30. Konsekwencje prawdy

Posłuchaj

Posłuchaj

Cała sytuacja nie wyglądała dobrze, ale byłam przekonana, że mogłam ją jeszcze odwrócić na swoją korzyść. Nie było przecież beznadziejnie.

Chyba.

– Mogę to wyjaśnić – zapowiedziałam nieco desperacko, nie bardzo wiedząc, od czego powinnam zacząć. W zasadzie w ogóle nie miałam pojęcia, co powiedzieć.

Tata założył ramiona na piersi i posłał mi krzywe spojrzenie.

– Nie wątpię.

Po tych słowach w salonie zapadła cisza, podczas gdy tata wpatrywał się we mnie z gniewnym oczekiwaniem, a ja rozpaczliwie próbowałam wymyślić, co mu powiedzieć. Niestety, nie robiłam się od tego mądrzejsza.

– No, co zajmuje ci tyle czasu? – odezwał się w końcu ze złością. – Potrzebujesz aż tyle czasu, żeby wymyślić dobrą wymówkę?

– Ja nie…

– Więc pozwól, że zrobię to za ciebie – przerwał mi bezpardonowo, co w zasadzie przyjęłam z ulgą, bo oznaczało to, że nie musiałam się dłużej produkować. – Ktoś pomógł w śmierci Lucasa, a ty bardzo nie chcesz uwierzyć, że to mógłby być ktoś z twoich znajomych. Dlatego wymyśliłaś tę bajeczkę, że niby byliście razem, kiedy tego chłopaka… Aidena, tak?… zabrała policja. Mam rację?

Otwarłam usta, nie bardzo wiedząc jednak, co odpowiedzieć. Przez moment biłam się z myślami.

Z jednej strony, to było najprostsze wyjście. Powiedzieć tacie, że rzeczywiście, miałam dobre serduszko i nie chciałam, żeby zamknęli Aidena, dlatego powiedziałam coś, co wcale nie byłoby prawdą. Tata pewnie pokiwałby głową nad moją naiwnością, ale na tym cała sprawa by się skończyła i nie miałabym z tego powodu żadnych więcej kłopotów. Przytaknięcie ojcu byłoby po prostu… rozsądne.

Problem w tym, że ja nigdy nie byłam rozsądna. Za to od pewnego czasu okłamywałam tatę, co wcale mi się nie podobało, i wreszcie miałam okazję naprostować to wszystko. Jasne, może to nie był najlepszy moment, zwłaszcza biorąc pod uwagę obecną sytuację. Ale jeśli chciałam pomóc Aidenowi… nie mogłam dłużej chować głowy w piasek.

Choćby to miało mnie dużo kosztować. Może to był najwyższy czas, żebym wreszcie zaczęła płacić.

– Nie, to nie do końca tak, tato – odpowiedziałam w końcu cicho, lekko zachrypniętym głosem, jakbym z trudem wydobyła z siebie jakikolwiek dźwięk.

Ojciec uniósł brwi.

– Nie? No więc jak?

– Ja… – zająknęłam się, po czym odpowiedziałam wreszcie: – Ja naprawdę spędziłam tamtą noc z Aidenem, tato.

Przez moment ojciec nie odpowiadał, wpatrując się we mnie w milczeniu, z niedowierzaniem. Wiedziałam, co sobie myślał. Wiedziałam, że był rozczarowany. Zastanawiałam się, czy mogłabym coś zrobić inaczej, czy gdybym wcześniej powiedziała mu prawdę, wszystko mogłoby ułożyć się inaczej – ale tak na dobrą sprawę wiedziałam, że to nie miało znaczenia. Bezsensowne gdybanie nie mogło mi w niczym pomóc.

Tata cofnął się o parę kroków i przysiadł na oparciu sofy w salonie, nadal nie spuszczając ze mnie wzroku. Poszłam za nim kawałek, nie zdecydowałam się jednak usiąść, tak na wszelki wypadek, gdybym musiała nagle uciekać.

– Powiedz, że żartujesz – usłyszałam w końcu, gdy tata nieco przyszedł do siebie, co sprawiło, że zapaliła się we mnie złość.

– Niby dlaczego?! – wykrzyknęłam z buntem, którego wcześniej nie czułam. W końcu wiedziałam, że to była moja wina, że nakłamałam mu, chociaż nie powinnam była, ale nic nie mogłam poradzić, że zachowanie ojca i tak wyprowadziło mnie z równowagi. – Na litość boską, tato, mam siedemnaście lat! Mogę chyba w tym wieku mieć chłopaka, nie sądzisz?!

