31. Ostracyzm społeczny

Kiedy wróciłam do domu, nadal byłam półprzytomna. Miałam kompletny mętlik w głowie, z którym nie potrafiłam sobie poradzić. Na podjeździe stało auto taty, co oznaczało, że załatwił, co chciał – i to napełniło moje serce nadzieją, ale równocześnie wciąż tkwiło w nim ziarno niepewności. Aiden tam był, ale mi o tym nie powiedział. Dlaczego? Po co tam pojechał?

Musiałam się tego dowiedzieć. Biorąc jednak pod uwagę, że ojciec już o wszystkim wiedział i zapewne nadal planował nie dopuścić do mojego spotkania z Aidenem, mogło być to dość… utrudnione. Oględnie rzecz ujmując.

Ale to przecież nie mógł być on. Musiało być jakieś racjonalne wytłumaczenie, a Aiden musiał mi je podać!

Kiedy tylko trzasnęłam drzwiami wejściowymi, tata natychmiast pojawił się w przedpokoju; zapewne czekał na mnie w salonie. Zaskoczył mnie i nie zdążyłam nawet zastanowić się, co powiedzieć mu w związku z odkryciem, jakiego dokonałam nad Lewis Lake. Tyle co obiecałam sobie, że nie będę go więcej okłamywać. Ale czy naprawdę mogłam to zrobić? Powiedzieć mu prawdę?

– Dobrze, że już jesteś – zaczął z rozpędu, po czym przyjrzał mi się uważniej i dodał: – Wszystko w porządku, Maddie?

Zdjęłam kurtkę i powiesiłam ją na wieszaku, odwracając się do niego tyłem. Chęć wyjawienia mu wszystkiego walczyła we mnie o lepsze z rozsądkiem. Byłam pewna, że gdy ojciec dowie się, że Aiden był tamtej nocy nad jeziorem, natychmiast go potępi, ostatecznie zabroni mi z nim kontaktów i przestanie próbować mu pomóc. Nie mogłam do tego dopuścić. Poza tym, nie miałam przecież stuprocentowej pewności, że Aiden faktycznie tam był. Musiałam założyć, że mógł ubrudzić te buty w inny sposób, przynajmniej do czasu, aż osobiście z nim nie porozmawiam. A niby jak miałam to zrobić, skoro ojciec nigdy by mnie już do niego nie dopuścił?!

Decyzję mogłam podjąć tylko jedną, chociaż może po prostu szukałam argumentów, żeby się usprawiedliwić. Nie zmieniało to jednak podstawowego faktu.

Nie mogłam powiedzieć mu prawdy, nieważne, jak bardzo cierpiało na tym moje sumienie.

– Tak, wszystko w porządku – odparłam, po czym potrząsnęłam głową, żeby pozbyć się sprzed oczu wizji mnie wbijającej ojcu sztylet w plecy. To naprawdę było nie fair, co robiłam. – Tylko… dowiedziałam się, że to Wyatt wystawił Aidena policji. Wiesz, że Wyatt był jedyną osobą, której opowiedziałam o Aidenie? A on… Tak po prostu…

– Nie oceniaj go zbyt surowo, Maddie – poprosił tata zaskakująco łagodnym tonem, chwytając mnie pod ramię i prowadząc do kanapy. Pozwoliłam się na niej usadzić, chociaż wcale nie miałam na to ochoty. – On na pewno chciał tylko powiedzieć policji prawdę, a nie wrobić Aidena. Moim zdaniem postąpił całkiem słusznie.

– Tato!

– Och, wiem, że czujesz się zdradzona, ale pomyśl przez chwilę racjonalnie – prychnął, nie dając mi dojść do słowa. – Co on innego miał niby zrobić? Skłamać, żeby oczyścić go z zarzutów? Wcale się nie dziwię, że tego nie zrobił.

Przygryzłam wargę. Znaczy się, ojciec nie byłby zadowolony, gdybym przyznała, że chwilę wcześniej sama skłamałam, żeby chronić Aidena. Powinnam jak najszybciej się z nim zobaczyć.

– Wiem, ale i tak czuję się… jakby przyjaciel wbił mi nóż w plecy – burknęłam, myśląc, że sama wcale nie byłam lepsza. Tata uśmiechnął się pocieszająco.

