32. Ślepe zaufanie

– To jest po prostu skandaliczne. Złożę skargę na tego waszego dyrektora, zobaczysz. Żeby robić coś takiego…! Wyrzucać cię ze szkoły, zamiast na poważnie zająć się problemem! Nie mieści mi się to w głowie. Jak oni w ogóle wpadli na podobny pomysł?!

Słuchałam ojca jednym uchem, bawiąc się komórką i co chwila spoglądając za okno samochodu. Jechaliśmy do domu, ojciec całą drogę złorzeczył na system edukacji i konkretniej moją szkołę, która zamiotła pod dywan problem Aidena i mnie, a ja potakiwałam mu w odpowiednich momentach, kiwałam głową i udawałam, że mnie to obchodziło. Naprawdę jednak obchodziło mnie co innego.

Aiden. Aiden wyszedł do domu. Jak, do diabła, miałam w obecnej sytuacji spotkać się z nim i porozmawiać?

– Cieszę się, że jesteś po mojej stronie – mruknęłam, kiedy wreszcie tata zamilkł na chwilę, by zaczerpnąć oddechu. Gdybym nie myślała bez przerwy o Aidenie, zapewne zmartwiłabym się, że w końcu się udusi albo zatchnie. Albo dostanie zawału, tak bardzo był czerwony na twarzy. – Ale daruj sobie skargi na dyrektora. To nic nie da.

– Nic nie da? – zaperzył się. – Jeszcze zobaczymy, czy to nic nie da! Mads, masz siedemnaście lat, musisz chodzić do szkoły! Wysyłanie cię do domu w tej sytuacji nie jest rozwiązaniem problemu, tylko unikaniem go!

– Tato, ktoś na szafce napisał mi czerwoną farbą, że jestem dziwką mordercy – prychnęłam, po czym wywróciłam oczami, gdy się skrzywił. Nie podobało mu się to słowo w moich ustach. – Jak, twoim zdaniem, dyrekcja powinna rozwiązać ten problem? Nikt tutaj nigdy w życiu nie wyda sprawców! Oni po prostu się boją, że mogłoby mi się stać coś złego. Że ktoś mógłby nie wytrzymać i obić mnie zamiast Aidena.

– To nie jest normalne – odparł tata z przekonaniem, w którym słyszałam też odrobinę niepokoju; zapewne wywołała go wizja mnie pobitej przez kolegów ze szkoły. – Od początku nie powinni byli na coś takiego pozwalać. Na takie zachowania względem Aidena. Nic dziwnego, że teraz wszyscy pozwalają sobie na wszystko, skoro przekonali się, że nikt ich nie ukarze!

– W każdej szkole tak jest – wymamrotałam, bo wcale nie chciałam wdawać się w dyskusję dotyczącą naszego systemu szkolnictwa. – W każdej szkole są nielubiani uczniowie, prześladowani przez innych. Niepełnosprawni, biedni, o innej orientacji seksualnej, religii albo narodowości, to tylko zależy od regionu i szkoły. I większość szkół z tym nie walczy. Jasne, jawna agresja zawsze jest karana. O ile wydarzy się na oczach nauczyciela. Ale poza tym? Raz byłam świadkiem, jak paru uczniów wrzuciło Aidena do kontenera na śmieci. Myślisz, że poza mną ktoś zareagował? Pewnie, że tak nie powinno być. Ale to nie jest czas i miejsce na korygowanie błędów wychowawczych. Takie zmiany należy wprowadzać od podstaw, od początku, a nie gasić pożar, kiedy stało się coś złego. Teraz dyrekcja nie jest już w stanie nic zrobić ani mnie ochronić. Jasne, nikt nic mi nie zrobi na oczach nauczycieli, ale poza tym? Prawdę mówiąc, sama nie jestem już pewna.

