34. Stara miłość

Następnego dnia tata bardzo niechętnie poszedł do pracy. Wiedziałam, że gdyby miał wybór, zostałby w domu i stał na straży pod drzwiami mojego pokoju, nie mógł jednak tak po prostu nie pojawić się w szpitalu. Sama nie wiedziałam, czy to dobrze, czy źle.

O dziwo, kiedy tylko powiedziałam mu, że Wyatt przyznał się do zabójstwa, tata całkiem się uspokoił. To chyba była kwestia mojej żałosnej miny. Widząc mnie tak bliską płaczu, tata po prostu nie mógł się gniewać, mógł tylko spróbować mnie pocieszyć. Martwił się też, jak będę się czuć ze świadomością, że mój przyjaciel okazał się mordercą, następnego dnia, gdy już emocje trochę ze mnie opadną, i pewnie właśnie dlatego (oraz z obawy, że znowu mogłabym spróbować zrobić coś głupiego) nie chciał iść do pracy. Niestety nie było takiej opcji, zwłaszcza że tata na ten dzień miał zaplanowaną od dawna jakąś bardzo ważną operację. Miałam tylko nadzieję, że swoimi nastoletnimi dramatami nie wyprowadziłam go z równowagi na tyle, by pojawiły się podczas niej jakieś problemy.

Tata wyszedł więc do pracy, obiecując, że wróci przed szóstą, a ja zostałam sama w domu, jako że nadal obowiązywał mnie zakaz zbliżania się do szkoły. Ojciec poprzedniego dnia wprawdzie porozmawiał sobie od serca z dyrektorem, ale niewiele to dało. A nawet jeśli udało mu się zmusić ich do jakichś bardziej drastycznych kroków, miał wystarczająco dużo rozumu, by dla mojego własnego dobra kazać mi póki co siedzieć w domu. Chyba żadne zapewnienia dyrektora szkoły nie zapewniłyby go, że będę tam bezpieczna. Przynajmniej póki co.

Póki cała szkoła nie dowie się, że to nie Aiden, a Wyatt zabił Lucasa, pomyślałam z goryczą. Może wtedy przestaną mnie nazywać dziwką mordercy?

Próbowałam oglądać telewizję i coś czytać, ale obydwie te czynności wymagały choćby minimalnego zaangażowania mózgu, do czego tego dnia nie byłam zdolna. Ostatecznie ułożyłam się więc na łóżku ze szkicownikiem i ołówkiem, bo zawsze najlepiej mi się myślało właśnie w trakcie rysowania. Pozwoliłam moim dłoniom płynąć swobodnie, równocześnie przypominając sobie, czego dokładnie poprzedniego dnia dowiedziałam się na policji.

Wyatt się przyznał. Tyle dowiedziałam się od policjantów, których spotkałam na komendzie. Tych samych, którzy już wcześniej przesłuchiwali mnie w sprawie Aidena. W pierwszej chwili chciałam zapewnić ich, że to niemożliwe, że Wyatt tego nie zrobił – mimo że się przyznał – ale natychmiast odezwał się ten policjant, którego tamtego dnia tak usadził mój ojciec, mówiąc z wyraźną złośliwością:

– A co, z tym też spędziłaś tamtą noc?

To wszystko nie mieściło mi się w głowie, a sprawy nie polepszał fakt, że policjanci nie pozwolili mi się zobaczyć z Wyattem, żebym mogła go wypytać o wszystko. Niby dlaczego miałby zabić Lucasa? I dlaczego zgłosił się na policję, kiedy tylko usłyszał ode mnie o widzianej przez Aidena hybrydzie? Przecież mógł się wyprzeć, zbyć mnie śmiechem. A zamiast tego on natychmiast pognał na policję i dał się zamknąć. Nie potrafiłam tego wyjaśnić i strasznie mnie to irytowało. Jakby coś swędziało mnie pod skórą i nie chciało przestać. Jakbym wiedziała, że było w tym coś więcej, nie potrafiła tylko sobie uświadomić, co.

A może po prostu miałam paranoję i zbyt dobry charakter, przez który nie chciałam uwierzyć, że ktokolwiek – zwłaszcza ktoś tak mi bliski jak Wyatt – mógłby zrobić coś podobnego. Może powinnam się pogodzić z faktem, że ludzie nie byli tacy dobrzy, jakimi chciałabym ich widzieć.