– Chłopaka, o którym nic nie wiem? Nie – zaprotestował tata spokojnie, zupełnie nie przejmując się moimi krzykami. – Jeśli chcesz, żeby traktować cię jak dorosłą, Maddie, to tak właśnie powinnaś się zachowywać. A to… nie, to zdecydowanie nie przypomina dojrzałego zachowania. W czym jeszcze mnie okłamałaś, co? Kim w ogóle jest ten chłopak i co tu robiliście?!

– Naprawdę chcesz wiedzieć? – prychnęłam, a przez twarz ojca przemknęła panika. Ale widziałam ją tylko przez moment, zaraz ustąpiła miejsca sztucznemu spokojowi. – Tato, ja… Wiem, że źle zrobiłam. Ale nie dlatego, że jestem niedojrzała. Raczej dlatego, że to ty zachowujesz się tak, jakbyś spodziewał się po mnie tylko najgorszych rzeczy…

– Chyba słusznie, co?

– Od początku, odkąd tylko tu przyjechaliśmy, traktujesz mnie tak, jakbym była mamą – przerwałam mu, znowu podnosząc głos. – Ale wiesz co? Nie jestem nią! Nie uganiam się za chłopakami, nie sypiam, z kim popadnie, nie zawracam nikomu w głowie. Zależy mi tylko na tym jednym chłopaku, a wiedziałam, że właśnie z nim nie pozwolisz mi się spotykać, jeśli się o tym dowiesz. Ty… nie masz o niczym pojęcia, tato. Wyrzuciłbyś Aidena za drzwi, gdybyś usłyszał choć jedną plotkę na jego temat, chociaż żadna nie ma nic wspólnego z prawdą, ale wysłałeś mnie na randkę z Lucasem, bo to przecież taki dobry chłopak, prawda?!

– Teraz zupełnie nie wiem, o czym mówisz, Maddie – odpowiedział tata powoli, spokojnie. Odetchnęłam drżąco i też spróbowałam się uspokoić; nadaremnie jednak. Chyba mimo wszystko nie obejdzie się bez powiedzenia całej prawdy.

– Ja nigdy nie chciałam iść na randkę z Lucasem, tato. Obydwoje to na mnie wymusiliście. Lucas… nie zachował się wobec mnie w porządku, ale uznałam, że nic takiego się nie stało i że powinnam to puścić w niepamięć. A potem, na tej szkolnej imprezie… Lucas się upił, wygadywał jakieś bzdury, Aiden chciał mnie bronić, no i praktycznie się pobili. Dlatego jest teraz w areszcie. Przeze mnie. Uznali, że mógł zabić Lucasa z mojego powodu…

Zamilkłam w końcu na widok jego miny. Tata wstał z oparcia sofy i podszedł do mnie, a w jego oczach zobaczyłam… troskę. To było tak zaskakujące, że zupełnie nie wiedziałam, co powiedzieć. Przecież jeszcze chwilę wcześniej ojciec był na mnie wściekły. A teraz?

– Skrzywdził cię? – zapytał, delikatnie dotykając mojego ramienia. Zmarszczyłam brwi.

– Kto?

– Ktokolwiek. – Tata wzruszył ramionami. – Aiden. Lucas. Po prostu… powiedz mi prawdę, Maddie, dobrze?

– Nic się nie stało – odparłam uparcie, bo znowu miałam wrażenie, że wszyscy dookoła robili z igły widły. – Aiden nigdy by mnie nie skrzywdził, on mnie bronił, rozumiesz? A Lucas… Owszem, Lucas nie zachował się w porządku, ale nic mi nie zrobił. Pocałował mnie, chociaż się wyrywałam, to wszystko, naprawdę. Nie masz się czym martwić. I w ogóle nie w tym rzecz. Rzecz w tym, że Aiden siedzi za to w areszcie. Naprawdę sądzisz, że mogłam nie powiedzieć im prawdy? Że byłam z nim tamtej nocy?

– A byłaś?