Zamyśliłam się na moment nad karierą, jaka stała się moim udziałem w szkole w Elizabethtown. Wciągnięta od początku do towarzystwa przez Carrie i Harper, będąca obiektem zainteresowania Lucasa, momentalnie wszyscy zaczęli mnie lubić. A nawet jeśli nie lubić, to interesować się mną i mieć jakieś tam poważanie. A potem ta afera z Aidenem. I momentalnie front się odwrócił, a ja z interesującej nowej, z którą warto się zaprzyjaźnić stałam się tą, do której lepiej się nie zbliżać, a jeszcze lepiej zwyzywać na korytarzu. Aiden ostrzegał mnie, że tak będzie, a i tak mnie na to nie przygotował. Chyba zwyczajnie do ostatniej chwili jednak mu nie wierzyłam. Nie wierzyłam, żeby to w ogóle było możliwe.

Dopiero po chwili zorientowałam się, że w samochodzie zapadła dziwna cisza. Gdy zerknęłam na ojca, stwierdziłam, że wpatrywał się w jezdnię ze zmarszczonymi brwiami, jakby usilnie nad czymś myśląc. Nie miałam już sił martwić się, czy to był dla mnie dobry znak. Mentalnie wzruszyłam na to ramionami. Czy w ogóle mogło być jeszcze gorzej?

Tata odezwał się, dopiero gdy dojechaliśmy do domu. Ledwie zgasił silnik po zaparkowaniu na podjeździe, chwyciłam za klamkę i chciałam wysiąść, ale właśnie wtedy dotarł do mnie jego już trochę spokojniejszy głos:

– Wiesz, w pewnym sensie masz trochę racji, Mads. I rozumiem też, dlaczego nie chciałaś mi o wszystkim powiedzieć. Szkoda tylko, że nie miałaś do mnie więcej zaufania, może wtedy sprawy ułożyłyby się inaczej.

Tata chyba się przeceniał. Niby jak inaczej?

– Rozumiem też, że nie mogłaś przewidzieć tego, co się stało, pewnym sytuacjom jednak mimo wszystko mogłaś zapobiec. A skoro już naważyłaś tego piwa, musisz je teraz wypić – kontynuował tata, na co tym razem ja się skrzywiłam. Czyżby nadciągała kolejna pogadanka? – Przede wszystkim więc musimy się dowiedzieć, co naprawdę na temat śmierci Lucasa wie Aiden. Ufasz mu?

Wahałam się ułamek sekundy, tata nawet tego nie dostrzegł. Zaraz potem gwałtownie pokiwałam głową.

– Dobrze, więc pierwsze, co musimy zrobić, to przekonać się, na czym stoimy. Pozwolę ci porozmawiać z Aidenem, Mads. Ale to musi się odbyć w naszym domu, w salonie. I chcę być przy tej rozmowie.

O rany, to już i tak było dużo. I pierwszy raz czułam, że tata faktycznie był po mojej stronie. A skoro okazał tyle dobrej woli, chociaż wcale nie musiał, nie mogłam postąpić inaczej. Musiałam powiedzieć mu prawdę. Zwłaszcza że i tak wyszłaby na jaw podczas rozmowy z Aidenem, a wtedy ojciec nie byłby szczęśliwy, że kolejny raz go okłamałam.

– Dobrze – zgodziłam się więc, wyjątkowo potulnie. – Ale… muszę ci jeszcze o czymś powiedzieć. Tylko najpierw obiecaj, że nie zmienisz zdania.

– Pozwoliłem ci na to spotkanie, więc już tego nie cofnę – zadeklarował ku mojej uldze. – O co chodzi, Mads?

– Ja myślę… Tato, ja myślę, że Aiden był tamtej nocy nad jeziorem. Że spotkał się wtedy z Lucasem. Nie wierzę, żeby go zabił. Ufam mu, a poza tym… Widziałam go zaraz po powrocie. Niemożliwe, żeby to zrobił, zobaczyłabym coś wtedy. Poznałabym. Przecież nie mógłby być tak całkiem pozbawiony wyrzutów sumienia, prawda? Ale… Ale był tam. Powinieneś o tym wiedzieć.