Ale nie Wyatt!, krzyczał jakiś oburzony głosik w mojej głowie. To on jako jedyny przyjął do wiadomości, że spotykałam się z Aidenem, jeszcze zanim wszystko wybuchło mi w twarz, i nie miał nic przeciwko temu. To on pocieszał mnie po tym idiotycznym filmiku z Lucasem na youtube. To on odwiózł mnie do domu po tamtej feralnej bójce Aidena z Lucasem. To on wreszcie zaoferował, że mógłby poprosić mamę, żeby pomogła Aidenowi. Nie mogło mi się pomieścić w głowie, że równocześnie ten sam człowiek mógłby pojechać tamtej nocy nad jezioro, zabić Lucasa – nawet przypadkiem – a potem milczeć na ten temat tyle czasu i pozwolić, by policja zgarnęła Aidena. To było kompletnie nie w jego stylu!

Próbowałam sobie przypomnieć, jak właściwie zachowywał się po tamtym weekendzie, ale pamiętałam tylko, jak przepraszał, że wydał Aidena. To przecież on powiedział policji, że Aiden był nad jeziorem podczas imprezy, kiedy Lucas prawie się utopił, i to miałoby sens, gdyby chciał odsunąć od siebie podejrzenia. Jasne, zasłaniał się koniecznością powiedzenia prawdy. Ale jeśli myślał, że dzięki temu podejrzenia policji skierują się ku Aidenowi, zamiast na niego? Musiałam niestety przyznać, że to miało sens.

Rzuciłam ołówek na arkusz papieru i schowałam twarz w dłoniach, wpychając palce do oczu i usiłując sprawić, żeby przestały mnie piec. Kiepsko spałam tej nocy mimo pocieszającej rozmowy przez telefon z Aidenem, który dość nadaremnie starał się mnie rozchmurzyć. Dopiero po chwili spojrzałam na rysunek, który moje palce wykonały zupełnie odruchowo. Tym razem był to widoczek znad Lewis Lake. Ledwie zarys, ale od razu rozpoznałam miejsce. Zwłaszcza dokładnie naszkicowałam plażę wraz z zejściem do wody, gdzie siedziałam kiedyś z Aidenem, gdy pierwszy raz opowiedział mi o swojej przeszłości i o Joan. To był naprawdę niezły szkic, nawet nie wiedziałam, że to miejsce tak dobrze wryło mi się w pamięć.

To miejsce, gdzie został zabity Lucas.

Moja komórka rozdzwoniła się w chwili, gdy właśnie chciałam sobie jeszcze trochę poangstować. Ostatnio miałam wrażenie, że to robiło się moją specjalnością, więc może i dobrze, że ktoś zadzwonił.

Spojrzałam na wyświetlacz i podniosłam brew. Serio?

– Cześć, Maddie – usłyszałam nieco zgaszony głos Carrie. – Słyszałaś już? Że Wyatt się przyznał?

Odsunęłam od siebie szkic, przewróciłam się na plecy i westchnęłam. Wolałam sobie nie wyobrażać, jak w tym czasie plotkowała cała szkoła. Musiało tam wrzeć jak w ulu na informację, że zamknięto Wyatta.

To zapewne była ostatnia osoba, którą ktokolwiek mógłby podejrzewać.

– Tak, wczoraj – mruknęłam. – Co o tym myślicie?

– No wiesz… Nikomu się w to wierzyć nie chce – odparła i to naprawdę było dziwne, nie słyszeć w jej głosie tego entuzjazmu, który zwykle się tam czaił. – Że akurat Wyatt mógłby zrobić coś takiego… No, ale w gruncie rzeczy trochę go rozumiem. A ty jak się trzymasz? Słyszałam, że Whiterby powiedział ci, żebyś nie przychodziła do szkoły?

– Tak, jestem w domu – potwierdziłam z roztargnieniem. – Moment, skąd ci właściwie przyszło do głowy, że go rozumiesz, Carrie? Wyatta?

– No wiesz… Przez Harper. – Byłam prawie pewna, że w tamtej chwili Carrie wzruszyła ramionami. – Nawet miałam iść z Wyattem na randkę… Ale w zasadzie od początku wiedziałam, że to nie wypali. Nieważne. Wpaść do ciebie? Już skończyłam lekcje. Mogłabym ci podrzucić notatki z angielskiego.