– Tato, błagam, nie okłamuję cię – westchnęłam. Nie dziwiłam mu się, że nadal miał wątpliwości. Ostatnio nie byłam przykładem prawdomówności. – Nie jestem… Nie chcę o tym z tobą rozmawiać, więc powiem to raz i nigdy więcej, dobrze? Owszem, spędziłam tę noc z Aidenem. Nigdy wcześniej… Nigdy wcześniej z nikim mi się to nie zdarzyło, rozumiesz? Zależy mi na nim. Ja go kocham, tato.

Te słowa z trudem przeszły mi przez gardło. Nigdy nie sądziłam, że będę z ojcem rozmawiać o moim dziewictwie, ale nagle wydało mi się bardzo ważne, żeby wiedział, że Aiden nie był byle kim, jednym z wielu chłopaków, z którymi się zadawałam. Chciałam, żeby wiedział, że naprawdę mi na nim zależało, bo miałam nadzieję, że to mu pomoże zrozumieć i może wybaczyć mi wszystkie te kłamstwa. Bardzo tego chciałam.

Problem w tym, że tata miał swoje własne poglądy na wszystkie sprawy. Również na moje uczucia.

– Więc… Lucas cię skrzywdził, a Aiden był tego świadkiem – podsumował tonem, który bardzo mi się nie podobał. – To byłoby całkiem zrozumiałe, gdyby chciał się za to na nim odegrać. Na posterunku powiedziano mi, że oni umawiali się tej nocy nad Lewis Lake…

– Ale Aiden tam nie poszedł, tato! Poszedł do mnie! – przerwałam mu desperacko, ale tata nie zwrócił na mnie uwagi, kontynuując:

– Jesteś pewna? Jesteś pewna, że nie było go tam wcześniej? Albo później? Że najpierw nie poszedł spotkać się z Lucasem, a potem dopiero nie przyszedł do ciebie? – Ojciec naprawdę nic nie rozumiał. Aiden przecież nie byłby do tego zdolny, nie okłamałby mnie tak bez mrugnięcia okiem! – I to nazwisko… To brat Aidena odpowiadał za tę strzelaninę w szkole kilka lat temu, prawda?

– O, świetnie. – Oskarżycielsko wyciągnęłam w jego kierunku rękę, bo chociaż tata mówił spokojnie, wystarczyło to jedno zdanie, by na nowo mnie zdenerwował. – Ty też zamierzasz to robić? Będziesz oskarżać Aidena o wszystko, co najgorsze, tylko ze względu na to, co zrobił jego brat? Widzisz, dlaczego ci o niczym nie powiedziałam?! Wiedziałam, że tak będzie! Aiden nie jest niczemu winien, tato, może oprócz tego, że postanowił po tym wszystkim zostać w mieście, gdzie ograniczeni umysłowo ludzie wytykają go palcami!

– Miał motyw i czas, żeby pójść nad jezioro – zaprotestował tata, nadal spokojnie, po czym chwycił mnie za ramiona. – Nie przychodzi ci do głowy, że to ty mogłaś dać się oszukać, Maddie? Może on naprawdę nie jest taki, jaki zdawał się być w twojej obecności? Może nawet mu na tobie zależy… I właśnie dlatego zabił tego chłopaka?

– Nie wiesz tego!

– Ty też nie – przytaknął. – Dlatego masz się w to nie mieszać, rozumiesz? Masz trzymać się od tej sprawy z daleka, Maddie. Nie chcę, żebyś więcej pojawiała się na posterunku ani próbowała bronić Aidena. Jego ciotka sama sobie z tym poradzi. A my… Widzę już, gdzie popełniłem błąd, Mads. Nie powinienem był nigdy myśleć, że to może się udać, dom na przedmieściach i moja praca w centrum. Jutro zacznę szukać kupca na dom i znajdę nam jakieś mieszkanie w mieście. Przeprowadzimy się, kiedy tylko wszystko będzie gotowe.

Po jego tonie poznawałam, że to nie podlegało dyskusji, ale i tak musiałam spróbować, bo przecież nie mogłam poddać się bez walki. Nie mogłam zostawić Aidena! Na myśl o tym czułam się tak, jakby ziemia uciekła mi spod stóp. Jak tata mógł w ogóle wymyślić coś takiego?!

– Nie, nie zgadzam się! – zaprotestowałam z lekką paniką w głosie, której nie udało mi się ukryć. – Nie wyjadę stąd, nie ma mowy! Muszę pomóc Aidenowi, czy ci się to podoba, czy nie. Nie zostawię go i nie ucieknę do miasta z podkulonym ogonem!

