieka za to odpowiedzialnego nie ma już wśród nas. Naprawdę jestem w stanie to przełknąć… Gdyby tylko ktoś mi o tym powiedział.

– Wiesz, to nie tak, że wszyscy wiedzą o tobie i Aidenie – odparł Wyatt trzeźwo. – Pewnie ktoś by cię uświadomił, gdyby wiedzieli. A tak… Aiden powinien był ci powiedzieć. Tylko że pewnie on ma serdecznie dość rozmawiania o tym.

No tak, ale w związku z tym przemawianie Lucasowi do rozsądku zapewne miało nic nie dać. Nieważne, co powiedziałabym ja czy ktokolwiek inny, choćby Wyatt, on i tak nie zmieniłby zdania. To wszystko było bez sensu.

– Ja w ogóle nie rozumiem, czym ty się tak przejmujesz – dodał Wyatt, gdy nie tylko nic nie odpowiedziałam, ale nawet nie zmieniłam pozycji. – Chodzi tylko o wytrzymanie tego do końca roku szkolnego. Potem Aiden i tak wyjedzie gdzieś na studia, jestem pewien. Więc w czym właściwie tkwi problem?

– Nie chodzi o to, żeby wytrzymać do końca roku – zaprotestowałam, w końcu się podnosząc. – Chodzi o Aidena. I jego psychikę, wiesz? Ja czasami mam wrażenie… mam wrażenie, że on się z tym wszystkim godzi, bo uważa, że na to zasługuje. Jakby winił się o coś i dlatego nie próbował walczyć z tym społecznym ostracyzmem. Boję się, że nawet jeśli gdzieś wyjedzie, i tak nie będzie potrafił otworzyć się na ludzi. W tym tkwi problem, nie w wytrzymaniu do końca roku. Gdyby chodziło tylko o to, zostawiłabym go w spokoju, bo przecież dawał sobie radę przez tyle lat. Ale myślę, że te lata zmieniły w nim coś więcej niż tylko nauczyły go unikać ludzi.

Dopiero wtedy Wyatt spoważniał. Przestał się uśmiechać i wyprostował się na krześle, wpatrując się we mnie uważnie. Nie wiedziałam, czy to, co mówiłam, miało w ogóle jakiś sens, ale mówiłam to, co czułam. A tak właśnie czułam już od jakiegoś czasu i było mi żal Aidena głównie z powodu tego, co sam sobie roił w głowie, a nie z powodu innych ludzi.

– Aiden był kiedyś u jakiegoś psychologa? Psychoanalityka? – zapytał następnie Wyatt. Wzruszyłam ramionami.

– Z tego, co wiem, to nie. Jego ciotka chyba nie jest nim za bardzo zainteresowana i w ogóle niezbyt wiele zrobiła, gdy przejęła nad nim opiekę.

– Teraz to już trochę późno, ale mimo to można by spróbować – odparł w zamyśleniu. – Mogę zapytać mamę, czy by go nie przyjęła. Albo po prostu zapytam ją o radę, opiszę sytuację, podając możliwie mało szczegółów, jeśli nie chcesz, żeby ktoś jeszcze o tym wiedział, i zapytam, co by zrobiła, gdyby miała takiego pacjenta. Co ty na to?

Pokiwałam głową, bo od mojej ostatniej rozmowy z Aidenem też o tym myślałam. W końcu od jakiegoś już czasu wiedziałam, że mama Wyatta, oprócz manii na punkcie ekologii, zajmowała się psychiatrią.

– Byłoby świetnie, naprawdę. – Oparłam się z powrotem o oparcie krzesełka i posłałam mu kolejne błagalne spojrzenie. – Możesz powiedzieć mamie, że chodzi o mnie czy że te informacje są dla mnie… Tylko nie wspominaj o Aidenie. I bardzo jej ode mnie podziękuj. A ja już teraz dziękuję tobie.

– Daj spokój, czego się nie robi dla przyjaciół. – Wyatt lekceważąco machnął ręką. – To tylko jedna rozmowa z mamą, nic takiego.

– Ale dla mnie to może znaczyć dużo więcej. I dla Aidena też.

Po jego minie wiedziałam, że zrozumiał. Nie zdziwiło mnie to zbytnio; w końcu to był Wyatt. Byliśmy do siebie aż za bardzo podobni, obydwoje lubiliśmy pomagać innym i usprawiedliwialiśmy ludzi, jak tylko mogliśmy.

– No dobra, a tak z innej beczki – powiedział po chwili, a po jego uśmiechu od razu poznałam, że zmieniamy temat – rozumiem, że wybierasz się w sobotę na tę szkolną zabawę? Z kim, bo chyba nie z Aidenem?