Tata znowu przez moment nie odpowiadał, przyglądając mi się z namysłem. A w końcu, ku mojemu kolejnemu zdziwieniu, odparł:

– Dobrze, więc o to też go zapytamy. Zobaczymy, co będzie miał sensownego do powiedzenia. Mads, nie zrozum mnie źle. Ufam ci, więc skoro ty mu ufasz, daję Aidenowi kredyt zaufania. Ale to nie znaczy, że wszystko już jest w porządku. Nadal uważam, że zachowałaś się okropnie i nadal mam do ciebie pretensje. Nadal też uważam, że po wyjaśnieniu tej kwestii powinniśmy się stąd wyprowadzić, bo w innej szkole będzie ci zwyczajnie lepiej. Ale nie możemy wszystkiego załatwić naraz, więc… gaśmy pożar, jak to sama określiłaś. Zaczniemy od Aidena. Poznam go i sam zobaczę, czy możemy mu ufać. Dopiero potem zajmiemy się kolejnymi sprawami. W porządku?

Z trudem pokiwałam głową, czując się tak, jakby jakiś wielki ciężar spadł mi nagle z serca. Póki to się nie stało, nie wiedziałam nawet, jak dobrze było zrzucić na kogoś choć część odpowiedzialności. Choć w jednej sprawie pozwolić podjąć decyzje komuś innemu. Nigdy wcześniej nie byłam do tego przyzwyczajona, bo przecież zawsze miałam mamę. Mamie mogłam mówić wszystko. Z tatą… do tej pory było inaczej. I ta zmiana była naprawdę przyjemna.

– Dzięki – szepnęłam, zirytowana faktem, że przez ściśnięte gardło nie potrafiłam wydobyć z siebie głośniejszego tonu. Cholera. Od kiedy to zrobiłam się taka sentymentalna? – Dzięki, że mi uwierzyłeś, tato.

– Tobie. Nie jemu – podkreślił. – O nim podejmę decyzję po naszej rozmowie. Aiden powinien niedługo wyjść z aresztu…

– Już go wypuścili – weszłam mu w słowo. – Napisała do mnie Brianna… Jego przyjaciółka. Podobno wyszedł godzinę temu.

– I sam do ciebie nie zadzwonił? – zdziwił się tata. Roześmiałam się gorzko.

– Znając Aidena, kontynuuje tę krucjatę samoumęczania się i znowu doszedł do wniosku, że nie jest dla mnie odpowiednim towarzystwem. Że na znajomości z nim straci moja reputacja w szkole. No wiesz, że ludzie przestaną mnie lubić.

– Nawet miał rację.

– A ja nie dałam się odstraszyć wcześniej i na pewno nie dam teraz – odparłam przez zęby, po czym szarpnęłam wreszcie klamkę i wyskoczyłam z auta. – Zaraz sama do niego zadzwonię. Powiem mu, żeby wpadł.

– Przecież mieszkamy obok – przypomniał mi tata z pewnym znudzeniem, ale i odrobiną rozbawienia. – Po co dzwonić? Po prostu tam chodźmy.

Te słowa podziałały na mnie jak kubeł zimnej wody. Może też odrobinkę przesadzałam. Może dałam się wciągnąć w moją własną krucjatę, krucjatę pomocy Aidenowi, staniu za nim murem za wszelką cenę i byciu głuchym na wszelkie argumenty rozsądku, co miało chyba więcej wspólnego z moim uporem niż jakimkolwiek uczuciem, jakie wobec niego żywiłam. To ślepe zaufanie, o którym przekonywałam tatę, nie było wcale dobre i co więcej – nie byłam nawet pewna, czy prawdziwe. Gdzieś głęboko upchnęłam tę niewielką cząstkę mnie, która zastanawiała się, dlaczego właściwie Aiden nie powiedział mi o spotkaniu z Lucasem. I chyba właśnie z powodu tej cząstki na zewnątrz działałam jeszcze gwałtowniej, jeszcze bardziej bez głowy, upierając się przy niewinności Aidena z wyrzutami sumienia, że w ogóle mogłam w niego wątpić. Sama się nakręcałam.