Notatki z angielskiego były w tamtej chwili ostatnim, czym mogłabym się przejmować. Zastanawiało mnie za to co innego. Carrie w ogóle nie była zdziwiona faktem, że to akurat Wyatt zabił Lucasa. Ja tymczasem zupełnie nie rozumiałam, dlaczego.

– Na randkę? – powtórzyłam tępo. Carrie westchnęła.

– No przecież ci mówiłam. To było krótko po tej imprezie nad jeziorem… Ale jakoś nam się nie składało. Zresztą myślę, że Wyatt nadal ją kocha, więc to i tak nie miałoby sensu. To jak z tymi lekcjami?

– Może później – odparłam pospiesznie, po czym postarałam się wszystko poskładać w całość. – Zaraz, moment… Próbujesz mi powiedzieć, że Wyatt kocha Harper? Skąd się to w ogóle wzięło? Przecież jej zależało na Lucasie.

Przeczuwałam jakiś nastoletni dramat i się nie zawiodłam. Że też jednak tego wcześniej nie zauważyłam?

– No pewnie. Wyatt chodził z Harper jakiś czas temu, w zeszłym roku, ale potem ona rzuciła go dla Lucasa – wyjaśniła chętnie Carrie. – Kompletnie oszalała na jego punkcie, a Lucas jak to Lucas… pobawił się nią trochę, a potem ją zostawił. Wyattowi ciągle na niej zależało, a Harper do końca miała nadzieję, że odzyska Lucasa. Więc, sama rozumiesz… Nie dziwię się Wyattowi, że pojechał nad Lewis Lake, przemówić Lucasowi do rozsądku. Widział przecież, jak to bardzo rani Harper, że Lucas za tobą lata, bezskutecznie zresztą. To był idiotyczny układ, a Wyatt za mocno się zaangażował. Musiało o to chodzić.

O rany. Znałam tych ludzi tyle czasu i na nic z tego nie wpadłam?! Musiałam być kompletnie ślepa! A wydawało mi się, że sporo o nich wiedziałam! Dlaczego Wyatt nigdy mi nie powiedział…?

Opowiadałam mu przecież o mnie i Aidenie. Był jedyną osobą, która o tym wiedziała, zanim cała sprawa się rypła. Więc dlaczego nie odwdzięczył mi się tym samym? Przecież chętnie bym posłuchała! Zawsze byłam osobą, która słuchała innych. Byłam w tym dobra. Na tym przecież głównie opierałam swoją znajomość z Carrie. Więc dlaczego Wyatt nie mógł mi tego powiedzieć? Jakoś wspomnieć, że była dziewczyna, na której mu zależało, tylko ona go olewała?

– Myślę, że było mu tego wstyd – dodała po chwili Carrie, nieświadomie udzielając odpowiedzi na moje zadane w myślach pytania. – No wiesz, że tak się beznadziejnie zakochał. Że Harper miała go gdzieś i była taka wpatrzona w Lucasa. Zwłaszcza że chodziło o Lucasa.

– No tak – bąknęłam idiotycznie, nie bardzo wiedząc, co jeszcze jej odpowiedzieć. – Wiesz co, Carrie… Przepraszam cię, ale muszę kończyć. Oddzwonię w sprawie tych lekcji, dobrze? Dzięki za telefon. I w ogóle… dzięki, że chce ci się jeszcze ze mną rozmawiać.

– No weź, Maddie. – Carrie zaśmiała mi się w słuchawkę. – To ja zachowałam się wobec ciebie okropnie, a zupełnie na to nie zasłużyłaś. Harper też ostatnio nie przychodzi do szkoły i jest tu bez was jakoś tak pusto…

Jej głos brzmiał naprawdę żałośnie. Koniecznie musiałam do niej oddzwonić i ją do siebie zaprosić. Nieważne, że wcześniej mówiła różne nieprzyjemne rzeczy i że w gruncie rzeczy była płytka. Ciągle była moją koleżanką i jeśli mogłam coś zrobić, żeby czuła się lepiej, zamierzałam to właśnie zrobić.

– Harper nie przychodzi do szkoły? – podchwyciłam dopiero po chwili. Carrie przytaknęła.

– No wiesz, myślę, że naprawdę jej zależało na Lucasie. W takiej sytuacji zupełnie się jej nie dziwię.