– Mads, wiem, że bardzo to wszystko przeżywasz. Nie byłabyś sobą, gdyby tak nie było. Ale posłuchaj mnie. Rozmawiałem z ciotką Aidena. Wynajęła już dla niego adwokata i jutro, a może nawet jeszcze dzisiaj, Aiden wyjdzie za kaucją. Póki co nie wiadomo, czy sformułują przeciwko niemu oskarżenie, ale nawet jeśli, to przynajmniej do tego czasu nie będzie musiał siedzieć w areszcie.

Odetchnęłam z ulgą. To była pierwsza tak dobra informacja tego dnia, który zdawał się ciągnąć jak guma. Wydawało mi się, że ten moment, kiedy przed lekcjami poszłam poszukać Aidena, by zapytać, jak się miał, miał miejsce jakieś sto lat wcześniej. Udało mi się nawet przywołać na twarz blady, nieco drżący uśmiech.

– To dobrze. Będę mogła z nim porozmawiać…

– Nie. Nie będziesz z nim rozmawiać, Maddie – przerwał mi tata stanowczo. Zastygłam z otwartymi ustami, wpatrując się w niego z oburzeniem. – Nie patrz tak na mnie. Robię tylko to, co na moim miejscu zrobiłby każdy zatroskany rodzic. Nie musisz się w to wplątywać, a nawet nie powinnaś, Mads. Trzymaj się od tego z daleka. I trzymaj się z daleka od Aidena, póki cała ta sprawa się nie wyjaśni. A jeśli okaże się, że nie miał z tym nic wspólnego, to też najpierw będę chciał go poznać, zanim pozwolę ci z nim gdziekolwiek wyjść.

– Chyba żartujesz – prychnęłam. Tata pokręcił głową.

– Nie, absolutnie nie żartuję. Właśnie tak będzie i nie chcę słyszeć ani jednego słowa na ten temat. Ty chyba sama nie rozumiesz, jak bardzo bezmyślnie się zachowałaś, Mads. Wiedziałem, że mogę mieć z tobą pewne problemy, ale tym wszystkim przeszłaś moje najśmielsze oczekiwania. Nie wiem, jak mam do ciebie dotrzeć, Maddie, ale wiem, od czego muszę zacząć. Jestem twoim ojcem i będę cię chronił za wszelką cenę, choćbyś miała mnie za to znienawidzić. Dlatego właśnie nie zobaczysz się z Aidenem, póki ci na to nie pozwolę, i nie chcę słyszeć ani słowa sprzeciwu. Pójdziesz teraz do siebie i odrobisz lekcje na jutro, a ja w zamian obiecuję ci, że dam ci znać, kiedy tyko dowiem się czegoś od ciotki Aidena.

Miałam tak ściśnięte gardło, że przez chwilę nie mogłam wydobyć z siebie ani słowa. Z jednej strony czułam potworną niesprawiedliwość, bo przecież miałam siedemnaście lat i mogłam sama decydować o moim życiu; z drugiej jednak, rozumiałam trochę perspektywę taty. Dla kogoś postronnego jak on, cała ta sprawa, w którą się wplątałam, faktycznie mogła wyglądać niezbyt kolorowo. I na pewno myślał, że gdybym powiedziała mu o wszystkim wcześniej, jakoś by temu zapobiegł, odwiódł mnie od przynajmniej części kroków, które doprowadziły do rozmowy z policją, w której zasugerowano mój współudział w zabójstwie Lucasa.

Jasne, chciał mnie chronić, i kiedy wreszcie poznał prawdę, musiał poczuć się tak, jakby nie miał nad niczym kontroli. Czy to jednak znaczyło, że dla jego samopoczucia miałam odpuścić i martwić się, że Aiden mnie okłamał, zamiast wprost go zapytać i poznać prawdę? Co właściwie miałam z tym zrobić?

– Dobrze – odpowiedziałam w końcu z trudem, wyminęłam go i weszłam na schody. – Zadzwoń do mnie, jeśli się czegoś dowiesz.

– Niepewnie się czuję, kiedy tak bez awantury na wszystko się zgadzasz – odparł tata i gdyby nie fakt, że byłam w podłym nastroju, zapewne uśmiechnęłabym się na te słowa. – Coś kombinujesz, Maddie?

Wywróciłam oczami.

– Nic nie kombinuję. O Aidenie pogadamy, kiedy wypuszczą go z aresztu, teraz i tak by mnie do niego nie wpuścili.