– No coś ty, oszalałeś? – prychnęłam. – Skąd, Aiden nigdy by się tam nie pokazał. Ale owszem, tata mi pozwolił, więc głupio byłoby nie pójść. Wstępnie umawiałam się z Carrie i Harper, że pójdziemy we trzy.

– Ach, no tak, Carrie coś wspominała. A masz już sukienkę?

– Błagam, Wyatt, jesteś ostatnią osobą, która powinna o to pytać – zaśmiałam się. – W końcu jesteś facetem, nie? Nie mam sukienki, bo nie zakładałam, że w ogóle pójdę. I dobrze, bo dzięki temu udało mi się wymknąć dzisiaj z domu, żeby się z tobą spotkać.

– Serio? To chodź, coś ci wybierzemy. – On chyba nie mówił serio. Spojrzałam na niego jak na idiotę i zaśmiałam się, tak głupio to zabrzmiało.

– Daj spokój, nie będę z tobą chodzić po sklepach – zaprotestowałam. – Co, gejem jesteś?

– Nie, ale chodziłem już z dziewczynami, dla których zakupy były sensem życia. No, właściwie to z jedną. – Zrobił głupią minę i nie mogłam nie parsknąć śmiechem na jej widok. –  Także jestem wytresowany. No chodź, jestem pewien, że z tobą nie będzie nawet w połowie tak źle.

Przez chwilę jeszcze przyglądałam mu się niepewnie, z niedowierzaniem, bo nie chciało do mnie dotrzeć to, co mówił, w końcu jednak musiałam ulec. Wyatt był bardzo przekonujący. Nawet jeśli nadal nie było dla mnie normalne, by na zakupy iść z przyjacielem, który wcale nie był gejem, zamiast z jakąś dziewczyną.

Okazało się to jednak dobrym wyborem.

***

Jechałam właśnie do domu, powoli, licząc na to, że atak paniki już się nie powtórzy, gdy znowu zobaczyłam tego psa. Biegł wzdłuż Mill Road, poboczem, rozglądając się dookoła, jakby kogoś szukał. Minęłam go, po czym zatrzymałam samochód na poboczu kilkadziesiąt jardów dalej, gdy przegrałam walkę z wyrzutami sumienia. Chwyciłam torebkę i wyciągnęłam z niej psi przysmak, który zawsze w niej woziłam na wszelki wypadek – w środku miałam też kocie jedzenie, bo życie mnie do tego przyzwyczaiło – i poczekałam, aż pies do mnie dobiegnie.

Nie miał obroży, ale wyglądał na zadbanego i dobrze karmionego. Nie znałam się jakoś świetnie na rasach, ale na oko nie wyglądał mi na kundla, przypominał raczej posokowca albo ogara polskiego, z tą brązową, lśniącą sierścią, długim pyskiem, zwisającymi faflami i luźno wiszącymi uszami. Mógł mieć niecałe dwie stopy wzrostu. Albo komuś uciekł, albo ktoś go wyrzucił, trzeciej opcji nie widziałam, bo na pewno nie był bezpański. Gdy się zbliżył, wyciągnęłam psi przysmak w postaci niewielkiej kosteczki, po czym zaczęłam łagodnie do niego mówić.

Pies początkowo był trochę nieufny, spłoszył się zwłaszcza wtedy, gdy koło nas w pędzie przejechał jakiś samochód, w końcu jednak przekonało go jedzenie. Podszedł bliżej i wyciągnął mi z ręki kostkę; zauważyłam, że bardzo uważał, żeby mnie nie pogryźć, co tylko świadczyło o tym, że wychowywał się w jakimś domu, gdzie uczono go przyjmowania jedzenia z ręki. W końcu klęknęłam obok niego i wyciągnęłam rękę, żeby go pogłaskać; dałam mu ją obwąchać, a dopiero później delikatnie pogładziłam sierść na pysku psa.

Natychmiast zaczął merdać ogonem i przybliżył się do mnie trochę, jakby prosząc o więcej pieszczot. Uśmiechnęłam się. To naprawdę nie był bezpański pies, to był biedny, porzucony pies, w dodatku o dobrym charakterze, skoro nie spróbował mi od razu odgryźć ręki. Nie mogłam go tam przecież zostawić. Nieważne, czy jego właściciele go szukali, czy nie, nie mogłam go zostawić. Nie mogłam go też jednak wziąć do domu, bo przecież ojciec nie znosił zwierząt. Przygryzłam wargę, zastanawiając się, co robić. Gdzie w takim razie mogłam go zawieźć?