Spokój taty przypomniał mi, że wcale nie musiało tak być. Że chłodnym rozsądkiem na pewno zdziałam więcej. I że niezależnie od tego, jaka miałaby być prawda, musiałam ją znać. Wszystko było lepsze od niewiedzy.

Schowałam wreszcie komórkę do torby i za ojcem podążyłam przez trawnik ku wejściu do sąsiedniego domu. Samochodu Aidena nie było na podjeździe, ale nie dałam się temu zwieść: w końcu aresztowano go prosto ze szkoły, chevrolet pewnie nadal stał na tamtejszym parkingu. Miałam tylko nadzieję, że nie przeżył spotkania bliskiego stopnia z tymi samymi ludźmi, którzy upiększyli mi szafkę. Szafki przynajmniej nie było mi szkoda.

Tata zadzwonił do drzwi, a mnie pozostało denerwowanie się, chociaż sama nie wiedziałam, dlaczego się denerwowałam. Że go zastanę? Że go nie zastanę? Że powie mi, że między nami koniec? Że powie mi, że jednak zabił Lucasa? W to ostatnie nie wierzyłam. Więc chyba musiał chodzić o to przedostatnie. Zwłaszcza że od niedawna byłam przekonana, że naprawdę go kochałam. Jasne, miałam siedemnaście lat i niewiele wiedziałam o miłości. Ale to uczucie wydawało się takie bardzo… prawdziwe.

Tak bardzo bolało mnie przez niego serce. Tak bardzo za nim tęskniłam. Tak bardzo chciałam, żeby powiedział, że wszystko będzie dobrze, że nie zrobił nic złego i policja o tym wiedziała. Tak bardzo chciałam… po prostu z nim być. Bez świadków, bez krzywych spojrzeń i ludzi, przed którymi musielibyśmy się kryć. Jasne, to mogło być sto tysięcy innych rzeczy niż miłość. Ale ja wiedziałam swoje.

Serce stanęło mi na moment, gdy drzwi w końcu się otworzyły. Na progu stał Aiden.

Chciałam natychmiast rzucić mu się na szyję, ale zdążyłam tylko usztywnić mięśnie; nie zrobiłam ani jednego ruchu w jego stronę, widząc jego minę. Już nawet nie chodziło o to, jak wyglądał. A wyglądał dobrze: najwyraźniej po powrocie z aresztu zdążył się wykąpać, bo przydługie włosy miał wilgotne, był ubrany swobodnie i inaczej, niż gdy widziałam go ostatnim razem, w ciemne dresy i luźny T–shirt. Chodziło o to, jak na mnie patrzył. W jego wzroku była tęsknota, owszem, ale i więcej dystansu, niż pamiętałam z naszych pierwszych spotkań. A może po prostu one zatarły mi się już w pamięci, a to spojrzenie, które złapałam w tamtej chwili, było tak boleśnie świeże, że dlatego wydawało mi się gorsze. Że dlatego zabrakło mi oddechu.

Ale nie zamierzałam się poddawać. W końcu Aiden nie pierwszy raz robił coś takiego. Zamykał się. Od początku o niego walczyłam i udawało mi się. Teraz też musiało się udać.

– Dzień dobry, panie Monroe – odezwał się Aiden, odsuwając się od drzwi. – Cześć, Mads. Wejdziecie? Moja ciotka wróciła już do pracy.

Tata kiwnął głową i po chwili znaleźliśmy się w salonie, który pamiętałam z jednej ledwie wizyty. Tata rozglądał się ciekawie po pomieszczeniu, ale ja mogłam patrzeć tylko na Aidena, który unikał mojego wzroku. Bez słowa przypatrywałam się mu, gdy oficjalnie przedstawił się tacie i gdy ten mu odpowiedział. Nadal nie odzywałam się, gdy Aiden poprosił, żebyśmy usiedli na kanapie i zaproponował nam coś do picia (potrząsnęłam tylko głową; i tak miałam za bardzo ściśnięte gardło, by cokolwiek przełknąć). Chciałam zapytać go o tysiąc rzeczy. Chciałam pocieszyć, zapewnić, że wszystko się dobrze skończy, chciałam go przytulić i pocałować, ale nie mogłam. I obecność ojca nie miała tu nic do rzeczy.