– A rozmawiałaś z nią w ogóle? – Nie, żebym martwiła się o Harper. Chociaż… przecież nawet ona była tylko człowiekiem. I miała swoje uczucia, i musiała po tym wszystkim czuć się okropnie. A Carrie, jako jej przyjaciółce, na pewno też nie było w tej sytuacji łatwo, niezależnie od jej charakteru. – Wiesz, jak ona się trzyma?

– Tyle, co dowiedziałam się od jej mamy, podobno snuje się po domu zapłakana. Nie chce nikogo widzieć i nie odbiera ode mnie telefonów. Będę się musiała w końcu do niej wybrać. – Gdyby chodziło o kogoś innego, pewnie by mnie to zdziwiło, że aż tak mocno przeżywała. Ale to była Harper. Nie umniejszając jej żałoby po chłopaku, którego podobno kochała, najwyraźniej lubiła też trochę przesadzać w każdą stronę.

Porozmawiałam jeszcze chwilę z Carrie, zaprosiłam do siebie na wieczór, po czym skończyłam rozmowę, wymawiając się koniecznością przyrządzenia obiadu. W rzeczywistości obiad leżał w lodówce od poprzedniego dnia – tata zrobił zapiekankę – a ja musiałam pomyśleć, bo rewelacje Carrie nadały nowego sensu poczynaniom Wyatta.

To było zupełnie nieprawdopodobne, że nie powiedział mi o swoich uczuciach do Harper, ale nie miałam żadnego powodu, żeby nie wierzyć w tej sprawie Carrie, która przecież znała go dłużej ode mnie, a skoro to była prawda, to Wyatt miał motyw. I to całkiem niezły motyw. Nawet po tej awanturze w szkole mógł mieć powód, żeby jechać nad Lewis Lake. Do końca przecież Lucas rzeczywiście za mną latał, a ja nie odrzuciłam go wystarczająco wyraźnie – przynajmniej dla reszty szkoły, bo może nie dla niego. Jeżeli faktycznie Harper na tyle zależało na Lucasie – a to akurat było dla mnie oczywiste – a Wyattowi na Harper – a o tym zapewniała mnie Carrie – to motyw pojawiał się sam. Odebrana miłość, zranione uczucia, ale przede wszystkim, znając Wyatta, spokój i sprawiedliwość dla Harper – z tym wszystkim mógł jechać tamtego wieczora nad jezioro. Okej, to był raczej słaby powód, żeby kogoś zabić, ale przecież byłam pewna, że Wyatt wcale nie chciał zabić Lucasa. To musiał być wypadek.

A więc pojechał tam dla Harper, bo nie mógł dłużej patrzeć, jak dziewczyna zadręczała się z powodu Lucasa. Trudno było mi w to uwierzyć, znając dość powierzchownie okropny charakter Harper i dość dobrze cudowny charakter Wyatta – jak dla mnie, ci dwoje po prostu za cholerę do siebie nie pasowali – ale gdyby faktycznie tak było, wszystko w miarę łączyłoby się w całość. Nawet Wyatt jako rycerz na białym koniu, broniący uczuć swojej ukochanej, też nawet mi pasował. Gdyby to tylko nie było takie nieprawdopodobne.

Wyatt zakochany w Harper? Serio?

Zerknęłam na zegarek. Dochodziła trzecia, Harper na pewno była już w domu, a do powrotu taty miałam jeszcze masę czasu. Był więc jeden sposób, by dowiedzieć się, czy Carrie mówiła prawdę. Ten sposób obejmował wprawdzie konfrontację z osobą, której w tej szkole szczerze nie znosiłam, ale to była niewielka cena, by zrozumieć postępowanie mojego przyjaciela. Bo przecież niby wierzyłam Carrie, ale ciągle musiałam dowiedzieć się prawdy ze źródła. A skoro nie chcieli mnie wpuścić do Wyatta – tak przynajmniej było poprzedniego dnia – to istniało jeszcze jedno źródło.

Harper.

Poderwałam się z łóżka, zanim zdążyłam przekonać samą siebie, że to był zły pomysł. Szybko odnalazłam kluczyki do samochodu, dokumenty i moją torbę, którą zarzuciłam sobie na ramię. Ponieważ na zewnątrz właśnie zaczynało padać, jak to na koniec jesieni przystało, zabrałam też kurtkę przeciwdeszczową. Z kapturem na głowie i torbą na ramieniu wyszłam przed dom, gdzie uderzył we mnie ostry, przenikliwy wiatr, siekąc we mnie również kroplami deszczu. Odruchowo spojrzałam w okna domu Aidena – przez zasłony przenikało jasne światło, więc zapewne był w domu – ale nie poprosiłam go o asystę. Tę kwestię musiałam załatwić sama.