W jakieś dwadzieścia minut później, bo jednak trochę czasu zabrało mi nakłonienie psa do zajęcia miejsca pasażera w moim samochodzie, zaparkowałam pod domem Aidena. Wysiadłam, a ponieważ pies nie chciał zostać sam w obcym aucie i wcale mu się nie dziwiłam, wypuściłam też jego. Nadal głaszcząc go po pysku, skierowałam się ku drzwiom wejściowym, a pies posłusznie szedł koło mojej nogi; najwyraźniej odrobina pieszczot i psi przysmak wystarczyły, by zyskać jego zaufanie. Szczeknął raz, dopiero wtedy, gdy zatrzymałam się pod drzwiami wejściowymi, czekając, aż Aiden mi otworzy.

Zrobił to po chwili i był wyraźnie zaskoczony, widząc mnie w progu. Raczej nigdzie się nie wybierał, bo miał na sobie wysłużony T–shirt i wytarte dżinsy, z jakiegoś jednak powodu nie ucieszył się na mój widok. Wolną dłonią przeczesał i tak rozczochrane włosy, założył je za uszy, po czym włożył rękę do kieszeni dżinsów.

– Mads? – zapytał, po czym obejrzał się za siebie, w głąb domu. – Co ty tutaj robisz?

– Przepraszam, ale nie miałam dokąd z nim pójść. – Dłonią wskazałam merdającego ogonem obok mojej nogi psa. – Znalazłam go na drodze, nie mogłam go tam zostawić. Myślałam, że mógłby się u ciebie przechować, póki nie znajdę mu domu. Wzięłabym go do siebie, ale… mój ojciec dostałby szału. Nie znosi psów.

– Tak, to znaczy… Chyba nie powinno być z tym problemów. – Aiden zmarszczył brwi, nie odsunął się też, żeby wpuścić mnie do środka. Spojrzałam na niego pytająco. – Po prostu to… to nie jest dobry moment.

– Nie jesteś sam? – Ta odpowiedź przyszła mi do głowy sama, nic nie mogłam na to poradzić, jego zachowanie było klasyczne. No i nie zaprzeczył. – Przepraszam, myślałam… Twojej ciotki i tak nigdy nie ma w domu, więc uznałam, że nie będzie miała nic przeciwko, jeśli w waszym domu przez jakiś czas zamieszka pies, ale może… Trudno, wezmę go do siebie. Mój ojciec jakoś będzie musiał to przeżyć…

– Nie, Mads, zaczekaj. – Aiden chwycił mnie za rękę, gdy już chciałam odejść. Na ten widok pies warknął, więc czym prędzej cofnęłam ramię. Chwilę później zwierzak znowu zaczął merdać ogonem. To co, teraz zamierzał mnie bronić? – To nie tak, ja po prostu…

– Aiden, kto przyszedł?! – Gdzieś zza jego pleców dobiegł mnie kobiecy, nieznany mi głos. Usłyszałam stukot szpilek po parkiecie, a zmieszanie Aidena tylko się zwiększyło, zaś po chwili za jego plecami stanęła jakaś kobieta.

Miała może jakieś trzydzieści lat i wyglądała naprawdę dobrze. Długie, brązowe włosy opadały jej na ramiona, lekko kręcąc się na końcach, zaś dyskretnie umalowane, niebieskie oczy przyglądały mi się z zainteresowaniem. Kobieta nie była wysoka, miała pewnie tyle wzrostu, co ja, tylko że stała na wysokich szpilkach, do których dobrała bardzo odpowiedni ubiór: elegancką, granatową sukienkę za kolano i czarny żakiet. Była ładna; uśmiechała się lekko, życzliwie, miała regularne rysy twarzy i lekką opaleniznę, która wyglądała na naturalną. Lekko zadarty nos dodawał jej twarzy charakteru.

Wiedziałam, kim była, jeszcze zanim się odezwała. Zrozumiałam też w jednej chwili konsternację Aidena i niechęć do wpuszczenia mnie do mieszkania. Ta kobieta na pewno nie miała pojęcia, kim byłam, podobnie jak mój ojciec nie wiedziałby, kim był Aiden poza faktem, że mieszkał w sąsiedztwie i za szybko jeździł samochodem. Ach, no i oczywiście, że był bratem mordercy.

– Joan, to jest… Maddison Monroe. Mieszka w domu obok – przedstawił mnie Aiden dość niemrawo. – Maddie, to jest… Joan, moja ciotka.

– Miło mi panią poznać – powiedziałam, wyciągając rękę w kierunku kobiety. Joan potrząsnęła głową, aż jej włosy całe zafalowały, po czym mocno uścisnęła moją dłoń.

– Och, mów mi po imieniu, kochanie! Aiden mi tyle o tobie opowiadał, że mam wrażenie, jakbym już cię znała! – O, to było coś nowego. Sądziłam, że Joan w ogóle nie interesowała się życiem Aidena i że on jej się z niczego nie zwierzał. Więc skąd ja? – Zawsze chciałam, żeby sobie znalazł jakąś fajną dziewczynę – dodała konfidencjonalnym tonem. – Zawsze go o to wypytuję, gdy przyjeżdżam do domu. Wejdź, proszę, może napijesz się herbaty?