Dżihad podbiegł do mnie, merdając wesoło ogonem, po czym zajął miejsce na podłodze przy moich nogach, cały czas domagając się pieszczot. Drapałam go odruchowo po pysku i grzbiecie, zauważyłam też mimochodem, że wyglądał lepiej. Był jakby szczęśliwszy, bardziej ożywiony, ale też trochę lepiej odżywiony, jakby przytył odrobinkę. Pobyt w domu Aidena wyraźnie mu służył.

– Przez ciebie Mads wpakowała się w niezłe kłopoty. – Brawo dla taty, to było bardzo oględne stwierdzenie. Jak na niego przynajmniej. – Ponieważ w końcu musiała mi o wszystkim powiedzieć, chciałem cię poznać i dowiedzieć się, co masz na swoje usprawiedliwienie.

O rany, na koniec zabrzmiało jednak tak, jakby wyrok już był wydany. Znowu się skrzywiłam.

– Naprawdę nie chciałem, żeby Mads miała przeze mnie jakiekolwiek nieprzyjemności. – Aiden usiadł w fotelu naprzeciwko nas i posłał mi przepraszające spojrzenie. – Bree powiedziała mi, co spotkało cię dzisiaj w szkole. Przepraszam… Naprawdę nie chciałem, żeby to się stało.

– Bree? – W końcu nie wytrzymałam. Wiedziałam, że nie wytrzymam długo, ale chciałam przynajmniej trochę się najpierw uspokoić, zamiast robić Aidenowi awanturę na oczach ojca. Niespecjalnie mi się jednak udało. – Miałeś czas, żeby porozmawiać z Bree, a nie mogłeś zadzwonić do mnie? Dać znać, że cię wypuścili? Naprawdę musiałam się o tym dowiedzieć od niej, Aiden?!

– Wiem, przepraszam. – Przejechał dłonią po twarzy. Naprawdę wyglądał tak, jakby było mu przykro, ale nie zmiękczyło mnie to ani trochę. – Nie chciałem… O rany, już wystarczająco ci w życiu spieprzyłem, Mads. Nie chcę…

– Guzik mnie to obchodzi – przerwałam mu stanowczo, nie przejmując się uważnym spojrzeniem siedzącego obok taty. – Mleko już się wylało. Nic to nie pomoże, że teraz się wycofasz.

– Wiem – odparł z frustracją. – Ale po prostu jest mi tak strasznie przykro. Nie chciałem, żeby to się stało.

– Och, wiem – powiedziałam nieco protekcjonalnie, ostatecznie rozjuszona jego tonem. Ta rezygnacja? Ten ton człowieka totalnie pokonanego? Miałam dość tego Aidena, który godził się ze wszystkim, co mu się przytrafiało! Ja przynajmniej nie zamierzałam. – To może po prostu powiesz mi, co właściwie się stało, co, Aiden? Byłeś wtedy w nocy nad jeziorem, prawda? Rozmawiałeś z Lucasem. Okłamałeś mnie.

Podniósł na mnie wzrok i już wiedziałam. Te oczy nie potrafiły mnie okłamać.

– Tak. Byłem wtedy nad Lewis Lake.

– Zabiłeś Lucasa?

Nagle ucieszyłam się, że tata był ze mną, bo przynajmniej to on mógł zadać to pytanie, które musiało paść, a które nie chciało mi przejść przez gardło. Aiden gwałtownie potrząsnął głową.