Z trudem zmusiłam się, by wsiąść za kierownicę mojego samochodu. Tym razem byłam jednak względnie spokojna, więc poszło łatwiej. Dojście do auta i zajęcie miejsca za kierownicą zajęło mi zaledwie kwadrans i nie zwróciło na siebie uwagi nikogo z okolicy, na szczęście. Gdy w końcu zatrzasnęłam za sobą drzwi, odgradzając się od deszczu i wiatru, a następnie ściągnęłam z głowy kaptur, odetchnęłam z ulgą. Nienawidziłam jesieni.

Nienawidziłam też prowadzić, ale akurat to uczucie musiałam w sobie przezwyciężyć, jeśli chciałam dowiedzieć się prawdy o motywach postępowania Wyatta.

Mogłaś po prostu poprosić Aidena, odezwał się znowu ten głosik w mojej głowie. Na pewno by z tobą pojechał.

Mogłam, pewnie. Tylko że to było co innego niż przejażdżka do Wyatta i na policję. Podejrzewałam, że rozmowa z Harper mogła zająć ciut więcej czasu, a nie mogłabym przecież pozwolić Aidenowi czekać na mnie w samochodzie. Z drugiej strony nie mogłabym go też wziąć ze sobą do środka, biorąc pod uwagę, jakie tematy chciałam poruszyć.

I jakie zdanie mieli mieszkańcy Elizabethtown o Aidenie.

Odetchnęłam głęboko i zaczęłam w myślach recytować od tyłu tabliczkę mnożenia. Miałam nadzieję, że to pomoże mi się trochę uspokoić i ruszyć wreszcie z tego cholernego podjazdu. I tak zmarnowałam już wystarczająco dużo czasu. Nie chciałam dawać ojcu kolejnych powodów do denerwowania się.

Serce podeszło mi do gardła, gdy w końcu odpaliłam silnik, ale po chwili udało mi się wrócić do względnej równowagi. Wyjeżdżając w ślimaczym tempie z podjazdu, usiłowałam sobie wmówić, że to przecież nic takiego. To tylko samochód. Mnóstwo osób nimi jeździło, a ja nie byłam od nich w żaden sposób gorsza. A wypadki samochodowe zdarzały się naprawdę rzadko. Z moich znajomych nikt nigdy nie przeżył niczego bardziej niebezpiecznego od lekkiej stłuczki. Ja sama miałam w życiu tylko ten jeden.

Zrobiło mi się niedobrze, gdy przypomniałam sobie zgrzyt stali i pisk hamulców, więc czym prędzej odsunęłam od siebie te myśli, skupiając się zamiast tego na drodze do domu Harper. Cholera. Chyba naprawdę powinnam iść do jakiegoś świrologa, jeśli w przyszłości chciałam regularnie prowadzić samochód. Inaczej mogłam już zawsze stanowić na drodze poważne zagrożenie. W Elizabethtown, gdzie ulice nie były zatłoczone, problem był jakby mniejszy, ale co, gdybym przeniosła się z powrotem do jakiegoś dużego miasta? Porzuciłabym prowadzenie na rzecz sprawnie działającej komunikacji miejskiej?

Podświadomie wiedziałam, że tak właśnie by było. Nie byłam w stanie stwierdzić, czy w ogóle mnie to niepokoiło, czy raczej na myśl o tym czułam ulgę.

Drogę do domu Harper zapamiętałam aż za dobrze. Moja ostatnia wizyta w tamtym miejscu okazała się przecież nienajszczęśliwsza, zwłaszcza w połączeniu ze wszystkim, co się stało później. Że też nie przyszło mi do głowy zapytać Carrie o Wyatta… Skąd miałam wiedzieć, czy byli wtedy ze sobą cały czas? Przecież Wyatt był w lesie. Kto powiedział, że tamten wypadek Lucasa rzeczywiści musiał być wypadkiem?

Nie, nie mogłam tak myśleć. To nie było w porządku, zakładać, że coś takiego mogło się stać, bez żadnych dowodów. Wyatt był moim przyjacielem, musiałam dać mu choć odrobinę kredytu zaufania.