Czułam wyrzuty sumienia, kiedy wchodziłam powoli po schodach i kierowałam się ku mojej sypialni. W końcu to nie była całkiem prawda. Rzeczywiście zamierzałam dać spokój do czasu, gdy Aiden wyjdzie z aresztu. Ale potem?

Potem absolutnie nie zamierzałam trzymać się od niego z daleka. Nie wytrzymałabym, gdyby pomyślał, że uwierzyłam policji i dlatego go unikałam.

Poza tym musiałam poznać prawdę. Aiden musiał mi powiedzieć, co tamtej nocy robił nad Lewis Lake.

I w jakim stanie był Lucas, gdy stamtąd odjeżdżał.

***

– Maddie! Zaczekaj!

Niechętnie odwróciłam się do rudowłosej dziewczyny, z którą właśnie minęłam się w wejściu do szkoły. Była siódma czterdzieści pięć i zmierzałam właśnie na pierwszą lekcję, nienawidząc się za to, że szłam do szkoły, jakby się nic nie stało; ostatnią rzeczą, na jaką miałam w tamtej chwili ochotę, była pogawędka z Brianną. Nie musiałam jej odbyć, żeby wiedzieć, że to nie będzie nic przyjemnego. Spodziewałam się raczej, że ta ruda wiedźma w okularach oskarży mnie o świadome wpakowanie Aidena w kłopoty i wręcz wsadzenie go do aresztu.

– Cześć, Bree – odpowiedziałam chłodno. – Przepraszam, ale… spieszę się.

– Nie, zaczekaj! – Brianna chwyciła mnie za rękę i odciągnęła od wejścia do szkoły; jej zielone oczy błysnęły niepokojem zza okularów. To jednak nadal nie dało mi do myślenia. – Muszę z tobą pogadać. Proszę, to zajmie tylko chwilkę…

– O co chodzi? – Założyłam ramiona na piersi w obronnym geście, bo przecież wiedziałam, o co mogło chodzić. Miałyśmy z Brianną tylko jeden wspólny temat.

– Chciałam… Nie wiesz, jak czuje się Aiden?

Podniosłam w zdziwieniu brew. No proszę, to nie miała do mnie pretensji? Nie krzyczała, że to wszystko moja wina? Coś nowego. Nie taką Briannę pamiętałam z naszych poprzednich spotkań.

– Wiem tylko, że wkrótce ma wyjść z aresztu, będziesz mogła sama go zapytać – mruknęłam, po czym wyminęłam ją, żeby wejść do szkoły. Pchnęłam drzwi i znalazłam się w zatłoczonym korytarzu, na którym na szczęście nikt nie zwracał na mnie uwagi. Brianna niestety poszła za mną i zupełnie już nie rozumiałam, o co jej chodziło. Co jeszcze chciała wiedzieć?

– Uważam, że to naprawdę odważne, co dla niego zrobiłaś – powiedziała znienacka, czym zmusiła mnie do przystanięcia w miejscu i przyjrzenia się jej ze zdumieniem. Naprawdę, absolutnie się tego po niej nie spodziewałam, spodziewałam się raczej wymówek i pretensji! – No wiesz, przyznać się przed wszystkimi, że się z nim spotykasz. I że byłaś z nim w tę noc, kiedy Lucas… Naprawdę cię podziwiam.

– Nie ma czego, zrobiłam to odruchowo – bąknęłam, po czym odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w kierunku mojej szafki. Bree pobiegła za mną, a ja zupełnie nie wiedziałam, o co jej chodziło. Nie czułam się dobrze w towarzystwie tej dziewczyny. – Bree, o co ci właściwie chodzi? Dlaczego…

– Poczekaj, nie idź tam, dobrze? – Chwyciła mnie za rękę, chcąc najwyraźniej odciągnąć mnie od miejsca, ku któremu dążyłam, zaparłam się jednak nogami i przepchnęłam się do szafki między grupką roześmianych uczniów, nie zwracając na nią uwagi. Bree naprawdę zachowywała się dziwnie. Nigdy wcześniej nie była wobec mnie miła i to było… niepokojące. – Maddie, zaczekaj, naprawdę nie powinnaś…

Nie usłyszałam reszty zdania, nie byłam nawet pewna, czy Bree je skończyła, bo kiedy w końcu zobaczyłam, od czego próbowała mnie odciągnąć, zrozumiałam też, dlaczego chciała to zrobić. Chociaż nie miała dobrej wymówki. Zatrzymałam się w pół kroku, czując nieprzyjemne pieczenie w przełyku, i nagle zwróciłam uwagę na wszystkich tych ludzi, którzy szeptali wokół mnie, i nawet jeśli nie szeptali o mnie, przestałam się czuć tak anonimowo jak jeszcze przed chwilą.