– Nie, oczywiście, że nie! – Przyglądałam mu się uważnie. I chociaż znowu nie chciał nawiązać ze mną kontaktu wzrokowego, nie miałam wrażenia, że kłamał. Nigdy nie zauważyłam, by robił to dobrze. Okłamał mnie tylko raz i to dlatego, że nie zwróciłam wtedy na jego słowa większej uwagi. Chyba tylko raz. – Przysięgam, że kiedy odjeżdżałem, Lucas żył i miał się względnie dobrze.

– Względnie dobrze? – podchwyciłam. – Co właściwie mu zrobiłeś?

– Nic, naprawdę – odparł i miałam wrażenie, że naprawdę mu zależało, żebym uwierzyła. Żebyśmy oboje uwierzyli. – No dobrze, walnąłem go. Raz. Dobrze wiesz, że sobie na to zasłużył, Maddie! Nie mogłem… Zrozum, nie potrafiłem tego tak zostawić. Postawiłem się, chyba pierwszy raz w życiu. Przez ciebie. Kiedy przypomniałem sobie, co ten dupek ci zrobił, jak cię potraktował i jak do ciebie mówił, nie mogłem odpuścić. Nie mogłem jak zwykle schować głowy w piasek. Poszedłem tam, bo chciałem z nim porozmawiać. Tylko. Ale Lucas… On nie nadawał się za bardzo do rozmów. Był pijany i w dodatku rozjuszony. Gdy chciałem odejść, rzucił się na mnie, więc go walnąłem, żeby dał mi spokój. Raz.

– I jesteś pewien, że żył, gdy odchodziłeś? – zapytał znowu tata. Aiden kiwnął głową.

– Tak, panie M., jestem pewien. Złorzeczył na mnie i klął.

– Powiedziałeś o tym policji? – zapytałam, chociaż nadal nie potrafiłam do końca racjonalnie myśleć. Nadal byłam wkurzona o jego postawę i o to, że w takiej chwili chciał się wycofać. I nadal miałam wrażenie, że niezupełnie zmienił zdanie. Żeby jednak z nim o tym porozmawiać, potrzebowałam chwili sam na sam. A nie byłam pewna, czy tata nam ją da.

– Przyznałem się do wszystkiego, bo nie wiedziałem, czy nie znajdą tam mojego DNA – odparł, wzruszając ramionami. – Wolałem, żeby nie przyłapali mnie na kłamstwie. Wiecie może, skąd właściwie wiedzieli o imprezie nad Lewis Lake? Wtedy, kiedy ratowaliśmy Lucasa?

– Od Wyatta – wyznałam niechętnie. – To moja wina, przepraszam. Myślałam, że mogę mu ufać. Był jedyną osobą, której powiedziałam prawdę.

– No tak. Nie przejmuj się tym. – Machnął lekceważąco ręką. – Wcześniej czy później i tak by się dowiedzieli. Przynajmniej nie musiałem ich okłamywać. Teraz wiedzą wszystko… I mam nadzieję, że to wystarczy.

– Postawią ci jakieś zarzuty?

Kolejne wzruszenie ramion.

– To chyba zależy od tego, czy znajdą lepszego podejrzanego – odparł z ledwie wyczuwalnym przekąsem. – Naszym organom ścigania bardzo zależy na wynikach. Rodzice Lucasa zresztą pewnie też dokładają swoje trzy grosze i ich ponaglają. Z tego co wiem, nie mają jeszcze wszystkich wyników badań DNA. Strasznie długo to trwa. Pewnie poczekają, czy wyniknie z nich coś więcej.

– A ty? Co teraz zrobisz? – Tata kontynuował przesłuchanie. Aiden zaśmiał się bez wesołości w głosie.

– I tak póki co nie mogę wyjechać zbyt daleko. Ciotka już zapowiedziała, że się przeprowadzimy, gdy tylko wszystko się wyjaśni. Nie wiem jeszcze, dokąd, ale pewnie do miasta. Tym razem nie popuści. Za wielka afera z tego wszystkiego się zrobiła. Do szkoły też na pewno nikt nie pozwoli mi wrócić, więc muszę czekać, aż znajdą winnego.