– Na szczęście nie jesteś pełnoletnia i nie masz w tej sprawie nic do gadania, dlatego pozwól, że tym razem mój rozsądek i doświadczenie życiowe uratują twoją przyszłość, Mads. Jestem twoim ojcem i muszę myśleć, co będzie najlepsze dla ciebie, a nie dla twojego… przyjaciela…

– Myślę teraz o sobie, tato, nie o Aidenie – weszłam mu znowu w słowo. – Dla mnie nie będzie dobre, jeśli się stąd wyprowadzimy, bo go kocham. Kocham go, słyszałeś? I dlatego nie mogę go tu zostawić…!

– Nie kochasz go – odparł tata z pewnością siebie, za którą chciałam go zabić. Że co, że niby lepiej ode mnie wiedział, co czułam?! – Masz siedemnaście lat, Maddie. Nie możesz nikogo w tym wieku kochać. Co najwyżej ci się wydaje…

– Ach tak? Czyli tobie też tylko wydawało się, że kochasz mamę, gdy byłeś w moim wieku, to chcesz mi powiedzieć?

Wiedziałam, że to był cios poniżej pasa, ale słowa same wyskoczyły mi z ust, zanim zdążyłam je powstrzymać. Tata znowu milczał przez moment, wpatrują się we mnie uważnie, a po chwili odwrócił się na pięcie i wrócił na sofę; chciałam go przeprosić, ale milczałam, w głębi duszy wiedząc, że miałam rację. Jakim prawem umniejszał wartość moich uczuć tylko ze względu na mój wiek? Byłam pewna, że wobec siebie tego nie robił.

– Czy jest coś jeszcze, o czym powinienem wiedzieć, Maddie? – zapytał po chwili nieco zmienionym tonem głosu. Potrząsnęłam przecząco głową i przezwyciężyłam ściśnięte gardło, żeby odpowiedzieć:

– Nie, tym razem to już wszystko, tato.

– Świetnie. W takim razie obiecaj mi, że nie będziesz mnie więcej okłamywać i że więcej nie spotkasz się z Aidenem. Nie będziesz interesować się jego sprawą i zostawisz go w spokoju. Ja za to dowiem się, co mogę dla niego zrobić. Czy to uczciwy układ?

– Nie mogę ci obiecać, że więcej się z nim nie spotkam – odparłam natychmiast, bez namysłu. – Skoro nie chcesz więcej kłamstw, to tego nie powiem.

Tata uśmiechnął się niewesoło, wstając z sofy i kierując się w stronę przedpokoju. Po drodze zdjął biały kitel, jakby zdziwiony, że nadal w nim był – mnie tam to nie dziwiło, pewnie wyleciał ze szpitala w tym, co akurat miał na sobie – i zamienił go na zostawiony w przedpokoju płaszcz. Niecierpliwie oczekiwałam na jego odpowiedź, bo wcale nie byłam pewna, czy po tych słowach zwłaszcza ostatecznie mnie nie uziemi.

– Nie powiem, żeby mnie to zdziwiło – mruknął, a mnie kamień spadł z serca. – Porozmawiam z ciotką Aidena i z policją. Zorientuję się w temacie, zobaczę, co naprawdę mu grozi. Tylko… nie pakuj się już sama w kłopoty, dobrze?

– Dobrze. – Skinęłam głową; skoro jednak tata nie chciał więcej kłamstw, musiałam powiedzieć jeszcze jedno. – Ale muszę wyjść na chwilę.

– Dokąd? – Tata z niezadowoleniem zmarszczył brwi, oglądając się na mnie. Westchnęłam.

– Do Wyatta.

– Do Wyatta? Po co?

– Bo… – Na końcu języka miałam już zdanie „Chcę od niego spisać lekcje”, ale ostatecznie tego nie powiedziałam. Kłamstwa za bardzo weszły mi w krew. Powinnam zrobić sobie od nich odwyk. Możliwie długi odwyk. – Muszę z nim porozmawiać, tato. Policja już go przesłuchiwała, może będzie wiedział więcej. Proszę. Obiecuję, że nie zrobię niczego głupiego.

Tata przez chwilę się wahał, a potem, ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu, pokiwał głową, tak po prostu się godząc. Prawdę mówiąc, zupełnie się tego nie spodziewałam. Przygotowywałam się raczej na kolejną batalię, zakończoną moim pokryjomym wyjściem z pokoju przez okno. Najwyraźniej szczerość dobrze na tatę podziałała.