Pod moją szafką stał woźny, który dość nadaremnie próbował zmyć sporych rozmiarów napis wykonany na drzwiczkach czerwoną farbą. Farba spłynęła trochę i cały obrazek wyglądał raczej upiornie, jak zaschnięta krew. Nie wspominając już o treści napisu, który sprawił, że krew uderzyła mi do głowy.

DZIWKA MORDERCY.

Naprawdę. Ktoś napisał coś takiego na drzwiczkach mojej szafki, i farba nie chciała zejść, chociaż woźny skrobał ją ostrą szczotką.

Poczułam się tak, jakbym dostała obuchem w głowę. Łzy napłynęły mi do oczu, ale pomyślałam, że przecież nie mogłam rozpłakać się tam, na oczach tych wszystkich ludzi, którzy właśnie tak o mnie myśleli. Ręce zaczęły mi się trząść, stałam tak przez chwilę w bezruchu, wgapiając się idiotycznie w ten głupi napis, po czym odwróciłam się gwałtownie na pięcie i ruszyłam przed siebie, na oślep, popychając kogoś ramieniem i nie zwracając uwagi na śmiechy, które mnie goniły. Nie wiedziałam nawet, czy faktycznie śmiali się ze mnie, czy raczej goniły mnie zwykłe odgłosy korytarza na przerwie przed lekcją; zresztą nie miało to większego znaczenia. Wreszcie zrozumiałam, co miała na myśli Bree, mówiąc, że byłam odważna.

Problem w tym, że ja nie byłam odważna. Byłam tylko bezmyślna, dokładnie tak, jak powiedział tata.

Bree pobiegła za mną, wołając mnie, ale nie zwracałam na nią uwagi. Zatrzymała mnie dopiero w bocznym, mniej zatłoczonym korytarzu, gdzie uciekłam przed wzrokiem innych uczniów, zagradzając mi drogę i wyciągając przed siebie ręce. Zatrzymałam się z irytacją.

– Właśnie dlatego nie chciałam, żebyś tam szła – wyjaśniła. Posłałam jej niecierpliwe spojrzenie.

– Czego ty właściwie chcesz, co, Bree? Nie lubisz mnie, pamiętasz? Po co w ogóle za mną łazisz?!

– Bo chyba jestem jedyną osobą, która ma na to ochotę. – Wzruszyła ramionami, po czym poprawiła okulary na nosie. – Widzisz, Maddie… Naprawdę nie jestem taka okropna, jak myślisz. Ja tylko myślałam, że powinnam bronić Aidena przed tobą. Dopiero teraz widzę, że to dla ciebie nie jest zabawa, wystarczy spojrzeć, ile możesz na tym stracić. Nie chcę, żebyś teraz przez to wszystko się od niego odwróciła.

– Nie zamierzam. – Gardło znowu miałam ściśnięte, z trudem wykrztusiłam z siebie te słowa. Odchrząknęłam, po czym dodałam nieco pewniej: – Nie ruszają mnie głupi ludzie, wiesz, Bree? Mogą sobie malować takie napisy, ile tylko będą chcieli. Ja z niego nie zrezygnuję.

– Oni też nie. Będziesz miała ciężko w szkole.

– Trudno. – Za głęboko już w to weszłam, żeby się wycofać. Nawet gdybym mogła to zrobić, nie chciałabym. – Co to wszystko byłoby warte, gdyby było łatwo? Tylko ci ludzie… nie przestają mnie zdumiewać. Jak można być tak mściwym, tak… bezlitosnym? Dla zwykłego chłopaka, który nic nie zawinił…

– I dla ciebie, chociaż chciałaś go tylko bronić.

Wymieniłam z nią spojrzenia i już wiedziałam, że nie będę mieć więcej problemów z Bree. Rozumiała mnie wreszcie, bo w końcu uznała, że to z mojej strony było coś więcej niż tylko chwilowy kaprys, zachcianka. Przynajmniej tyle dobrego.

Szkoda, że potrzeba do tego było aż takich okoliczności.