– Nie, dziękuję, w zasadzie… powinnam już wracać do domu – odparłam niepewnie, bo trochę mnie rozproszyła. – Przyszłam, bo… znalazłam na drodze psa. Miałam nadzieję, że Aiden mógłby się nim zająć, dopóki nie znajdę jego właścicieli.

Mina Joan zrzedła trochę, kiedy spojrzała na psa. Odmerdał jej ogonem, ale chyba tylko ja się tym przejęłam.

– Och, z tym nie powinno być problemu – powiedziała w końcu Joan, a chociaż zrobiła to bez przekonania, odsunęła się, by przepuścić nas do środka. – Wejdźcie obydwoje. Jak się wabi ten pies?

Czy ona była do końca normalna? Zacmokałam na psa, który po chwili wahania wszedł do domu i oparł się bokiem o moją nogę, jakby tylko przy mnie czuł się bezpiecznie. Co za słodki, kochany zwierzak. Miałam nadzieję, że Aiden i Joan nie będą z nim mieli problemu.

– Nie mam pojęcia, znalazłam go jakieś dwadzieścia minut temu – odpowiedziałam jednak, bo nie chciałam robić z ciotki Aidena idiotki. – Aiden, znajdziesz coś dla niego na posłanie? Jakiś stary koc albo coś?

– Jasne. I przygotuję mu coś do jedzenia, na pewno jest głodny. – Aiden uklęknął, po czym wyciągnął rękę do psa. Po uważnym jej obwąchaniu, zwierzak dał się w końcu pogłaskać. – Zaraz wracam.

Aiden wybiegł z pokoju, a ja zostałam sam na sam z Joan. Rozejrzałam się dyskretnie dookoła, bo w tym domu byłam pierwszy raz. Nie mogłam pozbyć się wrażenia, że oglądałam wnętrza, po których biegał kiedyś z bronią palną seryjny morderca. Jakoś nawet w szkole nie miałam tego wrażenia, chociaż bywałam przecież choćby w bibliotece; tutaj natomiast nie mogło mi to wyjść z głowy.

Rozkład pomieszczeń był podobny do tego w moim domu; na parter składał się duży salon połączony z kuchnią, tylko jedną ścianką działową oddzielony od części salonowej. Z tym, że w domu Aidena salon znajdował się tam, gdzie my mieliśmy kącik jadalny: to tam stała ciemnozielona, dwuosobowa sofa i dwa fotele w tym samym odcieniu, a także telewizor, naprzeciwko wejścia natomiast znajdował się szeroki stół jadalny, za którym widziałam sporych rozmiarów kominek. Po prawej, tak samo jak w moim domu, schody prowadziły na piętro, zakręcając w połowie ciągu o dziewięćdziesiąt stopni. Wewnątrz dom wyglądał na dużo bardziej zadbany, niż świadczyłaby o tym zewnętrzna elewacja.

– A więc mieszkasz w domu obok, tak, Maddie? – Pierwsza odezwała się Joan, uśmiechając się do mnie lekko. – Od niedawna?

– Wprowadziłam się z ojcem na początku października, tak. – Włożyłam ręce do kieszeni dżinsów, bo inaczej ciągle głaskałabym psa, a nie chciałam go za bardzo do siebie przywiązać. Już i tak nie chciał się ruszyć z miejsca, które zajmował, oparty o moją nogę. – Aiden mówił coś na mój temat?

– Owszem, wspominał, że się spotykacie. – Po jej rozbawionym spojrzeniu domyśliłam się, że to wcale nie było wszystko, ale nie naciskałam. – Ale jesteś młodsza od Aidena, tak? Jak w ogóle podoba mi się Elizabethtown?

– Jestem od niego młodsza o rok, także jestem klasę niżej – przyznałam, zastanawiając się równocześnie, co właściwie odpowiedzieć na jej drugie pytanie. – A Elizabethtown… To ciekawe miasto, choć trochę dla mnie za ciasne. Dorastałam w Austin.

Przemilczałam sporą część prawdy, a Joan na pewno zdawała sobie z tego sprawę. Ale morderstwa Davida i nagonka na Aidena nie były tematem, który można by podjąć przy herbatce podczas towarzyskiego spotkania.

Miałam nadzieję, że to będzie już koniec naszej wymiany zdań, bo nie czułam się komfortowo, stojąc na środku salonu obok przyglądającej mi się wciąż uważnie Joan. W następnej jednak chwili ciotka Aidena, jakby czytając mi w myślach, powiedziała:

– Nie stójmy tak na środku salonu, co? Usiądź na kanapie, Maddie. Porozmawiamy sobie trochę.

„Porozmawiamy sobie trochę”?

To zdecydowanie nie brzmiało dobrze.