A może po prostu był w szoku i na razie na wszystko się godził, póki jeszcze się nie otrząsnął. Jeśli tak było, to chyba powinnam skorzystać z okazji, nie wiedziałabym jednak, o co poprosić poza rezygnacją z pomysłu przeprowadzki; tego zaś wolałam mu nie przypominać w nadziei, że sam zapomniał.

– Masz godzinę. Potem chcę cię widzieć w domu i jeśli sam nie zdążę do tego czasu wrócić, zadzwonię. Czy to jasne?

Wydało mi się to całkiem sprawiedliwe. Zapewne bardziej, niż na to zasługiwałam.

Dopiero kiedy dotarłam do samochodu, przypomniałam sobie, że była jeszcze jedna rzecz, o której nie powiedziałam tacie, ale nic dziwnego, że w natłoku innych spraw o niej zapomniałam. Moją niechęć do prowadzenia postanowiłam omówić z nim przy innej okazji, kiedy Aiden będzie już z powrotem bezpieczny w swoim domu. Na razie miałam ważniejsze sprawy na głowie niż moje problemy psychiczne.

Zwłaszcza że dzięki Aidenowi powoli mnie opuszczały, pomyślałam, wsiadając do auta. Obecnie miałam już tylko lekki atak paniki, gdy kładłam dłonie na kierownicy, i po chwili skupienia na wyrównaniu oddechu mogłam ruszać. Tata chyba powinien się dowiedzieć, że to dzięki Aidenowi przezwyciężyłam ten problem.

Nagle przestałam się tego bać. Prawdy. Może dlatego, że jej konsekwencje okazały się wcale nie takie złe. Tata przyjął do wiadomości prawdę i nawet postanowił pomóc, chociaż wcale nie był pewien, czy Aiden rzeczywiście był niewinny. Może więc już dawno powinnam była mu powiedzieć o wszystkim?

Powoli wyjechałam z podjazdu, na do widzenia trąbiąc jeszcze wychodzącemu właśnie z domu tacie. Uniósł rękę, a ja przypatrzyłam mu się na moment, nadal dziwiąc się, jakim cudem przełknął to wszystko, co mu powiedziałam. Jakim cudem nie dostałam szlabanu? Zupełnie tego nie rozumiałam, postanowiłam więc zapytać o to wprost później. Może to już był najwyższy czas, żebym wreszcie zaczęła się dogadywać z ojcem.

Ruszyłam powoli w stronę domu Wyatta, po drodze układając sobie, co powinnam mu powiedzieć. Miałam na to trochę czasu, bo Wyatt mieszkał po drugiej stronie Elizabethtown, na rogu Olde Forge Drive i Westminster Drive. Tamta okolica była bardzo podobna do tej, w której sama mieszkałam: po obydwu stronach ulicy wznosiły się nieogrodzone, piętrowe, nowe domki, z tyłu niektórych znajdowały się też niewielkie baseny. Tylko drzew było mniej niż u nas, przed niektórymi domami stało tylko po jednym, rachitycznym drzewku, i wszędzie widać było niewielkie, ale zadbane ogródki. Od razu rozpoznałam dom Wyatta, chociaż nigdy w nim nie byłam. Zapewne była to zasługa Priusa stojącego na podjeździe.

Dom Wyatta miał partner z ciemnoszarej cegły, a piętro obite szarym sidingiem, niebieskie okiennice i dobudowany obok garaż na dwa samochody. Widocznie jego mamie nie chciało się wjeżdżać do środka albo wkrótce się gdzieś wybierała, skoro Prius stał na zewnątrz. Szeroki podjazd prowadził do zadaszonej werandy, na której stały brązowa, ratanowa kanapa i dwa fotele w tym samym stylu; po ich lewej stronie znajdowały się niebieskie drzwi wejściowe z luksferami po bokach. Zaparkowałam krzywo na chodniku i wysiadłam z auta, kierując się w stronę głównego wejścia do domu.

Otworzyła mi mama Wyatta. Znałam ją już z widzenia i ona też mnie kojarzyła, dzięki czemu uniknęłam przedłużających się wyjaśnień. Mama Wyatta była całkiem ładna, miała jasne, związane w kok na czubku głowy długie włosy i okulary w czarnych oprawkach, które kontrastowały z jej jasną cerą. Miała szczupłą twarz i sporo zmarszczek w okolicach ust, co sugerowało, że sporo się śmiała. Była wysoka i szczupła, sporo wyższa ode mnie, a jej spojrzenie było ciepłe i życzliwe.