– Nigdy tego nie zrozumiem – mruknęłam, chwytając mocno ramię plecaka. – Słuchaj, muszę iść na lekcję, bo zaraz się spóźnię…

– Odprowadzę cię.

Nie protestowałam, kiedy to zaoferowała, po prostu skinęłam głową; sama przed sobą nie chciałam się do tego przyznać, ale tak łatwo przyszło mi jej zaufać, bo była jedyną osobą, która w tym wszystkim chciała mi pomóc. Wyatt wydał Aidena policji, a potem zamknął się w swoim pokoju. Carrie uciekła ode mnie w momencie, gdy tylko przyznałam się do znajomości ze szkolną persona non grata. A Aiden… Aiden na pewno by mi pomógł, gdyby tylko mógł. Problem w tym, że chyba nadal nie wypuścili go z aresztu.

W tym wszystkim każdy, kto okazał mi odrobinę życzliwości, musiał okazać się moim sprzymierzeńcem. Nie chciałam odpychać od siebie Bree, zwłaszcza że sama do mnie przyszła. Potrzebowałam jej.

Potrzebowałam kogokolwiek.

Gdy tylko weszłam do sali, w której miałam mieć angielski, wszystkie rozmowy dookoła konspiracyjnie ucichły. Wywróciłam oczami i udałam, że nie zauważyłam, po czym przeszłam wzdłuż jednego rzędu ławek, uważnie wpatrzona we własne buty, po czym usiadłam w przedostatniej ławce, tam gdzie zwykle, wysoko unosząc głowę. Część uczniów przyglądała mi się mniej lub bardziej dyskretnie, jakby nigdy w życiu nie widzieli blondynki. Inni po chwili wrócili do przerwanych rozmów, najwyraźniej nie wiedząc, o co tyle krzyku. Tyle dobrego, że nie wszyscy zachowywali się tak ostentacyjnie.

Ale i tak wiedziałam, że wszyscy zdawali sobie sprawę z napisu wymalowanego czerwoną farbą na mojej szafce. I sądząc po braku poparcia, większość się z nim zgadzała.

Carrie wpadła do klasy spóźniona, zaraz za nauczycielką. Obydwie spojrzały na mnie, ale w różny sposób: na twarzy panny Clayton odmalowała się troska, Carrie natomiast patrzyła na mnie niepewnie, z wahaniem, jakby nie wiedząc, co zrobić. Ostatecznie zawsze siadała obok mnie.

W klasie rozeszły się szmery, gdy w końcu stanowczym krokiem przeszła przez salę i zajęła swoje stałe miejsce. Najwyraźniej nie tylko moje poczynania były uważnie śledzone przez większość uczniów. Zaczynało mnie to powoli irytować.

Swoją drogą, ciekawe, co pomyśleli sobie o takiej postawie Carrie?

– Cześć – bąknęła przyciszonym głosem, gdy panna Clayton usiadła przy biurku. Wywróciłam oczami, ale nie odpowiedziałam, wpatrzona bez sensu w tablicę.

To było głupie, biorąc pod uwagę, że potrzebowałam pomocy każdego sojusznika, jakiego udałoby mi się znaleźć, a obecnie mogłam liczyć praktycznie tylko na Briannę, bo nawet Wyatt wydawał mi się niepewny. Nie potrafiłam jednak puścić w niepamięć tego, co ostatnio mi powiedziała i jaką postawę wtedy zaprezentowała. Nadal mnie to wkurzało i nadal miałam ochotę jej przyłożyć. Nawet jeśli Carrie najwyraźniej okazała się porządniejsza, niż sądziłam.

– Słuchaj, przepraszam – szepnęła po chwili, pochylając się w moją stronę. Nadal gapiłam się na tablicę. – Nieważne, co sądzę o Aidenie. To nie w porządku, jak wszyscy z tobą postępują. Zawsze próbowałam trzymać się do tego z daleka, ale nie tym razem. Nie powinno się tak szczuć niewinnej dziewczyny.

Nie dałam rady, w końcu na nią spojrzałam. W jej oczach widziałam, jak mi się zdawało, szczere zmartwienie. Zresztą, po co miałaby udawać?

– Dzięki – mruknęłam więc, zanim jednak zdążyłam powiedzieć coś więcej, zorientowałam się wreszcie, że panna Clayton nadal nie zaczęła wykładu. Kiedy na nią zerknęłam, stwierdziłam, że patrzyła prosto na mnie i milczała. Zrobiło mi się głupio.