– Nie pozwolą ci wrócić – mruknęłam, potwierdzając jego przypuszczenia. – Nawet mnie poradzili na jakiś czas darować sobie naukę.

– Naprawdę? Oni są naprawdę niemożliwi. – Tym razem w jego głosie usłyszałam złość. – Przez tyle lat nie potrafili sobie z niczym poradzić, a teraz, gdy wszystko wybuchło im w twarz, chowają głowy w piasek! W zasadzie nie spodziewałem się niczego innego… Tylko ty, Mads… Nie powinno cię to spotkać.

– Ciebie też nie powinno. – Pokręciłam z niedowierzaniem głową. – Dlaczego o tym nie wspomnisz ani razu? Że to ciebie niesłusznie oskarżono, bo masz… reputację, na którą nie zasłużyłeś? Mną nie musisz się przejmować. Poradzę sobie. To ty masz przerąbane.

Wiedziałam, że to nic nie da. Wiedziałam, że Aiden miał względem mnie wyrzuty sumienia i żadne moje przekonywanie go, że poradzę sobie sama, nie miało tego zmienić. Widziałam po jego oczach, jak zżerały go od środka. A to przecież od początku była moja decyzja. Zdawałam sobie sprawę, na co się pisałam. Niczego nigdy przede mną nie ukrywał.

– Tato… Proszę. – Odwróciłam się do ojca, gdy w salonie w końcu na chwilę zapadła cisza. – Mogę porozmawiać chwilę z Aidenem sama?

Dżihad zaskomlał, jakby dokładając się do mojej prośby. Znowu pogłaskałam go po pysku, na co zamerdał ogonem i zamilkł.

– Pięć minut – zdecydował tata po chwili milczenia. – Będę na zewnątrz. Pięć minut.

Nie traciłam czasu. Zerwałam się z kanapy, gdy tylko za ojcem zamknęły się drzwi. Aiden też wstał, choć nie tak szybko, jak ja. Nadal miałam wątpliwości, ale pozbyłam się ich, wpadając w jego ramiona, kichając na opamiętanie i ostrożność. Aiden przytulił mnie chyba automatycznie, więc zamierzałam to wykorzystać.

– Nie chcę tego słuchać – jęknęłam, zanim zdążył się odezwać. – Nie chcę słuchać, że byłoby mi lepiej bez ciebie. Nie byłoby. I nie tylko dlatego, że mleko już się wylało. Ja… myślę… myślę, że cię kocham, Aiden. Dlatego proszę, nie mów mi teraz, że będzie lepiej, jeśli przestaniemy się spotykać. Dla mnie nie będzie.

Przez moment czekałam w milczeniu, przytulona do niego, opierając się policzkiem o jego ciepłą klatkę piersiową, oddzieloną ode mnie jedynie cienką bawełną koszulki. A potem dłoń Aidena powędrowała na moje włosy, w których się zagłębiła, a tuż przy uchu usłyszałam jego cichy, nieco zachrypnięty głos:

– To dobrze, bo ja chyba też cię kocham.

Pocałowałam go pospiesznie, zarzuciłam mu ręce na szyję i przyciągnęłam do siebie jeszcze bliżej, aż cały się o mnie oparł. Jak dobrze było go poczuć tak blisko. Jak bardzo tęskniłam za jego dotykiem. A przecież to nie było tak długo. W zasadzie minęło naprawdę niewiele czasu. Może po prostu dostawałam świra?

– Wiesz, jak to się stało? – Gdy w końcu się ode mnie oderwał, oddech miał przyspieszony. Uśmiechnęłam się i pokręciłam głową. – Pamiętasz, mówiłem ci, że ciotka proponowała mi wcześniej przeprowadzkę. To było w październiku. Odmówiłem.