– Maddie, przyjechałaś do Wyatta? – zapytała trochę bez sensu, na co pokiwałam głową.

– Tak, dzień dobry, pani Smith. Jest Wyatt? Mogę się z nim zobaczyć?

– Pewnie. – Cecilia Smith zmarszczyła brwi i spojrzała w głąb domu, po czym uśmiechnęła się do mnie przepraszająco. – Ale musisz mu wybaczyć, Wyatt nie jest w najlepszym humorze, odkąd Lucas…

– Tak, wiem – przerwałam jej pospiesznie, bo nie chciałam znowu o tym słuchać. – W zasadzie dlatego przyjechałam. Chciałam zobaczyć, jak on się miewa.

– To miło z twojej strony. Wejdź, Wyatt jest u siebie. Zaprowadzę cię.

Kiedy szłam za panią Smith na górę, pomyślałam ponuro, że jednak nie potrafiłam uwolnić się od kłamstw. Może i nie kłamałam tak w stu procentach, mówiąc, że chciałam zobaczyć, jak czuł się Wyatt, ale też nie była to do końca prawda. W końcu przede wszystkim chciałam go zapytać, dlaczego wsypał Aidena podczas przesłuchania na policji.

– Maddie! Co ty tutaj robisz?! – Wyatt na mój widok zerwał się z łóżka, na którym czytał jakąś książkę. Uśmiechnął się, ale oprócz tego w jego sympatycznej twarzy zobaczyłam coś jeszcze, jakby… poczucie winy. Mimo to nie zamierzałam mu odpuścić.

Mama Wyatta wycofała się dyskretnie, zamykając za sobą drzwi, a ja założyłam ramiona na piersi i posłałam mu oskarżycielskie spojrzenie.

– Chciałam zapytać, jak się czujesz. Jak się czujesz z tym, że przez ciebie niewinny człowiek siedzi zamknięty w areszcie.

Nie czułam się nieswojo w obcym, męskim pokoju, jakim niewątpliwie była sypialnia Wyatta. Była zresztą całkiem przytulna: ściany pomalowane na granatowy kolor, skąpa ilość jasnych mebli, dwa fotele pod oknem i łóżko, z którego właśnie wstał Wyatt, wszystko to pasowało do siebie i do niego. Miałam jednak ważniejsze sprawy na głowie niż kontemplację wystroju jego sypialni. A ta najważniejsza sprawa czekała na mnie na posterunku na Hanover Street.

– Nie zrobiłem nic złego, Maddie. – Wyatt zbliżył się do mnie z wyciągniętymi przed siebie rękami, jakby próbował uspokoić rozszalałe zwierzę. Bez przesady, aż tak źle nie mogłam wyglądać.

– Czy ty w ogóle wiesz, co właściwie zrobiłeś, Wyatt? – syknęłam, po raz pierwszy używając wobec niego takiego tonu. – Przez ciebie podejrzewają Aidena o morderstwo! Przecież wiesz, że on nic nie zrobił Lucasowi, nie mógłby, a teraz siedzi w areszcie, bo ktoś powiedział policji, że Aiden był ze mną nad jeziorem wtedy, na imprezie. Jak myślisz, kto to był? Bo oprócz mnie i Aidena wiedziała o tym tylko jedna osoba!

– Przepraszam, Maddie – bąknął Wyatt, stając w miejscu, jakby jednak bał się podejść bliżej. Cholera jasna. – Nie chciałem. Ale oni… kazali mi powiedzieć wszystko, co wiem. Miałem to przemilczeć?

– Do diabła, Wyatt! Zaufałam ci! Byłeś jedyną osobą, której powiedziałam o Aidenie! Jak mogłeś nam coś takiego zrobić?!

– Musiałem powiedzieć prawdę…

– Która jest całkowicie nieistotna, bo jedyne, co osiągnąłeś, to że zamknęli niewinnego człowieka! Czy ty naprawdę nie rozumiesz?! Jak mogłeś nam coś takiego zrobić?! Przecież wiesz, co pomyśli policja, znając historię brata Aidena. Nigdy w życiu nie uwierzą, że tego nie zrobił! Ale ja wiem, że jest niewinny. A ty… żałuję, że cokolwiek ci powiedziałam. Żałuję, że w ogóle zaczęłam się z tobą zadawać, wiesz?!