– Teraz, gdy już zwróciłaś na mnie uwagę, Maddie – odezwała się nieco tylko sarkastycznym tonem – mogę ci powiedzieć, co do przekazania ma ci dyrektor. Prosi o pojawienie się w jego gabinecie. Teraz.

Otworzyłam usta, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć, co ostatnio zdarzało mi się zbyt często. Po klasie znowu rozeszły się szmery, które ostatecznie mnie wkurzyły.

– Ale dlaczego? Nie zrobiłam nic złego – zaprotestowałam z pretensją. Panna Clayton uśmiechnęła się uspokajająco.

– Wcale nie powiedziałam, że zrobiłaś. Po prostu chce cię widzieć.

Podniosłam się z miejsca i zarzuciłam torbę na ramię, ignorując coraz głośniejsze szepty innych uczniów, które panna Clayton nadaremnie próbowała uciszyć. Usłyszałam tylko „Słusznie, idź do diabła, dziwko” i „Nie chcemy cię tutaj”, i może dobrze, że rozpoznałam tylko tyle. I że byłam wtedy już przy drzwiach, bo inaczej, pomimo mojego charakteru, wróciłabym się i przyłożyła tym, którzy to powiedzieli. A tak tylko trzasnęłam drzwiami od zewnętrznej strony, gdy już wyszłam na korytarz. Ostatecznie, jakie to miało znaczenie?

Korytarz szkolny był pusty, i całe szczęście, bo nie miałam ochoty użerać się z kolejnymi wytykającymi mnie palcami uczniami. Miałam tego wszystkiego serdecznie dosyć. Bez trudu odtworzyłam drogę do gabinetu dyrektora, którą ostatni raz szłam wraz z Lucasem. Cholera. Nie miałam wtedy pojęcia, że tak się to wszystko skomplikuje. Gdybym wiedziała… może postąpiłabym gdzieś inaczej? Powiedziała ojcu wprost, co Lucas próbował zrobić, by w ten sposób zapobiec późniejszej randce?

Ale czy wtedy w ogóle zeszłabym się z Aidenem?

Potrząsnęłam głową. Nie wolno mi było tak myśleć. Kochałam Aidena, tego jednego byłam pewna. Niezależnie więc, czy spotkalibyśmy się wtedy w restauracji, do której zabrał mnie Lucas, czy nie, i tak w końcu bylibyśmy razem. To ostatecznie to pokomplikowało całą sytuację, nie mogłam więc żałować niczego.

Nawet jeśli ciągle nie byłam w stu procentach pewna Aidena.

Sekretarka przywitała mnie skinieniem głowy i bladym uśmiechem, po czym oświadczyła, że mogłam wejść do gabinetu dyrektora. Z każdym krokiem czułam się mniej pewnie, może dlatego, że powoli uciekała ze mnie cała wściekłość.

Pan Whiterby siedział za swoim biurkiem w takiej samej pozie, jak wtedy, gdy widziałam go pierwszy raz; miał na sobie kontrastującą z jego ciemną skórą białą koszulę i ciemną marynarkę, która, sądząc po jej rozmiarach, ledwie zapinała się na jego pokaźnym brzuchu. Kiedy weszłam do środka, nie podniósł się zza biurka, tylko kiwnął na mnie ręką, żebym usiadła naprzeciwko, co uczyniłam dość niechętnie, rzucając torbę na podłogę. Cała moja postawa musiała zdradzać, jak bardzo nie podobała mi się ta sytuacja.

– Cieszę się, że przyszłaś, Maddie – odezwał się pan Whiterby tym swoim poważnym, głębokim głosem. – Zapewne domyślasz się, dlaczego cię do siebie poprosiłem.

– Nie mam pojęcia – prychnęłam. – Bo jeśli chodzi o to wszystko, co dzieje się teraz w szkole, to raczej powinien pan tu zaprosić tych, którzy mnie prześladują.