Byłam tam tylko raz i nie prowadziłam, kiedy jechałam na imprezę nad jezioro, ale i tak wiedziałam, gdzie stanąć, żeby odnaleźć odnogę prowadzącą w las, do domu rodziców Harper. Praktycznie kompletne odludzie, ze wszystkich stron otaczał mnie las, ani jednego domu więcej. Zatrzymałam się na poboczu przy bocznej drodze i pozwoliłam sobie na chwilę zawahania. Naprawdę chciałam to zrobić? Naprawdę chciałam rozmawiać o uczuciach z Harper? Z Harper, która nie znosiła mnie właśnie dlatego, że jej obiekt uczuć ośmielił się na mnie spojrzeć (a potem także rzucić)? Musiałam być kompletnie nienormalna.

Ale miałam wrażenie, że nie robiłam tego dla Harper. Robiłam to dla Wyatta. Musiałam zrozumieć, dlaczego to zrobił – dlaczego pojechał tamtej nocy nad jezioro i zabił Lucasa. I musiałam dowiedzieć się tego nie od osób trzecich, a od samych zainteresowanych.

Musiałam też przyznać, że ciekawiła mnie reakcja Harper. Wiedziała już, co zrobił Wyatt? Była na niego zła, może wściekła? Miała do niego żal? Rozumiała go w ogóle czy raczej nie chciała go widzieć?

Nie wiedziałam już, czego spodziewać się po Harper, więc wszystkie te opcje wydawały mi się równie prawdopodobne. Dlatego w końcu powoli wysiadłam z auta i zatrzasnęłam za sobą drzwi, po czym ruszyłam w stronę drogi prowadzącej do lasu. Miałam wrażenie, jakby ta droga trwała dwa lata, a moje nogi poruszały się w zwolnionym tempie. Tak bardzo nie chciałam tam iść. Tak bardzo nie chciałam rozmawiać z Harper.

Że też Wyatt musiał się zgłosić na tę policję i wszystko skomplikować…

W końcu jednak znalazłam się pod domem, który dosyć słabo pamiętałam z imprezy, i nacisnęłam dzwonek. Raz. Drugi. Trzeci. Za każdym razem czekałam chwilę, zanim ponownie dźgałam go palcem, ale i tak nie mogłam się powstrzymać. Pewnie nikogo nie było w domu, ale i tak dzwoniłam dalej. Cholera. Skoro już zebrałam się w sobie i przyjechałam, czy naprawdę musiałam teraz odbić się od drzwi?

W końcu, po jakichś stu latach, po drugiej stronie usłyszałam kroki. Pospieszne kroki.

– No już, zaraz! – Za nimi dotarł do mnie wkurzony głos Harper. – Otwieram przecież, do diabła!

Nasze spojrzenia skrzyżowały się, gdy tylko w końcu otworzyła drzwi. Bardzo postarałam się, żeby w moim nie było widać współczucia.

Harper nie wyglądała dobrze. Ubrana byle jak, rozczochrana, miała wory pod oczami, a same oczy zaczerwienione, jakby płakała. Nadal nie mogłam uwierzyć, że śmierć akurat Lucasa mogła tak na nią działać, ale to pewnie znaczyło, że byłam bez serca. Na mój widok jej spojrzenie stwardniało; Harper podniosła buntowniczo podbródek, co i tak wyglądało nieco żałośnie.

– Czego tutaj chcesz? Po co stoisz tu i dobijasz mi się do drzwi? – warknęła zamiast powitania.

Nie dziwiło mnie to specjalnie. Nigdy mnie przecież nie lubiła, a co dopiero w tamtej chwili. Nadal myślała, że Lucas zginął przeze mnie, czy już nie?

– Słyszałaś? Wyatt zgłosił się na policję – odparłam bez owijania w bawełnę. Z Harper nie było co bawić się w „Cześć, przyszłam sprawdzić, jak się czujesz”.

Coś mignęło w jej twarzy. Wina? A więc jednak wiedziała. I domyślała się też, że zrobił to dla niej.

– Tak, wiem – bąknęła. W jednej chwili straciła jakby cały swój animusz. – Dzwonił do mnie z aresztu. Prosił, żebym przyjechała z nim porozmawiać.