Wypadłam z sypialni, nie mogąc dłużej patrzeć na Wyatta, który wyglądał jak zbity pies. Jakby moje słowa zrobiły na nim wrażenie. Wiedziałam, że jeszcze chwilę patrzyłby na mnie z taką żałością, a przebaczyłabym mu wszystko, a wcale tego nie chciałam. Chciałam być na niego zła i obwiniać go o wszystko, bo tak było zwyczajnie łatwiej.

Zignorowałam panią Smith, która pytała ze zdziwieniem, dlaczego tak szybko wyszłam, po czym uciekłam z powrotem do samochodu. Właśnie wtedy uświadomiłam sobie, że nie powinnam była w ogóle tam przyjeżdżać; musiałam jednak wiedzieć, mieć absolutną pewność.

Ruszyłam przed siebie, praktycznie na oślep, bo łzy zasłoniły mi większość drogi. Czułam się zraniona i zdradzona, a to wszystko przez Wyatta, który w zasadzie nie zrobił niczego złego. Ale cóż mogłam poradzić na to, że nie myślałam racjonalnie.

Jechałam nie do końca przytomnie i nie bardzo zdając sobie sprawę, gdzie właściwie się kierowałam, wiedziałam jednak, że nie w stronę domu. Dopiero gdy wjechałam na Keener Road, zorientowałam się, dokąd jechałam i chociaż nadal nie wiedziałam, po co, czułam, że musiałam tam się znaleźć.

Zaparkowałam byle jak, przy bocznej drodze prowadzącej prosto nad jezioro. Dookoła i tak było pusto, a drzewom nie robiło to żadnej różnicy. Wysiadłam z samochodu i pobiegłam przed siebie leśną dróżką, aż dotarłam do jeziora.

Część zejścia do wody nadal była oddzielona policyjną taśmą, chociaż nikogo na miejscu już nie było. Obeszłam to miejsce bardzo dokładnie i zbliżyłam się do brzegu w miejscu, gdzie było to dozwolone, rozkoszując się widokiem nieruchomej tafli wody odbijającej przeglądające się w niej drzewa. Dookoła było tak spokojnie i cicho. Wierzchem dłoni otarłam łzy i odgarnęłam do tyłu włosy, próbując się uspokoić. Przypomniałam sobie, jak nie tak dawno wybrałam się w to miejsce z Aidenem. Jak opowiadałam mu o mojej matce i powodach, dla których buntowałam się przeciwko ojcu. Wydawało mi się, jakby to było sto lat temu.

Objęłam się ramionami, bo nagle zrobiło mi się chłodno: być może dlatego, że od strony jeziora zerwał się wiatr, a być może dlatego, że tym razem byłam tam sama, bez Aidena. Coś musiałam z tym zrobić, tego byłam pewna. Nie miałam pojęcia, jak mu pomóc, ale jakoś musiałam. Nie mogłam znieść tego poczucia bezradności.

W końcu, pamiętając o umowie z ojcem, że wrócę za godzinę, z ociąganiem skierowałam się z powrotem do samochodu. Gdy już usiadłam w fotelu, pozwoliłam sobie jeszcze na chwilę bezruchu, opierając się głową o kierownicę i wpatrując się we własne buty. Musiałam przekonać ojca. Nie tylko, by zrezygnował z pomysłu przeprowadzki, ale przede wszystkim by zrobił wszystko, aby pomóc Aidenowi. Nic więcej nie przychodziło mi na tę chwilę do głowy.

Zmarszczyłam brwi, ogniskując wreszcie wzrok na moich butach i po chwili wstrzymałam oddech, gdy to wreszcie do mnie dotarło. Podniosłam nogę, by uważnie obejrzeć buta, i miałam wrażenie, ze na moment stanęło mi serce, tak strasznie nagle się poczułam.

Piasek z plaży. Brudził wszystko, w tym moje buty. Nie był bardzo mokry, ale nie padało, w przeciwieństwie do…

Padało przecież przed szkolną imprezą. A tamtego wieczoru…

Aiden przyszedł do mnie w tak ubłoconych butach, jak ubrudziłby je, chodząc po plaży.

Prawda uderzyła we mnie z mocą walca drogowego i sprawiła, że roztrzaskałam się na sto malutkich kawałków. Okłamał mnie.

Aiden był tamtej nocy nad Lewis Lake.