– Prześladują? Tak właśnie się czujesz, Maddie? Prześladowana? – Dyrektor uniósł brew. – Musisz zrozumieć, że martwi nas cała ta sytuacja. I nie przejmuj się, na pewno porozmawiamy o tym z wszystkimi, nie tylko z tobą. Prawdą jednak pozostaje, że sama naraziłaś się na niechęć swoich kolegów. Zapewne wiesz, jakie uczucia wywołuje tutaj Aiden Montgomery…

– Tak, i nie rozumiem, dlaczego nikt z tym jeszcze nie zrobił porządku – przerwałam mu dość obcesowo. – Tak nie powinno być w żadnej szkole. Rozumiem, że nauczyciele też nie pałają do niego miłością, ale powinniście chyba pozostać bezstronni, nie uważa pan?

– Rozmawiamy teraz o tobie, Maddie, nie o Aidenie – odparł dyrektor, zupełnie ignorując moje słowa. I dobrze, dzięki temu nabuzowałam się jeszcze bardziej. – I o tym, że postąpiłaś bardzo lekkomyślnie…

– …próbując ratować niewinnego chłopaka przed oskarżeniem go o coś, czego nie zrobił? – znowu mu przerwałam. – Dość nieskutecznie zresztą, biorąc pod uwagę, że i tak go zamknęli, tylko ze względu na jego nazwisko.

– Swoim wyznaniem zepsułaś atmosferę w szkole, Maddie – wytłumaczył mi spokojnie dyrektor. – Jesteś punktem zapalnym. Nie chcemy tu żadnych konfliktów…

– W takim razie dziwne, że jeszcze nie wyrzuciliście stąd Aidena.

– Nie możemy pozwolić, żeby to się rozprzestrzeniało – dodał, znowu mi przerywając.

Najwyraźniej czekał na moją odpowiedź, a ja buzowałam wściekłością, zastanawiając się, co właściwie spodziewał się usłyszeć. A potem podjęłam decyzję, założyłam ramiona na piersi i odpowiedziałam:

– Nie czuję się w tej szkole bezpiecznie.

– Słucham? – Po raz pierwszy udało mi się choć odrobinę wyprowadzić go z równowagi, co poznałam po tym nieco opryskliwym tonie, którego nagle użył. Triumfowałam w myślach.

– Według statutu szkoły każdy uczeń powinien się czuć w niej bezpiecznie. To jego podstawowe prawo, a podstawowy obowiązek szkoły to zapewnić każdemu uczniowi bezpieczeństwo – wyjaśniłam, chociaż tak naprawdę nie miałam pojęcia, co znajdowało się w statucie szkoły. Słyszałam jednak, że takie coś istniało w mojej szkole w Austin, więc założyłam, że i w Elizabethtown. – Nie czuję się tu bezpiecznie. Inni uczniowie mi grożą, a nauczycieli w ogóle to nie obchodzi.

Przez moment po moich słowach w gabinecie panowała cisza. W końcu dyrektor pokiwał powoli głową i odparł:

– Może i tak będzie lepiej. Myślę, że powinnaś na jakiś czas zrezygnować ze szkoły, Maddie. Zostać w domu. Chociaż na kilka tygodni. Jesteś bystra, na pewno to nadrobisz, a tak będzie lepiej dla ciebie i dla innych uczniów. Poczekamy, aż sprawa trochę przycichnie i wszyscy się uspokoją.

Otworzyłam usta, żeby odruchowo zaprotestować, ale szybko z powrotem je zamknęłam, kiedy dotarło do mnie, że to był naprawdę dobry plan. Nie miałam ochoty w ogóle chodzić do szkoły i oglądać tych idiotów, którzy malowali mi szafkę i wyzywali od dziwek. A oni na pewno nie mieli ochoty oglądać mnie, nawet jeśli obrażanie mnie sprawiało im dziwną przyjemność. Dlatego w końcu powoli pokiwałam głową.

– Jasne. Jeśli tylko mój tata się zgodzi.

– Zaraz do niego zadzwonimy i poprosimy, żeby po ciebie przyjechał – odpowiedział dyrektor, po czym wezwał sekretarkę i przekazał jej tę dyspozycję. – To mądra decyzja, Maddie. Wszyscy dzięki temu poczują się lepiej.

A zwłaszcza dyrekcja, która zamiecie problem pod dywan, pomyślałam, ale tego już nie powiedziałam na głos. Miałam dość.

Kiedy później w sekretariacie czekałam na przyjazd taty, który bynajmniej nie był zadowolony z rozwoju sytuacji, odebrałam SMS–a z nieznanego numeru. Dopiero po treści stwierdziłam, że nadawcą była Brianna.

Przed godziną wypuścili Aidena z aresztu. B.