Poczułam mimowolną zazdrość, chociaż to było idiotyczne. Mnie nawet do niego nie wpuścili, a do niej sam dzwonił. Ale jasne. Znali się dużo dłużej niż Wyatt ze mną, a poza tym do niej czuł jednak więcej. Szkoda tylko, że jako mój przyjaciel nie zdecydował się powiedzieć mi prawdy.

– Pojechałaś? – zapytałam. Wzruszyła ramionami.

– A o czym miałabym z nim rozmawiać? Przyznał się przecież. – Jej głos nadal brzmiał tak dziwnie… żałośnie. Zupełnie to do niej nie pasowało, nigdy wcześniej nie widziałam jej w takim stanie. I nigdy wcześniej nie rozmawiała ze mną tak normalnie.

– Więc nie pojechałaś – powiedziałam z niedowierzaniem. – Wyatt zrobił to przez ciebie, wiesz? Miał dość tego, jak zadręczasz się przez Lucasa. Nie mógł dłużej patrzeć, jak robisz z siebie idiotkę. Tylko z tego wziął się ten cały wypadek i śmierć Lucasa! A ty nie masz nawet na tyle odwagi, by porozmawiać z nim na posterunku? Co, obwiniasz go? O to, że Lucas nie żyje?

– Nie, oczywiście, że nie! – zawołała i o dziwo brzmiała szczerze. – Tylko że ja… Chciałabym już to wszystko zostawić za sobą.

Zostawić za sobą. Przyjaciela, który się w niej kochał, przez co zrobił coś naprawdę głupiego. Coś, za co miał pewnie płacić do końca życia. Wyatt, jeden z lepszych uczniów w szkole, kandydat do Harvardu. Ta dziewczyna w ogóle nie miała serca.

– Jedziemy – zadecydowałam, co zaskoczyło nawet mnie samą. Harper cofnęła się o krok.

– Gdzie?

– Do Wyatta, oczywiście – prychnęłam. – Skoro nie potrafisz sama, odeskortuję cię.

– Ani mi się śni, nigdzie z tobą nie jadę!

– Naprawdę nawet tyle nie możesz dla niego zrobić?! – podniosłam wreszcie głos. – Nawet tyle, Harper?! Po prostu do niego pojechać?! Czy ty w ogóle nie masz serca, on cię kompletnie nie obchodzi?! Chociaż raz zachowaj się porządnie, jak człowiek, i staw temu czoło! Naprawdę od tego nie umrzesz!

Milczała przez moment, bijąc się z myślami. W końcu zatrzasnęła mi drzwi przed nosem. W myślach odliczyłam do dziesięciu, żeby się uspokoić, bo przez moment myślałam, że zaraz rozniosę te drzwi na strzępy. Nie, naprawdę. Ona była kretynką, kompletnie nic do niej nie docierało. To nie miało sensu.

I właśnie wtedy, gdy już chciałam odejść, drzwi otworzyły się ponownie, po czym Harper wyszła na zewnątrz. W kurtce, butach, z torebką w dłoni i twarzą muśniętą pudrem. Naprawdę. Nawet w takiej chwili musiała pamiętać o choćby delikatnym makijażu.

Wpatrywałam się w nią bez słowa, gdy zamykała na klucz drzwi. Miałam wrażenie, że świat stanął na głowie albo że wpadłam do króliczej nory, skoro Harper zachowywała się jak człowiek i nawet mnie słuchała. Nigdy wcześniej nie sądziłam, że to było możliwe.

– No co się tak gapisz? – fuknęła na mnie, gdy w końcu odwróciła się od drzwi. – Dobrze, jedźmy. Masz rację, powinnam stawić temu czoło i z nim porozmawiać. Zadowolona? A teraz wsiadaj do samochodu, nie mam całego dnia.

Wskazała mi swoje stojące na podjeździe auto, a ja nie miałam siły protestować. Miałam wrażenie, że jej zgoda była niezwykle krucha i że Harper zmieniłaby zdanie, gdybym tylko powiedziała cokolwiek. Milczałam więc, uznając, że jakoś później wrócę do niej do domu po swój samochód. A zawsze lepiej było jechać na komisariat jako pasażer niż kierowca. Zwłaszcza z Harper. Była chyba ostatnią osobą, która powinna wiedzieć o moich lękach.

Ostatecznie więc wsiadłam do jej samochodu, chociaż podświadomie wyczuwałam, że to był błąd.

Jeszcze wtedy nie wiedziałam, jak duży.