– Wiem, bo to twój ostatni rok i tak dalej…

– Nie – przerwał mi stanowczo. – Nie powiedziałem ci wtedy całej prawdy. A prawda jest taka, że myślałem o tym. Owszem, nie chciałem przeprowadzać się ze względu na ten ostatni rok, ale równocześnie kusiło mnie to, bo miałem dość. A ciotka też miała dość… mojego niezdecydowania. Kiedy zapytała mnie ostatni raz, co o tym sądzę, akurat stałem przy oknie. Zobaczyłem cię… Chyba przyjechałaś wtedy pierwszy raz do nowego domu, jeszcze ze wszystkimi bagażami. Było w tobie coś takiego… Wiesz, równocześnie chciałem cię poznać bliżej i nie chciałem. Ciągnęło mnie, ale wiedziałem, że mogę być dla ciebie tylko kulą u nogi. I wtedy powiedziałem ciotce, że chcę zostać do końca szkoły. Jak bardzo to jest nienormalne?

Nienormalne? Raczej nieprawdopodobne. Wierzyłam jednak w każde jego słowo. Nie potrafiłam już inaczej po tym wszystkim, co usłyszałam.

– No nie wiem, mnie się podoba – odparłam więc, obejmując go. – Zwłaszcza jeśli dzięki temu ciągle tu jesteś.

– Mimo wszystko?

– Mimo wszystko.

Drugi pocałunek był już szybszy, bo wiedziałam, że pięć minut mijało nieubłaganie. Naprawdę chciałam, żebyśmy mieli dla siebie więcej czasu. Chciałam zapytać Aidena o przeprowadzkę. Wiedziałam jednak, że będziemy jeszcze mieć na to czas. W tamtej chwili najważniejsze było, żeby Aiden wiedział, co do niego czułam, i żeby tata uwierzył nam obojgu. Aidenowi, że był niewinny, a mnie, że mógł mi ufać i na mnie polegać.

– Więc nie zabiłeś Lucasa, dobrze – podsumowałam, kiedy byłam już w stanie wydać z siebie jakiś inny dźwięk poza zadowolonym mruczeniem. Poprawiłam włosy i pozwoliłam, by Aiden odprowadził mnie do drzwi, cały czas trzymając mnie za rękę. Jego ciepła dłoń trzymająca moją była dla mnie sporym pocieszeniem. – Ale może… widziałeś cokolwiek, kiedy tam byłeś? Uderzyłeś go, a potem sobie poszedłeś, ale po tobie ktoś tam jeszcze był. Ktoś, przez kogo Lucas teraz nie żyje. Widziałeś może kogoś? Coś? Cokolwiek?

Aiden zatrzymał się, marszcząc w zamyśleniu brwi. Widziałam, że naprawdę się starał, ale wątpiłam, by powiedział cokolwiek. Ostatecznie to był środek nocy, było ciemno, a nad jeziorem nie istniało dobre oświetlenie.

Potem jednak Aiden wzruszył ramionami i odparł:

– Kiedy odjeżdżałem, minął mnie inny samochód. Wydało mi się to wtedy dziwne, bo tamta okolica jest raczej wyludniona, ale pomyślałem, że pewnie ktoś tamtędy po nocy wraca do domu. Ale może… Jeśli masz rację, morderca musiał się tam jakoś dostać. Więc może…?

– Pamiętasz, co to było za auto? – zapytałam, czując nagły przypływ ekscytacji. Aiden znowu patrzył na mnie tak, jakby usiłował sobie coś przypomnieć.

– Wiesz, nie zwracałem na to wtedy uwagi. Myślałem raczej o kimś innym… – Tak, domyślałam się nawet, o kim. – Ale to był taki średniej wielkości sedan, srebrny. Chyba jedna z tych idiotycznych hybryd.

Hybryd… Hybryda. Aiden widział na drodze do Lewis Lake hybrydę.

To był daleki strzał, ale… Nie wierzyłam, żeby to mógł być zbieg okoliczności. I chociaż nie mieściło mi się to w głowie, to po prostu pasowało. Niezależnie jak bardzo nie chciałam tego przyjąć do wiadomości.

Milczałam przez moment, bijąc się z myślami. A potem w końcu bardzo niepewnie odpowiedziałam:

– Aiden… Ja chyba wiem, kto zabił Lucasa.